panadeli
¥
Αναβιώνω το νήμα επειδή είχα δύο κρούσματα σε δύο μέρες και θέλω να πω τον πόνο μου. Αυτή την εποχή μπαίνουν στα Γυμνάσια τα διαγωνίσματα του α' τριμήνου και, σε τμήματα που έχουν δυσλεξικούς μαθητές (δηλαδή σε όλα), καλούνται όσοι συνάδελφοι έχουν κενό να επιτηρήσουν την εξέταση ώστε ο συνάδελφος που έβαλε τα θέματα να εξετάσει προφορικά τους δυσλεξικούς. Έτσι, έτυχε να κάνω επιτήρηση, χθες και σήμερα, σε εξετάσεις νεοελληνικής γλώσσας της Γ΄ και της Α΄ Γυμνασίου. Δύο διαφορετικές τάξεις, δύο διαφορετικοί φιλόλογοι, αλλά το ίδιο ουσιαστικά θέμα. Ποιο άλλο; Το γκραν σουξέ των φιλολόγων. Η γλώσσα μας που συρρικνώνεται.
Το διαγώνισμα της Γ΄ Γυμνασίου ήταν κόπι πέιστ το διαγώνισμα που παρέθεσα το 2012 στο #29, από την ίδια συνάδελφο φυσικά (η οποία προφανώς έχει αδυναμία στο Λερναίο). Το έχουμε συζητήσει αναλυτικά, οπότε, με μια μικρή δόση απόγνωσης, το προσπερνάω.
Το διαγώνισμα της Α΄ Γυμνασίου το έβαλε άλλη συνάδελφος και περιείχε, μεταξύ άλλων, το ακόλουθο κείμενο:
Η τηλεόραση έχει μεγάλη ευθύνη για τη συρρίκνωση της ελληνικής γλώσσας. Κι αυτό γιατί η τηλεόραση βασίζεται στην εικόνα, που θεωρείται γρήγορη, άμεση, "εύκολη", ζωντανή και ευχάριστη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παραγκωνίζεται στη συνείδηση των Ελλήνων ο λόγος και ειδικά ο γραπτός. Από την άλλη πολύ συχνά συναντάμε στην τηλεόραση δημοσιογράφους με κακή έως ανύπαρκτη γλωσσική κατάρτιση. Οι άνθρωποι αυτοί, που χειρίζονται δημόσια το λόγο, γίνονται αρνητικά γλωσσικά πρότυπα για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Τέλος, η γλώσσα της τηλεοπτικής διαφήμισης είναι κωδικοποιημένη και γεμάτη νεολογισμούς. Με αυτό τον τρόπο περιορίζει την εκφραστικότητα της γλώσσας και αλλοιώνει τα νοήματά της. Γενικότερα, λοιπόν, η τηλεόραση βλάπτει τη γλώσσα όχι μόνο όσων την παρακολουθούν, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας.
Το θέμα ζητούσε από τους μαθητές να δώσουν έναν πλαγιότιτλο και να εντοπίσουν τη θεματική πρόταση, τις λεπτομέρειες και την κατακλείδα.
Έχω κουραστεί να αναμασώ τα ίδια και τα ίδια, αλλά δεν παύει να με εκπλήσσει η ευκολία με την οποία ορισμένοι άνθρωποι (και ιδίως φιλόλογοι) επιχειρηματολογούν παραθέτοντας αβίαστα προδήλως αντιφατικές προτάσεις. Και όχι μόνο δεν διακρίνουν καμία αντίφαση στα επιχειρήματά τους, αλλά θεωρούν ότι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν είναι πάνω-κάτω αυτονόητο —και αν τύχει να το αμφισβητήσεις, σε αντιμετωπίζουν σαν να είσαι τρελός (το έχω ζήσει ουκ ολίγες φορές).
Στην προκειμένη περίπτωση, το γεγονός ότι η γλώσσα των διαφημίσεων είναι γεμάτη νεολογισμούς χρησιμοποιείται, για κάποιον λόγο, ως αυτονόητο τεκμήριο υπέρ της άποψης ότι οι διαφημίσεις περιορίζουν την εκφραστικότητα της γλώσσας. Να δεχθώ ότι τη μεταβάλλουν, ΟΚ. Αλλά πώς γίνεται να υποστηρίζει κανείς ότι οι νεολογισμοί —δηλαδή νέες λέξεις, νέα εκφραστικά μέσα— περιορίζουν την εκφραστικότητα της γλώσσας, και να μην νιώθει καν την ανάγκη να τεκμηριώσει περαιτέρω αυτό το συμπέρασμα;
Βρίσκω επίσης εξόχως εντυπωσιακή την κατακλείδα, ότι η τηλεόραση δεν βλάπτει μόνο όσους την παρακολουθούν, αλλά και όσους δεν την παρακολουθούν! Εντάξει, δεν λέω, ωραίος μπαμπούλας είναι η τηλεόραση, αλλά τόσο παντοδύναμος πια;
Το διαγώνισμα της Γ΄ Γυμνασίου ήταν κόπι πέιστ το διαγώνισμα που παρέθεσα το 2012 στο #29, από την ίδια συνάδελφο φυσικά (η οποία προφανώς έχει αδυναμία στο Λερναίο). Το έχουμε συζητήσει αναλυτικά, οπότε, με μια μικρή δόση απόγνωσης, το προσπερνάω.
Το διαγώνισμα της Α΄ Γυμνασίου το έβαλε άλλη συνάδελφος και περιείχε, μεταξύ άλλων, το ακόλουθο κείμενο:
Η τηλεόραση έχει μεγάλη ευθύνη για τη συρρίκνωση της ελληνικής γλώσσας. Κι αυτό γιατί η τηλεόραση βασίζεται στην εικόνα, που θεωρείται γρήγορη, άμεση, "εύκολη", ζωντανή και ευχάριστη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παραγκωνίζεται στη συνείδηση των Ελλήνων ο λόγος και ειδικά ο γραπτός. Από την άλλη πολύ συχνά συναντάμε στην τηλεόραση δημοσιογράφους με κακή έως ανύπαρκτη γλωσσική κατάρτιση. Οι άνθρωποι αυτοί, που χειρίζονται δημόσια το λόγο, γίνονται αρνητικά γλωσσικά πρότυπα για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Τέλος, η γλώσσα της τηλεοπτικής διαφήμισης είναι κωδικοποιημένη και γεμάτη νεολογισμούς. Με αυτό τον τρόπο περιορίζει την εκφραστικότητα της γλώσσας και αλλοιώνει τα νοήματά της. Γενικότερα, λοιπόν, η τηλεόραση βλάπτει τη γλώσσα όχι μόνο όσων την παρακολουθούν, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας.
Το θέμα ζητούσε από τους μαθητές να δώσουν έναν πλαγιότιτλο και να εντοπίσουν τη θεματική πρόταση, τις λεπτομέρειες και την κατακλείδα.
Έχω κουραστεί να αναμασώ τα ίδια και τα ίδια, αλλά δεν παύει να με εκπλήσσει η ευκολία με την οποία ορισμένοι άνθρωποι (και ιδίως φιλόλογοι) επιχειρηματολογούν παραθέτοντας αβίαστα προδήλως αντιφατικές προτάσεις. Και όχι μόνο δεν διακρίνουν καμία αντίφαση στα επιχειρήματά τους, αλλά θεωρούν ότι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν είναι πάνω-κάτω αυτονόητο —και αν τύχει να το αμφισβητήσεις, σε αντιμετωπίζουν σαν να είσαι τρελός (το έχω ζήσει ουκ ολίγες φορές).
Στην προκειμένη περίπτωση, το γεγονός ότι η γλώσσα των διαφημίσεων είναι γεμάτη νεολογισμούς χρησιμοποιείται, για κάποιον λόγο, ως αυτονόητο τεκμήριο υπέρ της άποψης ότι οι διαφημίσεις περιορίζουν την εκφραστικότητα της γλώσσας. Να δεχθώ ότι τη μεταβάλλουν, ΟΚ. Αλλά πώς γίνεται να υποστηρίζει κανείς ότι οι νεολογισμοί —δηλαδή νέες λέξεις, νέα εκφραστικά μέσα— περιορίζουν την εκφραστικότητα της γλώσσας, και να μην νιώθει καν την ανάγκη να τεκμηριώσει περαιτέρω αυτό το συμπέρασμα;
Βρίσκω επίσης εξόχως εντυπωσιακή την κατακλείδα, ότι η τηλεόραση δεν βλάπτει μόνο όσους την παρακολουθούν, αλλά και όσους δεν την παρακολουθούν! Εντάξει, δεν λέω, ωραίος μπαμπούλας είναι η τηλεόραση, αλλά τόσο παντοδύναμος πια;