"Η ακροδεξιά κατοχική κυβέρνηση" και άλλες διατυπώσεις που διχάζουν

[jglenis]

Τα ντόμπερμαν της ενημέρωσης
(Αρχικός τίτλος του νήματος, όπως και του άρθρου της Ελευθεροτυπίας)

Η «πόλις» έχει αρχίσει να κόβεται στα δύο. Μας μιλούν πλέον σαν να είμαστε δούλοι -θέλουν «συμβάσεις μιας ημέρας», «απολύσεις χωρίς αποζημιώσεις», θέλουν τις κόρες μας στο χαρέμι τους, τους γιους μας στη δούλεψή τους, γιουσουφάκια.

Αυτοί που λήστεψαν τη χώρα, αυτοί που έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό, θέλουν τώρα με εργαλείο την ακροδεξιά κατοχική κυβέρνηση Παπανδρέου να έχουν να διαθέτουν και να κατέχουν ανθρώπους των 500 Ευρώ.

Μας μιλούν με φερέφωνα (όπως άλλοτε με τα κατοχικά μεγάφωνα) τους καθεστωτικούς δημοσιογράφους.

..........................................

Η «πόλις» κόβεται στα δύο, το παρακάτω κείμενο δεν είναι επί προσωπικού. Είναι περί του επερχόμενου εκφασισμού...


Τι Τρόμος είναι αυτός;!

Το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Μέγκα.

Τι οργουελικός εφιάλτης!

Σαν τα κοράκια παραμονεύουν οι δύο απ' τους παρουσιαστές, η κυρία Τρέμη και ο κ. Πρετεντέρης

να αρπάξουν απ' το στόμα του καλεσμένου τους, όταν δεν είναι φιλοκυβερνητικός, την κουβέντα του, να την δαγκώσουν

να την διαστρέψουν, να την ανασκολοπίσουν

και να του τη δώσουν πίσω να την φάει, να τού κάτσει στον λαιμό, να πνιγεί, να σκάσει -και

αυτό το λένε διάλογο, ενημέρωση, ειδήσεις.

*****

Τι οργουελικός τρόμος είναι αυτός! Αυτό το φρικτό δίδυμο δεν επιτίθεται με μένος ταλιμπάν εναντίον των στόχων του μόνον με το (απύλωτο, ιταμό και υπερφίαλο) στόμα του, αλλά

με όλην τη γλώσσα του σώματός του να κορυβαντιά, να ωρύεται, να σκούζει, να προσβάλλει, να ειρωνεύεται -είναι αυτό ειδήσεις; έστω σχόλιο μέσα στις ειδήσεις; είναι άποψη;

Οχι, είναι τρομοκρατία! Είναι προπαγάνδα! Είναι κουστουμάτος ταλιμπανισμός, είναι φασισμός,

είναι, ακόμα χειρότερα, εθισμός των θεατών στον φασισμό.

Τίποτα απ' όσα γίνονται σε αυτό το δελτίο δεν έχει σχέση με τη δημοσιογραφική δεοντολογία, ρωτάνε και απαντάνε οι ίδιοι,

διακόπτουν όποιον γουστάρουν

και το στόμα τους στάζει μέλι μόνον μπροστά στους κυβερνητικούς και τους φίλους τους. Αλλά, το πιο θλιβερό είναι όταν για «ξεκάρφωμα» οι δύο αυτοί παρουσιαστές (των οποίων, τουλάχιστον η ταπεινότης μου δεν είναι συνάδελφος) κάνουν τάχα ζόρικες ερωτήσεις στους υπουργούς, ανάλογες

με εκείνες που θα έκαναν δουλικά στους αφεντάδες τους σε άλλες εποχές.

Δεν ξέρω αν λέει αλήθεια η AGB ή η Πωστηλέν τώρα, για τη θεαματικότητα αυτού του δελτίου, ούτε με νοιάζει αν είναι πρώτο ή έσχατο. Με νοιάζει ότι είναι όνειδος για τη δημοσιογραφία, πληγή για τη δημοκρατία, ντροπή για την πολιτική.

Ούτε απορώ με τους πολιτικούς που πάνε και προσκυνάνε τα ξόανα της τηλεοπτικής τυραννίδας στην πιο απεχθή τους μορφή, αμφισβητώ όμως ότι οι πολίτες δεν αισθάνονται έστω κι απ' τον καναπέ τους τον κίνδυνο που πηγάζει απ' αυτήν την τηλεοπτική χούντα -αυτό

το διαρκές εξουσιαστικό ξεσάλωμα

του πρασινοφρουρισμού. Αυτής της ανωφελούς γλίτσας που σπαράζει τη χώρα παραπάνω από δυο δεκαετίες τώρα.

Αυτός ο συνδυασμός γκαιμπελισμού και σταλινισμού παντός καιρού, όστις υποστήριξε υπό την δορά του εκσυγχρονισμού με τον πιο καθωσπρεπίστικο τρόπο ό,τι πιο αισχρό μάς έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια, απ' το άγος του Χρηματιστηρίου έως την αποκοπή των μισθών και τις επιχειρησιακές ή ατομικές συμβάσεις,

αυτός ο συνδυασμός, καλά οχυρωμένος από αφεντικά, χορηγούς, διαφημιστές, τραπεζίτες και συν-ένοχους δημοσιογράφους, έχει βλάψει τον λαό και το πολίτευμα περισσότερο απ' όσον έβλαψε η μαύρη πανώλης το Λονδίνο και τις τρεις φορές που το επισκέφθηκε.

Η ενημέρωση είναι δικαίωμα του λαού.

Το δελτίο του Μέγκα και τα άλλα δελτία όπως αυτό δεν ενημερώνουν τον λαό, τον στραβώνουν, τον αιχμαλωτίζουν, τον χειραγωγούν.

Βγαίνουν στον αέρα, που είναι περιουσία του λαού, μόνο και μόνο για να τον τρομοκρατήσουν, για να τον κάνουν να κάθεται σούζα,

οι σταθμοί αυτοί είναι η μαύρη χειρ και η σιδερένια φτέρνα των διαπλεκόμενων - είναι εχθροί του λαού με περικεφαλαία.

Την περικεφαλαία της οίησης, του (ραγιάδικου) θράσους, του κυνισμού, του αμοραλισμού, της αναισχυντίας, της αγένειας - με έναν λόγο: μιλάνε στον λαό σαν να μιλούν σε κατσαρίδες...


http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=249520&page=0

 

[drsiebenmal]

Μα ποιος θεωρεί πλέον αυτές τις επιθεωρήσεις των οχτώ (και των εφτά, και των εννέα) δελτία ειδήσεων;

 

[nickel]

Δελτία γνώμης είναι (όπως άλλωστε στήλη γνώμης είναι και μια στήλη που γράφει για «ακροδεξιά κατοχική κυβέρνηση Παπανδρέου» στην πρώτη παράγραφο). Πάντα ήταν, απλώς τώρα ενοχλούν περισσότερο.

 

[jglenis]

Το ενδιαφέρον είναι πόσοι έσπευσαν να συμφωνήσουν, να συγχαρούν και να φιλοξενήσουν το κείμενο σε άλλους ιστότοπους - γεγονός που εκ των πραγμάτων δίνει αξία στην συγκεκριμένη γνώμη. Διάφορες δε φωτογραφίες συνοδεύουν τα επαναδημοσιευμένα κείμενα:

 

[nickel]

Το ενδιαφέρον είναι πόσοι έσπευσαν να συμφωνήσουν, να συγχαρούν και να φιλοξενήσουν το κείμενο σε άλλους ιστότοπους - γεγονός που εκ των πραγμάτων δίνει αξία στην συγκεκριμένη γνώμη.

Δεν είπα αν συμφωνώ ή διαφωνώ με το κείμενο του Στάθη (αλλά, παρέμπ, άλλο «αξία» και άλλο «κύρος»). Με όσους διαβάζω έχω σημεία συμφωνίας και διαφωνίας που παίζουν ανάλογα με το θέμα. Συχνότατα συμφωνώ με τον Τσίμα, σπανιότατα με τον Στάθη. Διαφωνώ με το ύφος του Πρετεντέρη, συμφωνώ με την εκφορά του Τσίμα, θεωρώ απαράδεκτο το στιλ του Στάθη — περισσότερο οχετός παρά δημοσιογραφία, συχνά χάνει και το δίκιο του. Όταν ξεκινάς με το προφανώς υπερβολικό «ακροδεξιά κατοχική κυβέρνηση», βάφτηκες. Ό,τι κι αν πεις είναι αναξιόπιστο για μένα, αξιόπιστο γι' αυτόν που συμφώνησε στην υπερβολή. Οπαδισμός, κοπαδισμός.

 

[jglenis]

Πάντως, δεν πρόκειται για διαμάχη ΠΑΣΟΚ – ΝΔ... όσοι επικροτούν το κείμενο δεν είναι καραμανλομπούληδες και χριστιανοφασίστες, αυτοί δεν θα διάβαζαν Ελευθεροτυπία ούτως ή άλλως. Η κριτική γίνεται στο ότι αυτοί οι δημοσιογράφοι, και πολλοί άλλοι, τάσσονται υπέρ της εκάστοτε κυβέρνησης ώστε τα αφεντικά τους να κάνουν μπίζνες ελεύθερα. Αποκορύφωμα από ό,τι καταλαβαίνω για το συγκεκριμένο κανάλι ήταν ότι δεν έγινε καμία αναφορά στα διόδια, για ευνόητους λόγους.

Τώρα, το να έχει ψηφίσει κάποιος ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ και να μ η ν το έχει το έχει μετανιώσει, αποτελεί κατά τη γνώμη μου ένδειξη εσωτερικής τύφλωσης, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.

 

[Zazula]

Όταν ξεκινάς με το προφανώς υπερβολικό «ακροδεξιά κατοχική κυβέρνηση», βάφτηκες. Ό,τι κι αν πεις είναι αναξιόπιστο για μένα, αξιόπιστο γι' αυτόν που συμφώνησε στην υπερβολή.

Νίκελ, κόλλησες στο «ακροδεξιά κατοχική κυβέρνηση Παπανδρέου», την ώρα που θα έπρεπε έπειτα από τόσα χρόνια να γνωρίζεις πολύ καλά ότι η υπερβολή είναι ίδιον όλων των πολιτικών, ανεξαρτήτως απόχρωσης — οπότε είναι οι πολιτικοί εκείνοι που έχουν κάνει τον κόσμο να σκέφτεται και να συζητά με ακραίους όρους (για να γεννηθούν πολιτικές διαφορές εκεί όπου δεν υπάρχουν), και τώρα καλά παθαίνουν να λούζονται τις συνέπειες. Αλλά, σοβαρά τώρα, αν δεχτούμε ότι εδώ με το «ακροδεξιά» νοείται η υπερβολικά φιλική προς το κεφάλαιο και με απολυταρχικές εκδηλώσεις κυβέρνηση, και με το «κατοχική» νοείται η κυβέρνηση που διεκπεραιώνει απαιτήσεις ξένων κέντρων, πού στον λύκο βλέπεις την παράλογη υπερβολή (κι όχι απλώς την εκφραστική υπερβολή); Και αναρωτήσου, αν τα μισά απ' όσα κάνει η τωρινή κυβέρνηση Γ.Α.Π. τα έκανε μια κυβέρνηση οποιουδήποτε άλλου κόμματος, τι εξέγερση θα είχαμε στη χώρα. Και πώς θα χαρακτηρίζαμε τότε μια τέτοια κυβέρνηση...

 

[drsiebenmal]

Σε ένα γλωσσικό-μεταφραστικό φόρουμ όπως το δικό μας, νομίζω ότι θα έπρεπε τουλάχιστον να προσπαθούμε να χειριζόμαστε και να κατανοούμε τις λέξεις με τις κύριες ερμηνείες τους, εκτός αν αυτός που τις χρησιμοποιεί εξηγεί ο ίδιος το πώς τις ορίζει.

Με άλλα λόγια, αν «ακροδεξιά» είναι η «κυβέρνηση που είναι υπερβολικά φιλική προς το κεφάλαιο» (και με την επιφύλαξη να ορίσουμε αυτό το «υπερβολικά φιλική»), δεν ξέρω καμιά κυβέρνηση στον κόσμο σήμερα που να μην είναι «ακροδεξιά», άρα ο όρος, το ειδικό του βάρος και η κεντρική του σημασία εξαερώνονται.

Αν «κατοχική» είναι μία εκλεγμένη κυβέρνηση που χειρίζεται θέματα και υποχρεώσεις τα οποία αντιμετωπίζει (ή, να δεχτώ ευχαρίστως, και προκαλεί μόνη της) μερικές (ή πολλές) φορές στα όρια έστω της όποιας συντεταγμένης πολιτείας μας, τότε κάτι ανάλογο είναι οι Ντενκτάδες και οι Ερόγλου, κάτι αντίστοιχο ήταν οι κουίσλινγκ Τσολάκογλου και Ράλλης; Δεν υπάρχει ποιοτική διαφορά με Μεταξάδες, Παπαδόπουλους, Ιωαννίδηδες, Σαμψώνηδες;

Και είναι «απολυταρχική» μια κυβέρνηση με πλειοψηφία έξι βουλευτών που δεν μπορεί να περάσει ένα, καλό ή κακό, νομοσχέδιο επειδή εξαρτάται από συντεχνίες των 5, 6, 10 και 15 βουλευτών της; Είναι απολυταρχική ή μήπως είναι απλώς ανίκανη μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να κουμαντάρει τα εγωιστικά μικροβιλαέτια (γεωγραφικά και θεσμικά) που ξεπηδάνε καθημερινά σαν τα μανιτάρια; Με το συμπάθιο, αλλά χρειάζεται λίγη αυτοσυγκράτηση στο τι λέμε -- τουλάχιστον όσο ζούμε ακόμη αρκετοί που ζήσαμε κάτω από πραγματική απολυταρχία, όχι μόνο στην πατρίδα μας αλλά και σε χώρες της Δύσης και της Ανατολής.

Ας συμφωνήσουμε λοιπόν τουλάχιστον να καταλαβαίνουμε ότι εννοούμε τα ίδια όταν γράφουμε και όταν διαβάζουμε. Γιατί εγώ πχ δεν μπορώ να καταλάβω πώς (χτεσινό ανέκδοτο του Μέγκα) είναι παρέμβαση στα εσωτερικά μας η προτροπή της τρόικας να εισπράξουμε 50 δισ. από κρατική περιουσία όταν αυτό ακριβώς προτείνει η αξιωματική αντιπολίτευση εδώ και εφτά μήνες όπως έσπευσε περιχαρής κάποιος αρμόδιος του κόμματος να μας θυμίσει από τις οθόνες. Ε, τον άκουσαν οι άλλοι, δεν ήξεραν το ανέκδοτο με τον λαγό και το λιοντάρι, τον πίστεψαν φαίνεται ότι υπάρχει και αυτή η δυνατότητα...

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι τι θα γινόταν αν είχαμε άλλη κυβέρνηση (συμφωνώ· πιθανώς πολύ χειρότερα), αλλά ότι έχουμε αυτή την κατάσταση στα δεξιά του ΓΑΠ, έχουμε την κινηματική αριστερά να προτείνει τα πάντα και να ζητάει τα πάντα χωρίς να λέει το πώς, την ιστορική αριστερά να προτείνει απολιθωμένα μοντέλα, και τον μέσο πολίτη που χρειάζεται ένα σταθερό περιβάλλον για να δουλέψει και να προκόψει, που δεν ενημερώνεται με επιχειρήματα και στοιχεία αλλά με κραυγές και λαϊκισμούς, να προσπαθεί να διαλέξει το μη χείρον και να συντηρητικοποιείται ραγδαία.

 

[nickel]

Υπάρχει ένα πρόβλημα που το ’χουν πολλοί δημοσιογράφοι των ηλεκτρονικών μέσων στη χώρα μας: να διακόπτουν εκεί που ο άλλος πάει να μπει στο ζουμί και να θέλουν να επιβάλουν την άποψή τους. Επίσης δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους: μην τολμήσεις να πεις κάτι εναντίον των δημοσιογράφων ή του τρόπου που ασκούν αυτοί τη δημοσιογραφία — η κριτική είναι δικό τους προνόμιο. Καλή είναι η επιθετική δημοσιογραφία, που επιδιώκει να παραμερίσει την αερολογία και να φτάσει να βάλει το νυστέρι στην ουσία των πραγμάτων, αλλά γίνεται με τρόπο που εκνευρίζει τους πάντες και συχνά η ουσία είναι απλώς αυτό που ο δημοσιογράφος θέλει να ακουστεί.

Και υπάρχει και η πολιτική ατζέντα που ενοχλεί, αλλά, σε δύσκολους καιρούς, η υποκειμενική δημοσιογραφία που συνήθως ασκείται στην Ελλάδα φτάνει στο επίπεδο της τσιρίδας. Ο Στάθης ενοχλείται που ένα δελτίο το οποίο στραβώνει και χειραγωγεί είναι πρώτο στη θεαματικότητα. Εγώ πάλι ενοχλούμαι που τα περισσότερα δελτία στο μεγαλύτερο μέρος τους στραβώνουν και χειραγωγούν. Τα αρνητικά φαινόμενα της κοινωνίας μας βοηθάει να τα βλέπουμε απέξω και να μη δείχνουμε με το δάχτυλο μόνο τον απέναντί μας (που αυτός πάλι δείχνει εμάς). Ο θυμωμένος τρόπος με τον οποίο γράφει ο Στάθης μπορεί να τον κάνει αρεστό στο ευρύτατο κοινό των θυμωμένων, μπορεί να είναι και οι… χρήσιμοι φωνακλάδες. Ή μπορεί απλώς να θολώνουν κι αυτοί το τοπίο και τη σκέψη μας.

 

[Lexoplast]

ξεκινάς με το προφανώς υπερβολικό «ακροδεξιά κατοχική κυβέρνηση»

Ο χαρακτηρισμός «ακροδεξιά κατοχική κυβέρνηση» είναι υπερβολικός μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο. Όταν κάποιος κρίνεται προφυλακιστέος με το σκεπτικό ότι «κατείχε και διάβαζε δημοσιευμένα κείμενα ατόμων που η ίδια χαρακτηρίζει πολιτικούς κρατούμενους», χωρίς στοιχεία - ούτε καν ενδείξεις - για συμμετοχή σε αξιόποινες πράξεις, αυτή η απόδειξη μπορεί και να μην είναι πολύ μακριά.

αναρωτήσου, αν τα μισά απ' όσα κάνει η τωρινή κυβέρνηση Γ.Α.Π. τα έκανε μια κυβέρνηση οποιουδήποτε άλλου κόμματος, τι εξέγερση θα είχαμε στη χώρα.

Πιστεύω ότι δεν είναι θέμα κόμματος. Μπορεί και τα κάνει γιατί παίζει το έργο «εμείς δε θέλουμε αλλά μας αναγκάζει το ΔΝΤ». Αυτός είναι γενικότερα ο ρόλος του ΔΝΤ σε τέτοιες καταστάσεις, να κάνει τον κακό, να βάλουμε και 1-2 υπουργούς να διαφωνούν λίγο (διαρρέοντας ανεπίσημα τις δήθεν διαφωνίες τους στον Τύπο - βλ. Κατσέλη) και ο Πρωθυπουργός να επαναλαμβάνει μηχανικά «σας καταλαβαίνω αλλά δεν έχω άλλη επιλογή». Κι αν δεν προλάβει να τα κάνει όλα ο Γιώργος μόνος του, θα τα κάνει κάποιος άλλος. Υπάρχουν πολλοί που θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη.

 

[anef]

Σε ένα γλωσσικό-μεταφραστικό φόρουμ όπως το δικό μας, νομίζω ότι θα έπρεπε τουλάχιστον να προσπαθούμε να χειριζόμαστε και να κατανοούμε τις λέξεις με τις κύριες ερμηνείες τους, εκτός αν αυτός που τις χρησιμοποιεί εξηγεί ο ίδιος το πώς τις ορίζει.

Οπότε υποθέτω, drsiebenmal, θα έχεις να προτείνεις κάποιον όρο γι’ αυτού του νέου τύπου διακυβέρνηση που έχουμε, που ενώ λιβανίζει τη δημοκρατία πρωί μεσημέρι βράδυ και νομιμοποιείται από εκλογές, παρ’ όλα αυτά θεωρεί απειλή, απαγορεύει, ποινικοποιεί, καταστρατηγεί ή ακυρώνει κάθε άσκηση δημοκρατικού δικαιώματος που δεν τη συμφέρει.

Να μη δώσω πολλά παραδείγματα (έτσι κι αλλιώς πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα και η πραγματικότητα μας εκπλήσσει όλο και περισσότερο): πώς γίνεται η απεργία να είναι δικαίωμα συνταγματικά κατοχυρωμένο αλλά σχεδόν όλες οι απεργίες να κηρύσσονται παράνομες και καταχρηστικές; Χθες αυτό μπορεί πρακτικά να σήμαινε απλώς μια κάποια πίεση, σήμερα όμως, που η άσκηση αυτού του δικαιώματος έχει πραγματικά σημασία, αυτό σημαίνει κατηγορίες για «παρανομία» και «εκτός νόμου» δραστηριότητες, απειλές, τρομοκράτηση και ανοχή στα αφεντικά που απολύουν ή ρίχνουν οξύ στα μούτρα όσων απεργούν ή αντιστέκονται. Αύριο μπορεί να σημαίνει φυλακίσεις. Ήδη από το καλοκαίρι με τον νέο τρομονόμο συνδικαλιστές ή ακτιβιστές μπορεί να δικάζονται ως τρομοκράτες.

Αν λοιπόν μια «δημοκρατική» κυβέρνηση μπορεί να επικαλείται εθνικό συμφέρον κάθε φορά που κάποιος θέλει να ασκήσει κάποιο δημοκρατικό δικαίωμα, τότε οι συσχετίσεις με την Ελλάδα που πρέπει να μπει στο γύψο είναι αναπόφευκτες. Γι’ αυτή, λοιπόν, τη διακυβέρνηση πρέπει να υπάρχει ένα όνομα. Δημοκρατική μια φορά, δεν είναι. Όχι με τίποτα περίεργα, αριστερά κριτήρια, αλλά ούτε με τα μέχρι χτες ισχύοντα. Να την πούμε μη δημοκρατική; Σίγουρα πάντως δεν είναι περίεργο που πολλοί άνθρωποι έχουν αρχίσει να αισθάνονται ομοιότητες με τη χούντα (όχι του Πινοσέτ, τη δική μας, είν' αλήθεια). Θα συμφωνήσεις, υποθέτω, πως αυτές τις ομοιότητες οι άνθρωποι δεν τις αισθάνονταν δέκα ή είκοσι χρόνια πριν και δεν είναι τυχαίο που έχουν αρχίσει να τις αισθάνονται τώρα. Εξάλλου, ούτε εκείνη τη χούντα την ονόμαζαν όλοι χούντα: κάποιοι την έλεγαν επανάσταση.

Προσωπικά, πάντως, αποφεύγω να χρησιμοποιώ τη λέξη χούντα μόνη της, γιατί όντως μου θυμίζει τανκς κι εδώ δεν έχουν βγει (ακόμα). Λέω όμως άνετα σύγχρονη χούντα, νεοχούντα ή άλλα παρόμοια. Αξιοποιώ, τέλος πάντων, τη γλωσσική δημιουργικότητα :). Απ’ όσο ξέρω, οι συνομιλητές μου ξέρουν πολύ καλά για τι πράγμα μιλάω.

 

[nickel]

Τώρα, το να έχει ψηφίσει κάποιος ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ και να μ η ν το έχει το έχει μετανιώσει, αποτελεί κατά τη γνώμη μου ένδειξη εσωτερικής τύφλωσης, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.

Προσωπικά, πάντως, αποφεύγω να χρησιμοποιώ τη λέξη χούντα μόνη της, γιατί όντως μου θυμίζει τανκς κι εδώ δεν έχουν βγει (ακόμα). Λέω όμως άνετα σύγχρονη χούντα, νεοχούντα ή άλλα παρόμοια. Αξιοποιώ, τέλος πάντων, τη γλωσσική δημιουργικότητα :). Απ’ όσο ξέρω, οι συνομιλητές μου ξέρουν πολύ καλά για τι πράγμα μιλάω.

Νιώθω νεοχουντικός με εσωτερική τύφλωση. Και πρέπει να είναι σοβαρό, γιατί γελάω. :)

 

[anef]

Νιώθω νεοχουντικός...

Ουπς, συμμετέχεις στην κυβέρνηση; Δεν το ήξερα

Αυτό, πάντως, με τις «διατυπώσεις που διχάζουν» που λέει ο τίτλος είναι ενδιαφέρουσα άποψη. Θεωρείτε, δηλαδή, ότι αυτό που διχάζει είναι η έκφραση «ντόμπερμαν», όχι τα άτομα που συστηματικά ξεφτιλίζουν τη λέξη «δημοσιογράφος» (με τον κλασικό, κοινά αποδεκτό μέχρι χτες, ορισμό); Αν «αυτά συνέβαιναν πάντα», τόσο το χειρότερο. Φταίνε αυτά που συνέβαιναν πάντα και δε λέγαμε τίποτα, όχι οι λέξεις που ονομάζουν αλλιώς κάποια πράγματα όταν πια αυτά γίνονται πολύ, μα πολύ φανερά.

 

[nickel]

Ουπς, συμμετέχεις στην κυβέρνηση; Δεν το ήξερα

Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής: (ως ουσ.) ο χουντικός, μέλος ή οπαδός της χούντας
Λεξικό της Κομ(μ)ουνιστικής Νεοελληνικής: (ως ουσ.) ο νεοχουντικός, μέλος ή οπαδός της νεοχούντας :)

(Οπαδός, έτσι; Όχι εκπρόσωπος. Και επειδή δεν βρίσκω και τίποτα καλύτερο.)

Η αλλαγή του τίτλου ήταν πρόχειρη. Πάω να τον φέρω περισσότερο στα μέτρα μου στα μέτρα της συζήτησης.

 

[Irini]

Κατ' εμέ η βασική διαφορά μεταξύ μιας στήλης όπως π.χ. του Στάθη και ενός δελτίου ειδήσεων, είναι πως στην πρώτη ο συγγραφέας δικαιούται να εκφράζει την γνώμη του και αυτό περιμένει ο αναγνώστης, ενώ στο δεύτερο θα περίμενε κανείς να ακούσει ειδήσεις.
Όταν λοιπόν ο οποιοσδήποτε λέει ό,τι κουλό του κατέβει σε μια στήλη, καλά κάνει και το λέει. Στο δελτίο ειδήσεων είναι αλλιώς.
Με άλλα λόγια: Όταν με το καλό αποφασίσουν να προσλάβουν για anchorwoman μια μπούλα με μυωπία και μια κάποια δυσλεξία που πρέπει να δανειστεί μερικά σίγμα από τον Χατζηνικολάου (τα δικά μου προς το 'sh' βγαίνουν ενώ τα δικά του! Συριστικά με το σίγμα κεφαλαίο!), θα πρέπει να ενημερώνω τον κόσμο αντικειμενικά, ακόμα και γι' αυτούς που δεν χωνεύω. Όταν αρχίσω την στήλη μου "Ζαμάν φου κι απάνω τούρλα" μπορώ να τους ξεχέζω με την άνεσή μου (γιατί το 'χω, μην βλέπετε που είμαι σεμνή και δεν έχω στήλη ακόμα).

Όσον αφορά τους χαρακτηρισμούς: Όντως, το ακροδεξιό για το ΠΑΣΟΚ είναι κομματάκι βαρύ, αν όχι γι' άλλο λόγο, επειδή τον Άδωνη και την παρέα του πώς θα τους χαρακτηρίσουμε τότε; Σε γενικές γραμμές είμαι κατά του ξεχειλώματος τέτοιων όρων. Πλην όμως, χρειάζεται να σοκάρεις. Να πεις μια κυβέρνηση ακροδεξιά για να ταρακουνήσει τον κόσμο. Να πει ο άλλος "Από πού κι ως πού ακροδεξιά; Κάνει το Α; Κάνει το Β; Ουπς, εδώ που τα λέμε...".
Η συγκεκριμένη στήλη (την οποία διαβάζω ανελλιπώς) την υπερβολή την έχει μεροδούλι μεροφάι. Την ημέρα που ο Στάθης δεν θα χρησιμοποιήσει οπερατικούς μελοδραματισμούς θα ανησυχήσω. Κι έχει κι άλλα ελαττώματα. Γιατί την διαβάζω; Γιατί σπανίζει ο καταγγελτικός λόγος στις μέρες μας στις εφημερίδες εκτός αν διαβάζεις κομματικές. Τα περισσότερα είναι "ναι μεν αλλά". Είτε του στυλ "δίκιο έχεις αλλά κάτσε στ' αυγά σου γιατί τι να κάνουμε, είμαστε υποχρεωμένοι", είτε του στυλ "είμαστε εμείς αλλά είναι κι αυτοί/είσαστε και 'σεις". Μ' άλλα λόγια, ή "Οι Τούρκοι είναι η τιμωρία μας από τον Θεό οπότε ας κάτσουμε υποδουλωμένοι", είτε "αφού υπάρχουν κι άλλοι αμαρτωλοί και αφού ισοπεδώνω όλες τις αμαρτίες, δεν χρειάζεται πραγματική μετάνοια (η οποία εμπεριέχει την αλλαγή συμπεριφοράς)".

Ως συνήθως το υπέρδιπλο σεντόνι δεν το απέφυγα.

 

[anef]

Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής: (ως ουσ.) ο χουντικός, μέλος ή οπαδός της χούντας
Λεξικό της Κομ(μ)ουνιστικής Νεοελληνικής: (ως ουσ.) ο νεοχουντικός, μέλος ή οπαδός της νεοχούντας :).

Οπότε είσαι τεχνικά σωστός
Η δική μου πάντως κριτική αφορά τον τρόπο άσκησης της εξουσίας. Και ανέφερα με αρκετή λεπτομέρεια το σκεπτικό. Η αντίκρουση, έχω την εντύπωση, πρέπει να γίνει στο σκεπτικό. Γιατί, κακά τα ψέματα: ακόμη κι αν δεν ξαναχρησιμοποιήσει κανείς τη λέξη «χούντα» ή «κατοχική κυβέρνηση» κλπ., ο ίδιος ο τρόπος που η κυβέρνηση ασκεί την εξουσία έχει σαφώς αλλάξει και αυτό αποτελεί πρόβλημα. Ή όχι;

 

[drsiebenmal]

Εγώ θέλω απλώς να σημειώσω ότι έγραψα ήδη τη γνώμη μου για το τι θεωρώ την κυβέρνηση. Το επαναλαμβάνω: Ανίκανη. Και αυτό αφορά όχι μόνο τον τρόπο άσκησης της εξουσίας, που είναι πολύ σημαντικό, αλλά λιγότερο με ενδιαφέρει, όσο την ουσία και το περιεχόμενό της. Επίσης έγραψα ότι δεν διακρίνω κάπου αλλού κάτι καλύτερο. Κατά τα λοιπά, μάλλον είμαι προϊστορικό απολίθωμα επειδή, όπως με ενοχλούσαν από μικρό οι αφορισμοί του στιλ «είναι προδότες όσοι ψηφίζουν αριστερά», «θα έπρεπε να ντρέπονται αυτοί που δεν ψηφίζουν καθόλου», «θα έπρεπε να κόψουν το χέρι τους όσοι ψηφίζουν έτσι ή αλλιώς», έτσι εξακολουθεί να με ενοχλούν ακόμη. Για τον οποιονδήποτε.

 

[rogne]

Ενδιαφέρουσα συζήτηση. Προσωπικά μου φαίνονται λάθος οι χαρακτηρισμοί "ακροδεξιά κατοχική" για τη σημερινή κυβέρνηση: είναι συναισθηματικοί, αναχρονιστικοί και, είτε το καταλαβαίνουν όσοι τους χρησιμοποιούν είτε όχι, αποκρύπτουν, νομίζω, το ουσιώδες χαρακτηριστικό αυτού που περιγράφουν.

Δεν είμαι κι εγώ πολύ σίγουρος πώς θα το έλεγα αυτό το ουσιώδες χαρακτηριστικό, συνοπτικά όμως πιστεύω ότι βρίσκεται στη γενική φιλοσοφία περί δικαίου και νομοθεσίας που μοιάζει να διακρίνει τη σημερινή κυβέρνηση. Έκτακτα νομοθετήματα παντού, νόμοι-πλαίσια που γεμίζουν με άπειρες μεταγενέστερες υπουργικές αποφάσεις κι εγκυκλίους, διατάγματα στα όρια, ή κι εκτός, της συνταγματικής τάξης, περιληπτικές και φρονηματικές διώξεις και δίκες, διλήμματα τύπου "νομιμότητα ή ανομία" - μια ομορφιά, όπως και να το δεις. [Παρεμπιπτόντως, σήμερα έμαθα ότι ανακαλούνται πλήθος κάρτες πολιτικού ασύλου που είχαν δοθεί σε Κούρδους εδώ και χρόνια, με αστείες προφάσεις: αιτήσεις που επανεξετάστηκαν και βρέθηκαν ελλιπείς, σφραγίδες που διαπιστώθηκε ξαφνικά ότι έλλειπαν, και άλλα τινά: η γραφειοκρατία στηρίζει ενεργά την αυθαιρεσία της νομοθεσίας...]

Αυτά τα φαινόμενα, στο επίπεδο του δικαίου και της νομοθεσίας, ξεπερνούν κατά πολύ παραδοσιακά γνωρίσματα όπως "δεξιά/σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση", "φιλολαϊκή κυβέρνηση/κυβέρνηση στην υπηρεσία του κεφαλαίου" (όντως, ποιες κυβερνήσεις δεν είναι στην υπηρεσία του κεφαλαίου;...), κ.α., πόσο μάλλον τους ηθελημένα προκλητικούς (και ανακριβείς, προφανώς) χαρακτηρισμούς του τίτλου. Πρόκειται βέβαια για φαινόμενα που δεν είναι καθόλου άγνωστα στα καθ' ημάς, όπου οι νόμοι γίνονται συχνά παιχνιδάκια της εξουσίας, αν όχι και κουρελόχαρτα, μόνο που τώρα αυτή η ελληνική "ιδιαιτερότητα", κατάπτυστη κατά τα λοιπά, προβάλλεται επισήμως ως η πεμπτουσία της έννομης τάξης. Ασφαλώς, η παρουσία της τρόικας και των συμπαρομαρτούντων της έχει άμεση σχέση με αυτή τη μετεξέλιξη, η οποία ωστόσο μπορεί ν' απομονωθεί και να εξεταστεί από μόνη της.

Όσο το σκέφτομαι, εγώ δεν μπορώ να βρω άλλο κοντινότερο αντίστοιχό της στη σύγχρονη ιστορία από τις "ειδικές" νομοθεσίες που επέβαλαν και χρησιμοποίησαν έντεχνα οι εθνικοσοσιαλιστές του Χίτλερ - και τονίζω ότι η σύγκριση είναι τεχνική, όχι ιδεολογική ή πολιτική: δεν είναι "χιτλερική" η ελληνική κυβέρνηση σήμερα, εφαρμόζει όμως στην πράξη μια χιτλερικού τύπου φιλοσοφία του δικαίου. Τα αποτελέσματα φαίνονται ήδη παντού, συμπεριλαμβανομένης της προϊούσας συντηρητικοποίησης της κοινωνίας (εννοώ εδώ τη "σιωπηλή πλειοψηφία", όσους δηλαδή δεν έχουν ποινικοποιηθεί ακόμα). "Έκτακτη ανάγκη", "εξαιρετικές περιστάσεις", "εθνικές αφηγήσεις", "πατριωτισμοί", "νόμος και τάξη" και άλλα τέτοια χαριτωμένα, ε, δεν γίνονται ψωμοτύρι σε επίσημα χείλη χωρίς συνέπειες.

Υποθέτω ότι η κυβέρνηση έχει πλήρη συνείδηση αυτών που κάνει, οπότε εγώ δεν θα τη θεωρούσα καθόλου ανίκανη (γενικά τις βρίσκω αρκετά εύκολες τις κατηγορίες περί ανικανότητας, δεν είμαι φίλος). Τη θεωρώ φυσικά ακραία επικίνδυνη, but that's just me.

 

[anef]

... πόσο μάλλον τους ηθελημένα προκλητικούς (και ανακριβείς, προφανώς) χαρακτηρισμούς του τίτλου.

Πάντως, για την ιστορία, ο αρχικός τίτλος του νήματος ήταν «Τα ντόμπερμαν της ενημέρωσης», ο τίτλος του άρθρου του Στάθη (ίσως στην πρώτη ανάρτηση να πρέπει να προστεθεί αυτός ο τίτλος, για να έχουν νόημα και κάποιες μεταγενέστερες αναρτήσεις).

 

[daeman]

Αν ρίξετε μια ματιά κάτω κάτω αριστερά στη σελίδα, εκεί που εμφανίζονται τα σχετικά νήματα, θα δείτε να φιγουράρει, τελευταίο και βαρύ, αυτό εδώ το νήμα για το Bleak House του Ντίκενς, τον Ζοφερό Οίκο.
Τυχαίο; Μπορεί, αλλά ταιριαστό.