"Η ακροδεξιά κατοχική κυβέρνηση" και άλλες διατυπώσεις που διχάζουν

[nickel]

Όταν το κυβερνών κόμμα έταζε προεκλογικά, δεν ξέρω πόσοι μέσα στο κόμμα ήξεραν τι τους περίμενε στην εξουσία. Πάντως πολλοί ψηφοφόροι του πιστεύαμε το «Υπάρχουν λεφτά» όσο πιστεύαμε το 1981 και το ανδρεϊκό «Έξω από το ΝΑΤΟ». Τώρα κάγχαζα ήδη από το 2009 όταν η ΝΔ έλεγε ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε την τραπεζική ή στεγαστική κρίση που έχουν έξω, αφού πολλοί περιμέναμε πότε θα ξεσπάσει η ολόδική μας. Δεν ξέραμε όμως το μέγεθός της και οι μη παροικούντες τις τράπεζες δεν μπορούμε να καταλάβουμε και τι ακριβώς σημαίνει το χρέος μας, σε συγκριτικά μεγέθη, σε δυσχέρεια αποπληρωμής κλπ.

Είναι προφανές ότι καλείται η σημερινή κυβέρνηση να διορθώσει σε πολύ μικρό διάστημα τα λάθη των κυβερνήσεων τριών τουλάχιστον δεκαετιών και συνήθειες που θεωρούνται κακές στον σημερινό καπιταλισμό και στη σημερινή ΕΕ. Η τρόικα εκπροσωπεί την ηρεμία της ΕΕ, άρα τους δανειστές μας που θέλουν να πάρουν τα λεφτά τους πίσω, αλλά ταυτόχρονα θα μπορούσαμε να τους δούμε σαν τους ανθρώπους που μας προτείνουν πώς θα σταματήσουμε να ζούμε με το άγχος των χρεών. Η κυβέρνηση δεν θέλει να πει «Δυστυχώς πτωχεύσαμε» και να γυρίσουμε στα ίδια, διότι όχι μόνο θα γίνουμε παντελώς αναξιόπιστοι, αλλά θα ξέρουν όλοι ότι θα ξανάρθουμε πολύ γρήγορα στο ίδιο χάλι, όσο δεν αλλάζουμε τη λειτουργία των πάντων, όλων των τομέων που απλώς σωρεύουν χρέη. Άρα το ΠΑΣΟΚ κυβερνά υπό ειδικές περιστάσεις, υπό ειδικές συνθήκες. Ταυτόχρονα δεν έχουν ακόμα προκύψει οι συνθήκες που θα του επιβάλουν να αναβαπτιστεί στην κάλπη (για να αποκτήσουμε ενδεχομένως την επόμενη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αφού διάφοροι θα τραβήξουν τα απαραίτητα αφτιά της ΝΔ ώστε να συμφωνήσει στα εφτά μνημόνια που θα έχουμε υπογράψει).

Δυστυχώς, δεν υπάρχουν οι φυσιογνωμίες στο ΠΑΣΟΚ που με τις πράξεις και με τα λόγια μπορούν να πείσουν ότι τα μέτρα είναι απαραίτητα, ότι δρομολογούνται και όσα μέτρα θα φέρουν περισσότερη δικαιοσύνη, ότι δεν πληρώνουν οι μισοί μόνο τα σπασμένα, ότι πραγματικά θα κερδίσουμε όλοι από μια διαφορετική Ελλάδα. Μας ζητούν (οι απέξω) να κάνουμε πολλά πράγματα πολύ γρήγορα. Δικαίως οι περισσότεροι είμαστε θυμωμένοι και φοβισμένοι. Όμως οι λύσεις και η ελπίδα μπορούν να έρθουν από τις πολιτικές δυνάμεις και τους κοινωνικούς φορείς. Ούτε από το φόρουμ εδώ, ούτε από τις κορόνες του Στάθη, ούτε από κινήματα «Δεν πληρώνω». Πρέπει να είναι λύσεις συνολικές, με όσο γίνεται μεγαλύτερη ισορροπία, δικαιοσύνη και προοπτική. Η Νέα Δημοκρατία, αν ξεχάσει τη μικροπολιτική της, θα (υποχρεωθεί να) καθίσει κάποια στιγμή στο τραπέζι, μήπως και μπορέσουν να βρουν αυτές τις λύσεις. Το ζήτημα είναι τι θα κάνει η Αριστερά.

Θέλει μπάχαλο, επειδή έτσι θα πάρει ψηφαλάκια; Αλίμονο αν είναι μόνο αυτό. Ή ελπίζει πραγματικά ότι μπορούμε να δούμε μια εντελώς διαφορετική Ελλάδα, έξω από την ΕΕ, σε κάποιο από τα χιλιάδες μοντέλα που πλάθουμε τις νύχτες στα όνειρά μας; Πλάθω κι εγώ παράδεισους τις νύχτες, αλλά δεν κάνω το λάθος να περιμένω να μου τους φέρουν οι μέρες. (Άσε που κάποιοι παράδεισοι που πλάθουν κάποιοι, εμένα μου φαίνονται κόλαση.) Υπάρχει ελπίδα να κάτσει και η Αριστερά στο τραπέζι να διαπραγματευτεί λύσεις; Να δώσουν οι εργαζόμενοι, αλλά και να πάρουν ταυτόχρονα — κι ας είναι θεσμικές αλλαγές και μεταχρονολογημένες επιταγές, rainchecks; Να δουλέψουμε για την ανάπτυξη αλλά να είναι πάνω σε μια ποιοτική βάση για όλους, όχι με ξεπούλημα και με πάμφτηνα εργατικά χέρια;

Αν δεν μπορέσει η Αριστερά να συνεργαστεί με την κυβέρνηση (ακόμα και με την τρόικα), θα βγούμε όλοι χαμένοι. Μόνο με εθνική συσπείρωση και συνεννόηση θα τα βγάλουμε πέρα — απίστευτα πιο εύκολα. Με διχασμό και διάλυση, θα γίνουμε ακόμα πιο φτωχοί. Οι ειδικές συνθήκες θα επιτρέπουν στην κυβέρνηση να καταδικάζει τις δίκαιες διεκδικήσεις και πολύ πιο εύκολα τις εξωπραγματικές. Αν όμως η Αριστερά ωθήσει τα πράγματα στα άκρα, δεν πρόκειται να βγάλει το ΠΑΣΟΚ τα κάστανα από τη φωτιά. Άλλες δυνάμεις θα αναλάβουν αυτή την αγγαρεία. Για να καταλάβουμε τι θα πει πραγματική χούντα και ότι το «τι Πλαστήρας τι Παπάγος» ήταν βλακεία και την πρώτη φορά που ειπώθηκε, διπλή φάρσα όταν επαναλαμβάνεται.

 

[jglenis]

Νιώθω νεοχουντικός με εσωτερική τύφλωση.

Νίκελ, να με συγχωρείτε αν έθιξα την πολιτική σας όραση – δεν ήταν προσωπική αιχμή, εγώ εννοούσα αυτό: Στην επιλογή κομμάτων, ο ανθρώπινος παράγοντας κυριαρχεί, πράγμα πολύ λογικό αφού αυτοί που ψηφίζουν είναι στις περισσότερες των περιπτώσεων άνθρωποι. Έτσι, όταν ο άνθρωπος Χ ψηφίσει ένα κόμμα που έχει υποσχεθεί Ψ πράγματα, και αυτό το κόμμα όχι απλώς αθετήσει τις δεσμεύσεις του αλλά πράξει και τα ακριβώς αντίθετα, ο καλός άνθρωπος Χ έχει δύο επιλογές, ή να παραδεχθεί ότι εξαπατήθηκε, που είναι μια επώδυνη αυτοκριτική διαδικασία, ή να το ρίξει στην εκλογίκευση και να πει ότι καλώς πράττει το κόμμα του, δεν υπήρχαν οικονομικά περιθώρια για να πραγματοποιηθούν οι υποσχέσεις γιατί τα έφαγαν οι προηγούμενοι, αν έβγαιναν οι άλλοι θα έκαναν χειρότερα, κλπ. Κατά τη γνώμη μου λοιπόν αυτός ο καλός άνθρωπος εθελοτυφλεί, εάν δεν αναγνωρίσει ότι εξαπατήθηκε. Και έτσι φτάνουμε στο θέμα της εσωτερικής οράσεως.

Σε ό,τι αφορά την «χούντα», ασφαλώς αυτή η λέξη δεν αρμόζει σε εκλεγμένη κυβέρνηση, όμως η ποινή φυλάκισης π.χ. για κάποιον που δεν επικυρώνει το εισιτήριό του εμένα μου φαίνεται φασιστικής έμπνευσης και νοοτροπίας. Δηλαδή, τι πρέπει να γίνει για να πούμε ότι δεν έχουμε δημοκρατία; Να αρχίσουν τα βασανιστήρια και οι εκτελέσεις;

 

[Elsa]

Πραγματικά, Nickel, δεν ξέρω ποιος είναι ο πιο τυφλός, αλλά σίγουρα πρόκειται για εντελώς διαφορετική οπτική: Εκεί που εσύ βλέπεις προσπάθεια για να λυθούν τα προβλήματα που συσσώρευσαν οι κυβερνήσεις προηγούμενων δεκαετιών, εγώ βλέπω -πανευρωπαϊκή- προσπάθεια να ακυρωθούν κατακτήσεις εργαζομένων προηγουμένων δεκαετιών ακριβώς για να κάνει ο καπιταλισμός ένα reboot από μηδενική βάση, με μηδενικά δικαιώματα, χαμηλούς μισθούς, εξαθλιωμένα εργατικά χέρια κλπ. (το λέω πολύ απλοϊκά, δεν έχω τα φόντα να το αναλύσω)
Η "ανάπτυξη", δεν είναι πια η λύση, αυτό έχω καταλάβει από όσα έχω διαβάσει, και η "κρίση" είναι κάπως σαν μια μαγική-εικόνα-χωρίς-εικόνα, άλλο πράμα θα βγει όταν ενωθούν οι τελίτσες

 

[Zazula]

Εγώ βλέπω -πανευρωπαϊκή- προσπάθεια να ακυρωθούν κατακτήσεις εργαζομένων προηγουμένων δεκαετιών ακριβώς για να κάνει ο καπιταλισμός ένα reboot από μηδενική βάση, με μηδενικά δικαιώματα, χαμηλούς μισθούς, εξαθλιωμένα εργατικά χέρια κλπ.

Είναι αυτό που είχα προσπαθήσει εγώ να αναλύσω εξίσου απλοϊκά σε άλλο νήμα, λέγοντας ότι: «[Αφού ο καπιταλισμός μέσα στο πρώτο μισό του 21ου αι. θα φτάσει στα αντικειμενικά όριά του, όταν θα έχει εξαντλήσει τις μεγάλες δεξαμενές φτηνού εργατικού δυναμικού στην Κίνα, στην Ινδία και στην Ινδονησία, μετά] αλλάζοντας εστιακό σημείο, θα κάνει τους εργαζομένους των ανεπτυγμένων χωρών να ρίξουν πάρα πολύ νερό στο κρασί τους, βάζοντας τις αποδοχές και τα κεκτημένα τους να κάνουν λίμπο όλο και χαμηλότερα... Στις δε χώρες τού πρώην φτηνού δυναμικού θα μπορεί πλέον να πουλά πολύ περισσότερα αγαθά, ενώ στις χώρες των πρώην "καλομαθημένων" θα κάνει ένα hard reset για να πάθουν σοκ και να δεχθούν οτιδήποτε — αρχίζοντας έτσι έναν νέο κύκλο καπιταλιστικής επιτυχίας.»

Η "κρίση" είναι κάπως σαν μια μαγική-εικόνα-χωρίς-εικόνα, άλλο πράμα θα βγει όταν ενωθούν οι τελίτσες

Μα, γι' αυτό ακριβώς είναι ποταπός ο τρόπος που ενεργούν οι Πρετεντεροτρέμηδες: Στήνουν, καλλιεργούν και διατηρούν ένα σκηνικό τέτοιο που να είμαστε έτοιμοι (seasoned, που λένε κι οι αγγλοσάξονες) να δεχθούμε οτιδήποτε γίνεται σε βάρος μας — η λογική πίσω από το «δόγμα τού σοκ», που λένε αρκετοί.

 

[SBE]

Διαβάζοντας τους προλαλήσαντες σκέφτομαι:
Υπήρχε άραγε ψηφοφόρος το 2010 που πίστευε ότι το κόμμα του θα πράξει αυτά που υπόσχεται, όπως τα υπόσχεται; Παρακολουθώ την πολιτική και στην Ελλάδα και αλλού και το πιο συνηθισμένο φαινόμενο είναι η αθετηση προεκλογικών υποσχέσεων, συχνά χωρίς να υπάρχει η δικαιολογία της ανωτέρας βίας. Αρχίζοντας από το κλασσικό "έξω οι βάσεις του θανάτου" και "επαναδιαπραγμάτευση της εισόδου μας στην ΕΟΚ" μέχρι το "όχι αύξηση διδάκτρων" (στο ΗΒ αυτό). Τόσο αφελείς είναι οι ψηφοφόροι; Αρκεί να παρακολουθείς την επικαιρότητα και μπορείς να εκτιμήσεις κατά πόσο μια προεκλογική υπόσχεση είναι εφαρμόσιμη και να κρίνεις αναλόγως. Στην Ελλάδα βεβαίως το μόνο κόμμα που μου έδωσε ποτέ φυλλάδιο με ξεκάθαρες προγραμματικές δηλώσεις ήταν ένα μικρό τύπου ΚΚΕ Μ-Λ, Λ-Μ κλπ. Κανένα από αυτά που εκλέγουν βουλευτές. Αλλά γιατί οι ψηφοφόροι δεν απαιτούν να ξέρουν; Τόσο χαρτί πάει χαμένο.

Και για την Έλσα: Αυτά τα συνωμοσιολογικά τα ακούω εδώ και καιρό, αλλά παρόλη την αληθοφάνειά τους αρνούμαι να πιστέψω προγραμματισμένο δόλο. Δεν καθίσανε μια μέρα και είπαν κάποιοι "καπιταλιστές" θα φτιάξουμε οικονομική κρίση από το μηδέν για να δημιουργήσουμε νέα τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη, τι ώρα σας βολεύει να το ξεκινήσουμε; έχω κενό πέντε με πεντέμισι. Απλά βρήκαν ευκαιρία.
Επιπλέον, κάνουμε λες και δεν ξέρουμε ότι εδώ και πολλά χρόνια τα οικονομικά-πολιτικά μοντέλα στην Ευρώπη είναι αυτά που βλέπουμε τώρα. Και τα εγκρίναμε με την ψήφο μας τις περιόδους των παχιών αγελάδων γιατί, όπως πολύ σωστά μας είπε ένας καθηγητής μας, τώρα που φαίνονται τα σκούρα δεν θα πάει κανείς να ζητήσει τα ρέστα από το Ρήγκαν και τη Θάτσερ (και τον Παπανδέου, τον Κολ, τον Μιτεράν και όλους αυτούς), ούτε θα τους τιμωρήσει στην κάλπη. Η πολιτική είναι βραχυπρόθεσμο σπορ. Και παρεμπιπτόντως, υπήρχε αρθρογραφία και τη δεκαετία του '80 που προέβλεπε ότι τα στραβά του συστήματος θα τα δούμε σε τριάντα χρόνια.

Δεν αμφιβάλλω ότι κάποιοι είδαν την οικονομική κρίση σαν ευκαιρία για να επιτύχουν κάποιους σκοπούς, αλλά αυτό δεν αναιρεί το ότι η οικονομική κρίση είναι αληθινότατη, υπαρκτότατη και αποτέλεσμα κακών χειρισμών από πολλούς για πολλά χρόνια. Και τίποτα δεν ήταν κρυφό, όσο κι αν θέλει ο μέσος Έλληνας να νομίζει ότι όλα έγιναν πίσω από την πλάτη του. Θυμάμαι στις οικονομικές στήλες της Καθημερινής άρθρο το 2006 (μπορεί να πέφτω έξω κάνα χρόνο), στο οποίο έλεγε ξεκαθαρότατα και επεξηγηματικότατα ότι ο μόνος κλάδος που παρουσίασε άνοδο την προηγούμενη χρονιά ήταν το λιανικό εμπόριο, ενώ είχαν συρρικνωθεί όλοι οι άλλοι κι οι εξαγωγές μας είχαν χτυπήσει πάτο για δεν ξέρω ποιά συνεχή χρονιά. Και το θυμάμαι πολύ καλά γιατί το είχα συζητήσει εκτενέστατα το άρθρο με τη μητέρα μου που ασχολείται με αυτά τα θέματα και είχαμε πει πόσο ανησυχητικό είναι αυτό για το μέλλον της χώρας κι ότι συνοψίζεται στο ψωνίστε γιατί χανόμαστε και φυσικά τα ψώνια με δανεικά και με κατακερματισμό των οικονομιών που είχαν κάνει οι παλιότερες γενιές.

Επειδή λείπω πολύ από την Ελλάδα και δε διαβάζω συνέχεια τις οικονομικές στήλες, δεν ξέρω αν αυτό το άρθρο ήταν μοναδικό, αλλά αμφιβάλλω, θα υπήρχαν κι άλλα ΜΜΕ που ασχολήθηκαν με παρόμοια κατά καιρούς. Ίσως ο μέσος Έλληνας να θέλει να το παίζουν τα ΜΜΕ μια βδομάδα συνέχεια για να πάρει χαμπάρι. Ίσως επίσης ο μέσος Έλληνας να μην θέλει να σκέφτεται, και δεν τον αδικώ, είναι πιο εύκολο να ασχολείσαι με εφήμερα και ανώδυνα. Και ομολογουμένως το είχαμε ρίξει πολύ στα εφήμερα και ανώδυνα.

Λαμβάνοντας υπόψη το ότι το δείγμα μου είναι μικρό και ίσως όχι αντικειμενικό, εντύπωση μου έκανε που έβλεπα τους φίλους μου στην Ελλάδα σιγά- σιγά να επιδίδονται στον ευδαιμονισμό εις βάρος της πολιτικής σκέψης. Κοινώς να μετατρέπονται σε ηλίθιους. Και με χαρά διαπίστωσα τα Χριστούγεννα που μίλησα με όλους ότι άρχισαν να ξυπνάνε πάλι. Κάναμε πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις, ύστερα από μια δεκαετία, ίσως και παραπάνω, που τους ενδιέφερε πιο πολύ να μιλήσουν για τα ρηάλιτι και το βρακί της μιας και της άλλης μοντέλας. Δυστυχώς κάποιοι βολεύονται στη δικαιολογία οι άλλοι φταίνε και είναι διεθνές σχέδιο για την εξόντωση μας κλπ κλπ.

 

[Lexoplast]

Δυστυχώς, δεν υπάρχουν οι φυσιογνωμίες στο ΠΑΣΟΚ που με τις πράξεις και με τα λόγια μπορούν να πείσουν ότι τα μέτρα είναι απαραίτητα, ότι δρομολογούνται και όσα μέτρα θα φέρουν περισσότερη δικαιοσύνη, ότι δεν πληρώνουν οι μισοί μόνο τα σπασμένα, ότι πραγματικά θα κερδίσουμε όλοι από μια διαφορετική Ελλάδα.

Εγώ είμαι πρόθυμος να πιστέψω ότι τα μέτρα είναι απαραίτητα και ότι θα κερδίζαμε όλοι από μια διαφορετική Ελλάδα. Δεν μπορώ όμως να εμπιστευθώ το επιτελείο Παπανδρέου. Πιστεύω ότι απλά θα πουλήσουν όλο το δημόσιο πλούτο, από ΔΕΚΟ μέχρι ορυκτά, σε εξευτελιστικές τιμές με το πρόσχημα της κρίσης και της μηδενικής διαπραγματευτικής δύναμης της χώρας, και το χρέος θα είναι ακόμα παρόν. (Ίσως και με τις αντίστοιχες μίζες. Λέγονται πολλά, αλλά εγώ προσωπικά δεν ξέρω τίποτα.) Φτηνά φιλέτα για τις γαλλικές και γερμανικές εταιρείες που ξερογλείφονται, μερική έστω αποπληρωμή για τις ξένες τράπεζες, μια χώρα-υποχείριο για το ΔΝΤ, δωράκια, παραγραφή και δικαιολογίες για τους πολιτικούς. Everybody wins.

Θα μου πείτε, αν όχι ο Παπανδρέου, τότε ποιος; Κανείς. Κανείς δεν είναι ταυτόχρονα:
- τόσο ερωτευμένος με την Ελλάδα που να ρισκάρει το κεφάλι του και να πάει κόντρα στους ανωτέρω, ΚΑΙ
- τόσο φίλος με τα ΜΜΕ ώστε να μπορέσει να εκλεγεί ΚΑΙ
- τόσο ικανός που να μπορεί να το κάνει και να μην έχει κάτι πιο rewarding να κάνει στη ζωή του.
Όσο οι πολιτικοί είναι φοβισμένοι και συμβιβασμένοι και οι πολίτες είναι υπνωτισμένοι από τα πουλημένα ΜΜΕ, κανείς. (Η ελπίδα δεν πεθαίνει πάντα τελευταία.)

 

[sarant]

Κι εγώ συμφωνώ με την Έλσα και τον Ζαζ. Πανευρωπαϊκή επίθεση στα κεκτημένα των εργαζομένων είναι. Διότι, να παραδεχτώ ότι στην Ελλάδα είμαστε μπάχαλο, διεφθαρμένοι, μαζί τα φάγαμε, ευδαιμονιστές. Η Ιρλανδία, που την είχαν πρότυπο, γιατί έπεσε στη βήτα εθνική; Η Αγγλία, γιατί κάνει περικοπές παντού;

 

[Palavra]

...και παράλληλα, γιατί οι ισολογισμοί μεγάλων εταιρειών δείχνουν αύξηση των κερδών, αλλά αν τους καλομελετήσεις, η αύξηση οφείλεται σε απολύσεις και περικοπές;

 

[rogne]

Περί δικαίου, κάτι επίκαιρο:

Με αφορμή την πρόσφατη απόφαση του Δ΄ Τμήματος του ΣτΕ: Οι μετανάστες μεταξύ «λαού» και «έθνους»

 

[SBE]

Η Ιρλανδία, που την είχαν πρότυπο, γιατί έπεσε στη βήτα εθνική; Η Αγγλία, γιατί κάνει περικοπές παντού;

Η Ιρλανδία είχε κάνει το πολύ μεγάλο λάθος ότι δεν είχε σχεδόν καθόλου φόρους για τις επιχειρήσεις και ευνοϊκότατη φορολόγηση ορισμένων κατηγοριών επαγγελματιών που είχαν έρθει στην Ιρλανδία εισαγόμενοι (μεγαλοδιευθυντές κι έτσι). Αυτή η πολιτική δουλεύει όταν θέλεις να προσελκύσεις επενδύσεις, αλλά δεν αποδίδει στο κράτος τίποτα εκτός από έμμεσους φόρους από τους μικρομεσαίους μισθωτούς. Η Ιρλανδία σαν χώρα δεν είχε επωφεληθεί, πέρα από το Δουβλίνο που είχε επωφεληθεί δευτερεύοντως, ξόδευαν οι μισθωτοί. Η Ιρλανδία ήταν δηλαδή μια φτωχή χώρα με πλούσιους κατοίκους. Ε, δε χρειάζεται πολύ για να βρεθεί στη θέση που βρέθηκε, και το πρόβλεπαν οι ειδικοί αυτό εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον.

Η Αγγλία κάνει περικοπές από παντού γιατί έφτασε από το να έχει πλεόνασμα στο τεράστιο έλλειμμα. Ομοίως η Αγγλία πληρώνει και την προσκόλληση στις ΗΠΑ και την άρνηση να μπει στο ευρώ.

Μ'άλλα λόγια, ότι και να πείτε, ωραία η συνωμοσιολογία, αλλά όλα έχουν λογικότερη ερμηνεία που πρέπει να την λάβουμε υπόψη μας πριν κοιτάξουμε τις άλλες. Η επίθεση στα κεκτημένα είναι σύμπτωμα, δεν είναι αφορμή.

 

[Elsa]

@SBE: Αυτό με την φορολόγηση επιχειρήσεων το κάνουν όλες οι τελευταίες ελληνικές κυβερνήσεις που μειώνουν συνεχώς τον συντελεστή φορολογίας επιχειρήσεων χάριν -και καλά- της ανταγωνιστικότητας. Δεν το κάνουν κατά λάθος.

Για τα διόδια και το ποιοι είναι οι αληθινοί, οι μεγάλοι "τζαμπατζήδες", βρίσκω την παρακάτω είδηση να αναπαράγεται στο διαδίκτυο αλλά δεν ξέρω αν αληθεύει:
Το σχέδιο νόμου απαλλάσσει την κοινοπραξία της Νέας Οδού (κατασκευάζει το Αντίρριο –Γιάννενα και αναβαθμίζει το τμήμα από Μεταμόρφωση έως Σκάρφεια) από τα πρόστιμα των 22 εκ. ευρώ που έχει επιβάλλει η πολεοδομία Καπανδριτίου για σωρεία αυθαίρετων κατασκευών στο σταθμό διοδίων των Αφιδνών αλλά και σε άλλες κτιριακές εγκαταστάσεις.

 

[rogne]

Η επίθεση στα κεκτημένα είναι σύμπτωμα, δεν είναι αφορμή.

Τίνος πράγματος είναι σύμπτωμα; Γιατί βλέπω ότι ερμηνεύεις κάμποσες διαφορετικές παθογένειες, SBE, βάσει του ίδιου "συμπτώματος". Μήπως όμως αυτό ακριβώς κάνει το "σύμπτωμα" (όχι βέβαια αφορμή, αλλά) σκοπό; Αφήνω κατά μέρος την αιτία των διαφόρων παθογενειών...

 

[Zazula]

Μ'άλλα λόγια, ότι και να πείτε, ωραία η συνωμοσιολογία, αλλά όλα έχουν λογικότερη ερμηνεία που πρέπει να την λάβουμε υπόψη μας πριν κοιτάξουμε τις άλλες. Η επίθεση στα κεκτημένα είναι σύμπτωμα, δεν είναι αφορμή.

SBE κάνεις ένα θεμελιωδέστατο λάθος: Περνάς τα όσα λέμε στο επίπεδο της συνωμοσιολογίας, του στυλ «καθίσανε μια μέρα και είπαν κάποιοι "καπιταλιστές" θα φτιάξουμε οικονομική κρίση από το μηδέν για να δημιουργήσουμε νέα τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη». Το ξέρουμε κι εμείς και το γνωρίζεις κι εσύ ότι δεν γίνονται έτσι τα πράγματα, αλλά το να κάνεις την αναγωγή σε αυτό το επίπεδο προφανώς αφαιρεί (φαινομενικά) σοβαρότητα από την τοποθέτηση την οποία επιχειρείς να αναιρέσεις, ωστόσο το βασικό στοιχείο είναι ότι δεν λέμε εμείς αυτό (δηλ. αυτό που εσύ αναιρείς)!

Το στοιχείο που χαρακτηρίζει τις αγορές και την οικονομία είναι ότι, όποτε οι συνθήκες ευνοούν τις εξελίξεις προς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση, οι εξελίξεις αυτές αργά ή γρήγορα έρχονται. Επίσης, όποτε μια από τις δυνάμεις που συμμετέχουν στο οικονομικό γίγνεσθαι ευνοείται από κάποια εξέλιξη στις αγορές (ή αν απλώς βλέπει ευμενώς ή επιθυμεί ή εύχεται κάποια συγκεκριμένη εξέλιξη), τότε ούτε αντιδρά ώστε ποτέ να μην επέλθει η συγκεκριμένη εξέλιξη, ούτε φυσικά διστάζει να την εκμεταλλευτεί αμέσως μόλις εκδηλωθεί. Έτσι για παράδειγμα, οι φαρμακοβιομήχανοι μπορεί να μην κλείνονται σε ανήλιαγες αποθήκες μαζί με τ' αφεντικά των φαστ-φουντ και με τους κατασκευαστές τζανκ-φουντ προκειμένου να συνωμοτήσουν για να πληχθεί η υγεία τού κόσμου απ' τα προϊόντα εκείνων ώστε αυτοί να πουλάνε περισσότερα φάρμακα, αλλά κι απ' την άλλη δεν κάθονται και με σταυρωμένα χέρια όταν οι συνθήκες που εκείνοι δημιουργούν ευνοούν αυτούς: Βγάζουν λοιπόν πολλά λεφτά απ' αυτή την ιστορία, και το πρώτο πράγμα που μαρκετάρουν στους γιατρούς και τις κρατικές υπηρεσίες υγείας είναι το πώς μπορούν να βοηθήσουν τα δικά τους προϊόντα, κι όχι ενδεχομένως άλλους τρόπους απ' τους οποίους δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα.

Αυτό που θέλω να πω (και το οποίο αποφεύγεις να θίξεις) είναι ότι: το γεγονός πως κάποιες δυνάμεις τής οικονομίας φαίνεται να ενεργούν συντονισμένα δεν είναι προϊόν συνωμοσίας ή προσυνεννόησής τους κάτω απ' το τραπέζι, αλλά απλώς αποτέλεσμα του ότι υπακούνε στους οικουμενικούς νόμους τής οικονομίας. Αλλά ωστόσο και ενεργούν συντονισμένα, και εκμεταλλεύονται ο ένας τις κινήσεις που δρομολογεί ο άλλος, και ευνοούν τις εξελίξεις που τους ευνοούν και φρενάρουν εκείνες που δεν τους συμφέρουν. Αν π.χ. ένας παράγοντας της οικονομίας έχει βάλει στο μάτι μια κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα ή κεκτημένο (που είτε συνιστά παθογένεια, κατά τη γνώμη του, είτε φρενάρει τα συμφέροντά του), μόλις οι συνθήκες είναι βολικές για να τη χτυπήσει και την εξαλείψει, θα το κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη. Κι αν έχει και μέσα που διαθέτουν τη δυνατότητα να επηρεάζουν την κοινή γνώμη ή/και τις διαθέσεις του νομοθέτη ή να κάνουν λόμπινγκ, θα τα ρίξει κι αυτά στο παιχνίδι. Έτσι λειτουργούσε ανέκαθεν η οικονομία, διάολε!

Στη συνέχεια διαπράττεις άλλο ένα ολίσθημα: Αναλίσκεσαι στην περιπτωσιολογία κάποιων συγκεκριμένων οικονομικών εξελίξεων, παραβλέποντας το γεγονός ότι αποκομμένες μπορεί μεν να επεξηγηθούν (φαινομενικά) επαρκώς, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για τη συναγωγή ασφαλών συμπερασμάτων. Εννοώ, θα πρέπει να απαντηθούν και τα εξής:

1. Γιατί, εφόσον τα σφάλματα της Ιρλανδίας ήταν τόσο εξώφθαλμα, προβαλλόταν ευρύτατα και μέχρι την τελευταία στιγμή ως το υπέρτατο πρότυπο ανάπτυξης;
2. Πόσοι ειδικοί τασσόμενοι υπέρ του ιρλανδικού φαινομένου αναλογούσαν σε κάθε ειδικό τασσόμενο κατά; Πώς μπορούμε να ξέρουμε ποιος ειδικός έχει δίκιο κάθε φορά;
3. Πόσοι ειδικοί ωρύονται σήμερα ότι η Ιρλανδία δεν έχει ανάγκη προσφυγής στον μηχανισμό στήριξης; Έχουν δίκιο; Αν όχι, γιατί; Εντέλει, είναι ή δεν είναι ειδικοί; Πώς θα μπορέσουμε να μάθουμε ποτέ τα εναλλακτικά σενάρια για την Ιρλανδία, αφού δεν είμαστε σε θέση να διενεργήσουμε παράλληλα δύο πειράματα και να δούμε τι θα βγει; Υπάρχουν ειδικοί σε διατεταγμένη υπηρεσία;
4. Πώς προκλήθηκε το έλλειμμα του ΗΒ; Έχει ασχοληθεί κανείς με τα γενεσιουργά αίτιά του; Αντιμετωπίστηκαν πρώτα αυτά, κι αφού εξαντλήθηκαν όλα τα περιθώρια πήγαμε και σε άλλα πράγματα που, περικοπτόμενα, θα βοηθήσουν στον περιορισμό του — ή απλώς χτυπήσαμε αμέσως αυτό που είχαμε εξαρχής βάλει στο μάτι;
5. Είναι το ΗΒ η μόνη χώρα με τέτοιο έλλειμμα (σε απόλυτες και σχετικές τιμές); Είναι οι εφαρμοζόμενες λύσεις οι μόνες εφικτές, αυτές στις οποίες ομονοούν όλοι οι ειδικοί; Πόσοι ειδικοί λένε ότι το ΗΒ δεν πράττει σωστά; Πόσες χώρες σε παρόμοια κατάσταση δεν ενεργούν με τον ίδιο τρόπο; Γιατί; Ποιος κάνει το σωστότερο; Πώς αξιολογείται τελικά το τι είναι σωστότερο;
6. Πότε έγιναν τα οικονομικά ακριβής επιστήμη και δεν το κατάλαβα; Έχουν δυνατότητα για πειράματα, για κλειστά συστήματα, για προβλεψιμότητα και επαναληψιμότητα, για διαψευσιμότητα ή επαληθευσιμότητα; Μιλάμε για τη μοναδική ούτω καλούμενη "επιστήμη" που είναι χειρότερη από την ψυχολογία σε ένταση διαφωνιών και αβυσσαλέα χάσματα μεταξύ των διάφορων σχολών της! Στα οικονομικά οι ειδικοί ποτέ δεν συμφωνούν μεταξύ τους, και δεν υπάρχει αντικειμενικός τρόπος να αποδειχθεί ποιος έχει δίκιο — πρόκειται για το απόλυτα παπατζίδικο πεδίο τής ανθρώπινης δραστηριότητας! Τα οικονομικά είναι η μόνη επιστήμη όπου οι ειδικοί δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε καν εκ των υστέρων για το τι οδήγησε στην πρόκληση ενός συγκεκριμένου οικονομικού φαινομένου. Τα οικονομικά είναι ο μόνος χώρος όπου ζητάς βοήθεια από άτομα που έχουν συμφέρον να πας κατά διαόλου — σαν να πρόκειται να σ' εγχειρίσει ο γιατρός που έχει στοιχηματίσει ότι η εγχείριση θα αποτύχει... Ποιος να μας πει μετά κάτι για τους ειδικούς στην οικονομία; Στου κασίδη το κεφάλι πειραματίζονται όλοι τους, κι απλώς ενδιαφέρονται να περάσει το δικό τους, η δική τους θεωρία. Κι όσο η υλοποίηση των επιταγών τους εξυπηρετεί τις καθεστηκυίες δυνάμεις της οικονομίας, έχει καλώς — η συνταγή των ειδικών γίνεται σημαία πίσω απ' την οποία οφείλουμε όλοι (κι αναγκαζόμαστε εκβιαστικά) να συνταχθούμε. Αν η συνταγή των ειδικών (των ίδιων με τους προαναφερθέντες, ή άλλων που τυχαίνει να έχουν τεκμηριώσει διαφορετική γνώμη ή προσέγγιση) δεν εξυπηρετεί τις καθεστηκυίες δυνάμεις της οικονομίας, τότε οι εν λόγω ειδικοί περιθωριοποιούνται. Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα.

 

[SBE]

@SBE: Αυτό με την φορολόγηση επιχειρήσεων το κάνουν όλες οι τελευταίες ελληνικές κυβερνήσεις που μειώνουν συνεχώς τον συντελεστή φορολογίας επιχειρήσεων χάριν -και καλά- της ανταγωνιστικότητας. Δεν το κάνουν κατά λάθος.

Όχι, ούτε είπα ότι το κάνουν κατά λάθος. Είναι απλή λογική. Προχτές έγραφα ένα έγγραφο με συστάσεις για κάποια ζητήματα πολιτικής και ακολούθησα αλγόριθμο στις συστάσεις (ήταν εργασία για μάθημα). Τον ίδιο αλγόριθμο που ακολουθούν όλοι. Θέλω να επιτύχω το Χ, κάνω το Υ. Θέλω επενδύσεις, μειώνω το συντελεστή φορολογίας.

Και μια που το είπαμε αυτό, γιατί δεν έχει ακουστεί από κανέναν (και δε μιλάω για ΜΜΕ) κάτι πολύ απλό: να φορολογηθούν οι ναυτιλιακές επιχειρήσεις.
Δε χρειάζεται να μιλάμε για ξένους καπιταλιστές που έρχονται να ρουφήξουν το αίμα του ελληνικού λαού με το καλαμάκι και τους κάνουμε διευκολύνσεις. Έχουμε τους δικούς μας, ελληνικό προϊόν και μας κρατάνε δεμένους χειροπόδαρα γιατί απειλούν ότι θα φύγουν άμα τους φορολογήσουμε.

 

[SBE]

Ζαζ, επειδή δεν κάμει να συγχίζεσαι, ας ξεκινήσουμε με αυτό που λες. Λες το πολύ λογικό ότι κάποια πράγματα γίνονται όπως γίνονται γιατί δίνεται η ευκαιρία να γίνουν. Αυτό είναι λογικό κι αν διαβάσεις ξανά τι έγραψα, θα δεις ότι αυτό λέω (κακώς λες ότι δεν το θίγω, όλη μου η απάντηση από αυτή τη βάση ξεκινάει). Οι διαφωνίες μου είναι με τα περί οργανωμένου σχεδίου κλπκλπ. Η Έλσα όμως δεν είπε αυτό αλλά είπε:

εγώ βλέπω -πανευρωπαϊκή- προσπάθεια να ακυρωθούν κατακτήσεις εργαζομένων προηγουμένων δεκαετιών ακριβώς για να κάνει ο καπιταλισμός ένα reboot από μηδενική βάση

Πανευρωπαϊκή προσπάθεια για τον καπιταλισμό, δηλαδή προμελέτη, συνωμοσιολογία σκέφτομαι όταν το διαβάζω. Εκτός αν δεν κατάλαβα εγώ κάτι και δεν είναι συνωμοσιολογία.

Στις ερωτήσεις που κάνεις η απάντηση μου είναι: δεν έχει νόημα στα πλαίσια αυτής της συζήτησης να σου δώσω βιβλιογραφία, ψάξε στο Google Scholar. Δυστυχώς, με προθεσμίες να με κυνηγάνε δεν έχω χρόνο για παραπάνω.

 

[Zazula]

Ζαζ, επειδή δεν κάμει να συγχίζεσαι, ας ξεκινήσουμε με αυτό που λες. Λες το πολύ λογικό ότι κάποια πράγματα γίνονται όπως γίνονται γιατί δίνεται η ευκαιρία να γίνουν. Αυτό είναι λογικό κι αν διαβάσεις ξανά τι έγραψα, θα δεις ότι αυτό λέω (κακώς λες ότι δεν το θίγω, όλη μου η απάντηση από αυτή τη βάση ξεκινάει). Οι διαφωνίες μου είναι με τα περί οργανωμένου σχεδίου κλπκλπ. Πανευρωπαϊκή προσπάθεια για τον καπιταλισμό, δηλαδή προμελέτη, συνωμοσιολογία σκέφτομαι όταν το διαβάζω. Εκτός αν δεν κατάλαβα εγώ κάτι και δεν είναι συνωμοσιολογία.

Στις ερωτήσεις που κάνεις η απάντηση μου είναι: δεν έχει νόημα στα πλαίσια αυτής της συζήτησης να σου δώσω βιβλιογραφία, ψάξε στο Google Scholar. Δυστυχώς, με προθεσμίες να με κυνηγάνε δεν έχω χρόνο για παραπάνω.

Πρώτα-πρώτα: Δεν συγχίζομαι. Ποτέ δεν συγχίζομαι (δεν ξέρω γιατί δίνω ενίοτε την εντύπωση ότι συγχίζομαι — απόλυτα ψύχραιμα γράφω ό,τι γράφω).

Δεύτερον: Κατανοώ το να είναι κάποιος αλλεργικός στη συνωμοσιολογία. Κι εγώ το ίδιο είμαι, και παρατηρώ ότι στην Ελλάδα είναι υπερβολικά συχνό το να αποδίδονται πράγματα σε συνωμοσιολογικά κέντρα. Ωστόσο, αυτό που προσπαθώ εδώ να σου εξηγήσω είναι ότι η απέχθειά μας (και μου και σου, για να εξηγούμαστε) προς τη συνωμοσιολογία δεν κάνει να μας προκαταλαμβάνει σε οτιδήποτε εξετάζουμε (διότι ούτε το bias είναι σωστό).

Με λίγα λόγια: Η σημερινή κατάσταση πρόσφερε την ευκαιρία να σφιχτούν τα λουριά σε κάποιες αγορές, σε θέματα εργατικά, δημοσιονομικά κλπ. Η ύπαρξη κεντρικών μηχανισμών (όπως είναι η ΕΕ και η ΕΚΤ) προσφέρει τη δυνατότητα να λαμβάνονται προδραστικά μέτρα "κατ' αναλογία" και σε άλλες αγορές, καθώς και να πιέζονται εξωγενώς εθνικές κυβερνήσεις (χωρίς να έχουν περιθώρια ελιγμών ή αντίδρασης). Όποια κυβέρνηση ή δύναμη της οικονομίας επιδιώκει να σφίξει, για τους δικούς της λόγους, τα λουριά και σε μια άλλη χώρα ή/και να προωθήσει τη δική της ατζέντα μέτρων (ή κατάργησης κεκτημένων κλπ), έχει έναν βολικό μπαμπούλα να προβάλει προκειμένου να κάμψει ευκολότερα τις εσωτερικές αντιδράσεις ή έστω να κερδίσει τους πολίτες που επηρεάζονται από τον προπαγανδιστικό μηχανισμό της. Κι εκεί λοιπόν που στην αρχή είχαμε μια-δυο χώρες με πρόβλημα, καταλήγουμε να βάζουμε όλη την Ευρώπη σε μια διαδικασία όπου κάθε σκληρό μέτρο λιτότητας επιβάλλεται να γίνεται αποδεκτό απ' τους λαούς στο όνομα της σωτηρίας τής χώρας τους, αλλιώς λογίζονται για εθνικοί προδότες: Ε, αυτή είναι η «πανευρωπαϊκή προσπάθεια να ακυρωθούν κατακτήσεις εργαζομένων προηγουμένων δεκαετιών ακριβώς για να κάνει ο καπιταλισμός ένα reboot από μηδενική βάση» — υπάρχει η ευκαιρία, υπάρχει το κίνητρο, υπάρχει το φονικό όπλο· είναι αυτό που λέει ο λαός «μάθαν ότι γαμιόμαστε...».

Και, φυσικά, αυτήν τη στιγμή που λαμβάνονται τα ΧΨ μέτρα στην τάδε χώρα υπάρχει ένας οικονομολόγος που διατυπώνει αντίθετη προς την κρατούσα άποψη· κι όταν μετά είκοσι χρόνια επαληθευτούν οι δικές του απόψεις θα πάρει Νομπέλ και θα γίνουν μπεστ-σέλερ τα βιβλία του — αλλά το κόστος των μέτρων και των επιλογών που έγιναν στο ενδιάμεσο θα το έχουν πληρώσει οι απλοί άνθρωποι· ούτε οι κυβερνώντες ούτε οι ειδικοί.

Τέλος, για το θέμα τής βιβλιογραφίας: Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν έχω πρόσβαση σε βιβλιογραφία κι ότι τα συγκεκριμένα ερωτήματα δεν είναι λίγο-πολύ ρητορικά; :) Διότι έτσι όπως το θέτεις, είναι σαν να πρόκειται για κλεισμένα ζητήματα με οικουμενική συμφωνία των ειδικών (πιο εύκολα θα συμφωνήσουν οι θρησκευτικοί ηγέτες, παρά οι εκπρόσωποι διαφορετικών σχολών τής οικονομίας) — κι απλώς φταίει που δεν έψαξα ακόμη στο Google Scholar.

 

[Zazula]

Πάσα ομοιότης με πρόσωπα ή πράγματα της σημερινής πραγματικότητας να κρίνετε εσείς εάν είναι ή όχι συμπτωματική:

Στις 29 Απριλίου 1936 κυρήχτηκε πανκαπνεργατική απεργία με τα εξής αιτήματα:
1. Αύξηση ημερομισθίου σ' όλους τους κλάδους
2. Οριστική εφαρμογή του Νόμου περί Τόγκας [ΣτΖ: Δεν έχει σχέση με την τόγκα "χρέος, φέσι"· ήταν φυτό με το οποίο αρωματιζόταν ο καπνός ΣτΖ#2: Περί τόγκας βλ. https://www.lexilogia.gr/threads/τόνγκα.11726/#post-149806]
3. Εφαρμογή των Κοινωνικών Ασφαλίσεων
4. Δεκάδραχμο επίδομα στους στοιβαδόρους
5. Αύξηση συντάξεων φυματικών και ανίατων καπνεργατών
6. Πλήρης ιατρική περίθαλψη
7. Ίδρυση σανατορίων
8. Συνδικαλιστικές ελευθερίες
9. Συμμετοχή καπνεργατών στη Διοίκηση του ΤΑΚ [ΣτΖ: Ταμείο Ασφάλισης Καπνεργατών· ιδρύθηκε το 1926 κι είναι ο πρόδρομος του σημερινού ΙΚΑ — που το οφείλουμε στους αγώνες των καπνεργατών]
10. Απαγόρευση εμπορικής επεξεργασίας καπνών στο εξωτερικό
11. Αφομοίωση καπνεργατών Παλαιάς και Νέας Ελλάδας
12. Χορήγηση βιβλιαρίων εργασίας στις γυναίκες
13. Χορήγηση επιδομάτων ανεργίας
14. Παροχή φαρμάκων δωρεάν
15. Εργατική στέγη
16. Αποκατάσταση των εξελθόντων εκ του επαγγέλματος καπνεργατών

Σχολιάζει ο Σοφοκλής Χρ. Δοδόπουλος: «Οπωσδήποτε από την προβολή αυτών των αιτημάτων δεν θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι πίσω τους κρύβονταν άλλες και μάλιστα αντεθνικές σκοπιμότητες. Ωστόσο η τότε κυβέρνηση πίστευε ότι η κινητοποίηση των εργατών με σημαία τα παραπάνω αιτήματα υπέκρυπτε αντεθνική δράση που θα μπορούσε να κλονίσει τα θεμέλια του κράτους!»

Να σημειωθεί ότι η τότε κυβέρνηση Μεταξά (το κόμμα τού Μεταξά είχε πάρει μόλις εφτά έδρες στις εκλογές, αλλά είχε διοριστεί υπουργός στρατιωτικών στη διορισμένη από τον Γεώργιο Β' κυβέρνηση Δεμερτζή, κι ανέλαβε πρωθυπουργός όταν ο Δεμερτζής πέθανε αιφνιδίως έναν μήνα μετά) στέλνει στρατό, χωροφυλακή και στόλο εναντίον των καπνεργατών (Θεσσαλονίκη, 9 Μαΐου 1936, 10 η ώρα το πρωί). Ωστόσο ο στρατός συμπαρατάσσεται γρήγορα με τους απεργούς, οπότε απομένει μόνον η χωροφυλακή για να επιβάλει την τάξη με τον εξής μανταροποιό τρόπο: 12 νεκροί και 280 τραυματίες μέχρι να επέμβουν οι στρατιώτες και να συγκρουστούν με τους χωροφύλακες για να σταματήσουν οι τελευταίοι να χτυπάνε τους διαληλωτές στο ψαχνό και να σκοτώνουν κόσμο! Ακολουθούν κι άλλες διαδηλώσεις (Βόλος 2 Ιουνίου 1936 με δύο νεκρούς και πολλούς τραυματίες, Ανατολική Μακεδονία Ιούλιος 1936), οι οποίες χρησίμευσαν στον Μεταξά ως πρόσχημα για την αναστολή των συνταγματικών ελευθεριών και την επιβολή τής δικτατορίας τής 4ης Αυγούστου 1936.

Αλλά, είπαμε: Όταν αγωνίζεσαι για τα δικαιώματά σου, κλονίζεις τα θεμέλια του κράτους — η ίδια καραμέλα παραμένει επίκαιρη ακόμη και σήμερα.

 

[Elsa]

Δεν ξέρω αν και γιατί έδωσα την εντύπωση πως εννοούσα οτι πίσω από όλα αυτά κρύβονται οι ...Ιλουμινάτ(ο)ι Δηλώνω ευθαρσώς οτι ο Ζαζ με κάλυψε πλήρως! :)

 

[SBE]

Λίγα λίγα γιατί μαζεύτηκαν πολλά:

Με λίγα λόγια: Η σημερινή κατάσταση πρόσφερε την ευκαιρία να σφιχτούν τα λουριά σε κάποιες αγορές, σε θέματα εργατικά, δημοσιονομικά κλπ.

Συμφωνώ, όπως επίσης και ότι η προηγούμενη κατάσταση με την τρομοκρατία, πρόσφερε τη δυνατότητα σε πολλές χώρες να μετατραπούν σε αστυνομικά κράτη για λόγους που τελικά δεν έχω καταλάβει (αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση).

Κι εκεί λοιπόν που στην αρχή είχαμε μια-δυο χώρες με πρόβλημα, καταλήγουμε να βάζουμε όλη την Ευρώπη σε μια διαδικασία όπου κάθε σκληρό μέτρο λιτότητας επιβάλλεται να γίνεται αποδεκτό απ' τους λαούς στο όνομα της σωτηρίας τής χώρας τους, αλλιώς λογίζονται για εθνικοί προδότες:

Βεβαίως αυτή είναι η μία όψη. Όταν για πολλά χρόνια όλη η Ευρώπη έμπαινε στη διαδικασία της αχαλίνωτης αποκρατικοποίησης (αερομεταφορές, τηλεπικοινωνίες, συγκοινωνία κλπ) δεν φώναζε κανένας αυτό που λες εδώ:

είναι αυτό που λέει ο λαός «μάθαν ότι γαμιόμαστε...».

Αλλά στην ουσία ήταν το ίδιο, απλά τότε που υπήρχε προσωπικό όφελος για τον ιδιώτη αντί για προσωπική στέρηση δεν φαινόταν το φαινόμενο περίεργο σε κανέναν.
Πέρσι με την μεγάλη αναμπουμπούλα είχα δει ένα άρθρο σε αμερικανικό έντυπο, δε θυμάμαι λεπτομέρειες, ίσως ήταν στη Λεξιλογία, που χτυπιόταν (κυριολεκτικά) ο αρθρογράφος να ιδιωτικοποιηθούν τα δημόσια νοσοκομεία της Ελλάδας για να ξεπληρωθεί το χρέος, με το επιχείρημα ότι δεν είναι δουλειά του κράτους η υγεία και ότι με συμβάσεις κράτους- ιδιωτικών νοσοκομείων θα λυθούν όλα μας τα προβλήματα. Ο αρθρογράφος ήταν έλληνας και ήταν εργαζόμενος σε κάποια από τις πολλές εταιρείες που πολύ θα ήθελαν τον Ευαγγελισμό κοψοχρονιά. Και τα έλεγε σε αμερικανούς που δεν θα τους φανούν παράξενα όλα αυτά.

Τέλος, για το θέμα τής βιβλιογραφίας: Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν έχω πρόσβαση σε βιβλιογραφία κι ότι τα συγκεκριμένα ερωτήματα δεν είναι λίγο-πολύ ρητορικά;

Το ότι δεν δήλωσες ότι είναι ρητορικά ερωτήματα. Μην ξεχνάς ότι επικοινωνούμε γραπτώς και δεν μπορώ να καταλάβω από το ύφος σου, που δεν το βλέπω, αν περιμένεις απάντηση ή όχι. Το Google Scholar εγώ το έχω σε πολύ μεγάλη εκτίμηση πάντως.

 

[Zazula]

Όταν για πολλά χρόνια όλη η Ευρώπη έμπαινε στη διαδικασία της αχαλίνωτης αποκρατικοποίησης (αερομεταφορές, τηλεπικοινωνίες, συγκοινωνία κλπ) δεν φώναζε κανένας αυτό που λες εδώ:

αυτό που λέει ο λαός «μάθαν ότι γαμιόμαστε...»

Αλλά στην ουσία ήταν το ίδιο, απλά τότε που υπήρχε προσωπικό όφελος για τον ιδιώτη αντί για προσωπική στέρηση δεν φαινόταν το φαινόμενο περίεργο σε κανέναν.

Απ' όσο θυμάμαι προσωπικά, οι αντιδράσεις στην Ελλάδα για την άκρατη αποκρατικοποίηση ήταν εντονότατες. Και ευρύτερα (δηλ. εκτός Ελλάδας) υπήρχαν ειδικοί (όπως και κοινωνικές ή/και πολιτικές ομάδες) που αντιτίθενταν στην κατεύθυνση αυτή.