Μα... αφού είναι αντισυστημικός!
Archangelos
New member
Να ρωτήξω κάτι, ποιος κυβερνά τις ΗΠΑ;
...
Ο Μελ Μπρουκς σε ρόλο Κυβερνήτη, στο Blazing Saddles πριν από 43 χρόνια:
HEDLEY LAMARR: Governor, may I disturb you for a moment, sir? If you will just sign this, governor. Right here.
GOVERNOR: Yes, what the hell is it?
HEDLEY LAMARR: Under the provisions of this bill we would snatch 200,00 acres of Indian territory, which we have deemed unsafe for their use at this time. They’re such children.
GOVERNOR: 200,000 acres? 200,000 acres? What will it cost, man? What will it cost?
HEDLEY LAMARR: A box of these (box of paddle balls).
GOVERNOR: Are you crazy? They’ll never go for it, and then again they might. Little red devils! They love toys!
May I try one? These things are defective.
HEDLEY LAMARR: Right as usual, sir.
GOVERNOR: Show-off!
HEDLEY LAMARR: Just sign this, sir. Right here.
GOVERNOR: Okay, give us a hand here. Work, work, work! Work, work, work! Work, work, work! (stares at his secretary’s chest) Hello boys. Have a good nights rest. I missed you!
HEDLEY LAMARR: Just one more bill for you to sign, sir.
GOVERNOR: What is this?
HEDLEY LAMARR: This is the bill that will convert the State Hospital for the Insane into the William J. Le Petomane Memorial Gambling Casino for the Insane.
GOVERNOR: Gentlemen, this... this bill will be a giant step forward in the treatment of the insane gambler.
HEDLEY LAMARR: Yes, bravo! Beautiful.
GOVERNOR: Thank you, Hedy. Thank you.
HEDLEY LAMARR: It's not Hedy. It's Hedley. Hedley Lamarr.
GOVERNOR: What the hell are you worried about? This is 1874. You'll be able to sue her. All right, help me in with this.
HEDLEY LAMARR: Just, ah, think of your secretary.
GOVERNOR: Ah, that was a very good suggestion. Okay, is that it? Anything else?
HEDLEY LAMARR: Just this urgent telegram from Rock Ridge. It arrived last Friday.
GOVERNOR: Read it! Read it, you wild bitch!
HEDLEY LAMARR: "Sheriff murdered. Church meeting bombed. Reign of terror must cease. Send new sheriff immediately."
GOVERNOR: Holy underware! Sheriff murdered! Innocent women and children blown to bits! We’ve got to protect our phony baloney jobs, gentlemen. We must do something about this, immediately, immediately, immediately!
ALL: Harrumph! Harrumph! Harrumph! Harrumph! Harrumph!
GOVERNOR: I didn’t get a ‘harrumph’ out of that guy!
HEDLEY LAMARR: Give the governor a harrumph!
REPORTER: Harrumph!
GOVERNOR: You watch your ass.
"The presidency! Hail to the Chief!" Give the "President" a "Trump!"
Η φαντασία εμπνέεται από την πραγματικότητα —προφητικά, γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται— και η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία.
Ο Μελ Μπρουκς σε ρόλο Κυβερνήτη, στο Blazing Saddles πριν από 43 χρόνια:
HEDLEY LAMARR: Governor, may I disturb you for a moment, sir? If you will just sign this, governor. Right here.
GOVERNOR: Yes, what the hell is it?
HEDLEY LAMARR: Under the provisions of this bill we would snatch 200,00 acres of Indian territory, which we have deemed unsafe for their use at this time. They’re such children.
GOVERNOR: 200,000 acres? 200,000 acres? What will it cost, man? What will it cost?
HEDLEY LAMARR: A box of these (box of paddle balls).
GOVERNOR: Are you crazy? They’ll never go for it, and then again they might. Little red devils! They love toys!
May I try one? These things are defective.
HEDLEY LAMARR: Right as usual, sir.
GOVERNOR: Show-off!
HEDLEY LAMARR: Just sign this, sir. Right here.
GOVERNOR: Okay, give us a hand here. Work, work, work! Work, work, work! Work, work, work! (stares at his secretary’s chest) Hello boys. Have a good nights rest. I missed you!
HEDLEY LAMARR: Just one more bill for you to sign, sir.
GOVERNOR: What is this?
HEDLEY LAMARR: This is the bill that will convert the State Hospital for the Insane into the William J. Le Petomane Memorial Gambling Casino for the Insane.
GOVERNOR: Gentlemen, this... this bill will be a giant step forward in the treatment of the insane gambler.
HEDLEY LAMARR: Yes, bravo! Beautiful.
GOVERNOR: Thank you, Hedy. Thank you.
HEDLEY LAMARR: It's not Hedy. It's Hedley. Hedley Lamarr.
GOVERNOR: What the hell are you worried about? This is 1874. You'll be able to sue her. All right, help me in with this.
HEDLEY LAMARR: Just, ah, think of your secretary.
GOVERNOR: Ah, that was a very good suggestion. Okay, is that it? Anything else?
HEDLEY LAMARR: Just this urgent telegram from Rock Ridge. It arrived last Friday.
GOVERNOR: Read it! Read it, you wild bitch!
HEDLEY LAMARR: "Sheriff murdered. Church meeting bombed. Reign of terror must cease. Send new sheriff immediately."
GOVERNOR: Holy underware! Sheriff murdered! Innocent women and children blown to bits! We’ve got to protect our phony baloney jobs, gentlemen. We must do something about this, immediately, immediately, immediately!
ALL: Harrumph! Harrumph! Harrumph! Harrumph! Harrumph!
GOVERNOR: I didn’t get a ‘harrumph’ out of that guy!
HEDLEY LAMARR: Give the governor a harrumph!
REPORTER: Harrumph!
GOVERNOR: You watch your ass.
"The presidency! Hail to the Chief!" Give the "President" a "Trump!"
Η φαντασία εμπνέεται από την πραγματικότητα —προφητικά, γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται— και η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία.
The Guardian
3 February 2017
Over the last year, as the presidential campaign grew increasingly bizarre and Donald Trump took us places we had never been before, I saw a spike in media references to Amusing Ourselves to Death, a book written by my late father, Neil Postman, which anticipated back in 1985 so much about what has become of our current public discourse.
At Forbes, one contributor wrote that the book “may help explain the otherwise inexplicable”. CNN noted that Trump’s allegedly shocking “ascent would not have surprised Postman”. At ChristianPost.com, Richard D. Land reflected on reading the book three decades ago and feeling “dumbfounded ... by Postman’s prophetic insights into what was then America’s future and is now too often a painful description of America’s present”. Last month, a headline at Paste Magazine asked: “Did Neil Postman Predict the Rise of Trump and Fake News?”
Colleagues and former students of my father, who taught at New York University for more than 40 years and who died in 2003, would now and then email or Facebook message me, after the latest Trumpian theatrics, wondering, “What would Neil think?” or noting glumly, “Your dad nailed it.”
The central argument of Amusing Ourselves is simple: there were two landmark dystopian novels written by brilliant British cultural critics —Brave New World by Aldous Huxley and Nineteen Eighty-Four by George Orwell— and we Americans had mistakenly feared and obsessed over the vision portrayed in the latter book (an information-censoring, movement-restricting, individuality-emaciating state) rather than the former (a technology-sedating, consumption-engorging, instant-gratifying bubble).
The misplaced focus on Orwell was understandable: after all, for decades the cold war had made communism —as embodied by Nineteen Eighty-Four’s Big Brother— the prime existential threat to America and to the greatest of American virtues, freedom. And, to put a bow on it, the actual year, 1984, was fast approaching when my father was writing his book, so we had Orwell’s powerful vision on the brain.
Whoops. Within a half-decade, the Berlin Wall came down. Two years later, the Soviet Union collapsed.
“We were keeping our eye on 1984,” my father wrote. “When the year came and the prophecy didn’t, thoughtful Americans sang softly in praise of themselves. The roots of liberal democracy had held. Wherever else the terror had happened, we, at least, had not been visited by Orwellian nightmares.”
Unfortunately, there remained a vision we Americans did need to guard against, one that was percolating right then, in the 1980s. The president was a former actor and polished communicator. Our political discourse (if you could call it that) was day by day diminished to soundbites (“Where’s the beef?” and “I’m paying for this microphone” became two “gotcha” moments, apparently testifying to the speaker’s political formidableness).
The nation increasingly got its “serious” information not from newspapers, which demand a level of deliberation and active engagement, but from television: Americans watched an average of 20 hours of TV a week. (My father noted that USA Today, which launched in 1982 and featured colorized images, quick-glance lists and charts, and much shorter stories, was really a newspaper mimicking the look and feel of TV news.)
But it wasn’t simply the magnitude of TV exposure that was troubling. It was that the audience was being conditioned to get its information faster, in a way that was less nuanced and, of course, image-based. As my father pointed out, a written sentence has a level of verifiability to it: it is true or not true —or, at the very least, we can have a meaningful discussion over its truth. (This was pre-truthiness, pre-“alternative facts”.)
But an image? One never says a picture is true or false. It either captures your attention or it doesn’t. The more TV we watched, the more we expected —and with our finger on the remote, the more we demanded— that not just our sitcoms and cop procedurals and other “junk TV” be entertaining but also our news and other issues of import. Digestible. Visually engaging. Provocative. In short, amusing. All the time. Sorry, C-Span.
This was, in spirit, the vision that Huxley predicted way back in 1931, the dystopia my father believed we should have been watching out for. He wrote:
What Orwell feared were those who would ban books. What Huxley feared was that there would be no reason to ban a book, for there would be no one who wanted to read one. Orwell feared those who would deprive us of information. Huxley feared those who would give us so much that we would be reduced to passivity and egoism. Orwell feared that the truth would be concealed from us. Huxley feared the truth would be drowned in a sea of irrelevance. Orwell feared we would become a captive culture. Huxley feared we would become a trivial culture.
1984 —the year, not the novel— looks positively quaint now. One-third of a century later, we all carry our own personalized screens on us, at all times, and rather than seven broadcast channels plus a smattering of cable, we have a virtual infinity of options.
Today, the average weekly screen time for an American adult —brace yourself; this is not a typo— is 74 hours (and still going up). We watch when we want, not when anyone tells us, and usually alone, and often while doing several other things. The soundbite has been replaced by virality, meme, hot take, tweet. Can serious national issues really be explored in any coherent, meaningful way in such a fragmented, attention-challenged environment?
Sure, times change. Technology and innovation wait for no man. Get with the program. But how engaged can any populace be when the most we’re asked to do is to like or not like a particular post, or “sign” an online petition? How seriously should anyone take us, or should we take ourselves, when the “optics” of an address or campaign speech —raucousness, maybe actual violence, childishly attention-craving gestures or facial expressions— rather than the content of the speech determines how much “airtime” it gets, and how often people watch, share and favorite it?
My father’s book warned of what was coming, but others have seen and feared aspects of it, too (Norbert Wiener, Sinclair Lewis, Marshall McLuhan, Jacques Ellul, David Foster Wallace, Sherry Turkle, Douglas Rushkoff, Naomi Klein, Edward Snowden, to name a few).
Our public discourse has become so trivialized, it’s astounding that we still cling to the word “debates” for what our presidential candidates do onstage when facing each other. Really? Who can be shocked by the rise of a reality TV star, a man given to loud, inflammatory statements, many of which are spectacularly untrue but virtually all of which make for what used to be called “good television”?
Who can be appalled when the coin of the realm in public discourse is not experience, thoughtfulness or diplomacy but the ability to amuse —no matter how maddening or revolting the amusement?
So, yes, my dad nailed it. Did he also predict that the leader we would pick for such an age, when we had become perhaps terminally enamored of our technologies and amusements, would almost certainly possess fascistic tendencies? I believe he called this, too.
For all the ways one can define fascism (and there are many), one essential trait is its allegiance to no idea of right but its own: it is, in short, ideological narcissism. It creates a myth that is irrefutable (much in the way that an image’s “truth” cannot be disproved), in perpetuity, because of its authoritarian, unrestrained nature.
“Television is a speed-of-light medium, a present-centered medium,” my father wrote. “Its grammar, so to say, permits no access to the past ... history can play no significant role in image politics. For history is of value only to someone who takes seriously the notion that there are patterns in the past which may provide the present with nourishing traditions.”
Later in that passage, Czesław Miłosz, winner of the Nobel prize for literature, is cited for remarking in his 1980 acceptance speech that that era was notable for “a refusal to remember”; my father notes Miłosz referencing “the shattering fact that there are now more than one hundred books in print that deny that the Holocaust ever took place”.
Again: how quaint.
While fake news has been with us as long as there have been agendas, and from both sides of the political aisle, we’re now witnessing —thanks to Breitbart News, Infowars and perpetuation of myths like the one questioning Barack Obama’s origins —a sort of distillation, a fine-tuning.
“An Orwellian world is much easier to recognize, and to oppose, than a Huxleyan,” my father wrote. “Everything in our background has prepared us to know and resist a prison when the gates begin to close around us ... [but] who is prepared to take arms against a sea of amusements?”
I wish I could tell you that, for all his prescience, my father also supplied a solution. He did not. He saw his job as identifying a serious, under-addressed problem, then asking a set of important questions about the problem. He knew it would be hard to find an easy answer to the damages wrought by “technopoly”. It was a systemic problem, one baked as much into our individual psyches as into our culture.
But we need more than just hope for a way out. We need a strategy, or at least some tactics.
First: treat false allegations as an opportunity. Seek information as close to the source as possible. The internet represents a great chance for citizens to do their own hunting – there’s ample primary source material, credible eyewitnesses, etc, out there —though it can also be manipulated to obfuscate that. No one’s reality, least of all our collective one, should be a grotesque game of telephone.
Second: don’t expect “the media” to do this job for you. Some of its practitioners do, brilliantly and at times heroically. But most of the media exists to sell you things. Its allegiance is to boosting circulation, online traffic, ad revenue. Don’t begrudge it that. But then don’t be suckered about the reasons why Story X got play and Story Y did not.
Third: for journalists, Jay Rosen, a former student of my father’s and a leading voice in the movement known as “public journalism”, offers several useful, practical suggestions.
Finally, and most importantly, it should be the responsibility of schools to make children aware of our information environments, which in many instances have become our entertainment environments, but there is little evidence that schools are equipped or care to do this. So someone has to.
We must teach our children, from a very young age, to be skeptics, to listen carefully, to assume everyone is lying about everything. (Well, maybe not everyone.) Check sources. Consider what wasn’t said. Ask questions. Understand that every storyteller has a bias —and so does every platform.
We all laughed —some of us, anyway— at Jon Stewart and Stephen Colbert’s version of the news, to some extent because everything had become a joke. If we wish not to be “soma”-tized (Huxley’s word) by technology, to be something less than smiling idiots and complicit in the junking of our own culture, then “what is required of us now is a new era of responsibility ... giving our all to a difficult task. This is the price and the promise of citizenship.”
My father didn’t write those last words – our recently retired president said them in his final inaugural address. He’s right. It will be difficult. It’s not so amusing any more.
https://www.theguardian.com/media/2...ves-to-death-neil-postman-trump-orwell-huxley
Υ.Γ. Να διαβαστεί σε συνδυασμό με τα εξής νήματα τηςΛεξιλογίας: αυτό (από ανάρτηση 21 έως ανάρτηση 26), και αυτό.
3 February 2017
My dad predicted Trump in 1985 — it’s not Orwell, he warned, it’s Brave New World
The ascent of Donald Trump has proved Neil Postman’s argument in Amusing Ourselves to Death was right.
Here’s what we can do about it.
The ascent of Donald Trump has proved Neil Postman’s argument in Amusing Ourselves to Death was right.
Here’s what we can do about it.
Over the last year, as the presidential campaign grew increasingly bizarre and Donald Trump took us places we had never been before, I saw a spike in media references to Amusing Ourselves to Death, a book written by my late father, Neil Postman, which anticipated back in 1985 so much about what has become of our current public discourse.
At Forbes, one contributor wrote that the book “may help explain the otherwise inexplicable”. CNN noted that Trump’s allegedly shocking “ascent would not have surprised Postman”. At ChristianPost.com, Richard D. Land reflected on reading the book three decades ago and feeling “dumbfounded ... by Postman’s prophetic insights into what was then America’s future and is now too often a painful description of America’s present”. Last month, a headline at Paste Magazine asked: “Did Neil Postman Predict the Rise of Trump and Fake News?”
Colleagues and former students of my father, who taught at New York University for more than 40 years and who died in 2003, would now and then email or Facebook message me, after the latest Trumpian theatrics, wondering, “What would Neil think?” or noting glumly, “Your dad nailed it.”
The central argument of Amusing Ourselves is simple: there were two landmark dystopian novels written by brilliant British cultural critics —Brave New World by Aldous Huxley and Nineteen Eighty-Four by George Orwell— and we Americans had mistakenly feared and obsessed over the vision portrayed in the latter book (an information-censoring, movement-restricting, individuality-emaciating state) rather than the former (a technology-sedating, consumption-engorging, instant-gratifying bubble).
The misplaced focus on Orwell was understandable: after all, for decades the cold war had made communism —as embodied by Nineteen Eighty-Four’s Big Brother— the prime existential threat to America and to the greatest of American virtues, freedom. And, to put a bow on it, the actual year, 1984, was fast approaching when my father was writing his book, so we had Orwell’s powerful vision on the brain.
Whoops. Within a half-decade, the Berlin Wall came down. Two years later, the Soviet Union collapsed.
“We were keeping our eye on 1984,” my father wrote. “When the year came and the prophecy didn’t, thoughtful Americans sang softly in praise of themselves. The roots of liberal democracy had held. Wherever else the terror had happened, we, at least, had not been visited by Orwellian nightmares.”
Unfortunately, there remained a vision we Americans did need to guard against, one that was percolating right then, in the 1980s. The president was a former actor and polished communicator. Our political discourse (if you could call it that) was day by day diminished to soundbites (“Where’s the beef?” and “I’m paying for this microphone” became two “gotcha” moments, apparently testifying to the speaker’s political formidableness).
The nation increasingly got its “serious” information not from newspapers, which demand a level of deliberation and active engagement, but from television: Americans watched an average of 20 hours of TV a week. (My father noted that USA Today, which launched in 1982 and featured colorized images, quick-glance lists and charts, and much shorter stories, was really a newspaper mimicking the look and feel of TV news.)
But it wasn’t simply the magnitude of TV exposure that was troubling. It was that the audience was being conditioned to get its information faster, in a way that was less nuanced and, of course, image-based. As my father pointed out, a written sentence has a level of verifiability to it: it is true or not true —or, at the very least, we can have a meaningful discussion over its truth. (This was pre-truthiness, pre-“alternative facts”.)
But an image? One never says a picture is true or false. It either captures your attention or it doesn’t. The more TV we watched, the more we expected —and with our finger on the remote, the more we demanded— that not just our sitcoms and cop procedurals and other “junk TV” be entertaining but also our news and other issues of import. Digestible. Visually engaging. Provocative. In short, amusing. All the time. Sorry, C-Span.
This was, in spirit, the vision that Huxley predicted way back in 1931, the dystopia my father believed we should have been watching out for. He wrote:
What Orwell feared were those who would ban books. What Huxley feared was that there would be no reason to ban a book, for there would be no one who wanted to read one. Orwell feared those who would deprive us of information. Huxley feared those who would give us so much that we would be reduced to passivity and egoism. Orwell feared that the truth would be concealed from us. Huxley feared the truth would be drowned in a sea of irrelevance. Orwell feared we would become a captive culture. Huxley feared we would become a trivial culture.
1984 —the year, not the novel— looks positively quaint now. One-third of a century later, we all carry our own personalized screens on us, at all times, and rather than seven broadcast channels plus a smattering of cable, we have a virtual infinity of options.
Today, the average weekly screen time for an American adult —brace yourself; this is not a typo— is 74 hours (and still going up). We watch when we want, not when anyone tells us, and usually alone, and often while doing several other things. The soundbite has been replaced by virality, meme, hot take, tweet. Can serious national issues really be explored in any coherent, meaningful way in such a fragmented, attention-challenged environment?
Sure, times change. Technology and innovation wait for no man. Get with the program. But how engaged can any populace be when the most we’re asked to do is to like or not like a particular post, or “sign” an online petition? How seriously should anyone take us, or should we take ourselves, when the “optics” of an address or campaign speech —raucousness, maybe actual violence, childishly attention-craving gestures or facial expressions— rather than the content of the speech determines how much “airtime” it gets, and how often people watch, share and favorite it?
My father’s book warned of what was coming, but others have seen and feared aspects of it, too (Norbert Wiener, Sinclair Lewis, Marshall McLuhan, Jacques Ellul, David Foster Wallace, Sherry Turkle, Douglas Rushkoff, Naomi Klein, Edward Snowden, to name a few).
Our public discourse has become so trivialized, it’s astounding that we still cling to the word “debates” for what our presidential candidates do onstage when facing each other. Really? Who can be shocked by the rise of a reality TV star, a man given to loud, inflammatory statements, many of which are spectacularly untrue but virtually all of which make for what used to be called “good television”?
Who can be appalled when the coin of the realm in public discourse is not experience, thoughtfulness or diplomacy but the ability to amuse —no matter how maddening or revolting the amusement?
So, yes, my dad nailed it. Did he also predict that the leader we would pick for such an age, when we had become perhaps terminally enamored of our technologies and amusements, would almost certainly possess fascistic tendencies? I believe he called this, too.
For all the ways one can define fascism (and there are many), one essential trait is its allegiance to no idea of right but its own: it is, in short, ideological narcissism. It creates a myth that is irrefutable (much in the way that an image’s “truth” cannot be disproved), in perpetuity, because of its authoritarian, unrestrained nature.
“Television is a speed-of-light medium, a present-centered medium,” my father wrote. “Its grammar, so to say, permits no access to the past ... history can play no significant role in image politics. For history is of value only to someone who takes seriously the notion that there are patterns in the past which may provide the present with nourishing traditions.”
Later in that passage, Czesław Miłosz, winner of the Nobel prize for literature, is cited for remarking in his 1980 acceptance speech that that era was notable for “a refusal to remember”; my father notes Miłosz referencing “the shattering fact that there are now more than one hundred books in print that deny that the Holocaust ever took place”.
Again: how quaint.
While fake news has been with us as long as there have been agendas, and from both sides of the political aisle, we’re now witnessing —thanks to Breitbart News, Infowars and perpetuation of myths like the one questioning Barack Obama’s origins —a sort of distillation, a fine-tuning.
“An Orwellian world is much easier to recognize, and to oppose, than a Huxleyan,” my father wrote. “Everything in our background has prepared us to know and resist a prison when the gates begin to close around us ... [but] who is prepared to take arms against a sea of amusements?”
I wish I could tell you that, for all his prescience, my father also supplied a solution. He did not. He saw his job as identifying a serious, under-addressed problem, then asking a set of important questions about the problem. He knew it would be hard to find an easy answer to the damages wrought by “technopoly”. It was a systemic problem, one baked as much into our individual psyches as into our culture.
But we need more than just hope for a way out. We need a strategy, or at least some tactics.
First: treat false allegations as an opportunity. Seek information as close to the source as possible. The internet represents a great chance for citizens to do their own hunting – there’s ample primary source material, credible eyewitnesses, etc, out there —though it can also be manipulated to obfuscate that. No one’s reality, least of all our collective one, should be a grotesque game of telephone.
Second: don’t expect “the media” to do this job for you. Some of its practitioners do, brilliantly and at times heroically. But most of the media exists to sell you things. Its allegiance is to boosting circulation, online traffic, ad revenue. Don’t begrudge it that. But then don’t be suckered about the reasons why Story X got play and Story Y did not.
Third: for journalists, Jay Rosen, a former student of my father’s and a leading voice in the movement known as “public journalism”, offers several useful, practical suggestions.
Finally, and most importantly, it should be the responsibility of schools to make children aware of our information environments, which in many instances have become our entertainment environments, but there is little evidence that schools are equipped or care to do this. So someone has to.
We must teach our children, from a very young age, to be skeptics, to listen carefully, to assume everyone is lying about everything. (Well, maybe not everyone.) Check sources. Consider what wasn’t said. Ask questions. Understand that every storyteller has a bias —and so does every platform.
We all laughed —some of us, anyway— at Jon Stewart and Stephen Colbert’s version of the news, to some extent because everything had become a joke. If we wish not to be “soma”-tized (Huxley’s word) by technology, to be something less than smiling idiots and complicit in the junking of our own culture, then “what is required of us now is a new era of responsibility ... giving our all to a difficult task. This is the price and the promise of citizenship.”
My father didn’t write those last words – our recently retired president said them in his final inaugural address. He’s right. It will be difficult. It’s not so amusing any more.
https://www.theguardian.com/media/2...ves-to-death-neil-postman-trump-orwell-huxley
Υ.Γ. Να διαβαστεί σε συνδυασμό με τα εξής νήματα τηςΛεξιλογίας: αυτό (από ανάρτηση 21 έως ανάρτηση 26), και αυτό.
Γιατί ο Άντεργουντ συνέβαλε στην εκλογή Τραμπ
από τον ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
από τον ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
House of Cards. Δραματική τηλεοπτική σειρά που άρχισε να προβάλλεται το 2013.
Δημιουργός: Beau Willimon. Παίζουν: Kevin Spacey, Michel Gill, Robin Wright.
Προβολή: Netflix. Ο πέμπτος κύκλος της σειράς θα αρχίσει να προβάλλεται στις 24 Φεβρουαρίου 2017.
Δημιουργός: Beau Willimon. Παίζουν: Kevin Spacey, Michel Gill, Robin Wright.
Προβολή: Netflix. Ο πέμπτος κύκλος της σειράς θα αρχίσει να προβάλλεται στις 24 Φεβρουαρίου 2017.
Η μεγάλη αποδοχή που γνωρίζει παγκοσμίως το House of Cards χρειάζεται να μας προβληματίσει για το, ενδιαφέρον σε κάθε περίπτωση, φαινόμενο η μητρόπολη του παγκόσμιου θεάματος να μεταμορφώνεται σε πυρήνα αντισυστημικών αναγνώσεων της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας και να εξάγει σε ορισμένες περιπτώσεις προϊόντα πολιτισμικού αντιιμπεριαλισμού.
Μια από τις πιο επιτυχημένες σειρές της νέας αμερικανικής τηλεόρασης, με ιδιαίτερη απήχηση και στην Ελλάδα, το House of Cards, συνέβαλε αποφασιστικά στην εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ. Είναι δύσκολο βέβαια να αποδειχτεί κάτι τέτοιο χωρίς να υπάρχουν ακριβείς μελέτες πρόσληψης του κοινού, αλλά το αφηγηματικό πλαίσιο και οι πρωταγωνιστικές φυσιογνωμίες της σειράς μάς επιτρέπουν μια τέτοια υπόθεση εργασίας.
Η σειρά, που ξεκίνησε το 2013, αποτέλεσε έναν ακόμη κρίκο μεγάλης καινοτομίας του αμερικανικού τηλεοπτικού θεάματος. To Netflix, το οποίο την παρήγαγε, προέβαλε όλα τα επεισόδιά της μέσα σε μια μέρα, επισφραγίζοντας με τον πιο σαφή τρόπο όλες τις νέες τηλεοπτικές συνήθειες που έχουν αναπτυχθεί εδώ και πάνω από μια δεκαετία στην ψηφιακή-διαδικτυακή εποχή της τηλεόρασης: μαραθώνιες παραολουθήσεις, σημαντικοί κινηματογραφικοί ηθοποιοί, καλοδουλεμένη πλοκή με μεγάλες ανατροπές που προϋποθέτει συστηματικούς τηλεθεατές, κινηματογραφική σκηνοθεσία, που στηρίζει πολλά στην αισθητική του σκανδιναβικού αστυνομικού θρίλερ, έξυπνη προώθηση μέσω των social media κ.ά. Πρακτικές και συνήθειες που συνθέτουν αυτό που έχει αποκληθεί «ποιοτική» στροφή της αμερικανικής τηλεόρασης.[SUP]1[/SUP] Το House of Cards επίσης σε μεγάλο βαθμό συνιστά συνέχεια και δυναμική μετεξέλιξη ενός είδους που έχει αρχίσει να γνωρίζει όλο και περισσότερο ενδιαφέρον στο πλαίσιο της νέας τηλεοπτικής παραγωγής, και το οποίο θα μπορούσε να ονομαστεί πολιτική σειρά, στο βαθμό που αναπαριστά πρωταγωνιστές της σύγχρονης πολιτικής σκηνής, τους τρόπους με τους οποίους ασκούν εξουσία, τους μηχανισμούς που χρησιμοποιούν, τις πολύπλοκες σχέσεις που αναπτύσσουν με το χώρο των ΜΜΕ, τις επιχειρήσεις, τα συνδικάτα, θρησκευτικές οργανώσεις και τους απλούς ψηφοφόρους (άλλες σύγχρονες σειρές που μπορούν να θεωρηθούν ως εμμέσως ή αμέσως πολιτικές είναι: The Wire, Boss, Börgen, The Good Wife, Veep, The Newsroom…).[SUP]2[/SUP] Τo αρχέτυπο του συγκεκριμένου είδους ορθώς έχει θεωρηθεί το West Wing (Δυτική Πτέρυγα), μια σειρά του Άαρον Σόρκιν που, σε πραγματικά πρωτόγνωρο βαθμό ρεαλισμού, απεικόνισε το περιβάλλον του Λευκού Οίκου, τους ανθρώπους που δουλεύουν για τον πρόεδρο αλλά και τον ίδιο τον Δημοκρατικό πρόεδρο Μπάρτλετ.[SUP]3 [/SUP]Έναν πρόεδρο που η ευφυΐα του, η διαπραγματευτική δεινότητά του, η ηθική ακεραιότητά του, την περίοδο που προβλήθηκε η σειρά στις ΗΠΑ (1999-2006) δύσκολα θα μπορούσε να συγκριθεί με τις αντίστοιχες ικανότητες του πραγματικού προέδρου Τζωρτζ Μπους που την ίδια περίοδο ηγεμόνευσε για 8 χρόνια. Ο πρόεδρος Μπάρτλετ, ουσιαστικά καθ’ όλη την περίοδο της θητείας του Τζωρτζ Μπους, αποτέλεσε το τέλειο πολιτικό αντιπαράδειγμα, ένα ιδανικό μείγμα πολιτικού ρεαλισμού και ιδεαλισμού. Το σημαντικότερο εν τούτοις στοιχείο της σειράς αυτής ήταν ότι, εστιάζοντας περισσότερο στις ζωές (δημόσιες και ιδιωτικές) των συνεργατών του προέδρου, υπογράμμιζε όχι μόνο ότι η εξουσία δεν είναι υπόθεση ενός ανδρός αλλά κυρίως το πόσο απαιτητικό και πολύπλοκο ζήτημα είναι η δημοκρατική διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας έτσι ώστε να μην πέσει στα δόντια είτε του γραφειοκρατικού κυνισμού είτε του πάντοτε ισχυρού συντηρητισμού ενός μέρους της αμερικανικής κοινωνίας (καλό εδώ να σημειώσουμε ότι η συγκεκριμένη σειρά, αν και προβλήθηκε στην Ελλάδα, δεν βρήκε μεγάλη απήχηση στο τηλεοπτικό κοινό, αφού εμφανίστηκε κυρίως σε ζώνες χαμηλής τηλεθέασης και δεν πρόλαβε τη διαδικτυακή μόδα πειρατικής παρακολούθησης μέσω διαδικτύου).
ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ
To House of Cards, αν και εντάσσεται στο ίδιο περίπου μυθοπλαστικό πλαίσιο, παίρνει περισσότερο τη μορφή του πολιτικού θρίλερ. Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Michael Dobbs (που πρωτοπαίχτηκε ως θρίλερ από το BBC τη δεκαετία του 1990), αναπτύσσει μια ιστορία συνωμοσίας και εκδίκησης ενός Δημοκρατικού γερουσιαστή απέναντι σε όσους τον πρόδωσαν (δεν τον αντάμειψαν με υπουργική θέση όταν το περίμενε) και σε όσους επιχειρούν να σταθούν εμπόδιο στην ανέλιξη του στην προεδρία των ΗΠΑ. Ο Φρανκ Άντεργουντ και η έξυπνη και γοητευτική σύζυγός του Κλαιρ, μέσα από μακιαβελλικές μηχανορραφίες και ακραία εγκλήματα, εξολοθρεύουν όλους τους αντιπάλους τους για να καταφέρουν το στόχο τους, την κατάληψη της εξουσίας. Τα παιχνίδια του μυαλού του πρωταγωνιστή αποδεικνύονται ακατανίκητα. Η εξουσία αναπαρίσταται ως σκοτεινό παιχνίδι παζαριών, εκβιασμών και καλυμμένων εγκλημάτων. Στον αντίποδα του West Wing, το House of Cards απεικονίζει την κατάληψη και την κτήση της πολιτικής εξουσίας όχι ως μια πολυσύνθετη διαδικασία εξισορρόπησης μεταξύ αντικρουόμενων αντιλήψεων και συμφερόντων αλλά ως μια ατέρμονη προσπάθεια επιβολής και υποβολής των συμφερόντων και επιθυμιών δύο ανθρώπων (ο Άντεργουντ άλλωστε γίνεται πρόεδρος των ΗΠΑ χωρίς καν να εκλεγεί). Ο Λευκός Οίκος αντιπροσωπεύει όχι ένα εργαστήρι πολιτικών ζυμώσεων και συναινέσεων (όπως στο West Wing) αλλά ένα κλειστό, απολύτως χειραγωγίσιμο σύστημα κυριαρχίας. Ας δούμε πόσο ωραία ταιριάζει αυτή η απεικόνιση με ορισμένα συναφή τσιτάτα του Ντόναλντ Τραμπ:
«Ένα από τα κρίσιμα προβλήματα σήμερα είναι ότι η πολιτική είναι ντροπή. Καλοί άνθρωποι δεν μπαίνουν ποτέ στην κυβέρνηση».
«Θα μπορούσα να εξαγοράσω τους εκλέκτορες όπως το διεφθαρμένο σύστημα κάνει, αλλά δεν θα το κάνω».
«Εφόσον τα αηδιαστικά και διεφθαρμένα μίντια κάλυπταν τίμια και δενέβγαζαν λάθος μήνυμα από τα λόγια μου, θα κέρδιζα τη Χίλαρι με 20%» (η σειρά δίνει μεγάλη σημασία στις υπόγειες διαδρομές και σχέσεις που χαρακτηρίζουν το χώρο των ΜΜΕ και τη κυβερνητική εξουσία)
Εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι επίσης ότι ενώ στο πολιτικό παρασκήνιο ο πρωταγωνιστής και το περιβάλλον του κινούνται δόλια και στα όρια της νομιμότητας, στο επίπεδο της κυβερνητικής πολιτικής ακολουθούν μάλλον μια φιλολαϊκή —σχεδόν σοσιαλδημοκρατική για τα μέτρα της Αμερικής— ατζέντα μέτρων (νομοθεσία για αντιμετώπιση ανισοτήτων στην εκπαίδευση, αντιμετώπιση της ανεργίας μέσω κρατικών επενδύσεων, αποσόβηση συγκρούσεων με εξωτερικούς εχθρούς κ.ά.). Το πλαίσιο όμως της πολιτικής ορθότητας που ο Άντεργουντ και η σύζυγός του εκφράζουν στον δημόσιο λόγο και στα έργα τους διέπεται, όπως γνωρίζει ο θεατής της σειράς, από καταστατική υποκρισία. Ο ίδιος ο πρωταγωνιστής άλλωστε συχνά γυρνά προς τον τηλεθεατή εξομολογούμενος τις μυστικές του σκέψεις και την επιτελεστική και μόνο μορφή που έχουν οι κινήσεις αβρότητας και ευαισθησίας τις οποίες επιδεικνύει συχνά σε πολιτικούς φίλους και αντιπάλους. Καλύτερο επιχείρημα για τις επιθέσεις του Ντόναλντ Τραμπ στην πολιτική ορθότητα ως ιδεολογικά ηγεμονικό σχήμα στις ΗΠΑ δύσκολα θα μπορούσε να βρεθεί από αυτή την καταστατική διχοστασία του πρωταγωνιστή της σειράς, ο οποίος φανερώνει διαρκώς το κυνικό πνεύμα που κρύβεται πίσω από κάθε ηθική ή συναινετική τοποθέτησή του.
Από τα πιο δυνατά σημεία της πλοκής της σειράς δεν είναι μόνο οι διαρκείς δολοπλοκίες των πολιτικών παικτών, αλλά και η ίδια η σχέση του πρωταγωνιστικού ζευγαριού. Η τελευταία σκιαγραφείται ως απόλυτα υποτονική αλλά, ταυτόχρονα, ανοικτή και ελευθεριάζουσα ως προς τις σεξουαλικές πρακτικές, αφού το μεταξύ τους πάθος μεταφράζεται επί της ουσίας σε μια συμφωνία εξουσίας, σε μια αλληλοαποδοχή όλων των σχέσεων εντός και εκτός γάμου κάτω από το πρίσμα της κοινής ανέλιξης στην κορυφή της πολιτικής πυραμίδας. Στον τελευταίο μάλιστα κύκλο της σειράς, κύκλο που συμπίπτει με την κάθοδο της Χίλλαρυ Κλίντον ως υποψήφιας για την προεδρία με το χρίσμα των Δημοκρατικών, η Κλαιρ Άντεργουντ εμφανίζεται εξ ίσου πολιτικά φιλόδοξη για τον εαυτό της, καταφέρνοντας, έπειτα από μεγάλη κόντρα και ένταση, να πείσει τον —πρόεδρο πια— σύζυγό της να τη χρίσει υποψήφια αντιπρόεδρο στις επερχόμενες εκλογές. Οι αναλογίες του πρωταγωνιστικού ζευγαριού με τους Μπιλ και Χίλλαρυ Κλίντον, παρότι δεν αποτελεί πιστή αντιγραφή της περίπτωσής τους, είναι σημαντικές. Ίσως μάλιστα κάποιος να μπορούσε να υποστηρίξει ότι η συμβατική και ταυτόχρονα ελεύθερη σχέση των δύο πρωταγωνιστών, η οποία δεν κατακρίνεται σκηνοθετικά αλλά μάλλον φιλοτεχνείται με ένα πέπλο φιλελευθερισμού, θα μπορούσε να αποτελέσει και στοιχείο βοηθητικό στην υποψηφιότητα Χίλλαρυ, υπερβατικό του διαχρονικού κουτσομπολιού για τις πασίγνωστες «περιπέτειες» του γάμου της με τον Μπιλ Κλίντον. Όμως, εάν ενταχθεί αυτή η παραλληλία στο γενικότερο αφηγηματικό πλαίσιο της σειράς, τότε η απεικόνιση της έγγαμης ζωής και της ερωτικής σχέσης ως ενός ακόμη πεδίου ίντριγκας και δολιοφθοράς είναι αυτή που επικρατεί και δύσκολα θα αποφευγόταν ο συσχετισμός με την πραγματική ζωή της υποψήφιας προέδρου του Δημοκρατικού Κόμματος.
ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ
Εν κατακλείδι, εκτός από τις αρχαϊκές, λαϊκιστικές και ρατσιστικές αντιλήψεις που ο Τραμπ εξέφρασε με τρόπο γκροτέσκο, εκτός από την επιτυχία του να τα βάλει με τρόπο αποτελεσματικό με την πολιτική ορθότητα των ΗΠΑ, εκτός από τους κοινωνιολογικούς παράγοντες της ψήφου των Αμερικανών πολιτών (ειδικά στις πολιτείες που γνωρίζουν τη μεγαλύτερη ανεργία), εκτός από τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, που η διακυβέρνηση Ομπάμα δεν φαίνεται να αντιμετώπισε σε όλο το εύρος τους, πρέπει να λάβουμε σημαντικά υπόψη το ρόλο της σύγχρονης δημοφιλούς μυθοπλασίας με πολιτικές συνδηλώσεις. Γιατί μπορεί σχεδόν όλο το Χόλλυγουντ, αποστρεφόμενο τον συντηρητισμό, τον σεξισμό και την κιτς αισθητική του Τραμπ, να στάθηκε με τους επιφανείς εκπροσώπους του στο πλευρό της Χίλλαρυ, αλλά δεν πρέπει να υποτιμήσουμε εκείνες τις «ιστορίες» που, στο πλαίσιο μιας αντισυμβατικής μυθοπλαστικής στόχευσης, απεικονίζουν εδώ και καιρό το φαινόμενο της σύγχρονης εξουσίας σχεδόν αποκλειστικά με όρους συνωμοσιολογίας.[SUP]4[/SUP]
Η 11η Σεπτεμβρίου, εκτός των πολλών άλλων παρενεργειών της, επέφερε και μια ασυνήθιστη πολιτικοποίηση του αμερικανικού θεάματος (κινηματογραφικού και τηλεοπτικού), ενώ οι θεωρίες συνωμοσίας έκαναν όλο και συχνότερα την εμφάνισή τους ως αφηγηματική δομή δραματοποίησης τόσο των τρομοκρατών,[SUP]5[/SUP] όσο όμως και της αντιτρομοκρατικής αντιμετώπισης του εξωτερικού κινδύνου. Η μεγάλη αποδοχή που γνωρίζει παγκοσμίως το House of Cards χρειάζεται να μας προβληματίσει για το —ενδιαφέρον σε κάθε περίπτωση— φαινόμενο να μεταμορφώνεται η μητρόπολη του παγκόσμιου θεάματος σε πυρήνα αντισυστημικών αναγνώσεων της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας και να εξάγει σε ορισμένες περιπτώσεις προϊόντα πολιτισμικού αντιιμπεριαλισμού. Αναγνώσεις που στην εποχή της ψηφιακής εποχής και της απόλυτης σύγκλισης (αν όχι ταύτισης) ενημέρωσης και ψυχαγωγίας (την οποία όχι μόνο ο Ντόναλντ Τραμπ αλλά και ο Μπαράκ Ομπάμα υπηρέτησαν με παραδειγματικό τρόπο), πιθανότατα να καθορίζουν πολιτικές αντιλήψεις και στάσεις πολύ περισσότερο από τον επίσημο, θεσμικό πολιτικό λόγο.
Αναγνώσεις και εικόνες αισθητικά άρτιες που ταιριάζουν, πιθανότατα άθελά τους, με το ιδεολογικό μήνυμα του «αντιαισθητικού» Τραμπ.
[SUP]1 [/SUP]Jannet McCabe, and Kim Akass, eds. Quality TV: Contemporary American Televison and Beyond (London: Tauris, 2007).
[SUP]2 [/SUP]Nick Randall. “Imagining the Polity: Cinema and Television Fictions as Vernacular Theories of British Politics,” Parliamentary Affairs 64/2 (2011): 263-280; Liesbet Van Zoonen, and Dominic Wring, “Trends in Political Television
Fiction in the UK: Themes, Characters and Narratives,” in: Media, Culure and Society 34(3), 2011: 263-79.
[SUP]3 [/SUP]Holbert R. Lance, Owen Pillion, David A. Tschida, Greg G. Armfield, Kelly Kinder, Kristin L. Cherry, and Amy R. Daulton, “The West Wing as Endorsement of the U.S. Presidency: Expanding the Bounds of Priming in Political Communication,” in: International Communication Association 53/3 (2003): 427-443; Ruth Wodak, “The Glocalization of Politics in Television: Fiction or Reality?”, European Journal of Cultural Studies 13/1 (2009): 43-62.
[SUP]4 [/SUP]Pierre-Andre Taguieff, Θεωρίες συνωμοσίας (Αθήνα: Πόλις, 2010).
[SUP]5 [/SUP]Arnold Gordon, Conspiracy Theory in Film, Television, and Politics (Westport: Praeger, 2008).
The Books Journal 73 (Ιανουάριος 2017), σσ. 77-78
Ενδιαφέρουσα άποψη αλλά πιάνει το ζήτημα από λάθος αρχή. Η εκλογή του Τραμπ δεν οφείλεται στο πώς έχει δομηθεί η κοινωνία μας. Οι παγκόσμιες συνθήκες είναι που παίζουν τον σπουδαίο ρόλο. Οι ανακατατάξεις στο τι θεωρείται μεσαία τάξη και πώς η άνοδος των αναπτυσσόμενων χωρών μεταβάλλει τα μοντέλα της Δύσης.
Δεν έχει σημασία αν ο Τραμπ λέει ψέματα για το άλφα ή το βήτα. Το ποια είναι η αλήθεια μικρή σημασία έχει.
Hear, hear!
SBE
¥
Υπάρχουν κάποιες ειδήσεις όμως που δεν μπορούμε να τις ελέγξουμε γιατί συμβαίνουν μακριά. Και τί σημαίνει κοντά στην πηγή; Κοντά στην πηγή μιας είδησης μπορεί να είναι ένας μπλόγκερ που έχει σκοπό να παραπληροφορήσει. Ή ένας περαστικός που είδε κάτι, κατάλαβε κάτι άλλο.
Επίσης κοντά στην πηγή: στις 7/7/2005 είχα την πρωινή βάρδια σε ένα newsroom στο Λονδίνο, που τελικά εξελίχτηκε σε ολοήμερη βάρδια λόγω των γεγονότων (πολλαπλή τρομοκρατική επίθεση στο μετρό του Λονδίνου). Οι ειδήσεις μας έρχονταν μία μία από τους ρεπόρτερ, όλη μέρα. Κάθε δυο λεπτά, με κάθε ανανέωση, δυο- τρεις ακόμα ανακοινώσεις, συνεντέυξεις με θύματα, φωτογραφίες, δηλώσεις κλπ. Όλα αποσπασματικά. Εμείς φτιάξαμε το αφήγημα που διαβάσαμε στο δελτίο ειδήσεων, όπως εμείς επιλέξαμε ποιές πληροφορίες θα μπάινανε στα έκτακτα δελτία. Μόνο με τα νέα όπως έρχονταν έβγαινε μια εικόνα που έδινε την εντυπωση απόλυτης σύγχυσης. Γιατί έτσι είναι η πραγματικότητα και για να γίνει είδηση κάποιος πρέπει να τη συμμαζέψει σε μια ιστορία. Κάποιος που θα φάει στη μάπα τα αποκεφαλισμένα πτώματα, τον πανικό, την αβεβαιότητα κλπ με όλα τα αποτελέσματα αυτών (εγώ έκανα μετά δυο βδομάδες να κοιμηθώ και με έπιαναν κλάμματα για ψύλλου πήδημα, π.χ.).
Ή να ένα ακόμα παράδειγμα:
Πριν μερικά χρόνια είχα πάει σε μια παρουσίαση νέων app και μία κοπέλλα μας έδειχνε κάτι που είχαν φτιάξει ειδικά για τη Φουκουσίμα, που μέτραγε τη ραδιενέργεια και ανανέωνε χάρτες της περιοχής με στοιχεία (crowdsourcing περίπου). Η ίδια καμάρωνε σα γύφτικο σκεπάρνι για το ότι σε πολλά σημεία οι μετρήσεις τους διέφεραν από αυτές των επίσημων πηγών (ήταν πιο υψηλές), άρα η δική τους πληροφόρηση ήταν καλύτερη από του κακού κράτους, που προφανώς ήθελε να παραπλανήσει τους πολίτες για να αρρωστήσουν και να πεθάνουν όλοι- η πιθανότητα να ήταν λάθος η πηγή τους δεν υπήρχε. Όταν φτάσαμε στις ερωτήσεις της έκανα την προφανή ερώτηση για το πόσο ηθικό είναι το να παρεμβάινεις σε μια οργανωμένη προσπάθεια διάσωσης δημιουργώντας έλλειψη εμπιστοσύνης προς το διασώστη. Μου απάντησε αοριστολογίες για το ότι αυτοί δίνουν πρόσβαση στην πληροφορία για να αποφασίσει ο πολίτης μόνος του τί θα κάνει την πληροφορία. Τί γίνεται όμως, ξαναρώτησα, αν οι διασώστες αποκρύπτουν στοιχεία ώστε να μην δημιουργηθεί πανικός κατά την εκκένωση της περιοχής, με τα γνωστά αποτελέσματα του πανικού; Ούτε σε αυτό πήρα ικανοποιητική απάντηση, παρεμπιπτόντως.
Αλλά να που εκεί είναι το πρόβλημα: πληροφορία υπάρχει, συγκρότηση της πληροφορίας δεν υπάρχει. Όταν βομβαρδίζεσαι από δεκαπέντε μεριές με πληροφορίες πώς θα ξέρεις ποιά είναι η σωστή; Κι αν είναι όλες σωστές πώς τις αξιολογείς; Κι αν είσαι ψεκασμένος συνωμοσιολόγος τί ερμηνεία τους δίνεις;
Επίσης κοντά στην πηγή: στις 7/7/2005 είχα την πρωινή βάρδια σε ένα newsroom στο Λονδίνο, που τελικά εξελίχτηκε σε ολοήμερη βάρδια λόγω των γεγονότων (πολλαπλή τρομοκρατική επίθεση στο μετρό του Λονδίνου). Οι ειδήσεις μας έρχονταν μία μία από τους ρεπόρτερ, όλη μέρα. Κάθε δυο λεπτά, με κάθε ανανέωση, δυο- τρεις ακόμα ανακοινώσεις, συνεντέυξεις με θύματα, φωτογραφίες, δηλώσεις κλπ. Όλα αποσπασματικά. Εμείς φτιάξαμε το αφήγημα που διαβάσαμε στο δελτίο ειδήσεων, όπως εμείς επιλέξαμε ποιές πληροφορίες θα μπάινανε στα έκτακτα δελτία. Μόνο με τα νέα όπως έρχονταν έβγαινε μια εικόνα που έδινε την εντυπωση απόλυτης σύγχυσης. Γιατί έτσι είναι η πραγματικότητα και για να γίνει είδηση κάποιος πρέπει να τη συμμαζέψει σε μια ιστορία. Κάποιος που θα φάει στη μάπα τα αποκεφαλισμένα πτώματα, τον πανικό, την αβεβαιότητα κλπ με όλα τα αποτελέσματα αυτών (εγώ έκανα μετά δυο βδομάδες να κοιμηθώ και με έπιαναν κλάμματα για ψύλλου πήδημα, π.χ.).
Ή να ένα ακόμα παράδειγμα:
Πριν μερικά χρόνια είχα πάει σε μια παρουσίαση νέων app και μία κοπέλλα μας έδειχνε κάτι που είχαν φτιάξει ειδικά για τη Φουκουσίμα, που μέτραγε τη ραδιενέργεια και ανανέωνε χάρτες της περιοχής με στοιχεία (crowdsourcing περίπου). Η ίδια καμάρωνε σα γύφτικο σκεπάρνι για το ότι σε πολλά σημεία οι μετρήσεις τους διέφεραν από αυτές των επίσημων πηγών (ήταν πιο υψηλές), άρα η δική τους πληροφόρηση ήταν καλύτερη από του κακού κράτους, που προφανώς ήθελε να παραπλανήσει τους πολίτες για να αρρωστήσουν και να πεθάνουν όλοι- η πιθανότητα να ήταν λάθος η πηγή τους δεν υπήρχε. Όταν φτάσαμε στις ερωτήσεις της έκανα την προφανή ερώτηση για το πόσο ηθικό είναι το να παρεμβάινεις σε μια οργανωμένη προσπάθεια διάσωσης δημιουργώντας έλλειψη εμπιστοσύνης προς το διασώστη. Μου απάντησε αοριστολογίες για το ότι αυτοί δίνουν πρόσβαση στην πληροφορία για να αποφασίσει ο πολίτης μόνος του τί θα κάνει την πληροφορία. Τί γίνεται όμως, ξαναρώτησα, αν οι διασώστες αποκρύπτουν στοιχεία ώστε να μην δημιουργηθεί πανικός κατά την εκκένωση της περιοχής, με τα γνωστά αποτελέσματα του πανικού; Ούτε σε αυτό πήρα ικανοποιητική απάντηση, παρεμπιπτόντως.
Αλλά να που εκεί είναι το πρόβλημα: πληροφορία υπάρχει, συγκρότηση της πληροφορίας δεν υπάρχει. Όταν βομβαρδίζεσαι από δεκαπέντε μεριές με πληροφορίες πώς θα ξέρεις ποιά είναι η σωστή; Κι αν είναι όλες σωστές πώς τις αξιολογείς; Κι αν είσαι ψεκασμένος συνωμοσιολόγος τί ερμηνεία τους δίνεις;
Χθες το βράδυ, 96 μεγάλες εταιρείες κατέθεσαν νομικά έγγραφα που αντιτίθενται στην τροπολογία απαγόρευσης εισόδου του Τραμπ και πλέον παρατάσσονται επισήμως απέναντι στην πολιτική του νέου προέδρου. Πηγή: www.lifo.gr
Να ένας πόλεμος που θα αξίζει να παρακολουθήσουμε.
Να ένας πόλεμος που θα αξίζει να παρακολουθήσουμε.
...like the corrupt system does. Αγγλικά είναι αυτά, ελληνικά όμως δεν είναι. Το ελληνικό θα ήταν «όπως κάνει το διεφθαρμένο σύστημα».
"So, Bob, why are you in this prison put?"
SBE
¥
Όντως, γιά να δούμε αν θα έχει αποτέλεσμα.
Κατά τ’ άλλα δεν έχω σε μεγάλη εκτίμηση τις εταιρίες αυτές και τα κίνητρά τους.
Πρώτον, όποιος εκδηλωθεί υπέρ του Τραμπ κινδυνεύει μποϊκοτάζ και γενικά κάνει κακό στην επιχείρησή του, όπως έγινε με την Uber, η οποία τώρα συμμετέχει στις 96 εταιρίες, ενώ μεχρι προχτές:
Uber CEO steps down from Trump advisory council after users boycott
Δεύτερον, η ανάγκη να καλύψουν τις θέσεις εργασίας με αλλοδαπούς γιατί δεν υπάρχουν αρκετοί ημεδαποί με τα σωστά προσόντα δεν με πείθει. Υπάρχουν πολλές μελέτες και εργασίες που αποδεικνύουν ότι πολλά από αυτά που ισχυρίζονται οι εταιρίες είναι ψέματα. Για όποιον έχει διάθεση για διάβασμα, ιδού μερικές:
Για τις δουλειές στην τεχνολογία εδώ: Guestworkers in the high-skill U.S. labor market: An analysis of supply, employment, and wage trends
κι ένα ακόμα Exposing the Roots of the Perpetual “STEM Crisis” που αναφέρεται σε αυτό το βιβλίο.
Αν και είμαι σίγουρη ότι ο Τραμπ γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τα επαγγελματικά προβλήματα του Αμερικανού πτυχιούχου/τεχνολόγου, δεν είναι και τόσο δύσκολο να κερδίσει κάποια συμπάθεια από τον πτυχιούχο, αν στραφεί κατά των «μεγαλοκαρχαριών» που φέρνουν Ινδούς μηχανικούς και τους προτιμούν από τους Αμερικανούς. Όταν αυτό γίνεται με τους αγροτικούς εργάτες, ισχυριζόμαστε (εμείς οι βολεμένοι) ότι, αν φύγουν οι ξένοι, θα τους αντικαταστήσει η τεχνολογία. Και έχουμε δίκιο. Όμως τις δικές μας δουλειές δεν μπορεί ακόμα να τις αντικαταστήσει η τεχνολογία, που σημαίνει ότι αν φύγουν οι αλλοδαποί θα λειτουργήσει η αγορά, θα ανέβει η ζήτηση, θα σταματήσουν οι απολύσεις μόλις φτάσεις τα 45*, θα ανέβουν οι μισθοί. Ο πρόεδρος Τραμπ θα μας σώσει, δηλαδή, και θα τον ψηφίσουν για μια τετραετία ακόμα.
* στάνταρ πρακτική μερικών εταιριών από τις 96.
Εμμ... όχι. Κατηγορηματικά όχι. Αυτές οι έρευνες δεν λένε τίποτα απολύτως. Είναι επιχείρημα το «βγάζουμε αρκετούς πτυχιούχους STEM, άρα οι εταιρείες θα έπρεπε να έχουν αρκετό δυναμικό για να καλυφθούν»; Πρώτα απ' όλα το να είσαι πτυχιούχος μιας σχολής δεν λέει πολλά πράγματα. Υπάρχει πληθώρα πτυχιούχων που είναι από μέτριοι ως παντελώς άχρηστοι σ’ αυτό που σπούδασαν. Δεύτερον, ο περιορισμός του εύρους δυναμικού σημαίνει ότι μειώνεις το δυνητικό πλήθος των καλύτερων επιλογών. Από εκεί που είχες Χ άριστους στο επάγγελμα, τώρα έχεις Χ-Υ. Όλοι τους καλύτερους θέλουν, κανείς δεν λέει «δεν πειράζει, κάνω την δουλειά μου και με λιγότερο καλούς» και μάλιστα σε ένα περιβάλλον απίστευτου εμπορικού και βιομηχανικού ανταγωνισμού.
Στο μόνο σημείο που συμφωνώ είναι ότι ο ανταγωνισμός στην αγορά εργασίας ρίχνει τους μισθούς. Όμως αυτό δεν έχει σε τίποτα να κάνει με το αν υπάρχουν αρκετά άτομα για να καλυφθούν οι εταιρείες που θέλουν να έχουν πρόσβαση στον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό των ιδανικών —γι’ αυτούς— υπαλλήλων.
SBE
¥
Το περίμενα ότι θα πεταγόταν ο Ελληγενής για να μας βγάλει από το θέμα.
Λοιπόν, Έλλη, εγώ προτιμώ να πιστεύω αυτό που έγραψα και ας συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε. Αν εσύ έχεις καλύτερα στοιχεία από αυτά που παραθέτω πιο πάνω μπορείς να τα παραθέσεις. Αντί να απορρίπτεις χύμα ό,τι δεν σου αρέσει όμως, για διάβασέ τα.
Μπορώ να το αναλύσω με παραδείγματα από το ΗΒ που το ξέρω καλύτερα: είμαι στην αγορά εργασίας από την εποχή που πήγαινες δημοτικό. Όταν λοιπόν πρωτοήρθα στο ΗΒ όλοι οι φοιτητές που έκαναν μάστερ στις τηλεπικοινωνίες εκείνη τη χρονιά είχαν προσφορές για δουλειά από τον Οκτώβριο, για μετά το τέλος των σπουδών τον επόμενο Σεπτέμβριο. Ήταν η εποχή που ξεκίναγε η κινητή τηλεφωνία. Μη μου πεις ότι τότε έβγαζαν τα πανεπιστήμια μόνο καλούς και γι'αυτό ήταν πρόθυμες οι εταιρίες να προσλάβουν τους πάντες χωρίς να κοιτάνε. Απλά οι ρυθμοί ανάπτυξης ήταν τέτοιοι που δεν υπήρχε χρόνος για να καλυφτούν οι ανάγκες αλλιώς.
Α, παρεμπιπτόντως, επειδή έχω δουλέψει σε επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας και κάθε μέρα ήθελα να πηδήξω από το παράθυρο, η δουλειά είναι στο 90% των περιπτώσεων τόσο απλή και τόσο τυφλοσούρτης και στην εξηγούν με τόση λεπτομέρεια και σου δίνουν τόσο πολύ χρόνο να την κάνεις που ... θες να πηδήξεις από το παράθυρο. Ένας οποιοσδήποτε νοήμων πτυχιούχος μπορεί να κάνει τη δουλειά. Ακόμα κι οι Ινδοί (που παρεμπιπτόντως, δεν είναι και τόσο σπουδαίοι μηχανικοί όσο λένε οι εργοδότες, απλά είναι πολλοί, φτηνοί, απόλυτα εξαρτημένοι από τον εργοδότη για τη βίζα τους και δεν έχουν διευθυντικές βλέψεις).
Λοιπόν, Έλλη, εγώ προτιμώ να πιστεύω αυτό που έγραψα και ας συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε. Αν εσύ έχεις καλύτερα στοιχεία από αυτά που παραθέτω πιο πάνω μπορείς να τα παραθέσεις. Αντί να απορρίπτεις χύμα ό,τι δεν σου αρέσει όμως, για διάβασέ τα.
Μπορώ να το αναλύσω με παραδείγματα από το ΗΒ που το ξέρω καλύτερα: είμαι στην αγορά εργασίας από την εποχή που πήγαινες δημοτικό. Όταν λοιπόν πρωτοήρθα στο ΗΒ όλοι οι φοιτητές που έκαναν μάστερ στις τηλεπικοινωνίες εκείνη τη χρονιά είχαν προσφορές για δουλειά από τον Οκτώβριο, για μετά το τέλος των σπουδών τον επόμενο Σεπτέμβριο. Ήταν η εποχή που ξεκίναγε η κινητή τηλεφωνία. Μη μου πεις ότι τότε έβγαζαν τα πανεπιστήμια μόνο καλούς και γι'αυτό ήταν πρόθυμες οι εταιρίες να προσλάβουν τους πάντες χωρίς να κοιτάνε. Απλά οι ρυθμοί ανάπτυξης ήταν τέτοιοι που δεν υπήρχε χρόνος για να καλυφτούν οι ανάγκες αλλιώς.
Α, παρεμπιπτόντως, επειδή έχω δουλέψει σε επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας και κάθε μέρα ήθελα να πηδήξω από το παράθυρο, η δουλειά είναι στο 90% των περιπτώσεων τόσο απλή και τόσο τυφλοσούρτης και στην εξηγούν με τόση λεπτομέρεια και σου δίνουν τόσο πολύ χρόνο να την κάνεις που ... θες να πηδήξεις από το παράθυρο. Ένας οποιοσδήποτε νοήμων πτυχιούχος μπορεί να κάνει τη δουλειά. Ακόμα κι οι Ινδοί (που παρεμπιπτόντως, δεν είναι και τόσο σπουδαίοι μηχανικοί όσο λένε οι εργοδότες, απλά είναι πολλοί, φτηνοί, απόλυτα εξαρτημένοι από τον εργοδότη για τη βίζα τους και δεν έχουν διευθυντικές βλέψεις).
Καλημέρα. Διέγραψα μερικά μηνύματα επειδή απλώς καθυστερούν το διάβασμα των άλλων και έχω την εντύπωση ότι σας αδικούν (τους λείπει, π.χ., το χιούμορ ). Τα έχω κρατήσει, ωστόσο — σε pdf που μπορώ να σας το κοινοποιήσω και σε διαγραμμένα μηνύματα που μπορώ να επαναφέρω σε περίπτωση που θεωρείτε ότι έχουν κάτι μνημειώδες και διατηρήσιμο.
). Τα έχω κρατήσει, ωστόσο — σε pdf που μπορώ να σας το κοινοποιήσω και σε διαγραμμένα μηνύματα που μπορώ να επαναφέρω σε περίπτωση που θεωρείτε ότι έχουν κάτι μνημειώδες και διατηρήσιμο. 
Η κατάσταση στην Ουάσινγκτον είναι τόσο άσχημη που βλέπω αρνητικές πλευρές ακόμα και στα καλά νέα. Ναι μεν το ευχαριστήθηκα που οι Ρεπουμπλικάνοι έφαγαν τα μούτρα τους με το νομοσχέδιο για την υγεία, αλλά το φιάσκο αυτό καταδεικνύει απλώς το πόσο ισχυρή (και αυξανόμενη) επιρροή έχει η δεξιά πτέρυγα στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Ναι μεν ανεστάλη (ξανά) το προεδρικό διάταγμα για τη μετανάστευση, αλλά μόνο επειδή κάποιοι δικαστές αναλαμβάνουν πιο ενεργό ρόλο απ' ό,τι είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις, με πιθανές αρνητικές συνέπειες για το μέλλον. Και άλλα τέτοια.
Ως προς τις επιπτώσεις τού προεδρικού διατάγματος, διαβάζω ότι ο ιατρικός τομέας μπορεί να επηρεαστεί ιδιαίτερα άσχημα, καθώς όχι μόνο ένα σημαντικό ποσοστό των γιατρών και νοσηλευτών προέρχεται από το εξωτερικό (μεγάλο μέρος τού οποίου από τη Μέση Ανατολή), αλλά πολλοί από αυτούς είναι πρόθυμοι να περάσουν τρία χρόνια σε απομακρυσμένες αγροτικές περιοχές όπου οι ελλείψεις σε ιατρικό προσωπικό είναι εντονότερες, ώστε να παρατείνουν την ισχύ τής βίζας τους. Κάτι σαν τα δικά μας ακριτικά νησιά, αλλά στην ενδοχώρα.
Και ένα άλλο άρθρο, σχετικά με τη χριστιανική δεξιά (βλ. σελίδα 12): How Donald Trump Hijacked the Religious Right (New Republic)
Ως προς τις επιπτώσεις τού προεδρικού διατάγματος, διαβάζω ότι ο ιατρικός τομέας μπορεί να επηρεαστεί ιδιαίτερα άσχημα, καθώς όχι μόνο ένα σημαντικό ποσοστό των γιατρών και νοσηλευτών προέρχεται από το εξωτερικό (μεγάλο μέρος τού οποίου από τη Μέση Ανατολή), αλλά πολλοί από αυτούς είναι πρόθυμοι να περάσουν τρία χρόνια σε απομακρυσμένες αγροτικές περιοχές όπου οι ελλείψεις σε ιατρικό προσωπικό είναι εντονότερες, ώστε να παρατείνουν την ισχύ τής βίζας τους. Κάτι σαν τα δικά μας ακριτικά νησιά, αλλά στην ενδοχώρα.
Και ένα άλλο άρθρο, σχετικά με τη χριστιανική δεξιά (βλ. σελίδα 12): How Donald Trump Hijacked the Religious Right (New Republic)
rogne
¥
Εγώ πάντως τα βλέπω κάπως ανάποδα τα πράγματα, αν και δεν θα την έλεγα βέβαια "καλή" (αν έχουν ακόμα νόημα τέτοιοι όροι) την κατάσταση στις Η.Π.Α. Μου φαίνεται όμως ότι συμβαίνει κάτι σαν επίδειξη ισχύος ενός πολιτικού συστήματος (με την ευρεία έννοια, που συμπεριλαμβάνει νομοθετική-δικαστική εξουσία, ΜΜΕ και την "κοινωνία των πολιτών", κοινωνικά κινήματα, οργανώσεις, λόμπι κλπ.) το οποίο (μου) δίνει την εντύπωση ότι βγάζει τη γλώσσα του στον πλανήτη, σαν να λέει ότι μπορεί να έχει για πρόεδρο ακόμα και τον τσαρλατάνο που έφερε στα πόδια του ο άνεμος των καιρών χωρίς πολλούς ή πολύ σοβαρούς κλυδωνισμούς. Ίσως να παραείμαι "αισιόδοξος" (επαναλαμβάνω, αν έχουν ακόμα νόημα τέτοιοι όροι), ίσως να με διακατέχει υπερβολικό δέος μπροστά στα checks & balances της "Δημοκρατίας στην Αμερική", αλλά η αίσθηση αυτή ότι τα πράγματα (θα) βαίνουν... κανονικώς είτε πρόεδρος είναι ο Τραμπ, είτε ο Γκρου ο Απαισιότατος, είτε και ο πανάγαθος Αρκούδος της Μάσας (αν έχετε υπόψη σας ) δεν λέει να μου φύγει.
) δεν λέει να μου φύγει.