Ερωτόκριτος στα αγγλικά

Earion

Moderator
Staff member
CANTO 1

1-42:

(THE POET)

The Cycles with their trails that rise and fall;
Time’s Wheel that knows the height and depth of All,
That bears Fate’s whims and turns not back again,
But whirls with Good and Evil in its train,
The clash of war; the spur of hate and spite;
The rapt embrace and languorous kiss by night;
All these now haunt my mind and bid me tell
The accidents and fortunes that befell
A princess and her lover in the link
Of a romance in which no guile could slink.
And all who love, who hold another dear,
Let them all read what I have written here;
Example may it be and may it prove
That none should underestimate true love;
For he who ever keeps Love’s goal in sight
May grieve at first, but all will finish right.
Then listen well and to my words give heed
To gauge of others the intent and deed:
In long past times, when Greece and Greeks were great,
And when their Faith bowed to another fate,
Into this world a constant love dawned bright
To blend two hearts in its unfailing light,
To sear two ardent hearts in passion’s blaze.
Great feats of arms were dared in those far days
In Athens, still the lodestar of the wise,
The throne of virtues and philosophies.
A mighty Lord then ruled that famous land
And guided it with his unswerving hand;
His name was Heracles, great amongst great,
Protector of all men and of the State,
A King of peerless valour and of worth
Whose word was law, whose fame amazed the earth.
From early youth this Potentate has wed
A mate of whom no slur was ever said;
She was called Artemis, this lovely Queen,
A farer face the sun had never seen,
And, as beside her royal spouse went she,
They were as one in soul and sympathy.
A loving pair, magnanimous and kind,
One single woe was theirs to fret the mind:
No child had they to bless their waning years,
No heir despite their longings and their tears.

871-872:
He left me to my passion — me, whose heart
With every vibrant note was torn apart!

1061-1062:
And even when she dozed she found no rest
For anguished sighs forever wrung her breast.


CANTO 3

707-712:

Rotocritos caught Aretousa’s zest
To hurry to his sire with his request;
Man ever hopes his every wish to gain,
Though it may be too arduous to attain;
We think that what we like is free to take,
But, all too soon, we find out our mistake


1349-1446:

When daylight waned and darkness claimed its toll,
The well-known window was the lovers’ goal;
And midnight found the eager pair once more
Where they had stood so many times before.
There for a lengthy hour they spoke and sighed
As, each to each, they questioned and replied;
Rotocritos then said:
(EROTOCRITOS)
.....................................Love, do you know
That I have been exiled? Soon I must go
To foreign lands. Your father’s rage was great
On hearing that I sought you for my mate.
He stormed so at this insult to his pride,
That my old father almost swooned and died;
And I was given only four day’s grace
Ere to depart and see no more your face.
How can I go and leave you thus afar!
How can I live without my Guiding Star!
Ah, I must die! And soon shall dawn the day
When I am laid beneath a foreign clay!
I hear the King intends that you should wed
A prince of high-born lineage in my stead –
Can you resist for long your father’s will?
Can you withstand his claim and love me still?
My Lady sweet, I ask of you one boon
To meet resigned an end that looms so soon;
The hour you are betrothed, give a deep sigh,
And, as you don your bridal garments, cry:
“Poor Erotocritos, the pledge I swore
Is dead, and hope has fled for evermore!”
And when, as married wife, you take your place
In all your beauty and your body’s grace,
And lie at nightfall by another’s side,
Spare me a thought, who held you dear and died –
Remember that, although I loved you much,
No single finger would you let me touch.
And now and then, when you are all alone,
Think what I suffered for your sake and moan,
And take your portrait you found in my room,
The songs I sung to you amid the gloom,
Touch them with tender hands and think of me
And of my wanderings across the sea.
But when at last of my release you learn,
Throw all these things into the fire and burn,
Reduce them all to ash, let nothing last,`
And may the past be buried in the past.
The words that you hear now recall, I pray,
For soon I leave this City far away,
And you shall be for me a Star of Light
That cruel fate hid from my yearning sight.
I vow to you this moment as we part,
That none but you shall ever own my heart;
Fro the Beginning we were one, my Queen,
To part our souls no-one can come between.
Your beauty filled my mind with such a blaze,
That I portrayed you by its golden rays;
And now whichever way I turn my eyes,
I see your face on earth and in the skies –
Aye, learn form me this secret: I, your slave,
Would hasten, should you call me, from the grave!
(THE POET)
Fair Aretousa’s heart could bear no more,
It had been wounded to its very core;
She begged Rotocritos to spare her woe,
For she was reeling from misfortune’s blow.
(ARETOUSA)
Your words, Rotocritos, are steeped in bane,
Do you then wish to cause me further pain?
Grim are the visions which you now relate,
How were they born, whence did they emanate?
How can my heart in which is rooted deep
A love for you that it shall ever keep
Alive with its own blood like a great tree –
How can it change in all eternity?
Within this heart you have been locked around,
They key is broken and cannot be found;
How could therein another tree now soar,
Since foreign seed would find no open door?
Your likeness has been painted on my mind;
There is no place for any other kind,
No other portrait could an artist start,
He would be forced elsewhere to ply his art;
No-one can limn you as my visions can,
My dreams see more that eyes can ever scan.
To paint your features me heart’s-blood I used,
With my heart’s-blood the colours were infused
To blend with every tint as it was laid,
And make a picture that can never fade;
Its flesh shall live and never know decay –
For who knows more than I how to portray?
Me eyes, my heart, my mind, all dream of you
And all combine to make the image true;
How can my heart then fail you? It was cast
By you yourself into love’s furnace – blast;
And there it lost the semblance it had known
To something that was nearer to your own.
Drive every fear of losing me away,
I shall be true until my dying day;
And should my father wish to marry me
To some great monarch from across the sea,
I would a hundred times give up my life
Before another took me for his wife.

1465-1468:
(THE POET)
A ring from her own finger she then pressed
On Erotocritos’ sobs shook her breast
As she exclaimed:
(ARETOUSA)
.........................Wear this ring as a sign
That I am ever yours and you are mine;



1475-1482:
This is the token of our spirits’ troth,
The symbol that shall ever link us both;
And if to our joint prayers fate will not yield
Our souls shall meet in some Elysian Field.
I shall be yours until my dying breath,
And yours again beyond the bournes of death;
In spite of kingly fiat and decree,
No-one but you shall ever marry me.

CANTO 5

783-786:
Of angry storms there was no single sign,
The air was heady and as sweet as wine;
And a few fleecy clouds high in the sky
Seemed spun of gold-flakes softly drifting by.

1511-1518:
There never was so loved a royal pair,
One so immune to bafflement and care;
More flourishing with age they seemed to grow,
For they were strengthened by their spirit’s glow.
They were the parents of an honoured race:
Grandchildren smiled in Aretë’s embrace;
A life of fruitful gladness was their gain,
No hope was dashed, no effort was in vain.
 

cougr

¥
Earion και daeman,

Σας ευχαριστώ πολύ και μένω πραγματικά υπόχρεος!
 

Sakoulaki

New member
Αγαπητές και αγαπητοί γειά σας.

Γνωρίζω τη Λεξιλογία από το ιστολόγιο του ΝΣ και επειδή είμαι ερασιτέχνης-εποχιακός μεταφραστής τεχνικών κειμένων και έχω περάσει μερικές φορές και από εδώ. Είναι πολύ καλή δουλειά και συγχαρητήρια σε όλα τα μέλη που συμμετέχουν. Είναι η πρώτη φορά που γράφω.

Θέλω και γω με τη σειρά μου να ζητήσω τη μετάφραση μερικών στίχων από τον Ερωτόκριτο. Και θα ήθελα να σας ρωτήσω και κάτι ακόμα.
Ένας φίλος καλλιτέχνης - που παρεμπιπτόντως παίρνει μέρος και στο Παίζουμε Οικολογικά :) - πρόκειται να κυκλοφορήσει ένα δίσκο μέσα στον οποίο θα υπάρχει και ένα απόσπασμα από τον Ερωτόκριτο. Θέλει να βάλει τους στίχους και στα Αγγλικά και μου ζήτησε να τον βοηθήσω. Αν καταφέρουμε να βρούμε τη μετάφραση του Στεφανίδη, μπορούμε να τη βάλουμε στο βιβλιαράκι χωρίς άδεια; Αρκεί να αναγράφεται η πηγή; Δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω και ποιον άλλο να ρωτήσω εκτός από εδω..!

Το απόσπασμα που έχει τραγουδήσει είναι:

Ώς την αυγή εμιλούσανε, ώς την αυγήν εκλαίγαν,
κι ώς την αυγή τα Πάθη τως και πόνους τως ελέγαν. (1505)

Ήστραψεν η Aνατολή κ' εβρόντησεν η Δύση, (1555)
όντε τα χείλη του ήνοιξε για ν' αποχαιρετήσει,

K' ένα μεγάλο θάμασμα στο παραθύρι εγίνη, (1565)
οι πέτρες και τα σίδερα κλαίσι την ώρα κείνη,

Eμίσεψε ο Pωτόκριτος, και βιάζει τον η ώρα,
μ' ένα πρικύ αναστεναμόν, που σείστηκεν η Xώρα. (1570)

Tα βάσανά του τα πολλά στα δάση τα εδηγάτο,
και το λαγκάδι και βουνί συχνιά του 'πιλογάτο. (1715)

Λέγει: "Oυρανέ, ρίξε φωτιά, ο Kόσμος ν' αναλάβει,
κι όλοι ας λαβούν κι όλοι ας καγούν, κ' η Aρετή μη λάβει, (1720)
στην άδικην απόφασιν, που εδόθη-ν εις εμένα,
ν' απαρνηθώ τον τόπον μου, να πορπατώ στα ξένα.
’Aστρη, μην το βαστάξετε, Ήλιε, σημάδι δείξε,
και σ' έτοιου Aφέντη αλύπητου αστροπελέκι ρίξε.


Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων..
 

Earion

Moderator
Staff member
Ώς την αυγή εμιλούσανε, ώς την αυγήν εκλαίγαν, | ........ Till dawn they whispered and till dawn they sighed,
κι ώς την αυγή τα Πάθη τως και πόνους τως ελέγαν | ........ And breathed their torments to the night’s dark tide


Ήστραψεν η Aνατολή κ’ εβρόντησεν η Δύση, | .............. The West roared thunder and the East flared red,
όντε τα χείλη του ήνοιξε για ν' αποχαιρετήσει, | .............. As with distress their last farewells were said;


| .............. And then that last and fateful dawn arose,
K’ ένα μεγάλο θάμασμα στο παραθύρι εγίνη, | .............. A prodigy, a portent to disclose:
οι πέτρες και τα σίδερα κλαίσι την ώρα κείνη, | .............. By all the window bars bright tears were shed,
| .............. And each one gleamed, like blood, a ruby red

Eμίσεψε ο Pωτόκριτος, και βιάζει τον η ώρα, | ........ Rotocritos departed with a sigh,
μ’ ένα πρικύ αναστεναμόν, που σείστηκεν η Xώρα. | ........ The City walls knew grief as she passed by


|And everywhere he journeyed on that day
Tα βάσανά του τα πολλά στα δάση τα εδηγάτο, |His sighs were heavy as he went his way;
και το λαγκάδι και βουνί συχνιά του ’πιλογάτο. |And everywhere he passed, he voiced his pain
|To forest and to field, to hill and plain.
Λέγει: «Oυρανέ, ρίξε φωτιά, ο Kόσμος ν’ αναλάβει, |He cried: O Heaven, rain down flame and fire;
κι όλοι ας λαβούν κι όλοι ας καγούν, κ’ η Aρετή μη λάβει, |Avenge my unjust exile from my home,
στην άδικην απόφασιν, που εδόθη-ν εις εμένα, |Strike at the Despot at whose will I roam!
ν’ απαρνηθώ τον τόπον μου, να πορπατώ στα ξένα.|
Άστρη, μην το βαστάξετε, Ήλιε, σημάδι δείξε, |Stars, do not spare! Sun, draw your fiery sword
και σ’ έτοιου Aφέντη αλύπητου αστροπελέκι ρίξε. |And smite with fear so pitiless a Lord!



Αυτή είναι η μετάφραση του Θεόδωρου Στεφανίδη. Αλλά δυστυχώς για τα θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας δεν ξέρω τι να σε συμβουλέψω. Ο Στεφανίδης πέθανε το 1983, και δεν γνωρίζω αν είχε απογόνους. Εκτός από τον μεταφραστή κάποιο λόγο θα πρέπει να έχει και ο εκδότης. Η μετάφραση δημοσιεύθηκε τον επόμενο χρόνο, το 1984, από τις Εκδόσεις Παπαζήση. Σήμερα είναι εξαντλημένη.
 

Sakoulaki

New member
Πω πω σ'ευχαριστώ πολύ! Θα προσπαθήσω να μάθω τι παίζει με την πνευματική ιδιοκτησία και θα επανέλθω αν βγάλω άκρη..
 

nickel

Administrator
Staff member
Ίσως αρκεί μια ευγενική επιστολή στον εκδότη, καθώς το απόσπασμα δεν μπορεί να αντιστοιχεί σε σοβαρό ποσό. Μπορείς να ξεκινήσεις με τηλεφώνημα στον εκδοτικό οίκο για να μάθεις σε ποιον να στείλεις την ευγενική επιστολή σου. Λίγες μέρες αφού θα έχεις στείλει την επιστολή, παίρνεις τηλέφωνο και έχεις και άμεση επαφή με τον υπεύθυνο. Μην περιμένεις οπωσδήποτε γραπτή απάντηση, αν και θα ήταν ωφέλιμη σε όποιον θέλει να έχει ήσυχο το κεφάλι του ακόμα και στις λεπτομέρειες.
 

Earion

Moderator
Staff member
Επειδή ανέφερα πιο πάνω για τον πολυπράγμονα Θεόδωρο Στεφανίδη, κι επειδή στις διακοπές διάβασα το βιβλίο του Έντμουντ Κήλυ Αναπλάθοντας τον Παράδεισο (πρωτότυπος τίτλος Inventing Paradise: The Greek Journey, 1937-1947, βλ. παρουσίαση εδώ), όπου ζωντανεύει όλη η παρέα του Κατσίμπαλη (Σεφέρης, Χατζηκυριάκος Γκίκας, κ.ά.) δίπλα στον Χένρυ Μίλλερ και τον Λώρενς Ντάρρελ, κι επειδή o παραγνωρισμένος Θεόδωρος Στεφανίδης επανέρχεται συχνά στις σελίδες του βιβλίου, βρήκα μια φωτογραφία της εποχής του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και σας την αναρτώ εδώ:



Αριστερά ο Θεόδωρος Στεφανίδης με αγγλική στολή (πολέμησε και στην Κρήτη) και δεξιά ο larger than life Κατσίμπαλης με στολή αξιωματικού του πυροβολικού του ελληνικού στρατού, Αθήνα 1940-41. Από το αφιέρωμα της Νέας Εστίας στον Κατσίμπαλη (Οκτώβριος 1980).
 

daeman

Administrator
Staff member
...
Για τον Μίλερ και τον Ντάρελ, κάνε λίγη υπομονή μέχρι το επόμενο καλοκαίρι.
Ραντεβού στην Άνδρο, με σύνθημα «Μπέτι» και παρασύνθημα «Ράιαν». Πέρα απ' αυτό, χείλη σφραγισμένα υποσχέθηκα.
 

daeman

Administrator
Staff member
...
Ερωτόκριτος σε σύγχρονο εικονογραφημένο:



O Γιώργος Γούσης (σχέδιο) και οι Δημοσθένης Παπαμάρκος και Γιάννης Ράγκος (σενάριο) μετέτρεψαν την κλασική αυτή έμμετρη μυθιστορία των αρχών του 17ου αιώνα σε ένα ελληνικό fantasy, στο οποίο συνυπάρχουν ανεκπλήρωτοι έρωτες και ισχυροί δεσμοί φιλίας, πολιτικές συμμαχίες και βίαιες μάχες, κώδικες τιμής και φεμινιστικά «μοτίβα», με το στοιχείο της μαγείας να διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο.

http://www.polarisekdoseis.gr/productinfo/110







 

SBE

¥
Nα το πω;
Έχουμε στο εξώφυλλο στα αριστερά νεαρό με ημιπανοπλία μεσαιωνική, στα δεξιά νεαρό* ντυμένο αρχαία Ελληνίδα και στη μέση το Εξκάλιμπουρ- που αν θεωρήσουμε ότι έχει π.χ. λάμα 100 πόντους, μας κάνει τους πρωταγωνιστές γύρω στο 1.40-1.60 (αυτό ναι, είναι ρεαλιστικό).

*μη μου πείτε ότι εκτός απο το προφίλ το αρρενωπό, οι χερούκλες και το 45 νούμερο σανδάλι δεν παραπέμπουν σε νεαρό;
 

Elle1

New member
καλησπέρα σε όλους! είμαι καινούρια στο φόρουμ αλλά πρόλαβα να δω ότι κάνετε πολύ καλή δουλειά. Χρειάζομαι μετάφραση σε κάποιους στίχους που απαγγέλλει η Αρετούσα και δυστυχώς δεν μπορώ να τους βρω πουθενά στο internet. Θα ήμουν ευγνώμων αν κάποιος από εσάς με βοηθούσε. Οι στίχοι είναι οι παρακάτω:

APETOYΣA
"Tα λόγια σου, Pωτόκριτε, φαρμάκι-ν εβαστούσαν,
κι ουδ' έλπιζα, ουδ' ανίμενα τ' αφτιά μου ό,τι σ' ακούσαν.
Ίντά'ναι τούτα τά μιλείς, κι ο νους σου πώς τα βάνει;
Πού τα'βρεαυτάνα η γλώσσα σου οπού μ' αναθιβάνει;
Kαι πώς μπορεί τούτη η καρδιά, που με χαρά μεγάλη
στη μέσην της εφύτεψε τα νόστιμά σου κάλλη,
και θρέφεσαι καθημερνό, στα σωθικά ριζώνεις,

ποτίζει σε το αίμα τση, κι ανθείς και μεγαλώνεις,
κι ως σ' έβαλε, σ' εκλείδωσε, δε θέλει πλιό ν' ανοίξει,
και το κλειδί-ν ετσάκισεν, άλλης να μη σε δείξει.
Kαι πώς μπορεί άλλο δεντρόν, άλλοι βλαστοί κι άλλ' ά'θη,
μέσα τσηπλιό να ριζωθούν, που το κλειδί-ν εχάθη;


APETOYΣA
Kι ο Kύρης μου, όντε βουληθεί, να θέ' να με παντρέψει,
και δω πως γάμο 'κτάσσεται και το γαμπρό γυρέψει
κάλλια θανάτους εκατό την ώρα θέλω πάρει,
άλλος κι όχι συ Pωτόκριτε γυναίκα να με πάρεις


APETOYΣA
"Ρωτόκριτεας πάψει ο λογισμός αυτόνος που σε κρίνει,
κι ελπίδα μια παντοτινή στους δυο μας ν' απομείνει,
την ώραν τούτη θέλεις δει, κι ας πάψει η έγνοια η τόση,
πράμα-ν οπού παρηγοριάν πολλή σου θέλει δώσει."


APETOYΣA
"Πιάσε» Pώκριτε τη χέραν που πεθύμας,
με την οποιάπερ'λαμπαστοί να μπούμε σ' ένα μνήμα."

"Nά, και βάλε το εις τοδεξό σου χέρι,
σημάδι πως, ώστε να ζω, είσαι δικό μου Tαίρι.
Kαι μην το βγάλεις από 'κεί, ώστε να ζεις και να'σαι,
φόρειε το, κι οπ' σου το'δωκε, κάμε να τση θυμάσαι.
Kι ο Kύρης μου αν το βουληθεί να πάρει τη ζωή μου,
και δε μ' αφήσει να χαρώ, σα θέλει η όρεξή μου

ΑΡΕΤΟΥΣΑ
φύλαξε την Aγάπη μας, κι ας είσαι πάντα ως ήσου',
και με το δακτυλίδι μου πέρασε τη ζωή σου.
Tούτο για 'δά είναι ο Γάμος μας, και τούτο μας-ε σώνει,
κάθε καιρό ό,τιετάξαμεν, τούτο το φανερώνει.
Kι αν δε θελήσει η Mοίρα μας να σμίξομεν ομάδι,

η όψη σου ας έρθει να με βρει χαιράμενη στον Άδη
Πάντα σε θέλω καρτερεί, ζώντας, κι αποθαμένη,
γιατί μια αγάπη μπιστική στα κόκκαλα απομένει.
Mη το λογιάσεις και ποτέ, σ' ό,τι μου κάμει ο Kύρης,
άλλος κανείς, μόνον εσύ να μου'σαι νοικοκύρης.
 

nickel

Administrator
Staff member
Γεια σου, Elle, καλωσήρθες.

Με την ευκαιρία ήθελα να πω ότι υπάρχει κι αυτή η μετάφραση του Ερωτόκριτου (prose translation).

http://www.aabs.org.au/byzaust/byzaus14/

Για το κομμάτι που ζητάς (αυτό εδώ) θα περιμένεις για τη μετάφραση Στεφανίδη.
 

Elle1

New member
ΝΙCKEL ευχαριστώ πολύ

ΝΙCKEL ευχαριστώ πολύ για την άμεση ανταπόκριση. Το πρώτο link νομίζω είναι για να παραγγείλω το βιβλίο μεταφρασμένο αλλά δυστυχώς δε μπορώ να διαθέσω το ποσό και επιπλέον είναι σχετικά επείγον αφού το χρειάζομαι μέσα στις επόμενες δυο τρεις μέρες.
'Εψαξα και για τη μετάφραση Στεφανίδη αλλά στο διαδίκτυο δεν κατάφερα να βρω κάτι δυστυχώς. Αν την έχεις και μπορείς να με εξυπηρετήσεις με κάποιο τρόπο θα ήμουν υπόχρεη! Και πάλι σ ευχαριστώ και ξέρω ότι αυτό που ζητάω δεν είναι και εύκολο!
 

nickel

Administrator
Staff member
Υπομονή, θα έρθει και ο κύριος με τη μετάφραση.
 

daeman

Administrator
Staff member
...
APETOYΣA
"Tα λόγια σου, Pωτόκριτε, φαρμάκι-ν εβαστούσαν,
κι ουδ' έλπιζα, ουδ' ανίμενα τ' αφτιά μου ό,τι σ' ακούσαν.
Ίντά 'ναι τούτα τά μιλείς, κι ο νους σου πώς τα βάνει;
Πού τα' βρε αυτάνα η γλώσσα σου οπού μ' αναθιβάνει;


Rotocritos, what you have said was poison to my ears
I never hoped nor did expect from you, of all, to hear
What are those things you talk about, how did they cross your mind?
Your tongue such words that you express, tell me, where did it find?


Precious the time; it's pressing now before that hour's upon me
That I must work to earn my life, away from you, so spare me
:-)
 

Elle1

New member
Τροποποιώ και περιορίζω την προηγούμενη ανάρτησή μου καθώς βρήκα κάποιους από τους στίχους που έψαχνα σε παλαιότερες αναρτήσεις στο φόρουμ. Οι στίχοι που μου λείπουν είναι οι παρακάτω και είναι όλοι από την 3η ενότητα. Όποιος μπορεί ας με βοηθήσει παρακαλώ! Ευχαριστώ εκ των προτέρων όποιον ασχοληθεί!
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ
Eσίμωσε το τέλος μου, μάθεις το θες, Kερά μου,
στα ξένα πως μ' εθάψασι, κ' εκεί'ν' τα κόκκαλά μου.

APETOYΣA
"Ρωτόκριτε ας πάψει ο λογισμός αυτόνος που σε κρίνει,
κι ελπίδα μια παντοτινή στους δυο μας ν' απομείνει,
την ώραν τούτη θέλεις δει, κι ας πάψει η έγνοια η τόση,
πράμα-ν οπού παρηγοριάν πολλή σου θέλει δώσει."

APETOYΣA
"Πιάσε» Pώκριτε τη χέραν που πεθύμας,
με την οποιάπερ'λαμπαστοί να μπούμε σ' ένα μνήμα."
"Nά, και βάλε το εις το δεξό σου χέρι,
σημάδι πως, ώστε να ζω, είσαι δικό μου Tαίρι.
Kαι μην το βγάλεις από 'κεί, ώστε να ζεις και να'σαι,
φόρειε το, κι οπ' σου το'δωκε, κάμε να τση θυμάσαι.
Kι ο Kύρης μου αν το βουληθεί να πάρει τη ζωή μου,
και δε μ' αφήσει να χαρώ, σα θέλει η όρεξή μου

ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ
«Καλώς το ’πιάσε η χέρα μου το μαρμαρένιο χέρι,
κείνο που ελπίδα μου ’δωκε, το πως σε κάνω Ταίρι.
Σημάδι πεθυμητικό της αναγάλλιασής μου,
παρηγοριά και θάρρος μου, και μάκρος τση ζωής μου.
Χέρα που δίχως να μιλεί, σωπώντας μού το τάσσει
εκείνον οπού ετρόμασσεν ο νους μου, μην το χάσει.
Χέρα που επιάσε το κλειδί, και μ’ όλο το σκοτίδι,
ήνοιξε τον Παράδεισον, και τσ’ Ουρανούς μού δίδει.»
 

daeman

Administrator
Staff member
...
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ
Eσίμωσε το τέλος μου, μάθεις το θες, Kερά μου,
στα ξένα πως μ' εθάψασι, κ' εκεί'ν' τα κόκκαλά μου.

My end is nigh; one day you'll learn, my Lady, of my bane,
in foreign soil they buried me and there my bones are lain.
 

Earion

Moderator
Staff member
Από τη μετάφραση Στεφανίδη:

(Μέρος 3, στ. 1365-66)

Eσίμωσε το τέλος μου, μάθεις το θες, Kερά μου,
στα ξένα πως μ’ εθάψασι, κι εκεί ’ν’ τα κόκκαλά μου.


Ah, I must die! And soon shall dawn the day
When I am laid beneath a foreign clay!


στ. 1409-1420:

Tα λόγια σου, Pωτόκριτε, φαρμάκι-ν εβαστούσαν,
κι ουδ’ όλπιζα, ουδ’ ανίμενα τ’ αφτιά μου ό,τι σ’ ακούσαν.
Ίντά ’ναι τούτα τά μιλείς, κι ο νους σου πώς τα βάνει;
Πού τα ’βρε αυτάνα η γλώσσα σου οπού μ’ αναθιβάνει;
Kαι πώς μπορεί τούτη η καρδιά, που με χαρά μεγάλη
στη μέσην της εφύτεψε τα νόστιμά σου κάλλη,
και θρέφεσαι καθημερνό, στα σωθικά ριζώνεις,
ποτίζει σε το αίμα τση, κι ανθείς και μεγαλώνεις,
κι ως σ’ έβαλε, σ’ εκλείδωσε, δε θέλει πλιo ν’ ανοίξει,
και το κλειδί-ν ετσάκισεν, άλλης να μη σε δείξει.
Kαι πώς μπορεί άλλο δεντρόν, άλλοι βλαστοί κι άλλ’ ά’θη,
μέσα τση πλιo να ριζωθούν, που το κλειδί-ν εχάθη;


Your words, Rotocritos, are steeped in bane,
Do you then wish to cause me further pain?
Grim are the visions which you now relate,
How were they born, whence did they emanate?
How can my heart in which is rooted deep
A love for you that I shall ever keep
Alive with its own blood like a great tree —
How can it change in all eternity?
Within this heart you have been locked around,
The key is broken and cannot be found;


στ. 1441-1444:

Κι ο Κύρης μου, όντε βουληθεί, να θέ’ να με παντρέψει,
και δω πως γάμο ’κτάσσεται και το γαμπρό γυρέψει,
κάλλια θανάτους εκατό την ώρα θέλω πάρει,
άλλος παρά ο Ρωτόκριτος γυναίκα να με πάρει.


And should my father wish to marry me
To some great monarch from across the sea,
I would a hundred times give up my life
Before another took me for his wife.


στ. 1461-62:

ΑΡΕΤΟΥΣΑ
«Ας πιάσει», λέγει, «ο Ρώκριτος τη χέραν που πεθύμα,
με την οποιά περ’λαμπαστοί να μπούμε σ’ ένα μνήμα».


And whispered:
……………………………[ARETOUSA]
……………………………Clasp this hand that you so crave.
As it shall clasp yours some day in the grave.


στ. 1465-80:

Λέγει του «Νά, και βάλε το εις το δεξό σου χέρι,
σημάδι πως, ώστε να ζω, είσαι δικό μου ταίρι.
Και μην το βγάλεις από ’κεί, ώστε να ζεις και να ’σαι,
φόρειε το, κι οπ’ σου το ’δωκε, κάμε να τση θυμάσαι.
Κι ο κύρης μου αν το βουληθεί να πάρει τη ζωή μου,
και δε μ’ αφήσει να χαρώ, σα θέλει η όρεξή μου,
φύλαξε την αγάπη μας, κι ας είσαι πάντα ως ήσου’,
και με το δακτυλίδι μου πέρασε τη ζωή σου.
Τούτο για ’δά είναι ο γάμος μας, και τούτο μας-ε σώνει,
κάθε καιρό ό,τι ετάξαμεν, τούτο το φανερώνει.
Κι α’ δε θελήσει η μοίρα μας να σμίξομεν ομάδι,
η ψ’ή σου ας έρθει να με βρει χαιράμενη στον Άδη.
Πάντα σε θέλω καρτερεί, ζώντας, κι αποθαμένη,
γιατί μι’ αγάπη μπιστική στα κόκκαλα απομένει.
Μην το λογιάσεις και ποτέ, σ’ ό,τι μου κάμει ο κύρης,
άλλος κιανείς, μόνον εσύ να μου ’σαι νοικοκύρης».


As she exclaimed:
……………………………..[[ARETOUSA]
………………….…………..Wear this ring as a sign
That I am ever yours and you are mine;
Do not remove it from your hand life through,
Keep it to think of her who gave it to you.
And, if, refusing what I most desire,
My father should destroy me in his ire,
Guard it as keepsake of a day gone by
And of a passion that can never die.
This is the token of our spirits’ troth,
The symbol that shall ever link us both;
And if to our joint prayers fate will not yield
Our souls shall meet in some Elysian Field.
I shall be yours until my dying breath,
And yours again beyond the bournes of death;
 
Top