έδινε πρόσβαση σε οποιαδήποτε σελίδα του παρελθόντος είχε κάποτε δώσει feed, ανεξάρτητα από τη στιγμή που το ζητάμε εμείς
είχε κάποτε προνοήσει κάποιος να περάσει το feed της στον Αναγνώστη του, καλύτερα. Απο εκεί και μετά ξεκινά τη δουλειά του ο γούγλης. Για παράδειγμα, τον Κωτούλα, δεν τον είχα στον Αναγνώστη μου -τι να τον έκανα άλλωστε; Μέσω Reader, βρήκα τη ροή του-φάντασμα, και πήρα το περιεχόμενό του μέχρι κάπου το 2008, που δεν πρέπει να ήταν η αρχή του ιστολογίου, αλλά η στιγμή που κάποιος τον πρωτοέβαλε στο δικό του Reader. Με τη ροή των σχολίων στο ίδιο ιστολόγιο που δοκίμασα, επίσης, διαπίστωσα ότι ήμουν ο πρώτοε που το επιχειρούσε, αφού μου γύρισε μόνο τα 10 τελευταία σχόλια.
Γενικότερα, τώρα, όποιος λέει ότι δεν χρησιμοποιεί feeds, ή παρακολουθεί λίγες πηγές, ή χάνει χρόνο άδικα. Χωρίς αυτά, θα ήταν αδύνατο να περνάω έγκαιρα από καμιά
χιλιάδα σάιτ την ημέρα, να ελέγξω τι καινούργιο αξιόλογο υπάρχει. Το iGoogle είναι το ίδιο, η μόστρα αλλάζει, που μπορείς να την φτιάξεις πιο όμορφη.
