Είκοσι. Και. Πέντε. Χιλιάδες.
Ελάχιστα διασκευασμένο από το βερολινέζικο ιστολόγιο gestern-nacht-im-taxi.de («Χτες βράδυ στο ταξί») του Σάσα Μπορς
Όχι, ο σημερινός τίτλος δεν έχει δυστυχώς καμία σχέση με την αμοιβή μου. Θα το ‘θελα βέβαια να μου τύχαινε καμιά φορά, αλλά συνήθως αφήνω τους επιβάτες μου να κατεβαίνουν σώοι και αβλαβείς, ακόμη και όταν μεταφέρουν ένα βιολοντσέλο αξίας 100.000 ευρώ, όπως μου συνέβη τις προάλλες...
Πραγματικά· το θέμα δεν ήταν τα χρήματα αλλά ο κωδικός ISO. Ο επιβάτης ανέβηκε στο ταξί μου στο Berghain και ήθελε να πεταχτεί μέχρι το σπίτι του και να επιστρέψει αμέσως. Αυτό μου έχει τύχει αρκετά συχνά και στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για πελάτες του κλαμπ με προβλήματα χρηματοπιστωτικής ρευστότητας. Ο επιβάτης μου μου εκμυστηρεύτηκε όμως ότι δεν ήταν κάποιος τυχαίος πελάτης του κλαμπ, αλλά ο μοναδικός που είχε το επίσημο δικαίωμα να φωτογραφίζει στο Berghain.
Όπως μου διηγήθηκε στη συνέχεια, κανείς δεν είναι ευχαριστημένος στο Berghain όταν βλέπει φωτογραφικές μηχανές. Αυτό δεν προκαλεί βέβαια καμία έκπληξη, καθώς το κλαμπ είναι ευρύτερα γνωστό για τα λιγότερο ή περισσότερο άγρια όργιά του. Αυτός είναι λοιπόν και ο λόγος —αν ήθελα να πιστέψω τον επιβάτη μου— που δεν επιτρέπονται και δεν γίνονται ανεκτές εκεί οι φωτογραφίες· ο κόσμος πρέπει να νιώθει ελεύθερος για να κάνει ή να αφήνεται σε ό,τι θέλει, χωρίς να νιώθει καμιά αναστολή.
Εκείνος ήταν όμως γνωστός με τους ιδιοκτήτες και σκόπευε, μετά από μεγάλη αποχή, να αρχίσει πάλι να φωτογραφίζει. Ο λόγος: μόλις είχε αποκτήσει μια καινούργια φωτογραφική μηχανή. Μια τσίλικη Canon με ευαισθησία ISO 25.000...
Σε σχέση με το βιολοντσέλο από τις προάλλες, που κόστιζε πολύ περισσότερο, θα προτιμούσα να απαλλοτριώσω αυτό το αντικείμενο!
Το θέμα είναι ότι όταν κάνεις τη βραδινή βάρδια, η φωτογραφία είναι δύσκολο πράγμα. Θα ήθελα πολύ να ασχολούμαι περισσότερο με τη φωτογραφία, αλλά πρέπει να θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που η ψηφιακή μηχανή μου φτάνει μέχρι ISO 1600. Και πάλι όμως, είναι δύσκολο να παγώσεις τα κινούμενα αντικείμενα μέσα στη νύχτα. Σπάνια βρίσκεις μηχανές που παίρνουν καλές (όχι θολές) φωτογραφίες μέσα στη νύχτα. Το μηχάνημα που χρησιμοποιούσε ο επιβάτης μου θα ήταν υπερβολικό για τα μέτρα μου, αλλά καταλαβαίνω απόλυτα ότι άξιζε καθένα από τα 2.000 ευρώ που κόστιζε.
Κατά τη διαδρομή φωτογράφιζε, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, διάφορα στιγμιότυπα μέσα από το εν κινήσει ταξί μου. Να πάρει... τον ζήλεψα!