Στα επιχειρήματα των ευφυοσχεδιαστών κρύβονται και δύο ενδιαφέροντα αυτογκόλ:
Αυτογκόλ Νο 1: "Οι νευρώνες δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται πίσω από τους φωτοϋποδοχείς, διότι πίσω από τους φωτοϋποδοχείς βρίσκονται τα αιμοφόρα αγγεία που αιματώνουν το μάτι. Αν βάζαμε τα αιμοφόρα αγγεία μπροστά από τους φωτοϋποδοχείς, τότε δεν θα βλέπαμε καθόλου, για το αίμα είναι αδιαφανές."
Δηλαδή, άλλο ενδεχόμενο δεν υπάρχει; Πρέπει οπωσδήποτε να βάλουμε είτε τα νεύρα είτε τα αιμοφόρα αγγεία μπροστά από τους φωτοϋποδοχείς; Δεν θα μπορούσε ο Σχεδιαστής να προβλέψει χώρο πίσω από τους φωτοϋποδοχείς και για τα αιμοφόρα αγγεία και για τα νεύρα; Τι διάολο "ευφυής" Σχεδιαστής είναι;
Αυτογκόλ Νο 2: "Τα καλαμάρια που έχουν τα νεύρα πίσω από τους φωτοϋποδοχείς, δεν βλέπουν τόσο καλά όσο τα σπονδυλόζωα."
Δηλαδή το μάτι των καλαμαριών δεν είναι καλά σχεδιασμένο; Ή μήπως ο ευφυής Σχεδιαστής ήθελε τα καλαμάρια να μην βλέπουν καλά; Και εν πάσει περιπτώσει, γιατί τέτοια μεροληψία κατά των καλαμαριών;
Θέλω να πω δυο λόγια παραπάνω σχετικά μ' αυτό, γιατί έτσι όπως το ξαναβλέπω ίσως φαίνεται ότι απλά κάνω πνεύμα. Να διευκρινίσω ότι στόχος μου δεν είναι να πείσω τον Αμβρόσιο, ο οποίος έχει τις θέσεις του και είναι σεβαστές, αλλά να δείξω σε κάθε τυχόν αναγνώστη του νήματος ότι εδώ υπάρχουν δύο σοβαρά επιχειρήματα, και όχι δυο απλές εξυπνάδες.
Καταρχάς τι εννοώ λέγοντας αυτογκόλ. Εννοώ ότι, άθελά τους, οι συντάκτες της ιστοσελίδας μάς αποκάλυψαν δύο σοβαρές αδυναμίες της θεωρίας τους. (Η οποία σημειωτέον είναι ο δημιουργισμός και όχι ο ευφυής σχεδιασμός, όπως φαίνεται καθαρά από το λινκ με τις θέσεις τους, που παραθέτει ο Νίκελ. Όχι βέβαια ότι έχει πολύ μεγάλη σημασία, γιατί η ουσία των δύο θεωριών είναι ίδια, αν και οι αδυναμίες του δημιουργισμού είναι ακόμα πιο τρανταχτές.)
Στο πρώτο αυτογκόλ λοιπόν. Οι δημιουργιστές εδώ παραδέχονται δύο πράγματα που κάθε δημιουργιστής που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να μην παραδεχτεί ποτέ.
Πρώτον, παραδέχονται καθαρά ότι ο Δημιουργός δεν είναι το παντοδύναμο ον ανώτερης ευφυίας που σαφέστατα υπαινίσεται η θεωρία τους. Θέτοντας στον Δημιουργό όρια του στυλ: "το ανθρώπινο μάτι δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει παρά μόνο έτσι όπως είναι σχεδιασμένο" (στην ουσία δηλαδή λέγοντας "υπάρχει ένας μόνο τρόπος να σχεδιάσει κανείς ένα ανθρώπινο μάτι"), μας εμφανίζουν έναν Δημιουργό δέσμιο του φυσικού κόσμου, δέσμιο της ίδιας της Δημιουργίας του. Ο Δημιουργός όμως προϋπάρχει του φυσικού κόσμου, έτσι δεν είναι; Και είναι και παντοδύναμος, οπότε θα μπορούσε δημιουργήσει ό,τι ήθελε όπως αυτός ήθελε, σωστά; Δεν μπορεί να εμφανίζεται ο Δημιουργός δέσμιος του δημιουργήματός του. Δεν ταιριάζει καθόλου στο προφίλ του.
Δεύτερον, στρέφοντας τη συζήτηση στην αδυναμία αλλαγής της ανατομίας του ανθρώπινου ματιού λόγω των περιορισμών που θέτει ο σχεδιασμός του (ότι έχει τα αιμοφόρα αγγεία πίσω από τους φωτοϋποδοχείς κλπ), βάζουν τον Δημιουργό προ τετελεσμένων γεγονότων. Με άλλα λόγια, εμφανίζουν το μάτι να προϋπάρχει του Δημιουργού! Δεν μας παρουσιάζουν τον Δημιουργό στο σχεδιαστήριο, να συλλογιέται πώς θα σχεδιάσει ένα ανθρώπινο μάτι form scratch. Μας τον παρουσιάζουν να παρατηρεί ένα έτοιμο ανθρώπινο μάτι, και να λέει ότι
δεδομένου του βασικού σχεδίου του, η ανατομία του ματιού δεν μπορεί να αλλάξει.
Παραδόξως, παρόμοιο ήταν το επιχείρημα του ίδιου του Ντόκινς γύρω από την αδυναμία της φυσικής επιλογής να αλλάξει τη βασική ανατομία του ματιού των σπονδυλοζώων (στην επόμενη σελίδα από το απόσπασμα που παραθέτουν οι δημιουργιστές). Ο Ντόκινς βέβαια δεν λέει ότι το μάτι δεν θα
μπορούσε να αλλάξει, πιθανολογεί όμως ότι οι ενδιάμεσες μορφές θα έβλεπαν χειρότερα από εκείνες με τους ανάποδους φωτοϋποδοχείς, οπότε δεν θα
συνέφερε βραχυπρόθεσμα να γίνει η αλλαγή. Τα ενδιάμεσα άτομα δεν θα άντεχαν τον ανταγωνισμό. Μακροπρόθεσμα βέβαια θα συνέφερε, όμως η φυσική επιλογή είναι τυφλή ως προς το μέλλον, οπότε η αλλαγή δεν έγινε ποτέ.
Με τον Δημιουργό λοιπόν να εμφανίζεται δέσμιος της Δημιουργίας του, και μάλιστα με το μάτι να μοιάζει να προϋπάρχει του Δημιουργού, νομίζω ότι μπορώ ασφαλώς να μιλάω για αυτογκόλ. Τώρα που το σκέφτομαι, είναι διπλό αυτογκόλ.
Το δεύτερο αυτογκόλ είναι μάλλον λιγότερο σημαντικό από το πρώτο. Η παραδοχή όμως ότι τα καλαμάρια δεν βλέπουν τόσο καλά όσο τα σπονδυλόζωα αναιρεί μια κρίσιμη παραδοχή των δημιουργιστών, ότι ο Δημιουργός σχεδιάσε τα πάντα στην εντέλεια, και άρα ότι η Δημιουργία είναι από κάθε άποψη τέλεια. Παραδεχόμενος όμως ότι τα καλαμάρια δεν βλέπουν τόσο καλά όσο τα σπονδυλόζωα, δέχεσαι πολύ απλά ότι τα καλαμάρια
θα μπορούσαν να βλέπουν καλύτερα απ' ό,τι βλέπουν. (Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τα γεράκια και για κάθε έμβιο ον στον πλανήτη.) Πώς όμως ο τέλειος Δημιουργός συμβιβάζεται με μια Δημιουργία που δεν είναι τέλεια;
Το ίδιο πρόβλημα θέτουν και οι παθήσεις του ανθρώπινου ματιού. Πώς εξηγούν οι Δημιουργιστές την ύπαρξη μυωπίας ή αστιγματισμού; Δεν έφτιαξε ο Δημιουργός το σούπερ ντούπερ φοβερό μάτι να χαρίσει στο τελειότερο δημιούργημά του, τον Άνθρωπο; Με 5 βαθμούς μυωπίας το ανθρώπινο μάτι δεν βλέπει καθόλου καλά, πόσο μάλλον με προχωρημένο καταρράκτη...
Τα καλαμάρια και τα χταπόδια λοιπόν, όπως και οι μύωπες και οι πάσχοντες από καταρράκτη, πρέπει να έχουν παράπονα από τον Δημιουργό τους, ο οποίος φαίνεται να τους ξέχασε στην κατά τα άλλα τέλεια Δημιουργία του. Εκτός αν οι δημιουργιστές
δεν ισχυρίζονται ότι η Δημιουργία είναι τέλεια (και κατ' επέκτασιν ούτε ο Δημιουργός της). Αν όμως ισχύει κάτι τέτοιο, τότε οφείλουν να μας το πουν απερίφραστα και να αφήσουν κατά μέρος τις υποδηλούμενες αναφορές στον τέλειο Δημιουργό, που τα πάντα εν σοφία εποίησε.