Δημοψήφισμα: Grexit ή Syriza exit;
- Thread starter nickel
- Start date
Είχε κόσμο σήμερα; Δεν μπόρεσα να δω ειδήσεις. Ο κόσμος τι λέει;
Εδώ θα βρεις πολλές φωτογραφίες :
http://www.tanea.gr/news/greece/article/5253772/sygkentrwsh-menoyme-eyrwph-sto-syntagma/
http://www.tanea.gr/news/greece/article/5253772/sygkentrwsh-menoyme-eyrwph-sto-syntagma/
Ευχαριστώ, Νίκελ! Είχε κόσμο, τελικά! Και με βροχή! Τα σχόλια από κάτω κλασικά ηλίθια, έτσι; Ο κόσμος στον κύκλο σας τι λέει; Εμένα οι περισσότεροι γνωστοί και φίλοι είναι υπέρ του Όχι, το ίδιο και οι γονείς που ρωτάω στην παιδική χαρά.Τι αίσθηση έχετε; Έχουμε καμιά ελπίδα να παραμείνουμε;
Δεν ξέρω ποια αντίληψη μπορεί να έχουν διαμορφώσει οι συνομιλητές σου για την πολιτική και με ποιες γνώσεις και εμπειρίες κρίνουν. Από τον καιρό που ανέλαβαν να μας βγάλουν από την κρίση εκείνοι που μας έφεραν στην κρίση, ο κόσμος δεν άκουσε σοβαρή αυτοκριτική, δεν είδε να διορθώνονται λάθη, δεν είδε να γίνεται γρήγορη προσαρμογή της χώρας στο είδος της σύγχρονης οικονομίας που θα διασφάλιζε προοπτικές, κάποιο όραμα όχι ακριβώς χιλιαστικό ή αβάσιμο. Είδε περικοπές –τον πιο εύκολο τρόπο να ισοσκελίσεις τον προϋπολογισμό– και ελάχιστα άλλα (υπήρξαν εκσυγχρονισμοί, αλλά σταγόνα στον ωκεανό σ’ αυτά που χρειάζονται). Σ’ αυτή την πραγματικότητα, ο Σύριζα έπαιξε το σενάριο «ή εμείς ή αυτοί». Πρόσφερε ένα σενάριο διπλά απατηλό: έπεισε κάποιους (α) ότι θα μπορούσε να συνεννοηθεί με το διεθνές σύστημα έτσι που όχι μόνο θα απαλλασσόμασταν από δύσκολες δεσμεύσεις αλλά και ότι θα έφερνε αέρα εκσυγχρονισμού σε όλη την Ευρώπη και (β) ότι γνώριζε τον τρόπο να μετατρέψει την Ελλάδα σε χώρα δικαίου και ελευθερίας, αυτό που όλοι (ή, έστω, οι συντριπτικά περισσότεροι) θέλουμε.
Προφανώς ήταν ένα δελεαστικό σενάριο και υπάρχουν πολλοί που το πιστεύουν ακόμα. Απέναντι σ’ αυτό το σενάριο θα πρέπει οπωσδήποτε να στηθεί γρήγορα από κάποιες πολιτικές δυνάμεις (άντε να δούμε ποιες) ένα σενάριο ρεαλιστικό, ειλικρινές, πιστευτό, ισορροπημένο, που θα συνδυάζει το αίτημα για δικαιοσύνη με ελευθερία, και θα προσφέρει όραμα μαζί με τη συνειδητοποίηση ότι θα πρέπει να δουλέψουμε σκληρά, να τρέξουμε πιο γρήγορα από τους άλλους.
Προς το παρόν, ξέρουμε ότι η σημερινή κυβέρνηση απέτυχε οικτρά στο (α), στο να κάνει πραγματικότητα υποσχέσεις ανεδαφικές μέχρι του σημείου να είναι γελοίες. Το (β) είναι μια υπόθεση που δεν θα ήθελα να συζητήσω τώρα, γιατί εκεί θα ακούσει εύκολα κανείς διαμετρικά αντίθετες απόψεις. Ως προς το (α) ωστόσο, αν υπάρχουν οπαδοί του Σύριζα που δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί την αποτυχία, αυτό σημαίνει απλώς ότι είναι αργόστροφοι.
Αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση δεν μπορεί καν να κάνει διαπραγμάτευση για μακροπρόθεσμη στήριξη. Χάθηκε η εμπιστοσύνη. Και πηγαίνουμε σε δημοψήφισμα που θα αποτελέσει μνημείο γελοιότητας. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι θα έπρεπε να αποσυρθεί. Κακώς το άφησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να περάσει. Είναι πολλαπλά έωλο και διχαστικό.
Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα πώς θα ήθελε η κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει το Όχι. Πόντους σε διαπραγματεύσεις κερδίζεις με την αξιοπιστία σου. Η αξιοπιστία της σημερινής κυβέρνησης στο εξωτερικό είναι πια κάτω από το μηδέν.
Ήταν αναμενόμενο ότι το ερώτημα του δημοψηφίσματος, με μια ανύπαρκτη πρόταση συμφωνίας που κανένας δεν θα διαβάσει από τη μια μεριά και ένα Όχι με απροσδιόριστες συνέπειες από την άλλη, θα μετατρεπόταν σε ένα απλό δίλημμα: στην Ευρώπη, με ευρώ και δύσκολες συμφωνίες, ή στο χάος που ανοίγει μπροστά μας. Άλλη επιλογή δεν υπάρχει. Η επιλογή στο μυαλό του Σύριζα όπου όλα θα γίνουν πιο εύκολα ΔΕΝ υπάρχει. Πέντε μήνες αδέξιων διαπραγματεύσεων έκαναν απλώς τα πράγματα πιο δύσκολα.
Δυστυχώς, τα διλήμματα γίνονται απλουστευτικές διαδικασίες. Όταν απευθύνονται σε ανθρώπους που δεν έχουν την απαραίτητη ενημέρωση αλλά έχουν πέσει θύματα δύσκολων καιρών και παραπλανητικών αφηγημάτων, πολλοί πιστεύουν ότι θα λειτουργήσουν μόνο οι εκβιαστικές επιλογές. Αυτές τις εκβιαστικές επιλογές καταφέραμε να βάλουμε μπροστά μας. Και το Όχι στο δημοψήφισμα ερμηνεύεται πια ως επιλογή να αυτοκτονήσουμε σαν χώρα.
Θα ήταν ίσως το Όχι μια ηρωική επιλογή, όχι ακριβώς Κούγκι αλλά μια δύσκολη ανηφόρα με τον Σύριζα και τους Ανέλ να μας οδηγούν, αλλά, αλήθεια, υπάρχουν πολλοί να πιστεύουν ότι αυτό είναι μια έξυπνη επιλογή;
Θα ήθελα γνώμες για το αν ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή, σημαίνει και καταστροφή για τους μεταφραστές. Ιδιαίτερα, αυτούς που συνεργάζονται με γραφεία εξωτερικού. Δυστυχώς, μετά την ακατανόητη μεταστροφή του Τσίπρα και της ομάδας γύρω από αυτόν, πάμε ολοταχώς προς δραχμή και IOU ή χρεοκοπία με διπλό νόμισμα. Ελπίζω, έστω και την ύστατη στιγμή, να πρυτανεύσει η λογική και να αποσυρθεί το δημοψήφισμα-κωμωδία.
Δεν θα ανοίξω τώρα αυτό το άλλο νήμα. Επίσης δεν θα ήθελα να συζητήσω περισσότερο τα εφιαλτικά σενάρια, δηλαδή της πλήρους εφαρμογής των τιμωρητικών διατάξεων των συμβάσεων και της πορείας έξω από τη στήριξη, έξω από το ευρώ, έξω από ΕΕ. Πάντως, ειδικά για την περίπτωση που περνάμε σε δικό μας νόμισμα: Οι μεταφραστές που συνεργάζονται με ξένα γραφεία θα έχουν καλύτερη αγοραστική δύναμη ωσότου γίνει αντιληπτό από τα ξένα γραφεία ότι έχουν αλλάξει τα δεδομένα και αναζητήσουν μεταφραστές με ακόμα πιο ανταγωνιστικές τιμές.
Ας μη συζητήσουμε άλλο αυτόν τον εφιάλτη. Είμαι βέβαιος ότι δεν θα επιτρέψουν την πλήρη κατάρρευση της χώρας. Αλλά δεν θα θέλουν να κάνουν μακροπρόθεσμη συμφωνία με ένα κόμμα ή με μία παράταξη. Ελπίζω να απαιτήσουν από το μέγιστο φάσμα των πολιτικών δυνάμεων να βάλουν την υπογραφή τους κάτω από την επόμενη συμφωνία. Και οι πολιτικές δυνάμεις να επιδιώξουν να αντιπροσωπευτούν έτσι που με την αξιοπιστία του ευρύτερου μετώπου να εξασφαλίσουν κάποια πιο άνετη μετάβαση στην ομαλή λειτουργία της οικονομίας. (Ελπίζω να ξυπνήσω με τον ίδιο ρομαντισμό.)
Ας μη συζητήσουμε άλλο αυτόν τον εφιάλτη. Είμαι βέβαιος ότι δεν θα επιτρέψουν την πλήρη κατάρρευση της χώρας. Αλλά δεν θα θέλουν να κάνουν μακροπρόθεσμη συμφωνία με ένα κόμμα ή με μία παράταξη. Ελπίζω να απαιτήσουν από το μέγιστο φάσμα των πολιτικών δυνάμεων να βάλουν την υπογραφή τους κάτω από την επόμενη συμφωνία. Και οι πολιτικές δυνάμεις να επιδιώξουν να αντιπροσωπευτούν έτσι που με την αξιοπιστία του ευρύτερου μετώπου να εξασφαλίσουν κάποια πιο άνετη μετάβαση στην ομαλή λειτουργία της οικονομίας. (Ελπίζω να ξυπνήσω με τον ίδιο ρομαντισμό.)
pontios
Well-known member
Re: Grexit -
Τι θα γίνει με την Τουρκία;
H Ευρωπαϊκή Ένωση θα εξακολουθεί να υπάρχει για την Ελλάδα ως αμυντική συμμαχία/αμυντικός συνεταιρισμός (of sorts);
Υπάρχει σχέδιο Β (Πούτιν/Ρασπούτιν);
Από οικονομική άποψη, πιστεύω ότι η Ελλάδα τελικά θα πάει πολύ καλύτερα αν βρεθεί εκτός της ευρωζώνης και χωρίς το βάρος του χρέους - και με το δικό της νόμισμα.
Η επανεκκίνηση θα είναι προφανώς επώδυνη, αρχικά - αλλά οι μεταποιητικές βιομηχανίες, ο τουρισμός και η ναυτιλία - όλοι αυτοί οι τομείς θα έχουν επιτέλους περισσότερες πιθανότητες να ανθίσουν (με το δικό της πιο ανταγωνιστικό νόμισμα).
Παρεμπιπτόντως, η Ιαπωνία βρίσκεται στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης δημοσίου χρέους, με ένα (αστρονομικό) ποσοστό 200% + του ΑΕΠ…αλλά έχει το δικό της νόμισμα, και δανείζεται με ευνοϊκά επιτόκια από τις αγορές.
Ο Σύριζα ευλόγως ζήτησε κάποια ελάφρυνση του χρέους - για να αρχίσει να ξεπερνά σιγά σιγά το έως τώρα συνεχώς αυξανόμενο βάρος του χρέους στο πλαίσιο μιας συρρικνούμενης οικονομίας - αλλά οι εταίροι αρνήθηκαν αυτήν την λύση.
Τώρα ας αναλάβουν όλα αυτά τα χρέη (if worse comes to worse) - που δεν είναι μεγάλη υπόθεση για αυτούς αφού έχουν τα μέσα για να εκτυπώσουν τα χρήματα .
Επομένως, τότε, γιατί δεν βοηθούν στη μείωση του δανειακού μας βάρους;
Τι θα γίνει με την Τουρκία;
H Ευρωπαϊκή Ένωση θα εξακολουθεί να υπάρχει για την Ελλάδα ως αμυντική συμμαχία/αμυντικός συνεταιρισμός (of sorts);
Υπάρχει σχέδιο Β (Πούτιν/Ρασπούτιν);
Από οικονομική άποψη, πιστεύω ότι η Ελλάδα τελικά θα πάει πολύ καλύτερα αν βρεθεί εκτός της ευρωζώνης και χωρίς το βάρος του χρέους - και με το δικό της νόμισμα.
Η επανεκκίνηση θα είναι προφανώς επώδυνη, αρχικά - αλλά οι μεταποιητικές βιομηχανίες, ο τουρισμός και η ναυτιλία - όλοι αυτοί οι τομείς θα έχουν επιτέλους περισσότερες πιθανότητες να ανθίσουν (με το δικό της πιο ανταγωνιστικό νόμισμα).
Παρεμπιπτόντως, η Ιαπωνία βρίσκεται στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης δημοσίου χρέους, με ένα (αστρονομικό) ποσοστό 200% + του ΑΕΠ…αλλά έχει το δικό της νόμισμα, και δανείζεται με ευνοϊκά επιτόκια από τις αγορές.
Ο Σύριζα ευλόγως ζήτησε κάποια ελάφρυνση του χρέους - για να αρχίσει να ξεπερνά σιγά σιγά το έως τώρα συνεχώς αυξανόμενο βάρος του χρέους στο πλαίσιο μιας συρρικνούμενης οικονομίας - αλλά οι εταίροι αρνήθηκαν αυτήν την λύση.
Τώρα ας αναλάβουν όλα αυτά τα χρέη (if worse comes to worse) - που δεν είναι μεγάλη υπόθεση για αυτούς αφού έχουν τα μέσα για να εκτυπώσουν τα χρήματα .
Επομένως, τότε, γιατί δεν βοηθούν στη μείωση του δανειακού μας βάρους;
SBE
¥
Οι δικοί μου γνωστοί στην Ελλάδα, που τους παρακολουθώ φεισμπουκικώς, έχουν προκύψει όλοι μετριοπαθείς ή αμετροεπείς οχιστές.
Οι μετριοπαθείς δεν λένε τίποτα, απλώς ανεβάζουν συνέχεια φωτογραφίες με σημαίες, λουλούδια, παρθενώνες και διάφορα μηνύματα περί όχι.
Οι αμετροεπείς τα κλασσικά, από Κούγκι μέχρι το μύθο των 50000 αυτοκτονιών, κακιά ΕΕ που μας ήπιε το αίμα με το μπουρί της σόμπας, αξιοπρέπεια κλπ. Και κλαίγονται προκαταβολικά ότι καλούμαστε να ψηφίσουμε υπό καθεστώς τρομοκρατίας που δημιουργούν οι οπαδοί του Ναι.
Δε βλέπω κομματική προτίμηση, δηλαδή οι οπαδοί του Ναι ή του Όχι δεν ακολουθούν τη στάση των κομμάτων που υποστηρίζουν.
ΥΓ Προσωπικά είμαι υπέρ του όχι, γιατί έχω βάλει στο μάτι μια βιλίτσα στο Πήλιο και θέλω να την αγοράσω κοψοχρονιά με το σκληρό νόμισμα που θα διαθέτω όταν πάμε στη δραχμή μουαχαχαχαχαχαχα. :lol: :devil:
ΥΓ2 Μετά τη δραχμή ελπίζω να ξαναβγάλουμε τους ίδιους, γιατί προτιμώ τη βιλίτσα με την πισίνα, όχι τη σκέτη.
Αγαπητέ Ανέμελε, διαπιστώνω ότι στρέφεσαι και στο φόρουμ των νεοφιλελέδων για να ενημερωθείς. Είναι θετικό αυτό και δείχνει ανοιχτόμυαλο άνθρωπο. Θα προσπαθήσω να απαντήσω πρώτα στην ερώτησή σου και θα προσθέσω μερικά σχόλια με αφορμή το περί «ακατανόητης μεταστροφής του Τσίπρα και της ομάδας γύρω από αυτόν».
Για τα μεταφραστικά: Όποιος σου πει σήμερα οτιδήποτε με πρόσχημα εγκυρότητας, θα σου πει ψέματα. Πριν ηρεμήσει η χώρα, πριν διαπιστωθούν οι νέες ανάγκες της, πριν κατανοήσουν οι πελάτες εξωτερικού ποιο θα είναι το πελατολόγιό τους που θα ενδιαφέρεται για τις ελληνικές μεταφράσεις των προϊόντων τους, πώς και ποιος και με ποιον τρόπο θα πληρώνει και άλλα τέτοια πράγματα που θεωρούσαμε αυτονόητα και χάθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας, οι μεταφραστές θα ζήσουμε με τα καυσαέρια. Φοβάμαι ότι στο τοπίο που θα αναδειχθεί, ιδίως αν «ο Τσίπρας και η ομάδα γύρω από αυτόν» συνεχίσουν με λογική Business as usual, οι μεταφραστές δεν θα μπορούν να έχουν αξιόλογο εισόδημα για την επιβίωσή τους.
Για την «ακατανόητη μεταστροφή» του «Τσίπρα και της ομάδας γύρω από αυτόν». Καμία μεταστροφή δεν υπήρξε. Η κυβέρνηση της χώρας, βασισμένη στον πόνο και στο συναίσθημα του ελληνικού λαού, τον εξαπάτησε και εκτέλεσε με σύστημα το σχέδιο Βαρουφάκη περί χρεοκοπίας εντός του ευρώ (ψάξε λίγο τα παλιότερα κείμενα του Βαρούφ, υπάρχουν παντού). Με πολιτική κουλτούρα πρωτόγονου κομμουνισμού, λογική πρεφαδόρων και διοικητική εμπειρία διαχείρισης αυτόνομων συλλογικοτήτων έσπρωξαν όλα τα ρέστα (τα κάθε λογής αποθεματικά) του ελληνικού λαού (όχι τα δικά τους -- τα λεφτά τους τα έχουν ασφαλή στο εξωτερικό) και τον χρέωσαν με άλλα 100 δις μέσα σε πέντε μήνες για να φτάσουν στο σημείο μηδέν πεπεισμένοι ότι 500.000.000 άνθρωποι και 27 δημοκρατικές κυβερνήσεις θα έκαναν πίσω μπροστά στον φόβο μήπως πεθάνουν μαζί με την Ελλάδα και αυτοί. Πρόκειται για την πολιτική που είναι γνωστή συντομογραφικά ως «Κούγκι» (και μπορείς να αναζητήσεις πότε εμφανίστηκε πρώτη φορά ο όρος).
«Η δημοκρατία δεν εκβιάζεται», πόσες φορές δεν το έχουμε ακούσει αυτό; Είναι τρομακτικό να ξυπνάμε και να συνειδητοποιούμε ότι οι στυγνοί (και το χειρότερο: αποτυχημένοι) εκβιαστές της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, με όμηρο ολόκληρο τον ελληνικό λαό, ήταν η κυβέρνησή μας. Δεν είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα όπου τα λάθη των κυβερνήσεων, η αφερεγγυότητα των ηγεσιών, η αδυναμία να υπάρξει πραγματική λαϊκή ενότητα και συγκεκριμένος σχεδιασμός έχει οδηγήσει σε πολιτικές δυστοπίες. Κατά μια έννοια, η χρεοκοπία είναι και χρεοκοπία ολόκληρης της κοινωνίας μας.
Η Ευρώπη θα περιμένει το άθλιο δημοψήφισμα της Κυριακής επί του ανύπαρκτου ερωτήματος. Αν διεξαχθεί κανονικά (πράγμα για το οποίο πολύ αμφιβάλλω, για πολλούς λόγους, από τους τεχνικούς μέχρι την εκρηκτική κατάσταση στην κοινωνία) και το αποτέλεσμα είναι «Ναι», η ευρωπαϊκή δημοκρατική κοινότητα θα περιμένει τις αυτονόητες δημοκρατικές εξελίξεις: να παραιτηθεί η κυβέρνηση και να σχηματιστεί νέα, από τις δυνάμεις του παρόντος κοινοβουλίου, που θα προσπαθήσει να αποδείξει ότι είναι φερέγγυα στις διαπραγματεύσεις και την υλοποίησή τους, ώστε να μπορεί να διαπραγματευτεί στο όνομα του ελληνικού. Και θα διαπραγματευτούν. Από μηδενική βάση. Από πολύ χειρότερη αφετηρία για εμάς, μια και τα 15 δις του προηγούμενου προγράμματος και τα 35 δις επενδύσεων δεν υπάρχουν πια πάνω στο τραπέζι και θα πρέπει να τα διεκδικήσουμε εξαρχής.
Αν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι Όχι, οι τράπεζες δεν θα ανοίξουν επειδή δεν θα έχουν πια χαρτονομίσματα. Οι καταθέσεις θα είναι ακόμη εκεί, αλλά ως λογιστικές εγγραφές. Η κυβέρνηση έχει ενημερωθεί ότι στην περίπτωση του Όχι, τα χρέη του ELA θα γίνουν αμέσως απαιτητά. Εδώ και τέσσερις μήνες, η Ελλάδα κινείται με ακριβά δανεικά και ενέχυρο καμιά 90αριά δις σε γραμμάτια δημοσίου, μετοχές εταιρειών, δάνεια κ.λπ. από τα χαρτοφυλάκια των τραπεζών. Τα ενέχυρα αυτά δεν αρκούν για την εξόφληση, επομένως θα ενεργοποιηθεί η ευρωπαϊκή διαδικασία περί ρευστότητας των τραπεζών κλπ.
Αλλά αρκετά πολυλόγησα, θα δούμε και θα πούμε και θα ακούσουμε πολλά ακόμη αυτές τις ημέρες.
Σε συνέχεια του #159 πιο πάνω:
Εντάξει, το πρώτο βήμα έγινε, διώξαμε τους τοκογλύφους. Μπορούμε να πάμε τώρα στον "τοίχο" αυτής της δεσποινίδας και να ζητήσουμε το χρονοδιάγραμμα: πότε θα βρουν δουλειά όλοι οι άνεργοι, πότε θα πάρουν αυξήσεις οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι κλπ. Δεν φαντάζομαι να εννοούσε στη Δευτέρα Παρουσία, οι νέοι είναι και ανυπόμονοι, κάπου κοντά θα βρίσκεται αυτός ο παράδεισος· ας μας τον δείξει κι εμάς, βρε αδερφέ.
Εντάξει, το πρώτο βήμα έγινε, διώξαμε τους τοκογλύφους. Μπορούμε να πάμε τώρα στον "τοίχο" αυτής της δεσποινίδας και να ζητήσουμε το χρονοδιάγραμμα: πότε θα βρουν δουλειά όλοι οι άνεργοι, πότε θα πάρουν αυξήσεις οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι κλπ. Δεν φαντάζομαι να εννοούσε στη Δευτέρα Παρουσία, οι νέοι είναι και ανυπόμονοι, κάπου κοντά θα βρίσκεται αυτός ο παράδεισος· ας μας τον δείξει κι εμάς, βρε αδερφέ.
Το χρέος παραμένει το ίδιο και είναι πάντα απαιτητό, είτε εκφράζεται σε ευρώ είτε σε άλλο νόμισμα (δραχμή).
Τα περί Τουρκίας (και Αλβανίας, και άλλα όπως η διαχείριση του μεταναστευτικού κλπ.) με την Ελλάδα εκτός Ευρώπης είναι επιχειρήματα που θα περίμενα να συγκινούν τους συντηρητικούς συμπολίτες μας και να τους παρακινούν υπέρ του Ναι. Δυστυχώς δεν συμβαίνει αυτό για πολλούς. Η «ευγενής μας τύφλωσις» βλέπεις.
Χρήστο, είναι πολύ συγκινητικό που σαν Έλληνας πατριώτης που ζει down under συγκρίνεις την Ελλάδα με την Ιαπωνία. Είναι πραγματικά πολύ πιθανό ότι η χρεοκοπημένη Ελλάδα του 2015 θα μοιάζει με την Ιαπωνία. Την προβιομηχανική Ιαπωνία των σογκούν, όμως, καλέ μας φίλε, με συμμορίες και μαφίες που θα διακινούν στη μαύρη αγορά ακόμη και αγαθά πρώτης ανάγκης.
Μπορούμε άραγε στα σοβαρά να συγκρίνουμε τη σημερινή Ελλάδα με την Ιαπωνία με μοναδικό κριτήριο το δημόσιο χρέος; Η Ιαπωνία είναι από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές και τεχνολογικές παγκόσμιες υπερδυνάμεις. Εκεί στηρίζει το πανίσχυρο νόμισμά της. Στην Ελλάδα δεν μπορούμε ούτε να συσκευάσουμε κοπριά για τα χωράφια και εισάγουμε από το εξωτερικό. Έχω φωτογραφία με σάκους ισπανικής κοπριάς από φίλο μου που μένει στην Ορεστιάδα. Λέμε για τους ανίκανους ότι πιάνουν χρυσάφι στα χέρια τους και το κάνουν σκατά. Ε, εμείς δεν είμαστε καν ικανοί να τα συσκευάσουμε αυτά τα σκατά. Εκεί θα στηριχτεί το δικό μας νόμισμα.
Εντάξει, σε δέκα, είκοσι χρόνια μπορεί να υπάρξει μια άλλη, καλύτερη Ελλάδα, όπως την θέλεις και τη θέλουμε όλοι μας. Μέχρι τότε τι θα γίνει όμως;
Θα σου αφιερώσω το επόμενο σχόλιο ενός οικονομικού δημοσιογράφου που θεωρείται μάλλον έγκυρος. Μη σταθείς στο χολερικό σχόλιο για τον ΥπΟικ. Δες τη δεύτερη πρότασή του, όμως (που είναι και στην αρμοδιότητά του) και προβληματίσου:
Attachments
-
Nixon.jpg
Ξέρω ότι τα γερμανοτσολιάδικα νέα εκνευρίζουν τον κόσμο. Αλλά θα προσθέσω μια πληροφορία που μόλις άκουσα από τη γερμανική δημόσια τηλεόραση για να καταλαβαίνουμε καλύτερα το γενικό περίγραμμα.
Στη γερμανική Βουλή έχει σήμερα στις 2 μμ ειδική συνεδρίαση όπου ο Σόιμπλε θα παρουσιάσει τον προϋπολογισμό της χώρας για τον επόμενο χρόνο και περίγραμμα για τα αμέσως επόμενα τρία χρόνια. Παρά τις αντιδράσεις περί λιτότητας κλπ κλπ, ο Σόιμπλε θα παρουσιάσει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς ("Schwarze Null", black zero), στους οποίους υπάρχει και πρόβλεψη για κανόνι 84 δις από το Grexit.
Στη γερμανική Βουλή έχει σήμερα στις 2 μμ ειδική συνεδρίαση όπου ο Σόιμπλε θα παρουσιάσει τον προϋπολογισμό της χώρας για τον επόμενο χρόνο και περίγραμμα για τα αμέσως επόμενα τρία χρόνια. Παρά τις αντιδράσεις περί λιτότητας κλπ κλπ, ο Σόιμπλε θα παρουσιάσει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς ("Schwarze Null", black zero), στους οποίους υπάρχει και πρόβλεψη για κανόνι 84 δις από το Grexit.
panadeli
¥
Δόκτορα, προσυπογράφω πλήρως την ανάλυσή σου στο #172. Το μόνο που πιστεύω ότι δεν ισχύει είναι το παρακάτω (τα bold δικά μου):
Όποτε ρωτούνται οι Συριζαίοι τι θα κάνουν αν επικρατήσει το Ναι, και αφού επί κανά δεκάλεπτο αναλύσουν γιατί ΔΕΝ θα επικρατήσει το Ναι, και εφόσον ο δημοσιογράφος δεν έχει στο μεταξύ εξαντληθεί και επανέλθει στο ερώτημα, απαντούν με έναν σιβυλλικό χρησμό: τονίζουν ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα γίνει σεβαστό [σσ. από μόνο του, το γεγονός αυτό αμέσως με υποψιάζει για το αντίθετο: είναι αυτονόητο ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος οφείλει να γίνει σεβαστό, γιατί άραγε νιώθουν όλοι την ανάγκη να το επισημάνουν;], και αμέσως μετά λένε ότι οι ίδιοι δεν θα υπογράψουν μνημόνιο, ότι δεν είναι ερωτευμένοι με τις καρέκλες, ότι δεν είναι πρωθυπουργοί παντός καιρού κλπ κλπ. Τι σημαίνει αυτό; Προφανώς ότι θα παραιτηθούν. ΟΚ. Αλλά μετά; Μετά υπάρχουν δύο επιλογές: η τίμια και η άτιμη.
Η τίμια επιλογή είναι αυτή που περιγράφει ο δόκτορας. Η νυν κυβέρνηση παραιτείται και ορίζεται νέα κυβέρνηση από το ίδιο κοινοβούλιο, με σκοπό πρώτα την επίτευξη συμφωνίας και την ομαλοποίηση της κατάστασης, και ύστερα τη διενέργεια εκλογών.
Η άτιμη επιλογή είναι η κυβέρνηση να παραιτηθεί αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ να μην στηρίξει νέο σχήμα από την υπάρχουσα βουλή, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε σε εκλογές. Το σενάριο αυτό δεν είναι απλά εφιαλτικό, αλλά ακυρώνει και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Αν υπάρχει η οποιαδήποτε πιθανότητα να επιτευχθεί συμφωνία, θα πρέπει η νέα κυβέρνηση να εργαστεί προς αυτό ΑΜΕΣΑ. Αν πάμε σε εκλογές, οι οποίες θα γίνουν ύστερα από έναν μήνα με τις τράπεζες κλειστές (και όταν λέμε κλειστές εννοούμε ΕΝΤΕΛΩΣ κλειστές, ούτε 60 ευρώ ημερήσιο όριο ανάληψης ούτε 20 ευρώ ούτε τίποτα), τότε το Ναι στο δημοψήφισμα θα έχει πάει περίπατο πολύ προτού η νέα κυβέρνηση που θα βγει από τις εκλογές (αν και εφόσον βγει, φυσικά, γεγονός καθόλου σίγουρο) κληθεί να το υλοποιήσει.
Ποια επιλογή άραγε θα ακολουθήσουν οι κυβερνώντες, την πρώτη ή τη δεύτερη; Αν αποτελεί ένδειξη η πρότερη πολιτική συμπεριφορά τους, είναι προφανές ότι θα διαλέξουν το δεύτερο. Κάτι που σημαίνει ότι ούτε με το Ναι γλιτώνουμε.
Ας το καταλάβουμε:
Τις τελευταίες μέρες στη χώρα έχει συντελεστεί ένα κανονικότατο πραξικόπημα.
Πρόκειται βέβαια για ένα ιδιότυπο πραξικόπημα, το οποίο θα ξετυλιχτεί σιγά σιγά. Ξεκίνησε με τη δόλια εξαπάτηση του ελληνικού λαού μέσω ενός δημοψηφίσματος επί ενός εγγράφου που, πέρα από οτιδήποτε άλλο, είναι και ανύπαρκτο (προσπαθήστε να το βρείτε, δεν θα τα καταφέρετε). Θα ακολουθήσει άμεσα ένα κυνήγι μαγισσών άνευ προηγουμένου: τα πρώτα θύματα θα είναι τα κανάλια, και κατόπιν το παλαιό πολιτικό προσωπικό, το οποίο θα διωχθεί με τις διάφορες εξεταστικές επιτροπές που έχουν ήδη στηθεί. Και όσοι σήμερα βρίσκουν διασκεδαστική τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, θα ξυπνήσουν ένα πρωί απο τον λήθαργό τους και θα καταλάβουν ότι όλο αυτόν τον καιρό έβλεπαν κατάματα το σκοτεινό πρόσωπο του τέρατος.
Όποτε ρωτούνται οι Συριζαίοι τι θα κάνουν αν επικρατήσει το Ναι, και αφού επί κανά δεκάλεπτο αναλύσουν γιατί ΔΕΝ θα επικρατήσει το Ναι, και εφόσον ο δημοσιογράφος δεν έχει στο μεταξύ εξαντληθεί και επανέλθει στο ερώτημα, απαντούν με έναν σιβυλλικό χρησμό: τονίζουν ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα γίνει σεβαστό [σσ. από μόνο του, το γεγονός αυτό αμέσως με υποψιάζει για το αντίθετο: είναι αυτονόητο ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος οφείλει να γίνει σεβαστό, γιατί άραγε νιώθουν όλοι την ανάγκη να το επισημάνουν;], και αμέσως μετά λένε ότι οι ίδιοι δεν θα υπογράψουν μνημόνιο, ότι δεν είναι ερωτευμένοι με τις καρέκλες, ότι δεν είναι πρωθυπουργοί παντός καιρού κλπ κλπ. Τι σημαίνει αυτό; Προφανώς ότι θα παραιτηθούν. ΟΚ. Αλλά μετά; Μετά υπάρχουν δύο επιλογές: η τίμια και η άτιμη.
Η τίμια επιλογή είναι αυτή που περιγράφει ο δόκτορας. Η νυν κυβέρνηση παραιτείται και ορίζεται νέα κυβέρνηση από το ίδιο κοινοβούλιο, με σκοπό πρώτα την επίτευξη συμφωνίας και την ομαλοποίηση της κατάστασης, και ύστερα τη διενέργεια εκλογών.
Η άτιμη επιλογή είναι η κυβέρνηση να παραιτηθεί αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ να μην στηρίξει νέο σχήμα από την υπάρχουσα βουλή, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε σε εκλογές. Το σενάριο αυτό δεν είναι απλά εφιαλτικό, αλλά ακυρώνει και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Αν υπάρχει η οποιαδήποτε πιθανότητα να επιτευχθεί συμφωνία, θα πρέπει η νέα κυβέρνηση να εργαστεί προς αυτό ΑΜΕΣΑ. Αν πάμε σε εκλογές, οι οποίες θα γίνουν ύστερα από έναν μήνα με τις τράπεζες κλειστές (και όταν λέμε κλειστές εννοούμε ΕΝΤΕΛΩΣ κλειστές, ούτε 60 ευρώ ημερήσιο όριο ανάληψης ούτε 20 ευρώ ούτε τίποτα), τότε το Ναι στο δημοψήφισμα θα έχει πάει περίπατο πολύ προτού η νέα κυβέρνηση που θα βγει από τις εκλογές (αν και εφόσον βγει, φυσικά, γεγονός καθόλου σίγουρο) κληθεί να το υλοποιήσει.
Ποια επιλογή άραγε θα ακολουθήσουν οι κυβερνώντες, την πρώτη ή τη δεύτερη; Αν αποτελεί ένδειξη η πρότερη πολιτική συμπεριφορά τους, είναι προφανές ότι θα διαλέξουν το δεύτερο. Κάτι που σημαίνει ότι ούτε με το Ναι γλιτώνουμε.
Ας το καταλάβουμε:
Τις τελευταίες μέρες στη χώρα έχει συντελεστεί ένα κανονικότατο πραξικόπημα.
Πρόκειται βέβαια για ένα ιδιότυπο πραξικόπημα, το οποίο θα ξετυλιχτεί σιγά σιγά. Ξεκίνησε με τη δόλια εξαπάτηση του ελληνικού λαού μέσω ενός δημοψηφίσματος επί ενός εγγράφου που, πέρα από οτιδήποτε άλλο, είναι και ανύπαρκτο (προσπαθήστε να το βρείτε, δεν θα τα καταφέρετε). Θα ακολουθήσει άμεσα ένα κυνήγι μαγισσών άνευ προηγουμένου: τα πρώτα θύματα θα είναι τα κανάλια, και κατόπιν το παλαιό πολιτικό προσωπικό, το οποίο θα διωχθεί με τις διάφορες εξεταστικές επιτροπές που έχουν ήδη στηθεί. Και όσοι σήμερα βρίσκουν διασκεδαστική τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, θα ξυπνήσουν ένα πρωί απο τον λήθαργό τους και θα καταλάβουν ότι όλο αυτόν τον καιρό έβλεπαν κατάματα το σκοτεινό πρόσωπο του τέρατος.
Γράφω για τις δυνάμεις του παρόντος κοινοβουλίου επειδή το ταχύτερο δυνατό που μπορεί να διεξαχθούν εκλογές είναι οι 28 ημέρες. 22 προβλέπει το σύνταγμα, αλλά μισή βδομάδα θα χαθεί στα διαδικαστικά. Η καταστροφή που θα έχει συντελεστεί μέσα σε 28 ημέρες θα είναι τεράστια και, όπως μας έχει δείξει η πείρα, έτσι κι αλλιώς, η ΕΕ θα ζητήσει πλέον οικουμενική κυβέρνηση και εγγυήσεις εφαρμογής ανάλογες με αυτές που απέρριψε ο Βαρουφάκης, με μηνιαίο έλεγχο προόδου.
Όλες οι χώρες που δεν πλήρωσαν το ΔΝΤ
Του Θοδωρή Γεωργακόπουλου
Του Θοδωρή Γεωργακόπουλου
Πριν από λίγο έληξε η διορία που είχε η Ελλάδα για την πληρωμή των τεσσάρων δόσεων του δανείου που έχει πάρει από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οι οποίες εκκρεμούσαν για τον Ιούνιο. Καθώς η χώρα δεν είχε μία, ανέβαλε την πληρωμή όλων μαζί (συνολικό ύψος: 1,6 δις) για την τελευταία μέρα του μήνα, και την τελευταία ημέρα του μήνα εξακολουθούσε να μην έχει μία, οπότε δεν πλήρωσε. Δεν είναι η πρώτη χώρα που χάνει μια ή περισσότερες δόσεις του ΔΝΤ, και δεν θα είναι και η τελευταία. Είναι, ωστόσο, ένα φαινόμενο σπάνιο. Όλοι πληρώνουν το ΔΝΤ. Μόνο σε δραματικές εξαιρέσεις χάνουν οι χώρες τις πληρωμές. Μέχρι σήμερα, αυτό έχει συμβεί στις εξής τριανταδύο περιπτώσεις:
1959: Κούβα
1966: Αίγυπτος
1975: Καμπότζη, 36,9 εκ.
1983: Νικαράγουα, 14.4 εκ.
1983: Γουιάνα, 107.7 εκ.
1984: Τσαντ, 4.1 εκ.
1984: Βιετνάμ, 100.2 εκ.
1984: Σιέρα Λεόνε, 25.1 εκ.
1984: Σουδάν, 979.8 εκ.
1984: Λιβερία, 543 εκ.
1985: Τανζανία, 22.9 εκ.
1985: Ζάμπια, 115.1 εκ.
1985: Γκάμπια, 10.6 εκ.
1985: Περού, 621 εκ.
1986: Τζαμάικα, 50 εκ.
1986: Ζάμπια, 830.2 εκ.
1987: Σιέρα Λεόνε, 85.5 εκ.
1987: Σομαλία, 234.6 εκ.
1987: Ονδούρα, 3.3 εκ.
1987: Παναμάς 180.9 εκ.
1988: Δημοκρατία του Κονγκό, 115.4 εκ.
1988: Αϊτή, 9.2 εκ.
1988: Ονδούρα, 27.5 εκ.
1990: Ιράκ, 55.3 εκ.
1990: Δομινικανή Δημοκρατία, 24.3 εκ.
1990: Δημοκρατία του Κονγκό, 403.6 εκ.
1991: Αϊτή, 24.8 εκ.
1992: Βοσνία Ερζεγοβίνη, 25.1 εκ.
1992: Γιουγκοσλαβία, 101.1 εκ.
1994: Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, 1.6 εκ.
1995: Αφγανιστάν, 8.1 εκ.
2001: Ζιμπάμπουε, 81.1 εκ.
2015: Ελλάδα, 1.2 δις (Σημ.: υποθέτω ότι το 1,2 δις που αναφέρει εδώ σε σχέση με το 1,6 που βλέπουμε πιο πάνω εξηγείται στην παρένθεση που ακολουθεί)
(δείτε εδώ σε τι μονάδες είναι τα ποσά -δεν μετριούνται σε μεμονωμένο νόμισμα)
Διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα προκύπτουν: Πρώτον, έχουν περάσει 14 χρόνια από την τελευταία φορά που οποιαδήποτε χώρα του κόσμου καθυστέρησε πληρωμή στο ΔΝΤ. Δεύτερον, ιστορικά η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών που το έκαναν βρίσκονταν σε εμπόλεμη κατάσταση. Και, τρίτον, το ποσό που καθυστέρησε η Ελλάδα είναι ιλιγγιώδες. Μέχρι χτες τρεις από τις παραπάνω χώρες χρωστούσαν ακόμα καθυστερημένες πληρωμές στο ΔΝΤ: Το Σουδάν, η Σομαλία και η Ζιμπάμπουε. Το συνολικό ύψος που χρωστάνε στο ΔΝΤ είναι $1,79 δις. Από σήμερα οι χώρες είναι τέσσερις: Η Ελλάδα χρωστάει σχεδόν άλλα τόσα, από μόνη της.
Είναι, ομολογουμένως, μια ιστορική ημέρα.
panadeli
¥
Ναι, συμφωνώ απόλυτα.
Αλλά είμαι σίγουρος ότι ο Τσίπρας και η συμμορία του ΔΕΝ θα στηρίξουν άλλη κυβέρνηση από αυτή τη βουλή. Είχαν πει καθαρά ότι θεωρούσαν την κυβέρνηση Παπαδήμου εκτροπή και το έχουν επαναλάβει ένα σωρό φορές. ΔΕΝ θα στηρίξουν κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Θα στείλουν τη χώρα σε εκλογές, και φυσικά θα σπεύσουν να χρεώσουν στους κακούς ξένους και τους εγχώριους μειοδότες την ανείπωτη καταστροφή που θα έχουν προκαλέσει οι ίδιοι.
Αλλά όλα αυτά είναι ακαδημαϊκά, γιατί πολύ φοβάμαι ότι ο υπερήφανος λαός μας θα ψηφίσει πανηγυρικά ένα υπερήφανο και πλήρως αυτοκαταστροφικό όχι.