Δαι μουσικές (daeman's tunes)
- Thread starter daeman
- Start date
Ευχαριστώ, tsioutsiou, για το σημερινό soundtrack, παίζει ήδη το βινύλιο!:)
Και για πρωινό, προτείνω φρέσκα φρούτα!
Και η γερμανική διασκευή τού αποπάνω, επειδή "at the end of the rifle we are the same" και για όσους θεωρούν τα γερμανικά σκληρή, κακόηχη γλώσσα (και ευχαριστώ, tsioutsiou):
Weit in der champagne im mittsommergrün
Dort wo zwischen grabkreuzen mohnblumen blüh'n,
Da flüstern die gräser und wiegen sich leicht
Im wind, der sanft über das gräberfeld streicht.
Auf deinem kreuz finde ich toter soldat,
Deinen namen nicht, nur ziffern und jemand hat
Die zahl neunzehnhundertundsechzehn gemalt,
Und du warst nicht einmal neunzehn jahre alt.
Ja, auch dich haben sie schon genauso belogen
So wie sie es mit uns heute immer noch tun,
Und du hast ihnen alles gegeben:
Deine kraft, deine jugend, dein leben.
Hat du, toter soldat, mal ein mädchen geliebt?
Sicher nicht, denn nur dort, wo es frieden gibt,
Können zärtlichkeit und vertrauen gedei'n,
Warst soldat, um zu sterben, nicht um jung zu sein.
Vielleicht dachtest du dir, ich falle schon bald,
Nehme mir mein vergnügen, wie es kommt, mit gewalt.
Dazu warst du entschlossen, hast dich aber dann
Vor dir selber geschämt und es doch nie getan.
Soldat, gingst du gläubig und gern in des tod?
Oder hast zu verzweifelt, verbittert, verroht,
Deinen wirklichen feind nicht erkannt bis zum schluß?
Ich hoffe, es traf dich ein sauberer schuß?
Oder hat ein geschoß dir die glieder zerfetzt,
Hast du nach deiner mutter geschrien bis zuletzt,
Bist du auf deinen beinstümpfen weitergerannt,
Und dein grab, birgt es mehr als ein bein, eine hand?
Es blieb nur das kreuz als die einzige spur
Von deinem leben, doch hör' meinen schwur,
Für den frieden zu kämpfen und wachsam zu sein:
Fällt die menschheit noch einmal auf lügen herein,
Dann kann es gescheh'n, daß bald niemand mehr lebt,
Niemand, der die milliarden von toten begräbt.
Doch finden sich mehr und mehr menschen bereit,
Diesen krieg zu verhindern, es ist an der zeit.
Dort wo zwischen grabkreuzen mohnblumen blüh'n,
Da flüstern die gräser und wiegen sich leicht
Im wind, der sanft über das gräberfeld streicht.
Auf deinem kreuz finde ich toter soldat,
Deinen namen nicht, nur ziffern und jemand hat
Die zahl neunzehnhundertundsechzehn gemalt,
Und du warst nicht einmal neunzehn jahre alt.
Ja, auch dich haben sie schon genauso belogen
So wie sie es mit uns heute immer noch tun,
Und du hast ihnen alles gegeben:
Deine kraft, deine jugend, dein leben.
Hat du, toter soldat, mal ein mädchen geliebt?
Sicher nicht, denn nur dort, wo es frieden gibt,
Können zärtlichkeit und vertrauen gedei'n,
Warst soldat, um zu sterben, nicht um jung zu sein.
Vielleicht dachtest du dir, ich falle schon bald,
Nehme mir mein vergnügen, wie es kommt, mit gewalt.
Dazu warst du entschlossen, hast dich aber dann
Vor dir selber geschämt und es doch nie getan.
Soldat, gingst du gläubig und gern in des tod?
Oder hast zu verzweifelt, verbittert, verroht,
Deinen wirklichen feind nicht erkannt bis zum schluß?
Ich hoffe, es traf dich ein sauberer schuß?
Oder hat ein geschoß dir die glieder zerfetzt,
Hast du nach deiner mutter geschrien bis zuletzt,
Bist du auf deinen beinstümpfen weitergerannt,
Und dein grab, birgt es mehr als ein bein, eine hand?
Es blieb nur das kreuz als die einzige spur
Von deinem leben, doch hör' meinen schwur,
Für den frieden zu kämpfen und wachsam zu sein:
Fällt die menschheit noch einmal auf lügen herein,
Dann kann es gescheh'n, daß bald niemand mehr lebt,
Niemand, der die milliarden von toten begräbt.
Doch finden sich mehr und mehr menschen bereit,
Diesen krieg zu verhindern, es ist an der zeit.
Από εκείνο το νήμα και τη συζήτηση για το hey ho (ή heigh-ho), θυμήθηκα τους Ramones, τους forefathers του punk, με τον μακαρίτη τον Τζόι (που κάποτε είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά, αλλά και την ατυχία να τον πετύχω σε μια κατάσταση που το μόνο που μπορούσε να αρθρώσει ήταν "Πιάσε μια μπίρα, φίλε!"
)
)
Το βίντεο είναι giatabaza, αλλά ακούστε τον εξαιρετικό ρυθμό τού Παναγιώτη (Τσίκο) και την ηπειρώτικη μελωδία σε electronica. Δυστυχώς, λείπει η πολυφωνική εισαγωγή.
Και μια πληροφορία:
Palyrria
9/27/2009 8:00 PM at Earthdance Festival Athens 2009
Batis beach, P. Faliro, Athens, free entrance
Από το δεύτερο CD των Παλίρροια:
Palyrria
9/27/2009 8:00 PM at Earthdance Festival Athens 2009
Batis beach, P. Faliro, Athens, free entrance
Ωχ, tsioutsiou, μεγάλο κεφάλαιο άνοιξες (με τον θειό μου τον... Φραγκίσκο Ζαπατάκη , το όνομά του κατάλοιπο της ενετοκρατίας στην Κρήτη).
Δεν θ' αρχίσω να ποστάρω δείγματα της εκκεντρικής μουσικής μεγαλοφυΐας Του, γιατί δεν θα 'χω τελειωμό. Ήταν και παραγωγικότατος...
Προς το παρόν, μόνο αυτό εδώ, μια από τις λίγες διασκευές του σε συνθέσεις άλλων, συνειρμικά από το stake:
, το όνομά του κατάλοιπο της ενετοκρατίας στην Κρήτη). Δεν θ' αρχίσω να ποστάρω δείγματα της εκκεντρικής μουσικής μεγαλοφυΐας Του, γιατί δεν θα 'χω τελειωμό. Ήταν και παραγωγικότατος...
Προς το παρόν, μόνο αυτό εδώ, μια από τις λίγες διασκευές του σε συνθέσεις άλλων, συνειρμικά από το stake:
Και για να κλείσει αυτό το trip down Memory Lane, το ευχάριστο Jessica των ίδιων,
το δεύτερο κομμάτι που έμαθα να παίζω, αντιγράφοντάς το νότα-νότα, σκυμμένος ώρες ατελείωτες με τ' ακουστικά στ' αυτιά πάνω στην ηλεκτρική που έχω ακόμα -- πανομοιότυπη με τούτη την Gibson του Dickey Betts στο βίντεο, αλλά απομίμηση που είχε βγάλει η Ibanez, κι αυτή μεταχειρισμένη. Πού λεφτά για Gibson τότε;! -- για να μπω στο μάτι των άλλων επίδοξων Clapton της εποχής, που με είχαν πρήξει με τα σόλα του Sweet Home Alabama των αγροίκων, χοντροκομμένων Lynyrd Skynyrd.
Το βίντεο δεν λέει τίποτα, βέβαια, αλλά το θεωρώ ακόμη πολύ όμορφο, χαρούμενο, "ανεβαστικό" κομμάτι, για ταξίδι με αυτοκίνητο κατά προτίμηση.
το δεύτερο κομμάτι που έμαθα να παίζω, αντιγράφοντάς το νότα-νότα, σκυμμένος ώρες ατελείωτες με τ' ακουστικά στ' αυτιά πάνω στην ηλεκτρική που έχω ακόμα -- πανομοιότυπη με τούτη την Gibson του Dickey Betts στο βίντεο, αλλά απομίμηση που είχε βγάλει η Ibanez, κι αυτή μεταχειρισμένη. Πού λεφτά για Gibson τότε;! -- για να μπω στο μάτι των άλλων επίδοξων Clapton της εποχής, που με είχαν πρήξει με τα σόλα του Sweet Home Alabama των αγροίκων, χοντροκομμένων Lynyrd Skynyrd.
Το βίντεο δεν λέει τίποτα, βέβαια, αλλά το θεωρώ ακόμη πολύ όμορφο, χαρούμενο, "ανεβαστικό" κομμάτι, για ταξίδι με αυτοκίνητο κατά προτίμηση.
μη με συνερίζεστε, οι περιπλανήσεις μου στη Λεξιλογία μού θυμίζουν πάρα πολλά κομμάτια, όπως εκείνο το νήμα μού θύμισε αυτό εδώ:
προσοχή, spoiler!
και από εκεί, θυμήθηκα αυτήν εδώ την εκτέλεση του Ζορμπά από τους John Murphy & David Hughes, από το Lock, Stock & Two Smoking Barrels:
όπου, όπως διαβάζω στα trivia του IMDb: The word "fuck" is used 125 times. Με διάρκεια 107 λεπτά, πάνω από μία φορά το λεπτό.
και από εκεί, θυμήθηκα αυτήν εδώ την εκτέλεση του Ζορμπά από τους John Murphy & David Hughes, από το Lock, Stock & Two Smoking Barrels:
και βέβαια, αυτή η εκτέλεση, η πρώτη του Work Song που άκουσα (και για μένα η καλύτερη, ακόμα· και το βινύλιο αυτό ένα από τα καμάρια μου) από το εκπληκτικό LP East-West
των Paul Butterfield's Blues Band, όπου οι Paul Butterfield, Mike Bloomfield, Elvin Bishop και Mark Naftalin δίνουν ρέστα: