...
Έ άδρωπε / Hey you - Monsieur Doumani
Ε, άδρωπε, που μάσ̆εσαι ν’ αρπάξεις, να στοιβάσεις
Την γην να κάμεις μάλιν σου, τον κόσμον ν’ αγκαλιάσεις
Σαν έρκεσαι, χαρρεύκεσαι τον κόσμον εννά φάεις
Μα πάλε πίσω νηστικός σαν ήρτες εννά πάεις
Τρεις εν οι μέρες σου που ζ̆εις στην γην τζ̆αι βασιλεύκεις
Την μιαν μωρόν, στες θκυο ’σαι νιος, στες τρεις γερνάς τζ̆αι φεύκεις
Με βασιλιάς κρατίζει σε στην γην με θκιακονίτης
Σήμμερον είσαι ζωντανός, αύριον μακαρίτης
Γιατί τα θέλεις τα πολλά τζ̆αι τυραννιέσαι κόμα
Αφού ’ννά μείνουν γέρημα τζ̆’ εσού μια φούχτα χώμαν;
Τζ̆αι τυραννιέσαι τζ̆’ εν έσ̆εις με νεπαμόν με πνάσμαν
Ο άδρωπος εν τρώ’ την γην, η γη τρώει το πλάσμαν!
Τζ̆’ όσα τζ̆’ αν κάμεις, άδρωπε, στην γην τζ̆’ όσα κερτίσεις
Μιτά σου εν τζ̆αι παίρνεις τα, δαπάνω εννά τ’ αφήσεις
Να λυούν, να στάσσουν, να σκορπούν μες στου βορκά το ρέμαν
Γιατ’ εν τζ̆’ εν άλλον τίποτε, παρά φκιασμένον ψέμαν
Ψέμαν τζ̆’ εσού πά’ σ’ τούντην γην τζ̆αι ψέμαν τζ̆’ οι δουλειές σου,
Σαν τα φτερά στον άνεμον, μαθκιούν, σκορπούν τζ̆αι ρέσσουν
Έτσι να πεις, ως πο’ ’ν πωρνόν, μεν μείνεις να νυχτώσει
Γιατ’ ύστερα ’ν αδύνατον για σέν’ να ξημερώσει
Εν που την ώραν πο’ ’ρκεσαι ως τον τζ̆αιρόν που φεύκεις
Θωρείς που πεθανίσκουσιν τζ̆αι πάλ’ εσό’ ’ν πιστεύκεις;
Τζ̆αι μάσ̆εσαι, σκοτώννεσαι, τζ̆ει χάλασε, δα χτίσε
Μα ’στάθης τζ̆αι καμιάν φοράν τζ̆’ εσκέφτηκες ποιος είσαι;
Σαν έναν φύλλον του δεντρού που σ̆σ̆ειέται όπως πρέπει
Τζ̆’ άξιππα ππέφτει πά’ στην γην τζ̆αι λλίον-λλίον σέπει
Έτσ’ εν τζ̆’ εσέν το ίδιον η ψεύτιτζ̆η ζωή σου
Έρκεσαι, φεύκεις, χάννεσαι τζ̆’ ούτε στην γην πως ήσουν
«Δεν έχω σπίτι ούτε γειτονιά...»
Μουσική: Αντώνης Αντωνίου Στίχοι: Κυριάκος Καρνέρας
======================
Hey, you, you came to grab and to hoard
To own the earth, to clasp the world
When you arrive, you think you’re going to gorge on the world
But hungry as you came, that’s how you’ll depart
You live and rule on this earth for only three days
A baby the first, the second just a youth, the third you’re old and have to flee
Neither king nor beggar can keep you on this earth
Today you’re alive, tomorrow you’re dead
What is the need to have so much, why keep torturing yourself
Since it all stays behind and you return to dust?
You struggle ceaselessly, you neither stop nor rest
Humans don’t devour the earth, the earth devours the humans!
And all you build and you gain on this earth
You can retain nothing, all will remain behind
To rot, to dribble, to be scattered by the wind’s blow
Because it’s all no more than a made-up lie
And on this earth you are yourself a lie, and all you do is a lie too
Like feathers scattered by the wind, moulted, scattered, flying away
Think of this while there’s light, don’t wait until it’s night
Because then dawn will be impossible for you
From the hour you arrive to the time you leave
All around you people die – are you still not convinced?
You keep struggling, you’re killing yourself, break this, build that
But have you ever kept still to think about who you are?
Just like a leaf on a tree that sways the way it should
And all of a sudden it falls to earth and rots little by little
That’s how it is, the same thing, this fake life of yours
You come, you go, you disappear, leaving no trace on this earth