Επειδή διάβασα αρκετές φορές στο παρόν νήμα λέξεις όπως «θεωρητικά», «ορθόδοξα» κλπ., να πω πως το κύριο ζήτημα είναι, ακριβώς, η σχέση θεωρίας και πράξης. Θεωρητικά, μπορεί να στέκει οικονομοτεχνικά να επιδοτεί, φέρ' ειπείν, το δημόσιο μια μεγάλη βιομηχανία ώστε να μην μετεγκατασταθεί εκτός Ελλάδας: διατήρηση θέσεων εργασίας, άρα λιγότερα επιδόματα ανεργίας, άρα περισσότερο χρήμα στην οικονομία, άρα μεγαλύτερος κύκλος εργασιών, άρα περισσότερη κοινωνική ειρήνη, στα χαρτιά μοιάζει μια επένδυση που βγάζει τα λεφτά της. Στην πράξη όμως, θα μπει (με μαγικό τρόπο...) στη φράση της σχετικής νομικής διάταξης («να μην μετεγκατασταθεί») το παραθυράκι «για έναν χρόνο», ο βιομήχανος θα τσεπώσει την επιδότηση και σε έναν χρόνο ακριβώς θα μεταφέρει τη βιομηχανία στη Βουλγαρία. Ακόμη καλύτερα, θα έχει χρηματοδοτήσει τη μετεγκατάσταση με τα χρήματα της επιδότησης.
Οπότε, ας αφήσουμε τις θεωρίες. Στην πράξη, οι αλλαγές στα εργασιακά έχουν πρόσημο και προδιαγεγραμμένη κατάληξη. Όπως για παράδειγμα η part-time εργασία, που θεωρητικά θα οδηγούσε σε νέες θέσεις εργασίας και στην πράξη οδήγησε σε οκτάωρα με μισθό τετραώρου. Στην πράξη, επίσης, οι αλλαγές που συστήνει η τρόικα εφαρμόζονται ήδη σε πολύ μεγάλο αριθμό επιχειρήσεων. Ξέρετε πολλές επιχειρήσεις που πληρώνουν κανονικά υπερωρίες; Οπότε έχουμε μια ενδιαφέρουσα κατάσταση, στην οποία η θεωρία απλώς ακολουθεί την πράξη, πιθανότατα για να επιτρέψει στην πράξη να κάνει το επόμενο βήμα, κάτι που αναμφίβολα έχει το (θεωρητικό και όχι μόνο) ενδιαφέρον του.
) του κράτους
