Γιατί "προσσελήνωση" και όχι, με τίποτα, "προσελήνωση";

[nickel]

Δεν ξέρω για εσένα προσωπικά, αλλά στην Καθημερινή με τα δεκάδες αδέσποτα *προσελήνωση θα ήθελα να φωνάξω: «Κανένα διορθωτή, ρε!»

 

[drsiebenmal]

Και μπορεί να μην (έπρεπε να) υπάρχει *προσελήνωση, αλλά υπάρχει προσωλήνωση!

 

[sarant]

Προσεδάφιση.

 

[Inachus]

Γιατί δεχόμαστε την παρετυμολογία στην πολυθρόνα, που είναι τελείως ασήμαντο πράγμα, αποδοχή αντιεπιστημονικότητας και συσκότισης της ετυμολογίας, ενώ το τζην που είναι μια λέξη που έχει ετυμολογική δικαιολογία και είναι μια λέξη απείρως πιο φθαρμένη στην χρήση, απλοποιείται; Γιατί σύθαμπο και όχι προσελήνωση; Στο ένα η δικαιολογία είναι "καθιερωμένη γραφή" και στο άλλο η δικαιολογία είναι "ετυμολογία". Ας αποφασίσει το λεξικό ποια μέθοδος έχει μεγαλύτερο βάρος σε πανομοιότυπες περιπτώσεις, να το ακολουθήσω κατά γράμμα.

Στο "σύθαμπο" χάνεται το ν του α' συνθετικού χωρίς αυτό να δημιουργεί πρόβλημα ούτε στην προφορά (ίσα ίσα τη διευκολύνει) ούτε στη γραφή. Θα έλεγα ότι η αποβολή του ν πριν από το θ γίνεται με τρόπο φυσικό.
Ναι στην "προσσελήνωση", γιατί στην ελληνική υπάρχουν και η "προς/προσ-" και η "προ".Το "προσελήνωση" (αν σημαίνει κάτι) δεν σημαίνει ασφαλώς την προσεδάφιση στην επιφάνεια της σελήνης. Επίσης, η ύπαρξη δύο διαδοχικών σ (σσ) στο γραπτό λόγο δεν είναι ασύνηθες φαινόμενο, το αντίθετο μάλιστα. Ακόμα και το ν του "συν" μπορεί κατά τη σύνθεση να τρέπεται σε σ πριν από λέξη που αρχίζει από σ (π.χ. σύσσωμος) ;).
Πέρα απ' αυτά, πώς θα δικαιολογούσαμε τη γραφή με ένα σ σε κάποιον ξένο ή κάποιο ελληνόπουλο που προσπαθεί να μάθει τη χρήση της πρόθεσης "προς/προσ-", όταν ξέρει ότι τα σύνθετα "προσθαλάσσωση" και "προσγείωση" γράφονται (σωστά) έτσι αφού και στα δύο το πρώτο συνθετικό είναι η "προσ-"; Το πώς γράφονται οι λέξεις ξενικής προέλευσης είναι ένα άλλο κομμάτι που δεν έχει θέση νομίζω στο παρόν θέμα.

 

[MelidonisM]

Και μπορεί να μην (έπρεπε να) υπάρχει *προσελήνωση, αλλά υπάρχει προσωλήνωση!

αυτό πρέπει να προέκυψε από την προεγκατάσταση, και θα μπορούσε να ήταν προσσωλήνωση, ή απλώς σωλήνωση.
....
Με του Νίκελ τις πληροφορίες συνειδητοποίησα το προστάζω ως προ-στάζω!

"Είδα στον τοίχο προ-στάγματα και κάλεσα τον υδραυλικό"
"Αγάπη και μόνο που σε σκέφτομαι προ-στάζω"
"Θάλασσα βλέπω, ο καψερός προ-στάζω"
βρήκα και φρέσκο, η παράδοση προ – στάζει μέλι στο παστέλι
....
Προσεδάφιση είναι το απλούστερο, αλλά εδώ ξεκινήσαμε, ειδησεογραφικά, την προσαρείωση.

 

[Hellegennes]

Πέρα απ' αυτά, πώς θα δικαιολογούσαμε τη γραφή με ένα σ σε κάποιον ξένο ή κάποιο ελληνόπουλο που προσπαθεί να μάθει τη χρήση της πρόθεσης "προς/προσ-"...

Με τον ίδιο τρόπο που θα δικαιολογούσες την γραφή "σμήνος" για το "ζμήνος", ή την γραφή με ένα σίγμα στο "συσκότιση" ενώ απαιτείς δύο σίγμα στο "συσσίτιο". Γραμματικά μπορείς να το εξηγήσεις με κανόνα, αλλά δεν βγάζει κανένα νόημα. Για να μην πάω σε "συγγενείς" και "συγγραφέας" που γράφονται και τα δυο με "γγ", ενώ είναι "ν+γ", παρότι προφέρονται διαφορετικά.

Και μιας και το έθιξα, το ΛΚΝ μια χαρά δέχεται την γραφή συγνώμη, ενώ είναι 100% ίδια περίπτωση με την προσελήνωση. Εκεί το καθιερωμένο λάθος γίνεται αποδεκτό, παρότι είναι πολύ μα πολύ λιγότερο συχνό από το λάθος στην προσελήνωση. Αυτό κι αν βγάζει μάτι σαν δυο μέτρα και σταθμά. Όχι ρε φίλε, δεν μπορείς να δέχεσαι την συγνώμη αλλά όχι την προσελήνωση. Είναι λάθη και τα δυο· καθιερωμένα λάθη. Είναι και τα δυο περιπτώσεις που το λάθος δημιουργήθηκε γιατί δεν προφέρεται το διπλό σύμφωνο. Πόσο περισσότερο όμοιες πρέπει να είναι οι περιπτώσεις για να το δεχτείς; Θα καταλάβαινα την δικαιολογία "για να ξεχωρίζει από την προ+σελήνωση" αν υπήρχε τέτοια λέξη. Αλλά δεν υπάρχει. Εδώ έχεις μια λέξη που σπάνια γράφεται σωστά και μια άλλη που γράφεται λάθος αρκετά συχνά, αλλά όχι στην ίδια αναλογία. Και επιλέγεις να ενστερνιστείς το δεύτερο λάθος;

 

[daeman]

Πράγματι, αλλά εμείς δεν έχουμε να δώσουμε λόγο για τις προσωπικές επιλογές μας ούτε γράφουμε έργο αναφοράς για να μας νοιάζει όταν ζουζουνοφέρνουμε μεταξύ μέτρων και σταθμών.

OK, αλλά δεν είμαστε όλοι πάντα στο δικό μας το αμπέλι για να τρυγάμε όποια ρώγα θέλουμε όπως μας αρέσει. Ιδίως οι μεταφραστές και επιμελητές που κυρίως συχνάζουν σ' αυτό το φόρουμ έρχονται συχνά αντιμέτωποι με μεταφραστικές, συντακτικές, ορθογραφικές επιλογές τις οποίες πρέπει αναγκαστικά να στηρίζουν σε κάποιον αναγνωρισμένο κανόνα ή έγκυρη πηγή (ή σε περισσότερα, αν είναι δυνατόν) και όχι σε προσωπικές επιλογές, γιατί ο απέναντι - από τον επιμελητή και τον πελάτη έως τον απλό αναγνώστη - δεν ανήκει απαραίτητα στη σχολή που ακολουθούμε (ή το προσωπικό βιλαέτι μας) και συχνά (καμιά φορά εσκεμμένα, από κακόβουλους επιμελητές ή πεισματάρηδες μεταφραστές) ξεσπάνε διαφωνίες και διαμάχες, χρονοβόρες, εκνευριστικές και πολλές φορές εντελώς μάταιες. Να μην αρχίσω τα παραδείγματα τώρα, η Λεξιλογία είναι γεμάτη από δαύτα.

Και πες ότι πιστεύεις ακράδαντα σε μια μεταφραστική επιλογή σου, οπότε δεν το θεωρείς χαμένο κόπο και χρόνο να παλέψεις γι' αυτήν με τον εκάστοτε επιμελητή ή πελάτη. Αν αφήσουμε να γίνεται το ίδιο στα (υποτίθεται) λυμένα θέματα - στην ορθογραφία, τη γραμματική και το συντακτικό - δεν θα κάνουμε άλλη δουλειά όλη μέρα, μόνο θα διαπληκτιζόμαστε (όχι πως δεν συμβαίνει κι αυτό, για διάφορους λόγους, αλλά ευτυχώς όχι πολύ συχνά). Και τον αναγνώστη πώς θα τον πείσουμε; Θα βάζουμε υποσημειώσεις στα κείμενα (που γίνεται, αλλά αποφεύγεται γιατί είναι άσκοπο και κουράζει) και στους υπότιτλους ή τις ιστοσελίδες, τα εγχειρίδια κ.λπ. (που δεν γίνεται); Δηλαδή στο όνομα μιας κανονικοποίησης και μιας εξομάλυνσης - που δεν είναι κυρίως δική μας δουλειά, ατομική, αλλά συλλογική των χειριστών της γλώσσας, με τις αργές αλλά σταθερές διαδικασίες της - θα δυσκολεύουμε καθημερινά τη ζωή μας; Ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

Αυτός που γράφει μόνος του, ο «συγγραφέας», έχει μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας να εισαγάγει και να διαδώσει, αν μπορεί, νέα δεδομένα (κι ακόμη μεγαλύτερο ο ποιητής, με ή χωρίς εισαγωγικά), όμως και αυτός και οι επιλογές του κρίνονται απ' όσους τον διαβάζουν. Και αναλόγως προκρίνονται ή επικρίνονται.

Όσο για το έργο αναφοράς, ξέρεις πόσοι μεταφραστές, επιμελητές, γλωσσεργάτες γενικά, συμβουλεύονται καθημερινά τη Λεξιλογία για να βρουν λύση ή μια έγκυρη γνώμη σε κάτι που τους απασχολεί, είτε είναι μέλη είτε όχι, είτε λουρκίζουν είτε όχι;

Άδερ δαν δατ, στο χαλαρό μεταξύ μας, αφτοσχεδιάζουμαι ώπωται χριάζαιτε, αρκεί οι αποδέκτες να προσλαμβάνουν σωστά το νόημα που θέλουμε να μεταδώσουμε, να προσδώσουμε χωρίς να το προδώσουμε.

 

[MelidonisM]

προθαλάσσωση (56) προεδάφιση (1) τί να σημαίνουν; το προστάδιο της θαλασσογένεσης και εδαφογένεσης;

 

[Hellegennes]

Daeman, άλλο "προσωπική επιλογή" κι άλλο "επαγγελματική". Σ' αυτήν την βάση, όλο σου το ποστ είναι λάθος, παρότι πολύ σωστό. Το θέμα ξεκίνησε με την απορία του nickel για το πλήθος των λανθασμένων προσσεληνώσεων.

Όσο για το ότι η Λεξιλογία αποτελεί έργο αναφοράς, δεν αντιλέγω καθόλου.· αλλά ως προς τα νήματα-λήμματα, όχι ως προς την κάθε λέξη που γράφουμε εγώ κι εσύ και όλοι μας. Δηλαδή ο άλλος θα ψάξει την σωστή γραφή ή μετάφραση μιας λέξης, αλλά δεν θα πάρει σβάρνα τις δημοσιεύσεις μας λέξη προς λέξη για να δει αν εγώ γράφω τζην κι εσύ τόνικ. Αν ήταν έτσι δεν θα συμμετείχα καν, από φόβο μην αποπροσανατολίσω κάποιον.

 

[Inachus]

Με τον ίδιο τρόπου που θα δικαιολογούσες την γραφή "σμήνος" για το "ζμήνος", ή την γραφή με ένα σίγμα στο "συσκότιση" ενώ απαιτείς δύο σίγμα στο "συσσίτιο". Γραμματικά μπορείς να το εξηγήσεις με κανόνα, αλλά δεν βγάζει κανένα νόημα. Για να μην πάω σε "συγγενείς" και "συγγραφέας" που γράφονται και τα δυο με "γγ", ενώ είναι "ν+γ", παρότι προφέρονται διαφορετικά.

Και μιας και το έθιξα, το ΛΚΝ μια χαρά δέχεται την γραφή συγνώμη, ενώ είναι 100% ίδια περίπτωση με την προσελήνωση.

Η προφορά είναι "συγνώμη", στο γραπτό όμως λόγο η καθιερωμένη γραφή είναι "συγγνώμη", αν και πολλοί προτιμούν το "συγνώμη". Η αποβολή του ν κατά την ένωση της πρόθεσης "συν" με λέξεις που αρχίζουν από ορισμένα σύμφωνα (π.χ. θ, χ, σ) συνηθίζεται, δεν είναι όμως κανόνας: "συθέμελα", "συχωριανός", "συστεγάζω", αλλά "συνθέτω", "συσσωμος". Ίσως να γίνει το ίδιο και με το ν του "συν+γνώμη", να γίνει δηλ. "συγνώμη". Δεν το δέχονται όμως όλοι ακόμα. Αυτό που ισχύει πάντως είναι: συν/εν + λέξη που αρχίζει από γ --> το ν τρέπεται σε γ: "συγγράφω/εγγράφω".

Η περίπτωση της "προσσελήνωσης" δεν εμπίπτει στα παραπάνω, καθώς σ+σ=σσ. Εξάλλου, και μορφολογικά αν το δούμε άλλη είναι η πρόθεση "προ" και άλλη η "προς/προσ-" , και αυτό πρέπει να φαίνεται στη σύνθεση.

 

[daeman]

Daeman, άλλο "προσωπική επιλογή" κι άλλο "επαγγελματική". Σ' αυτήν την βάση, όλο σου το ποστ είναι λάθος, παρότι πολύ σωστό. Το θέμα ξεκίνησε με την απορία του nickel για το πλήθος των λανθασμένων προσσεληνώσεων.
[...]

Ναι, έτσι ξεκίνησε, κάποιοι στα κείμενά τους έκαναν την επιλογή της *προσελήνωσης. Αν ήταν για δουλειά, κείμενα επί πληρωμή για έντυπα ή ιστοσελίδες, η επιλογή ήταν επαγγελματική. Και νομίζω πως αυτό συζητάμε.
Αλλιώς, αν εννοήσουμε την «προσωπική επιλογή» όπως την ορίζεις, δηλαδή να γράφει ο καθείς γκουγκλαναζητηθείς όπως του καπνίσει κόντρα στη γραμματική και τους κανόνες της σύνθεσης (είτε έχει είτε δεν έχει λόγους), αν πιάσουμε πώς γράφει ο καθένας (βαρεμένος ή όχι, μετά λόγου γνώσεως ή χωρίς, με ενδιαφέρον για τη γλώσσα, την ορθογραφία και τη σύνθεση ή χωρίς) την κάθε λέξη, ζήτω που καήκαμε. Θα τρελαθούμε εντελώς.
Τουλάχιστον όμως, βελτιώθηκε η θέση μου. Τα ποστ μου δεν είναι πια εντελώς λάθος, είναι και λάθος και πολύ σωστά.

 

[nickel]

Μπα! Λιγότερο καυτή θα ήταν η συζήτηση αν ήταν για το αβγό και το αυγό. Helle, θύμισέ μου να σε κεράσω ένα προφιτερόλ που ζωντάνεψες τη συζήτηση (δύο αν βρεις και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να τη σταματήσεις).
:)

 

[daeman]

Να το λήξω εγώ, θείο;
Παλικάρι, ε παληκάρι! Παλληκάρι! (Με άκουσε επιτέλους, φαίνεται πως έτσι το γράφει αυτός.) Ναι, εσένα λέω, τον μπάρμαν, που κάθεσαι και μας ακούς και κρυφογελάς σκυμμένος πίσω από τη μπάρα λέγοντας «Είναι τρελοί αυτοί οι λεξιλόγοι». Φέρε ένα γύρο έναν γύρο (κυρ-επιμελητή ή επιμελητά, θα μ' αφήσεις επιτέλους να το γράψω όπως θέλω; ) μια γύρα ginantonics σ' όλη την παρέα, εκτός αν προτιμήσει κανείς whiskiansoda. Πρόσεξε μόνο, κακομοίρη μου, να μου βάλεις τζιν με τόνικ (και μια φέτα λάιμ), όχι τίποτα τζην με τόνικ, γιατί αλλιώς θα γίνουμε μπίλιες δωμέσα! Για το whiskey, whisky, ουίσκι, ουίσκυ, ρώτα πώς το γράφει ο καθένας.

Πόσα ντεφισιτερόλ κερδίζω;

 

[Hellegennes]

Οι καλύτερες συζητήσεις είναι αυτές που προωθούν τον διάλογο, την σκέψη, την κρίση και την αμφιβολία. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι συζητήσεις που περιέχουν καθαρή πληροφορία, ανόθευτη από κόντρες, διαφορές και αντιγνωμίες είναι ατελέσφορες και αχρείαστες. Προσωπικά μού αρέσει πολύ το τσίγκλισμα και η στροφή της σκέψης προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Εδώ το γύρισα λιγάκι στο κατά πόσο είναι επιστημονικά αποδεκτό να παίρνει διαφορετικές θέσεις ένα λεξικό χωρίς να τις αιτιολογεί επαρκώς ή χωρίς να είναι αυτονόητες επιλογές.

Όλες οι γνώμες που κατατέθηκαν πάντως είναι σεβαστές, όσο κι αν διαφωνώ με την δικτατορία της λεξικογραφικής καταπίεσης. Με τούτο δεν θέλω να πω ότι θέλω να μπορώ να συμβουλεύομαι το λεξικό και να το ενστερνίζομαι μόνο όπου με συμφέρει ή κολλάει στην αισθητική μου, αλλά ότι θα ήθελα να ξεκαθάριζαν διάφορα σκοτεινά σημεία στην μεθοδολογία τους. Επίσης θα ήθελα όλα τα λεξικά να έχουν παράρτημα με όλην τους την μεθοδολογία, αναλυτικά, να ξέρω κι εγώ με ποια λογική επιλέγεται το ένα και με ποια το άλλο.

Δεν νομίζω ότι έχει να προστεθεί τίποτα άλλο στην συζήτηση, που να μην επαναλαμβάνει τα ίδια. Πολύ ωραίος ο αντίλογος και απαντάει σε πολλά σημεία που έθεσα. Χαίρομαι που βρίσκομαι ανάμεσα σε μη μηχανικούς συνομιλητές (διπλής ανάγνωσης).

Το κέρδισα το δεύτερο προφιτερόλ;

 

[nickel]

Άντε, γιατί έχουμε και πιο σοβαρά προβλήματα να λύσουμε:

Πώς ξεχωρίζουν τα παιδιά την προφορά της Αντάντ (διδάσκεται από τις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού) από την προφορά των Αντίντας (κάπου είπα ότι εδώ δεν ξέρουμε την προφορά Άντιντας).

 

[daeman]

...
Με το αυτί, ακούγοντάς την, ίσως;

Γιατί, πώς μαθαίνουν τα εγγλεζάκια την προφορά του lieutenant; Βλέποντας τη λέξη;

 

[Hellegennes]

Ούτε τα Εγγλεζάκια ούτε τα Αμερικανάκια θα έβγαζαν νόημα από την γραφή και μόνο. Για να μην πούμε ότι θα πλακώνονταν στο ξύλο για την προφορά της.

 

[nickel]

Νομίζω ότι στα βιβλία που μας δείχνει ο σύνδεσμος η Αντάντ εμφανίζεται σχεδόν παντού χωρίς το γαλλικό. Ίσως κάποιες λέξεις θα ήθελαν την υποστήριξη της ξένης (η Αντάντ (Entente)), να διεθνοποιείται σιγά σιγά η ματιά μας και να βοηθιέται η προφορά, μέχρι να βρούμε κι άλλες λύσεις.
(Ας κλείσουμε την παρένθεση.)

 

[drazen]

Πολύ μου άρεσε το ανακάτεμα που προκάλεσε η «προ(σ)σελήνωση» και παρ’ όλο που ο πειρασμός ήταν μεγάλος, μια και ξανακουνήθηκαν τα νερά του πελάγους του –ν, θα (προσπαθήσω να) παραμείνω στο θέμα του νήματος αυτού, που ήταν, αν θυμάμαι καλά, η διατήρηση του –ς της πρόθεσης «προς» σε σύνθεση με δεύτερο συνθετικό λέξη από σ-. Χρησιμοποιώντας λέξεις από σ-, πλάθονται νέες, άλλες κενές νοήματος ή/και παρατραβηγμένες, άλλες όχι. Βέβαια, στις περισσότερες των ως άνω περιπτώσεων, η πρόθεση «προς» σημαίνει «επιπροσθέτως» και όχι «επί» όπως στην περίπτωση της «προ(σ)σελήνωσης». Έτσι:
- προσχολικό/ προσσχολικό ( κάτι που γίνεται παράλληλα προς το σχολείο),
- προσαδιστικός/ προσσαδιστικός («όταν τον γνώρισα, βρισκόταν σε ένα προσαδιστικό στάδιο, αλλά τώρα, Κούλα μου, τό ‘χει παρακάνει: έχει γίνει προσσαδιστής»),
- προσνιφάρω (εισπνέω από την μύτη τα περισσεύματα στο καθρεφτάκι, πριν τις κυρίως εισπνοές)/ προσσνιφάρω (κατ’ αναλογία, αναζητώ να εισπνεύσω τους, αμελητέους, ψίλους < ψιλός: «Ψάχνει ψίλο στ’ άχερα»),
- προσκοτίζω («σε λίγο θα μου τα ψάλει ο επιμελητής, μην με προσκοτίζεις και εσύ τώρα»)/ προσσκοτίζω («δεν φτάνει που μου τα έψαλε ο επιμελητής, έχω και σένα να με προσσκοτίζεις»),
- προσαλιώνω/ προσσαλιώνω (επιπάσσω σάλιο εκεί όπου ήδη υπήρχε),
- προστάζω (διατάζω)/ προ-στάζω (MelidonisM #25: “Αγάπη, και μόνο που σε σκέφτομαι προ-στάζω”)/ προσστάζω (“βρήκε την ώρα και αυτό το ψυγείο να προσστάξει εκεί που έσταζε χθες το πλυντήριο),
- προσούρα/ προσσούρα (“δεν έφτανε που ήρθε προσουρωμένη, που ήπιε ό,τι ήπιε, μετά ήθελε και ένα προσσφηνάκι. Ε, προσσούρωσε). Προσοχή: να μην συγχέεται η αιτιατική των ανωτέρω λέξεων με: “τημ μπροσούρα” (< η μπροσούρα)
- προσιχαίνομαι/ προσσιχαίνομαι (“τον ψιλοπροσιχαινόμουνα, πριν κάνει ό,τι έκανε, αλλά, μετά από αυτό, τον προσσιχάθηκα),
- προσυγκυβέρνηση (“οι δήθεν κόκκινες γραμμές ήταν προσυγκυβερνητικά κόλπα”)/ προσσυγκυβέρνηση (“κάνουν γαργάρα τις πρότερες αρχές τους, γιατί πρέπει να δείξουν μια προσσυγκυβερνητική αλληλεγγύη”)
- προσυγυρίζω (“πριν πιαστώ καλά με το καθάρισμα, έριξα ένα προσυγυρισματάκι)/ προσσυγυρίζω (“την ξέρεις την μανία της μάνας μου με την τάξη, ακόμη και αν τα βρει όλα τακτοποιημένα, θα προσσυγυρίσει),
- προσυγχύζω/ προσσυγχύζω,
- προσυγκέντρωση/ προσσυγκέντρωση (“τα ματ δεν άφηναν τον κόσμο να προσσυγκεντρωθεί και τους διασκόρπιζαν προληπτικά”),
- προσοδομίζω/ προσσοδομίζω,
- προσεισμός/ προσσεισμός (διαφορετικό του μετασεισμού, “σαν να μην μας έφτανε ο σεισμός, ήρθαν καπάκι και οι προσσεισμικές δηλώσεις των τροϊκανών”),
- προσυχνάζω (το να επισκέπτεσαι ένα πιθανό μελλοντικό στέκι)/ προσσυχνάζω (παρασυχνάζω),
- προσυγκολλώ/ προσσυγκολλώ,
- προσκίζω/ προσσκίζω (“ίσα που φαίνεται το προσκισιματάκι στο τζην σου. Ράψ΄ το αμέσως, γιατί αν σου προσσκιστεί…”)
- προσιχτιρίζω (με λέξεις απαξιωτικές, δίνω σε κάποιον να καταλάβει ότι έρχεται η ώρα του σιχτιρίσματος)/ προσσιχτιρίζω (“εκεί που τον έβριζα, ήρθε και η μάνα μου και τον προσσιχτίρισε και αυτή”) κ.ά., ων ουκ έστιν αριθμός.

Ενδιαφέρουσα είναι η περίπτωση που το δεύτερο συνθετικό είναι δισύλλαβο ρήμα, έτσι που η (γενικά προαιρετική) χρήση της (τονιζόμενης) χρονικής συλλαβικής αύξησης, στην περίπτωση αυτή, να καταλήγει μεγάλης βοηθείας :
- προέσκαβα/ προσέσκαβα,
- προέσπασα/ προσέσπασα,
- προέσμιξα/ προσέσμιξα,
- προέστεψα/ προσέστεψα,
- προέσφιγγα/ προσέσφιγγα
- προέσφαζα/ προσέσφαζα,
- προέσ(μ)πρωχνα/ προσέσ(μ)πρωχνα, κ.ά.

Προβληματικές περιπτώσεις:
- προσ-κύρωση (τρόπος κτήσεως της κυριότητας ακινήτου)// προ-σκύρωση (τοποθέτηση σκύρων στο έδαφος πριν το χύσιμο σκυροδέματος)/ προσ-σκύρωση (ενίσχυση του σκυροδέματος με επιπλέον σκύρα)
- πρόστυχος// πρό-στιχος/ πρόσστιχος
- προ-στυλώνω, πρό-στυλος// προσ-τυλώνω (συνεχίζω να τρώω, αφού έχω χορτάσει)// προ-στύση/ προσστύση (χρήση σε όργια)

Το σοβαρό της πρότασής μου αύριο.

 

[Hellegennes]

Με όλα αυτά, θυμήθηκα ένα διήγημα που άφησα ατέλειωτο, στο οποίο είχα επινοήσει την εκπληκτική λέξη "προσταφρώνομαι". Μεγάλη απώλεια να λείπει από το λεξικό. Νομίζω ότι κάθε λεξικό για να είναι πλήρες, από εδώ και πρός πρέπει να περιέχει τα εξής που έχουν ειπωθεί:

Προσποτάμωση
Προσρεμάτωση
Προσχειμάρρωση
Προσλίμνωση
Προσλιμνοθαλάσσωση
Προσρυάκωση
Προσβάλτωση
Προσέλωση
Προσπισίνωση
Προσπελάγωση
Προσωκεάνωση
Προσαρχιπελάγωση
Προσπόντωση
Προστάφρωση
...
Και προσελήνωση.