Εν πρώτοις ευχαριστώ πολύ την Μελάνη και την Παλάβρα για την διόρθωση. Άρα υπάρχει νόμος που να το απαγορεύει. Ωραία. Θα ήθελα ωστόσο να πω κάποια πράγματα και συγχωρέστε μου την ακατάσχετη φλυαρία. Πρώτα απ' όλα, δεν πιστεύω καθόλου στην λύση διά της νομικής οδού, σε πράγματα που λύνονται -εύκολα ή με κόπο, δεν έχει σημασία- μέσω της εκπαίδευσης. Η εκπαίδευση είναι πραγματική λύση, γιατί αφενός φροντίζει για την εξάλειψη φαινομένων και όχι για τον κατ' οίκον περιορισμό τους, αφετέρου είναι μέτρο πρόληψης, όχι καταστολής, πράγμα που πάντα είναι προτιμότερο.
Δεύτερο θέμα: νόμοι σαν αυτόν που παραθέσατε, οδηγούν στον νόμο περί δημοσίας αιδούς, περί δημόσιας περιύβρισης, περί δημόσιας εξύβρισης, περί απαγορεύσης παιγνίων (βιντεοπαιχνιδιών), περί προσβολής μνήμης νεκρού (τέρμα οι κουβέντες για το τι έκαναν οι πεθαμένοι πολιτικοί μας) και στην ίδια την ύπαρξη του ΕΣΡ. Λογοκρισία, λογοκρισία και λογοκρισία με μια δόση ανελευθερίας και υποταγής στο τι θεωρεί ο καθένας ακόλαστο (κατά διάφορες γιαγιάδες, ακόμα και ένα φιλί στο στόμα). Μην και ξεχάσατε ότι στις ίδιες ακριβώς αρχές βασίστηκε και η λογοκρισία της δικτατορίας; Περιορισμός της ελευθεροτυπίας, κτλ; Ψηφίστηκε ή όχι, δείτε λίγο την διατύπωση αυτού του νόμου: "1. Όποιος από πρόθεση, δημόσια προφορικά ή διά του τύπου ή μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο...". Δείτε πόσο εύκολα πέρασε από τον προφορικό λόγο στον τύπο, από εκεί στο Ίντερνετ κι από εκεί σε "οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο". Ειδικά αυτή η τελευταία διατύπωση συμπεριλαμβάνει κάθε εκδήλωση τέχνης. Πού καταλήγει λοιπόν η δημοκρατία μας; Στο ίδιο σημείο που κατέληξε η ΧΑ με το Χυτήριο, για να μην θυμηθώ τώρα τον Καζαντζάκη. Το κάθε μέσο ή τρόπος περιλαμβάνει τα πάντα.
Αλλά ας υποθέσουμε ότι η τέχνη είναι στο απυρόβλητο. Ωραία. Άρα ο ρατσιστής μπορεί να φτιάξει θεατρικές παραστάσεις και να κάνει την προπαγάνδα του από εκεί. Τι έλυσε λοιπόν ο αντιρατσιστικός νόμος; Απολύτως τίποτα. Μήπως στην Γερμανία δεν έχει νεοναζί; Μήπως δεν γίνονται επεισόδια; Και τι είναι άραγε η προτροπή σε εγκλήματα; Κυριολεκτικά μπορείς να ποινικοποιήσεις τα πάντα με αυτήν την αιτιολογία. Μπορείς να ποινικοποιήσεις τις βίαιες ταινίες, τα βίαια βιντεοπαιχνίδια, ακόμα και τα ίδια τα δελτία ειδήσεων.
Για να απαντήσω λίγο σε αυτό που ρώτησε ο drsiebenmal: "Είναι θέμα ελευθερίας της άποψης να διδάσκεις ως επιστημονική θεωρία τη Βίβλο; Είναι θέμα ελευθερίας της άποψης να επαινείς αιματοβαμένες ιδεολογίες;"
Ναι και ναι. Εφόσον δεν το κάνεις μέσω της εκπαίδευσης, φυσικά και ναι. Τα βιβλία και τα προγράμματα της εκπαίδευσης δεν βγαίνουν με δημοκρατικές διαδικασίες, είναι δουλειά των αρχών. Άρα δεν βασίζονται στο τι πιστεύει ο κάθε ένας αλλά στο τι είναι επιστημονικά αποδεκτό. Τώρα, αιματοβαμμένες ιδεολογίες είναι σχεδόν όλες: και ο ναζισμός, ο απολυταρχισμός, ο φασισμός, η ίδια η δημοκρατία, ο κομμουνισμός, όλες οι θρησκείες. Θέλετε να μετρήσουμε πόσες προτροπές σε κακουργήματα έχει η Αγία Γραφή; Μην μου πείτε πάλι για συμψηφισμούς, η δημοκρατία αντιμετωπίζει τις ίδιες πράξεις με τον ίδιο τρόπο -ή έτσι οφείλει- όποιος κι αν είναι αυτός που τις διέπραξε.
Όσο για το αν η δημοκρατία είναι τέλεια, σαφώς δεν είναι -και δεν μπορεί να είναι- τέλεια στην εφαρμογή της, αλλά οφείλει να είναι τέλεια στην θεωρία. Δεν είναι μακριά η μέρα που απαγορεύσεις επί απαγορεύσεων θα μας οδηγήσουν στο να μην μπορούμε να μιλάμε. Γιατί τι μου επιτρέπει τελικά η σημερινή δημοκρατία; Δεν μπορώ δημόσια να βρίσω πολιτικούς, αστυνομικούς, να προσβάλω το κράτος και τους θεσμούς του, να βρίσω κάποιον δημοσίως, να βγω έξω χωρίς μπλουζάκι, να μιλήσω δημόσια για πράγματα που μπορεί να θίγουν την σημερινή μορφή του πολιτεύματος, άρα και το να μιλήσω για κομμουνισμό, αναρχισμό, να γράψω στο Ιντιμίντια -που και η ίδια του η ύπαρξη τίθεται υπό αμφισβήτηση υπ' αυτές τις συνθήκες-, να κριτικάρω τον Παπανδρέου, τον Καραμανλή (τους πεθαμένους), ακόμα και τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Μου επιτρέπει να τα κάνω όλα αυτά στο σπίτι μου. Ευχαριστώ δημοκρατία, τρομερό προνόμιο. Κι αυτό βέβαια με την προϋπόθεση ότι το σπίτι μου έχει καλή μόνωση, μην τυχόν με ακούσουν οι γείτονες, αλλιώς στην εξοχή. Αρκεί να μην έχει αντίλαλο, που φτάνει σε κατοικημένη περιοχή. Στην μέση του Αιγαίου τουλάχιστον μπορώ. Αρκεί να μην περνάει κανένα πλοίο και με ακούσει κανείς.
