Έρλι έιτιζ, πρώτη φορά στο Βελιγράδι, πρώτα καφέ στο Κόνι, βόλτα κι αγνάντεμα στοΚαλεμέγκνταν, και το βράδυ στοΣλάβιγιαγια την καλή τηνκαρατζόρτζεβα σνίτσλακαι λευκό κρασί απ' τις όχθες του Δρείνου, με το ινχάους σερβογιουνιβέρσαλ κάβερ μπαντ με τη μελαχρινή-στερνοκοκκινομάλλα γλαστραγουδίστρια να κάνει τσαχπινιές και ψόφια κέφια, πόζντραβ ιζ Μπεόγκραντα. Αυτά τις πρώτες μέρες που είχαμε ακόμα ντόλαρς. Μετά, φασόλια με λουκάνικα απ' το μπακάλικο, αν βρίσκαμε, σάλτσααΐβαρ(πιπερομελιτζάνα) στο ψωμί και σλιβόβιτσα χύμα. Υπαρκτός βαλκανισμός.
Κάτσε πρώτα να βρω τον κολέγκα σερβοσπουδαγμένο αρχαιολόγο-δύτη, γιατί τέτοια ωραία μέρα θα 'χει πάρει τα βουνά και τα λαγκάδια με το ποδήλατο. Τα δικά μου σέρβικα είναι για τα κλάματα (και για βρισίδι).
Κι άμα τους βάλεις και τον Έλληνα και τον Άγγλο σε κουστούμι και τους δώσεις μια ποδοσφαιρική ομάδα τότε γίνονται σαν τον κύριο του άλλου βίδεου (που δεν μπορώ να το βρω πρωί πρωί, ξέρετε ποιόν λέω, ντε! ).
... Δεν ξέρω αν εννοείς αυτό - που είναι δίκοπο και μάλλον άσχετο με το αρχικό που έβαλε η Μπέρνι με τον Homo erectus imbecilius - όμως μου το θύμισες, SBE, και κατά σύμπτωση το ξανάβλεπα πάλι χτες το βράδυ. Good ev'nin' Brian.