Ριπλέι:
Πόση καλοσύνη
γύρω μου κι εντός
από του παντός
τη μεγαλοσύνη
Βάρκα με προσμένει
μ' ανοιχτό πανί
κι οι εφτά ουρανοί
πάνω μου ανοιγμένοι
Βαδίζοντας προσεκτικά στο Ιστορικό Κέντρο της Αθήνας
- Thread starter Palavra
- Start date
Ριπλέι:
Πόση καλοσύνη
γύρω μου κι εντός
από του παντός
τη μεγαλοσύνη
Βάρκα με προσμένει
μ' ανοιχτό πανί
κι οι εφτά ουρανοί
πάνω μου ανοιγμένοι
Από τον Κοινωνικό Άτλαντα της Αθήνας
Η Αθήνα στον οθωμανικό χάρτη του 1827
Στην συλλογή των αυτοκρατορικών διαταγών του Οθωμανικού Αρχείου της Πρωθυπουργίας στην Κωνσταντινούπολη, βρίσκεται ένας έγχρωμος χειρόγραφος χάρτης της Αθήνας. Είναι ταξινομημένος υπό τον τίτλο «Σχέδιο του Κάστρου και της Πόλης της Αθήνας» (Atina kalesiyle varoşunun krokisi) και αποτελεί τον μοναδικό οθωμανικό χάρτη που γνωρίζουμε για την πόλη. Οι διαστάσεις του είναι 141,5 x 112 εκ, αλλά παρέμεινε διπλωμένος για χρόνια με αποτέλεσμα να υπάρχουν ορατά σημάδια υγρασίας και αλλοίωση των χρωμάτων. Όλες οι ενδείξεις και τα ονόματα του χάρτη είναι γραμμένα στην οθωμανική γλώσσα, συμπεριλαμβανομένων των επιγραφών στα δύο ορθογώνια πλαίσια δεξιά και αριστερά στο πάνω μέρος. Ο χαρτογράφος παραμένει ανώνυμος.
...
Η Αθήνα παραδόθηκε στους Οθωμανούς και τον επικεφαλής τους Κιουταχή (Reşid Mehmed Paşa) στις 25 Μαΐου 1827, μετά την δεύτερη και αποφασιστική πολιορκία κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Ο οθωμανικός αυτός χάρτης, που είναι καθαρά στρατιωτικού τύπου, πιθανότατα δημιουργήθηκε κατά την διάρκεια της πολιορκίας, ίσως βασιζόμενος και σε άλλους, δυτικής προέλευσης χάρτες, ως χρήσιμο εργαλείο για τη μάχη και αργότερα, μετά την κατάκτηση, στάλθηκε και προσφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη ανακοινώνοντας τη νίκη.
Η Αθήνα στον οθωμανικό χάρτη του 1827
Στην συλλογή των αυτοκρατορικών διαταγών του Οθωμανικού Αρχείου της Πρωθυπουργίας στην Κωνσταντινούπολη, βρίσκεται ένας έγχρωμος χειρόγραφος χάρτης της Αθήνας. Είναι ταξινομημένος υπό τον τίτλο «Σχέδιο του Κάστρου και της Πόλης της Αθήνας» (Atina kalesiyle varoşunun krokisi) και αποτελεί τον μοναδικό οθωμανικό χάρτη που γνωρίζουμε για την πόλη. Οι διαστάσεις του είναι 141,5 x 112 εκ, αλλά παρέμεινε διπλωμένος για χρόνια με αποτέλεσμα να υπάρχουν ορατά σημάδια υγρασίας και αλλοίωση των χρωμάτων. Όλες οι ενδείξεις και τα ονόματα του χάρτη είναι γραμμένα στην οθωμανική γλώσσα, συμπεριλαμβανομένων των επιγραφών στα δύο ορθογώνια πλαίσια δεξιά και αριστερά στο πάνω μέρος. Ο χαρτογράφος παραμένει ανώνυμος.
...
Η Αθήνα παραδόθηκε στους Οθωμανούς και τον επικεφαλής τους Κιουταχή (Reşid Mehmed Paşa) στις 25 Μαΐου 1827, μετά την δεύτερη και αποφασιστική πολιορκία κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Ο οθωμανικός αυτός χάρτης, που είναι καθαρά στρατιωτικού τύπου, πιθανότατα δημιουργήθηκε κατά την διάρκεια της πολιορκίας, ίσως βασιζόμενος και σε άλλους, δυτικής προέλευσης χάρτες, ως χρήσιμο εργαλείο για τη μάχη και αργότερα, μετά την κατάκτηση, στάλθηκε και προσφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη ανακοινώνοντας τη νίκη.
Costas
¥
Είναι σωστό να μιλάμε για οθωμανική γλώσσα; Ξέρω ότι τα παλιά τούρκικα, τα οθωμανικά τούρκικα, είχαν πολύ περισσότερες περσικές κλπ. λέξεις, αλλά και τα ελληνικά της επανάστασης είχαν πολύ περισσότερες τουρκικές, ιταλικές κλπ. λέξεις, π.χ. οι υπουργοί της σήμερον λέγονταν μινίστροι, αλλά αυτό δεν μας κάνει να τα λέμε κάπως αλλιώς, πάντα ελληνικά τα λέμε. Επίσης, υπάρχει το ιστορικό βάρος της υπόθεσης: ενώ επί αιώνες και εμείς και οι Ευρωπαίοι λέγαμε Τούρκοι, τούρκικα κλπ. τώρα υπάρχει αυτή η στροφή προς τον όρο Οθωμανός, οθωμανικός κλπ., όχι μόνο για τον εν γένει υπήκοο του σουλτάνου (που μπορεί να μην ήταν Τούρκος) αλλά και για τον Τούρκο. Οι Έλληνες και οι άλλοι λαοί έζησαν επί αιώνες κάτω από τους Τούρκους, έτσι το έλεγαν οι ίδιοι, παρότι ήταν Οθωμανοί υπήκοοι. Οπότε αυτή η αλλαγή του όρου σε όλες τις χρήσεις, που έχει γίνει κάπως αυτόματη, με ενοχλεί, και κατά μείζονα λόγο συνοφρυώνομαι όταν ακούω για "οθωμανική γλώσσα" αντί για "τούρκικη γλώσσα". Γιατί αν μου φαίνεται λογικό το "Οθωμανός" προκειμένου για υπήκοο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ασχέτως εθνικότητας, είτε δηλαδή αυτός είναι Τούρκος είτε Έλληνας είτε Σέρβος είτε Άραβας, όμως η οθωμανική γλώσσα ποια είναι; η τουρκική; η ελληνική; η σερβική; η αραβική;
Marinos
¥
Στη διεθνή ιστοριογραφία η στροφή από το Turkish στο Ottoman (κ.ο.κ.) μετράει πολύ περισσότερο από μισό αιώνα ζωής, στην ελληνική είναι πιο πρόσφατη. Οπωσδήποτε η "οθωμανική περίοδος" είναι πολύ ακριβέστερος όρος από την "τουρκοκρατία"· ενδεχομένως η "οθωμανική γλώσσα" είναι κάτι σαν υπερδιόρθωση (που λέει κι ο Σαραντάκος), και σ' αυτό πιθανότατα έχουμε επηρεαστεί από την αντίδρασή μας στο λεξιλόγιο και τα συμπαρομαρτούντα της "τουρκοκρατίας".
Η οθωμανική τουρκική έχει το δικό της κεφάλαιο στην ιστορική γλωσσολογία. Αν μη τι άλλο επειδή πρέπει να αντιδιαστέλλεται από τη σημερινή τουρκική, της Τουρκικής Δημοκρατίας του Ατατούρκ. Το επίθετο «οθωμανικός» χρησιμοποιείται πρώτα ως πολιτικός προσδιορισμός (του δυναστικού κράτους των Οθωμανών) κι έπειτα ως πολιτιστικός. Υπάρχουν επομένως οθωμανικός πολιτισμός, οθωμανική τέχνη, οθωμανική αρχιτεκτονική. Ο χαρακτήρας των πολιτιστικών αυτών μορφωμάτων δεν μπορεί να ονομαστεί τίποτε άλλο παρά «οθωμανικός», γιατί αποτέλεσε κράμα (επιτυχές) αρκετών στοιχείων από προηγούμενες παραδόσεις (νεοπερσική, σελτζουκική, ισλαμική, ρωμαιο-βυζαντινή κλπ.) που μπολιάστηκαν σε κάτι νέο. Έτσι και η γλώσσα, η γλώσσα του πολιτικά και κοινωνικά κυρίαρχου στοιχείου εννοείται, εφόσον χρειάζεται να ταξινομηθεί, δεν μπορεί να ονομαστεί τίποτε άλλο παρά οθωμανική. Δεν είναι η γλώσσα των υπηκόων (των εθνικών ή μη εθνικών μειονοτήτων), αυτές έχουν το δικό τους χαρακτηρισμό.
SBE
¥
Να πω αυτό που έχω ακούσει να το λέει φίλη μου με πατέρα Κούρδο και μητέρα Ελληνίδα, καταγωγής από Καππαδοκία: όταν ο πατέρας της πήγε να γνωρίσει την οικογένεια της μέλλουσας συζύγου του, η μόνη κοινή γλώσσα που είχαν ήταν τα τούρκικα. Οπότε μίλησαν τούρκικα. Κι ο Κούρδος, εντυπωσιασμένος, θυμάται ακόμα ότι τα πεθερικά του δεν μιλάγανε απλά τούρκικα αλλά οθωμανικά, ενώ αυτός μίλαγε, λέει, πολύ χωριάτικα.
Στη χώρα που δεν ξέρει να πλουτίσει
ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ
Καθημερινή 04.03.2017
Αυτό που δείχνει ολοφάνερα την απογύμνωση της οικονομίας είναι ότι στη χώρα μας δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει το θετικό spillover effect. Δεν μπορεί δηλαδή μια νέα λειτουργία να παρασύρει παράλληλες δράσεις και επενδύσεις, να προκαλέσει συστάδες υγιούς επιχειρηματικότητας, να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση γιατί πολλοί μπορεί να ήθελαν αλλά ελάχιστοι μπορούν. Αδυνατούν: να παραγάγουν, να προσφέρουν, να συνδεθούν, να πλουτίσουν. Οι εξαιρέσεις δημιουργικότητας –σε θεσμικό πλαίσιο με προοπτική– κυρίως στον κλάδο του τουρισμού, λίγες στον τομέα της καινοτομίας και σχεδόν καμία στον χώρο του πολιτισμού δείχνουν περίτρανα ότι οι καλές, μεμονωμένες περιπτώσεις είναι νησίδες σε ωκεανό. Λείπει ο κοινωνικός ιστός με αιμοφόρα αγγεία, λείπει το δίκτυο της συνέργειας, λείπει το κίνητρο, λείπει το προς επένδυση κεφάλαιο.
Ας δούμε μερικά παραδείγματα στην Αθήνα. Το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος δεν έχει προς το παρόν καμία θετική επίδραση στην ευρύτερη περιοχή. Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση είναι μια ναυαρχίδα στην επιχειρηματική και πνευματική ερημιά του Νέου Κόσμου. Τα νέα ξενοδοχεία στην Αθήνα αγωνίζονται να ανεβάσουν τις περιοχές όπου δραστηριοποιούνται και στην καλύτερη περίπτωση θα δουν να ανοίγει ένα καφέ και ένα εστιατόριο. Το ΕΜΣΤ στη Συγγρού, όταν αποφασίσει να ανοίξει, θα είναι μόνο ανάμεσα σε κάκιστες και ρυπαρές πολυκατοικίες. Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Ιδρύματος Γουλανδρή στην Ερατοσθένους θα είχε «σηκώσει» όλον τον δρόμο αν ζούσαμε σε μια κοινωνία με άλλες δυνατότητες. Σε άλλες εποχές, με άλλες κυβερνήσεις που θα ήξεραν ότι η δουλειά φέρνει πλούτο, ότι ο ανταγωνισμός φέρνει ευημερία και ότι ο επενδυτής θέλει υποστηρικτικές επεμβάσεις (και από την Τοπική Αυτοδιοίκηση), όλες οι επενδύσεις, από τις μείζονες έως την ελάχιστη, θα προκαλούσαν θετικές επιδράσεις. Η χώρα έχει «καθίσει» σε σημείο βύθισης και αυτό δεν θα το ακούσει κανείς στις ειδήσεις της ΕΡΤ. Γιατί αυτό που ξέρει ο κόσμος της καθημερινότητας είναι ότι μας δυναστεύουν κλίκες (π.χ. η απεργία στα ΜΜΜ) και συμμορίες (ξυλοδαρμοί και βανδαλισμοί) και ότι η κυβέρνηση επιχαίρει με τη διάλυση της ιδιωτικής οικονομίας. Όσα ξενοδοχεία και να ανοίξουν, όσα εστιατόρια και να γεμίσουν, η αληθινή οικονομία απλώς παρακολουθεί βυθιζόμενη σε μια καταθλιπτική έρημο ακινησίας.
ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ
Καθημερινή 04.03.2017
Αυτό που δείχνει ολοφάνερα την απογύμνωση της οικονομίας είναι ότι στη χώρα μας δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει το θετικό spillover effect. Δεν μπορεί δηλαδή μια νέα λειτουργία να παρασύρει παράλληλες δράσεις και επενδύσεις, να προκαλέσει συστάδες υγιούς επιχειρηματικότητας, να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση γιατί πολλοί μπορεί να ήθελαν αλλά ελάχιστοι μπορούν. Αδυνατούν: να παραγάγουν, να προσφέρουν, να συνδεθούν, να πλουτίσουν. Οι εξαιρέσεις δημιουργικότητας –σε θεσμικό πλαίσιο με προοπτική– κυρίως στον κλάδο του τουρισμού, λίγες στον τομέα της καινοτομίας και σχεδόν καμία στον χώρο του πολιτισμού δείχνουν περίτρανα ότι οι καλές, μεμονωμένες περιπτώσεις είναι νησίδες σε ωκεανό. Λείπει ο κοινωνικός ιστός με αιμοφόρα αγγεία, λείπει το δίκτυο της συνέργειας, λείπει το κίνητρο, λείπει το προς επένδυση κεφάλαιο.
Ας δούμε μερικά παραδείγματα στην Αθήνα. Το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος δεν έχει προς το παρόν καμία θετική επίδραση στην ευρύτερη περιοχή. Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση είναι μια ναυαρχίδα στην επιχειρηματική και πνευματική ερημιά του Νέου Κόσμου. Τα νέα ξενοδοχεία στην Αθήνα αγωνίζονται να ανεβάσουν τις περιοχές όπου δραστηριοποιούνται και στην καλύτερη περίπτωση θα δουν να ανοίγει ένα καφέ και ένα εστιατόριο. Το ΕΜΣΤ στη Συγγρού, όταν αποφασίσει να ανοίξει, θα είναι μόνο ανάμεσα σε κάκιστες και ρυπαρές πολυκατοικίες. Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Ιδρύματος Γουλανδρή στην Ερατοσθένους θα είχε «σηκώσει» όλον τον δρόμο αν ζούσαμε σε μια κοινωνία με άλλες δυνατότητες. Σε άλλες εποχές, με άλλες κυβερνήσεις που θα ήξεραν ότι η δουλειά φέρνει πλούτο, ότι ο ανταγωνισμός φέρνει ευημερία και ότι ο επενδυτής θέλει υποστηρικτικές επεμβάσεις (και από την Τοπική Αυτοδιοίκηση), όλες οι επενδύσεις, από τις μείζονες έως την ελάχιστη, θα προκαλούσαν θετικές επιδράσεις. Η χώρα έχει «καθίσει» σε σημείο βύθισης και αυτό δεν θα το ακούσει κανείς στις ειδήσεις της ΕΡΤ. Γιατί αυτό που ξέρει ο κόσμος της καθημερινότητας είναι ότι μας δυναστεύουν κλίκες (π.χ. η απεργία στα ΜΜΜ) και συμμορίες (ξυλοδαρμοί και βανδαλισμοί) και ότι η κυβέρνηση επιχαίρει με τη διάλυση της ιδιωτικής οικονομίας. Όσα ξενοδοχεία και να ανοίξουν, όσα εστιατόρια και να γεμίσουν, η αληθινή οικονομία απλώς παρακολουθεί βυθιζόμενη σε μια καταθλιπτική έρημο ακινησίας.
rogne
¥
Δηλαδή πώς θα επηρεαζόταν θετικά από τον Νιάρχο ή τον Ωνάση η γύρω περιοχή, ανάμεσα σε λεωφόρους ταχείας κυκλοφορίας όπως η Συγγρού και η παραλιακή; (Αφήνω απέξω το ΕΜΣΤ, γιατί παραδίπλα στο Κουκάκι, για να μη φτάσω μέχρι Πετράλωνα, γίνεται ήδη εδώ και καιρό ένας μικρός χαμός από καφέ και ταβέρνες.) Το Πομπιντού στο Παρίσι π.χ. δεν πήγαν να το φτιάξουν εκεί που τρέχουν τα (ενίοτε μεθυσμένα...) αυτοκίνητα με 200, μες στο κέντρο της πόλης το έφτιαξαν, μες στα μεσαιωνικά σοκάκια. Και, σε σχέση με το είδος της οικονομικής ανάπτυξης μιας περιοχής λόγω τέτοιων ιδρυμάτων, σάμπως γύρω απ' το Πομπιντού συνωστίζονται οι στάρτ-απ; Καφέ και τουριστικά καταστήματα έχει κι εκεί.
Εχμ, γύρω γύρω από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση έχει, εκτός από φαγάδικα, στριπτιτζάδικα και άλλα -άδικα παρεμφερούς αντικειμένου. Υπό μία έννοια, τουριστικά καταστήματα είναι κι αυτά, δεν αντιλέγω, θα ήταν ωραία όμως να φρόντιζε και κανένας δήμος να ομορφύνει λίγο η περιοχή.
rogne
¥
Τόσα χρόνια (πρέπει να ’ναι μοναδικό φαινόμενο παγκοσμίως) υπάρχει ολόκληρο πανεπιστήμιο μέσα στα στριπτιτζάδικα, δεν είδα κανέναν ν’ ασχολείται. Άσε που ούτε τη Στέγη τη βλέπω να έχει πρόβλημα με αυτό, υποθέτω δεν τους πειράζει η συνύπαρξη υψηλής και, χμ, χαμηλής κουλτούρας, πιθανώς να τους αρέσει κιόλας (και δεν τους αδικώ, έχει κάτι το γοητευτικό). Πάντως, ξαναλέω, στη Συγγρού δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν και πολλά πράγματα, δεν είναι τυχαίο ότι μαζεύτηκαν εκεί τα διάφορα -άδικα.
Κατά τ’ άλλα, για να μην πουλάμε και τρέλα, προφανώς ο Βατόπουλος για τα δεινά της χώρας, των απεργιών, του ΣΥΡΙΖΑ κλπ. ήθελε να μιλήσει, απλώς σα να διάλεξε άσχετη αφετηρία, μου φαίνεται, και σα να ξέχασε τα προφανή.
Κατά τ’ άλλα, για να μην πουλάμε και τρέλα, προφανώς ο Βατόπουλος για τα δεινά της χώρας, των απεργιών, του ΣΥΡΙΖΑ κλπ. ήθελε να μιλήσει, απλώς σα να διάλεξε άσχετη αφετηρία, μου φαίνεται, και σα να ξέχασε τα προφανή.
Ο Βατόπουλος είναι γνωστός περιπατητής. Δεν μπορώ να φανταστώ ποιο μπορεί να είναι το δικό του όραμα για το θετικό spillover effect, τη θετική διάχυση, τον θετικό αντίκτυπο, τις θετικές επιδράσεις, τις εξωτερικότητες. Περισσότερο, έχω την εντύπωση, θέλει να πει αυτά που λέει γενικεύοντας στο τελευταίο τεταρτημόριο του κειμένου του.
SBE
¥
Πάντως εγώ που πήγα μια βόλτα από το ΠΣΝ πριν καναδυό μήνες είδα από τη μια μεριά δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, από την άλλη πυκνοχτισμένη περιοχή όλο κατοικίες οι οποίες δεν προσφέρονται για μετατροπή σε άλλο είδος χρήσης. Είμαι σίγουρη ότι καθώς θα εδραιώνεται το πάρκο όλο και κάποιος θα ανοίξει καμιά καφετέρια ή κανένα εστιατόριο εκεί κοντά, αλλά αυτή είναι η οικονομία που είχαμε πάντα. Το πιο εύκολο πράγμα στην Ελλάδα είναι ο καφές και η μάσα ακόμα και στην τελευταία βουνοκορφή.
Ειδικά για τη Συγγρού, τα μεγάλα ξενοδοχεία χτίστηκαν όταν από εκεί πέρναγες για το αεροδρόμιο. Τώρα που το αεροδρόμιο είναι πολύ μακριά ίσως μοιάζουν παράταιρα.
Το οικονομικό spillover που ονειρεύεται ο αρθρογράφος δεν είναι απαραίτητα τοπικό. Μπορεί μια επιχείρηση να ορθοποδήσει και να τα πηγαίνει μια χαρά προσφέροντας βοηθητικές υπηρεσίες στο Πάρκο από τη Λάρισα. Ή από την Ελευσίνα, αν σας φαίνεται μακριά η Λάρισα.
Ειδικά για τη Συγγρού, τα μεγάλα ξενοδοχεία χτίστηκαν όταν από εκεί πέρναγες για το αεροδρόμιο. Τώρα που το αεροδρόμιο είναι πολύ μακριά ίσως μοιάζουν παράταιρα.
Το οικονομικό spillover που ονειρεύεται ο αρθρογράφος δεν είναι απαραίτητα τοπικό. Μπορεί μια επιχείρηση να ορθοποδήσει και να τα πηγαίνει μια χαρά προσφέροντας βοηθητικές υπηρεσίες στο Πάρκο από τη Λάρισα. Ή από την Ελευσίνα, αν σας φαίνεται μακριά η Λάρισα.
Πετσωμένο Μπι-Μπι-Σι!
www.ertnews.gr
Το πλήρες πρόγραμμα:
"Acropolis Now": Εκπομπή στο BBC για την προσβασιμότητα των ΑμεΑ στην Ακρόπολη
Το «πιο δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο της Ελλάδας, την Ακρόπολη» επισκέπτεται ο γνωστός παρουσιαστής του BBC Ade Adepitan, στην εκπομπή με τίτλο
www.ertnews.gr
Το πλήρες πρόγραμμα:
Last edited:
Δεν έχω καταλάβει. Κάποτε συζητούσαν για ένα πολιτιστικό πάρκο γύρω από το ΕΑΜ (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο) που θα περιλάμβανε τον χώρο του Ακροπόλ και του ΕΜΠ. Τελικά, η αρχιτεκτονική πρόταση για την αναβάθμιση του ΕΑΜ που παρουσιάστηκε τον Φεβρουάριο προβλέπει κάτι για την γειτονιά του Μουσείου; Ανησυχώ μη χαθεί η εικαστική και πολιτιστική κληρονομιά που έχει κατατεθεί στις επιφάνειες του ΕΜΠ από την ελεύθερη έκφραση των βανδάλων.
www.lifo.gr
Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο: Εικόνες που προκαλούν θλίψη- Βανδαλισμοί και φθορές | LiFO
Τις ανάρτησε ο ιστορικός τέχνης Μεγακλής Ρογκάκος
www.lifo.gr