Επειδή φημολογείται ότι κάποιοι πλουτίζουν από το να συνεργάζονται με το εξωτερικό και να τα παίρνουν μαύρα αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι δουλεύουν ανασφάλιστοι, δουλεύουν με τους ίδιους όρους. Είναι εύκολο να μεταθέτουμε το πρόβλημα σε αυτούς... τους βολεμένους... και να μην αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα ως έχει. Είναι ή δεν είναι άδικη η φορολόγηση και ο τρόπος πληρωμής της ασφάλισης για όσους δουλεύουν ως μεταφραστές, επιμελητές, υποτιτλιστές για λογαριασμό άλλων; Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να ασχοληθούμε με τη βελτίωση των συνθηκών ζωής μας και ένας τρόπος είναι να διεκδικήσουμε ένα βιώσιμο πλαίσιο φορολόγησης και ασφάλισης. Τώρα, το να εξισώνουμε τον απεργοσπάστη με τον ανασφάλιστο ή κακοπληρωμένο μεταφραστή χωρίς να έχουμε την πρόθεση να βελτιώσουμε τους παράγοντες που εμποδίζουν την επιβίωσή μας είναι απαράδεκτο. Σαν να λέμε, εγώ δεν κάνω απεργία γιατί δεν κάνει ο διπλανός μου. Εν προκειμένω, ποιος είναι ο απεργοσπάστης;
Ανασφάλιστη εργασία στο χώρο της μετάφρασης
- Thread starter Count Baltar
- Start date
rogne
¥
Τέλος λοιπόν με τα προσωπικά.
Διαφωνούμε στο εξής πολύ απλό: εσύ λες ότι τις τιμές τις ρίχνουν οι συνάδελφοι, εγώ λέω ότι τις τιμές τις ρίχνουν οι εταιρείες. Αν μπορέσουμε να επιβάλουμε κάποτε ελάχιστες αμοιβές, τότε ναι, να λέμε ότι όσοι δέχονται να δουλεύουν για λιγότερα δρουν αντισυναδελφικά (αφήνω κατά μέρος τον εντελώς άστοχο όρο "απεργοσπάστες" γιατί το μόνο που κάνει είναι να παραπλανεί). Όπως αντιλαμβάνεσαι, απέχουμε ακόμα πολύ από τον στόχο αυτό, αν και ίσως έχεις δει ότι ο ΣΜΕΔ τουλάχιστον δουλεύει πυρετωδώς ακριβώς προς αυτή την κατεύθυνση. Όσο για τον "παιδαγωγικό" ρόλο του ΣΜΕΔ, είναι αυτονόητο ότι τον πληροί στην εντέλεια, όπως το κάνουν κι άλλοι, συλλογικοί φορείς ή μεμονωμένοι συνάδελφοι.
Την άποψή σου την εξέφρασε στην ημερίδα για το "επάγγελμα του μεταφραστή" και ο ιδιοκτήτης μεταφραστικής εταιρείας κ. Παυλίδης, και την εγκωμίασε (όλως ειρωνικώς) η συνάδελφος που μας είπε ότι έκανε πρακτική άσκηση στο Λουξεμβούργο προς 1.200 ευρώ τον μήνα (βλ. το σχετικό νήμα). Αυτό που δεν είπα εκεί, λόγω ασφυξίας και προχωρημένου της ώρας, είναι το εξής (και ειπώθηκε ήδη παραπάνω): η άποψή σου/σας σήμερα, υπό τις παρούσες συνθήκες, ισοδυναμεί με το να λέμε ότι, στον χώρο των μισθωτών, όποιος δέχεται να δουλεύει για λιγότερα από τον βασικό μισθό σε έναν κλάδο (ή τον βασικό μισθό της υπό κατάργηση ΕΓΣΣΕ για τους "ανειδίκευτους", υποτίθεται) φταίει που έχουν καταργηθεί οι περισσότερες κλαδικές συλλογικές συμβάσεις και θα καταργηθεί σε μερικούς μήνες και η ΕΓΣΣΕ. Λοιπόν, εντάξει, "φταίει" με μια έννοια, γιατί δείχνει ότι όλα τα κεκτημένα του μέχρι σήμερα και αυτός και οι εργαζόμενοι συνολικά, μέσω των σωματείων και των οργανώσεών τους, τα θεωρούσαν αυτονόητα και δεν έκαναν τίποτα για να τα περιφρουρήσουν. Αλλά, σοβαροί να είμαστε, η αδυναμία αυτή (που η απόπειρα ατομικής υπέρβασής της οδηγεί πλέον με μαθηματική ακρίβεια στην απόλυση) δεν είναι το αίτιο της σημερινής κατάστασης: είναι η ευκαιρία που δίνεται σε κράτος και εργοδότες για να υποτιμήσουν την εργασία μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Και τέτοιες ευκαιρίες, φυσικά, δεν χάνονται.
Στον χώρο των αυτοαπασχολούμενων/εξωτερικών, τέτοια κεκτημένα δεν είχαμε ποτέ. Τώρα αγωνιζόμαστε για να τα πετύχουμε, μέσα στις συνθήκες που όλοι ξέρουμε. Η μεταφραστική "βιομηχανία" είναι πολύ νέα ακόμα στη χώρα, και προφανώς είναι η κατάλληλη στιγμή για ν' ανθίσει, "κάνοντας την κρίση ευκαιρία"... Μέχρι σήμερα, οι καλές αμοιβές ήταν εν πολλοίς προϊόν προσωπικής διαπραγμάτευσης. Σήμερα (και για το προβλεπόμενο μέλλον), αυτό πια δεν αρκεί ούτε γι' αστείο. Η προσωπική ευθύνη έχει μειωθεί δραματικά: όποιος/α δεν δέχεται να δουλέψει για 1-2 λεπτά τη λέξη, τίθεται εκτός αγοράς, γιατί η αγορά κατακλύζεται πια από εταιρείες που ρίχνουν τις τιμές. Χρειαζόμαστε συλλογικούς τρόπους άμυνας και αντίστασης. Έπρεπε να φτάσει ο κόμπος στο χτένι για ν' αρχίσουμε να το καταλαβαίνουμε, και ακόμα (απ' ό,τι βλέπει κανείς και εδώ) απέχουμε πολύ απ' το να το εμπεδώσουμε.
Αν εξακολουθείς να πιστεύεις (εσύ και όποιος άλλος) παρά ταύτα ότι το σωστό είναι να στιγματίζουμε "όσους ρίχνουν τις τιμές", δεν μπορώ παρά να επαναλάβω ότι διαφωνούμε ριζικά και θα βρεθούμε μοιραία κάποια στιγμή σε ευθεία σύγκρουση. Αν πάλι βρίσκεις ότι υπάρχουν περιθώρια για συλλογικούς τρόπους άμυνας και αντίστασης, όποιοι κι αν είναι αυτοί οι τρόποι και όποια κι αν είναι η ακριβής ερμηνεία του καθενός και της καθεμιάς για το σημερινό χάλι, νομίζω ότι εξίσου αναπόφευκτα θα βρεθούμε κάποια στιγμή να αγωνιζόμαστε μαζί.
lautreamont
New member
Καλησπέρα σε όλους. Είναι η πρώτη μου παρέμβαση στη λεξιλογία. Ένιωσα την ανάγκη να το κάνω διότι θεωρώ ότι η μέχρι τώρα συζήτηση πάνω σε αυτό το τόσο σοβαρό ζήτημα γίνεται με τρόπο που περισσότερο θολώνει πάρα ξεκαθαρίζει την κατάσταση.
Κατ' αρχάς, μια ερώτηση: Πότε έκαναν απεργία οι μεταφραστές ως κλάδος και δεν το πήρα χαμπάρι; Μάλλον ήμουν ανάμεσα στους απεργοσπάστες! Προφανώς αστειεύομαι, αλλά καλό είναι να χρησιμοποιούμε με ακρίβεια διάφορους χαρακτηρισμούς που κουβαλούν ένα συγκεκριμένο βάρος. Εν ολίγοις, είναι κατά τη γνώμη μου ανεπίτρεπτο να χαρακτηρίζονται απεργοσπάστες οι συνάδελφοι που εργάζονται σε συνθήκες μαύρης εργασίας. Η χρήση αιχμηρών και αναληθών χαρακτηρισμών εναντίον συναδέλφων που βρίσκονται σε δυσχερή θέση ένα μόνο αποτέλεσμα έχει: να σφαζόμαστε μεταξύ μας και οι εργοδότες να «πίνουν στην υγεία των κορόιδων».
Η μαύρη εργασία είναι κομμάτι της συνολικής οικονομίας, το οποίο, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, συντηρείται με τις ευλογίες του κράτους. Η μαύρη εργασία, όπως και η ανεργία, είναι απαραίτητο συμπλήρωμα της «νόμιμης» εργασίας. Βασική λειτουργία τόσο της μαύρης εργασίας όσο και της ανεργίας είναι να «ρίχνουν τα μεροκάματα». Στον σύγχρονο καπιταλισμό οι περισσότεροι εργαζόμενοι περνούν από τη μία κατάσταση στην άλλη: «νόμιμος» εργαζόμενος-ανεργία- μαύρη εργασία και πάλι ανεργία και πάλι «νόμιμη» εργασία κοκ. Πείτε τον όπως θέλετε, ευέλικτο-πάντα πρόθυμο-επισφαλή εργαζόμενο. Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, εγώ δεν έχω τίποτα να χωρίσω με τον μεταφραστή που δεν έχει δελτίο παροχής υπηρεσιών όπως δεν έχω τίποτα να χωρίσω με τους δεκάδες ή και εκατοντάδες άνεργους μεταφραστές. Το να διατηρώ δελτίο παροχής υπηρεσιών είναι δυσβάσταχτο, ειδικά εν μέσω κρίσης και μνημονιακής πολιτικής. Είναι, λοιπόν, τουλάχιστον υποκριτικό να παρουσιάζω τη «νόμιμη εργασία» μου ως αυταξία που όλοι πρέπει να την ακολουθήσουν είτε μπορούν είτε όχι. Αυτό που πρέπει να κάνω είναι να αγωνιστώ ΜΑΖΙ με τους «μαύρους» και τους άνεργους συναδέλφους μου για συνθήκες εργασίας, αμοιβές και ασφάλιση που θα ικανοποιούν τις ανάγκες όλων μας.
Κατ' αρχάς, μια ερώτηση: Πότε έκαναν απεργία οι μεταφραστές ως κλάδος και δεν το πήρα χαμπάρι; Μάλλον ήμουν ανάμεσα στους απεργοσπάστες! Προφανώς αστειεύομαι, αλλά καλό είναι να χρησιμοποιούμε με ακρίβεια διάφορους χαρακτηρισμούς που κουβαλούν ένα συγκεκριμένο βάρος. Εν ολίγοις, είναι κατά τη γνώμη μου ανεπίτρεπτο να χαρακτηρίζονται απεργοσπάστες οι συνάδελφοι που εργάζονται σε συνθήκες μαύρης εργασίας. Η χρήση αιχμηρών και αναληθών χαρακτηρισμών εναντίον συναδέλφων που βρίσκονται σε δυσχερή θέση ένα μόνο αποτέλεσμα έχει: να σφαζόμαστε μεταξύ μας και οι εργοδότες να «πίνουν στην υγεία των κορόιδων».
Η μαύρη εργασία είναι κομμάτι της συνολικής οικονομίας, το οποίο, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, συντηρείται με τις ευλογίες του κράτους. Η μαύρη εργασία, όπως και η ανεργία, είναι απαραίτητο συμπλήρωμα της «νόμιμης» εργασίας. Βασική λειτουργία τόσο της μαύρης εργασίας όσο και της ανεργίας είναι να «ρίχνουν τα μεροκάματα». Στον σύγχρονο καπιταλισμό οι περισσότεροι εργαζόμενοι περνούν από τη μία κατάσταση στην άλλη: «νόμιμος» εργαζόμενος-ανεργία- μαύρη εργασία και πάλι ανεργία και πάλι «νόμιμη» εργασία κοκ. Πείτε τον όπως θέλετε, ευέλικτο-πάντα πρόθυμο-επισφαλή εργαζόμενο. Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, εγώ δεν έχω τίποτα να χωρίσω με τον μεταφραστή που δεν έχει δελτίο παροχής υπηρεσιών όπως δεν έχω τίποτα να χωρίσω με τους δεκάδες ή και εκατοντάδες άνεργους μεταφραστές. Το να διατηρώ δελτίο παροχής υπηρεσιών είναι δυσβάσταχτο, ειδικά εν μέσω κρίσης και μνημονιακής πολιτικής. Είναι, λοιπόν, τουλάχιστον υποκριτικό να παρουσιάζω τη «νόμιμη εργασία» μου ως αυταξία που όλοι πρέπει να την ακολουθήσουν είτε μπορούν είτε όχι. Αυτό που πρέπει να κάνω είναι να αγωνιστώ ΜΑΖΙ με τους «μαύρους» και τους άνεργους συναδέλφους μου για συνθήκες εργασίας, αμοιβές και ασφάλιση που θα ικανοποιούν τις ανάγκες όλων μας.
Πράγματι, δεν θα συνενοηθούμε.
Εγώ ήδη αγωνίζομαι, αγαπητέ rogne, με το να μη δέχομαι εξευτελιστικές τιμές, πράγμα που κάνω από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω, με μεγάλο οικονομικό κόστος. Και ευχαρίστως να συμπορευθώ στη συλλογική άμυνα και αντίσταση, αλλά θα ήθελα να ξέρω ότι ο μαζί μου συμπορευόμενος και αντιστεκόμενος δεν κάνει ό,τι του πει η μεταφραστική εταιρεία, εις βάρος τόσο εμού όσο και του εαυτού του. Τα πράγματα δεν είναι ασπρόμαυρα: δεν υπάρχει μόνο συλλογικός αγώνας, ή μόνο προσωπικός. Υπάρχουν και τα δύο.
Όσο για το συλλογικό αγώνα, εκτός κι αν δεν κατάλαβα καλά: μέχρι να αλλάξει συλλήβδην το σύστημα και να γίνει δίκαιο και αγγελικά πλασμένο, οι τρόποι αντίστασης είναι καθημερινοί και συνεχείς. Τόσο με το να καταγγέλλονται και να κυνηγούνται ενώπιον της δικαιοσύνης όσοι εργοδότες παρανομούν, όσο και με το να αρνούνται οι εργαζόμενοι να δεχτούν να δουλέψουν για ψίχουλα.
Οι τιμές, αγαπητέ rogne, δεν πέφτουν γενικά και αόριστα - πέφτουν οι τιμές που δίνουν τα μεταφραστικά γραφεία προς τους εκάστοτε συναδέλφους. Έχω ξαναπεί πολλές φορές ότι ο πελάτης, ιδίως όταν θέλει ποιοτική δουλειά, πληρώνει. Άρα, ας το αφήσουμε κατά μέρος αυτό το επιχείρημα, διότι δεν είναι υποχρεωμένοι οι μεταφραστές να δουλεύουν μόνο για μεταφραστικά γραφεία και για εκδοτικούς οίκους. Βλέπεις εσύ κανέναν από όσους παίρνουν πολύ χαμηλές αμοιβές να συνεταιρίζεται, για να απευθυνθεί κατευθείαν στον πελάτη; Δηλαδή η μετάφραση είναι υπεργολαβία ή τίποτα;
Εντάξει, όλοι διαπιστώσαμε ότι είμαι όργανο των μεταφραστικών γραφείων.
Εγώ ήδη αγωνίζομαι, αγαπητέ rogne, με το να μη δέχομαι εξευτελιστικές τιμές, πράγμα που κάνω από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω, με μεγάλο οικονομικό κόστος. Και ευχαρίστως να συμπορευθώ στη συλλογική άμυνα και αντίσταση, αλλά θα ήθελα να ξέρω ότι ο μαζί μου συμπορευόμενος και αντιστεκόμενος δεν κάνει ό,τι του πει η μεταφραστική εταιρεία, εις βάρος τόσο εμού όσο και του εαυτού του. Τα πράγματα δεν είναι ασπρόμαυρα: δεν υπάρχει μόνο συλλογικός αγώνας, ή μόνο προσωπικός. Υπάρχουν και τα δύο.
Όσο για το συλλογικό αγώνα, εκτός κι αν δεν κατάλαβα καλά: μέχρι να αλλάξει συλλήβδην το σύστημα και να γίνει δίκαιο και αγγελικά πλασμένο, οι τρόποι αντίστασης είναι καθημερινοί και συνεχείς. Τόσο με το να καταγγέλλονται και να κυνηγούνται ενώπιον της δικαιοσύνης όσοι εργοδότες παρανομούν, όσο και με το να αρνούνται οι εργαζόμενοι να δεχτούν να δουλέψουν για ψίχουλα.
rogne
¥
Νόμιζα ότι είχαμε ξεπεράσει το επίπεδο των εξυπνάδων: έδωσα όνομα και ιδιότητα του ομιλητή στην ημερίδα για να καταλαβαίνει ο αναγνώστης του νήματος τι διαβάζει.
Ενδιαφέρουσα παράμετρος αυτή, αν και κατά κανένα τρόπο πανάκεια. Έχει τα προφανή αδιέξοδά της (αν ο "συνεταιρισμός" πάρει όντως εταιρική μορφή, τότε απλώς προστίθεται άλλη μία εταιρεία-μεσάζων στις υπόλοιπες, και το γενικό πρόβλημα αναπαράγεται), αλλά έχει και προοπτικές, οι οποίες όμως σηκώνουν πολλή συζήτηση, που για μένα δεν είναι της στιγμής.
Περί προσωπικού και συλλογικού αγώνα, δεν διαφωνώ σε κάτι μαζί σου. Είναι ν' αναρωτιέται κανείς γιατί "πράγματι, δεν θα συνεννοηθούμε"...
Θα με ενδιέφερε, πάντως, όταν έχεις χρόνο, να διαβάσω γιατί κατά τη γνώμη σου ισχύει αυτό που γράφεις στις παρενθέσεις. Γιατί να μπορούν οι μεταφραστές να συνδικαλιστούν αλλά όχι και να συνεταιριστούν;
rogne
¥
Φυσικά μπορούν, αλλά δεν λύνεται έτσι το γενικό πρόβλημα της μετάφρασης ως υπεργολαβίας που ανέφερε η Palavra: αν είναι να συνεταιριστούν για να δίνουν δουλειές σε άλλους μεμονωμένους μεταφραστές, πάλι στη μετάφραση ως υπεργολαβία καταλήγουμε.
Οι "προοπτικές" που έγραψα αφορούν κολεκτίβες, κοινοπραξίες ή τέλος πάντων σχήματα χωρίς ανάθεση δουλειάς εκτός των μελών. Και τέλος χρόνου για σήμερα! :)
Οκ, και τροφή για σκέψη σε συνέχεια αυτού που γράφεις: θα έπρεπε να πληρώνεται ένα μέλος μεταφραστικής ομάδας που αναλαμβάνει την επαφή με τον πελάτη, καθώς και το συντονισμό του έργου, αλλά δεν κάνει μετάφραση, και την αναθέτει περαιτέρω; Δηλαδή, δουλεύει αλλά όχι ως μεταφραστής.
Κι εγώ αυτό εννοούσα, πάντως. :)
Εγώ δεν προλαβαίνω καλά καλά να σας διαβάσω, αλλά ένα καλωσόρισμα το οφείλω. Καλωσήρθες, lautreamont.
Εγώ πάντως αναρωτιέμαι: Έχω πει πολλές φορές «όχι» σε δουλειές για λόγους αμιγώς οικονομικούς. Επίσης, έχω πει αρκετές φορές «όχι» σε δουλειές για λόγους επαγγελματικούς (δηλ. δεν ήταν στο πεδίο μου κι ένιωθα πως δεν το επιτρέπει η επαγγελματική μου δεοντολογία να τις αναλάβω). Τι παρατηρώ διαρκώς; Έρχονται συνάδελφοι και τις χτυπάνε αυτές τις δουλειές, με σκοτωμένες τιμές στη μία περίπτωση και με άγνοια υπευθυνότητας στην άλλη. Να με συγχωρείτε, αλλά εγώ τέτοια πράγματα τα θεωρώ και αντισυναδελφικά και αντιδεοντολογικά και θα τα καταδικάζω — όσο κι αν στεναχωρώ κάποιους. Και τον παραλληλισμό με τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς τον έκανα μπας και δώσει λίγη τροφή για σκέψη κι όχι για να μείνουμε στις λέξεις — αλλά σε κάθε περίπτωση η συμπεριφορά των συναδέλφων που αποδέχονται τις σκοτωμένες τιμές είναι αγορασπαστική (δηλ. σπάει την αγορά) και βλαπτική για μένα... και το ότι μας βλάπτει δεν μπορεί ρε παιδάκι μου να το κάνουμε τόσο εύκολα γαργάρα! Έλεγα και την άλλη φορά:
Άλλωστε, το σκεπτικό «ας κάνουμε πρώτα κάτι για τη γενική κατάσταση, και μετά τα βάζουμε με τον χωρίς-άλλες-επιλογές συνάδελφο που συντελεί με τη συμμετοχή του στο να συντηρείται αυτή η κατάσταση (αλλά κι αυτός θύμα των ίδιων ταξικών κινήσεων σε βάρος μας είναι)» μου θυμίζει πολύ την κατ' ευφημισμόν "εθνική οδό" Κορίνθου-Πατρών: Ο δρόμος είναι χάλια (όπως χάλια είναι και η μεταφραστική αγορά) και όλοι το γνωρίζουν και το δέχονται (όπως συμβαίνει και με τη μεταφραστική αγορά)· και σου 'ρχεται απ' απέναντι ένας οδηγός που δεν σε σέβεται εσένα που πηγαίνεις σιγά και προσεκτικά (όπως σου χώνεται ο άλλος στη μεταφραστική αγορά κι αποδέχεται σκοτωμένες τιμές και μάλιστα για πράγματα που δεν έχει ιδέα και μετά θα ρωτάει —αν ρωτήσει— στα φορούμια και γενικώς εκπέμπει στους αναθέτες έργου την εικόνα του πιστού κουταβιού που όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει για μισό αποφάι) και σου ξεκληρίζει την οικογένεια... αλλά εσύ δεν ενίστασαι και τον δικαιολογείς απόλυτα επειδή «και τι να κάνει δηλαδή το κακόμοιρο το παιδί, αφού ο δρόμος είναι σε τόσο απαράδεκτα χάλια — ας αγωνιστούμε πρώτα να φτιαχτεί ο δρόμος, και μετά θα κινούνται όλοι σωστά».
Τι λε ρε φιλαράκι; Σοβαρά; Πετάμε δηλαδή την μπάλα στην εξέδρα; Έτσι θα κάνατε εσείς με τον προαναφερθέντα οδηγό που θα σας έκλεινε το σπίτι; Όχι φυσικά! Διότι έχεις την απαίτηση και το γενικό κακό να διορθωθεί (δηλ. να φτιαχτεί ο δρόμος και να κανονικοποιηθεί η μεταφραστική αγορά), αλλά έχεις ταυτόχρονα την απαίτηση (την αδιαπραγμάτευτη ΑΠΑΙΤΗΣΗ!) να είναι ο άλλος σοβαρός και εντάξει και για όλο το διάστημα μέχρι να φτιαχτεί ο δρόμος ή η αγορά. Όλα τ' άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
Άλλωστε, το σκεπτικό «ας κάνουμε πρώτα κάτι για τη γενική κατάσταση, και μετά τα βάζουμε με τον χωρίς-άλλες-επιλογές συνάδελφο που συντελεί με τη συμμετοχή του στο να συντηρείται αυτή η κατάσταση (αλλά κι αυτός θύμα των ίδιων ταξικών κινήσεων σε βάρος μας είναι)» μου θυμίζει πολύ την κατ' ευφημισμόν "εθνική οδό" Κορίνθου-Πατρών: Ο δρόμος είναι χάλια (όπως χάλια είναι και η μεταφραστική αγορά) και όλοι το γνωρίζουν και το δέχονται (όπως συμβαίνει και με τη μεταφραστική αγορά)· και σου 'ρχεται απ' απέναντι ένας οδηγός που δεν σε σέβεται εσένα που πηγαίνεις σιγά και προσεκτικά (όπως σου χώνεται ο άλλος στη μεταφραστική αγορά κι αποδέχεται σκοτωμένες τιμές και μάλιστα για πράγματα που δεν έχει ιδέα και μετά θα ρωτάει —αν ρωτήσει— στα φορούμια και γενικώς εκπέμπει στους αναθέτες έργου την εικόνα του πιστού κουταβιού που όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει για μισό αποφάι) και σου ξεκληρίζει την οικογένεια... αλλά εσύ δεν ενίστασαι και τον δικαιολογείς απόλυτα επειδή «και τι να κάνει δηλαδή το κακόμοιρο το παιδί, αφού ο δρόμος είναι σε τόσο απαράδεκτα χάλια — ας αγωνιστούμε πρώτα να φτιαχτεί ο δρόμος, και μετά θα κινούνται όλοι σωστά».
Τι λε ρε φιλαράκι; Σοβαρά; Πετάμε δηλαδή την μπάλα στην εξέδρα; Έτσι θα κάνατε εσείς με τον προαναφερθέντα οδηγό που θα σας έκλεινε το σπίτι; Όχι φυσικά! Διότι έχεις την απαίτηση και το γενικό κακό να διορθωθεί (δηλ. να φτιαχτεί ο δρόμος και να κανονικοποιηθεί η μεταφραστική αγορά), αλλά έχεις ταυτόχρονα την απαίτηση (την αδιαπραγμάτευτη ΑΠΑΙΤΗΣΗ!) να είναι ο άλλος σοβαρός και εντάξει και για όλο το διάστημα μέχρι να φτιαχτεί ο δρόμος ή η αγορά. Όλα τ' άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
bernardina
Moderator
Τροφή για σκέψη:
Πριν από χρόνια, με προσέγγισε υπεύθυνος νεοσύστατου εκδοτικού οίκου με μεγάλες φιλοδοξίες και σούπερ μοντέρνο προφίλ και μου πρότεινε συνεργασία. Αφού τους έκανα ένα δείγμα και έμειναν πολύ ευχαριστημένοι, με ρώτησαν τι οικονομικές απαιτήσεις έχω. Τους απάντησα ότι δεν γινόταν να πάρω λιγότερα από αυτά που μου έδινε ο εκδοτικός οίκος με τον οποίον συνεργαζόμουν ήδη σε πάγια βάση, μέσω του οποίου με είχαν αναζητήσει προσωπικά και ονομαστικά οι ίδιοι, γιατί έτσι θα χαλούσα και την πιάτσα και το όνομά μου. Επέμειναν, ζητώντας μου φορτικά να συναντηθούμε κάπου στη μέση! Φυσικά αρνήθηκα και πάλι και αφού μου πλήρωσαν κανονικά το δείγμα (το οποίο εκδόθηκε) χωρίσαμε οριστικά και αμετάκλητα. Κατά καιρούς έβλεπα διαφημίσεις τους σε κανάλια, και όχι μόνο, και θεωρούσα πως όλα έβαιναν καλώς -δεν έδινα και περισσότερη σημασία...
Για να μην πολυλογώ: ο εκδοτικός οίκος με τον οποίο εξακολουθώ να συνεργάζομαι τόσα χρόνια και οι τιμές του φάνηκαν υπερβολικά υψηλές στους φιλόδοξους που θα σάρωναν την αγορά, ζει και βασιλεύει, χτυπημένος μεν κι αυτός από την κρίση αλλά προστατεύοντας στο βαθμό που μπορεί τους καλούς και συνεπείς συνεργάτες του. Τα τζιμάνια, που ασφαλώς βρήκαν κάποιον πιο πρόθυμο από μένα να ρίξει τις τιμές του, είναι τώρα ανάμεσα σ' αυτούς που διασύρονται (και δικαίως) ως μπαταχτσήδες που έχουν αφήσει ξεκρέμαστους ένα σωρό συναδέλφους.
Όποιος μπορεί και θέλει να βγάλει ηθικά διδάγματα είναι ευπρόσδεκτος. Εγώ, πάντως, τα δικά μου τα έχω βγάλει προ πολλού, ευχαριστώ.
Πριν από χρόνια, με προσέγγισε υπεύθυνος νεοσύστατου εκδοτικού οίκου με μεγάλες φιλοδοξίες και σούπερ μοντέρνο προφίλ και μου πρότεινε συνεργασία. Αφού τους έκανα ένα δείγμα και έμειναν πολύ ευχαριστημένοι, με ρώτησαν τι οικονομικές απαιτήσεις έχω. Τους απάντησα ότι δεν γινόταν να πάρω λιγότερα από αυτά που μου έδινε ο εκδοτικός οίκος με τον οποίον συνεργαζόμουν ήδη σε πάγια βάση, μέσω του οποίου με είχαν αναζητήσει προσωπικά και ονομαστικά οι ίδιοι, γιατί έτσι θα χαλούσα και την πιάτσα και το όνομά μου. Επέμειναν, ζητώντας μου φορτικά να συναντηθούμε κάπου στη μέση! Φυσικά αρνήθηκα και πάλι και αφού μου πλήρωσαν κανονικά το δείγμα (το οποίο εκδόθηκε) χωρίσαμε οριστικά και αμετάκλητα. Κατά καιρούς έβλεπα διαφημίσεις τους σε κανάλια, και όχι μόνο, και θεωρούσα πως όλα έβαιναν καλώς -δεν έδινα και περισσότερη σημασία...
Για να μην πολυλογώ: ο εκδοτικός οίκος με τον οποίο εξακολουθώ να συνεργάζομαι τόσα χρόνια και οι τιμές του φάνηκαν υπερβολικά υψηλές στους φιλόδοξους που θα σάρωναν την αγορά, ζει και βασιλεύει, χτυπημένος μεν κι αυτός από την κρίση αλλά προστατεύοντας στο βαθμό που μπορεί τους καλούς και συνεπείς συνεργάτες του. Τα τζιμάνια, που ασφαλώς βρήκαν κάποιον πιο πρόθυμο από μένα να ρίξει τις τιμές του, είναι τώρα ανάμεσα σ' αυτούς που διασύρονται (και δικαίως) ως μπαταχτσήδες που έχουν αφήσει ξεκρέμαστους ένα σωρό συναδέλφους.
Όποιος μπορεί και θέλει να βγάλει ηθικά διδάγματα είναι ευπρόσδεκτος. Εγώ, πάντως, τα δικά μου τα έχω βγάλει προ πολλού, ευχαριστώ.
rogne
¥
Απ' ό,τι βλέπω, συνεχίζουν να υπάρχουν δύο τάσεις ερμηνείας της μείωσης των αμοιβών που παρατηρείται σήμερα. Επειδή έγραψα αρκετά για τη μία από αυτές, τη μείωση των αμοιβών που επιβάλλουν οι εταιρείες, δυο λόγια και για την "αυτομείωση" των αμοιβών στην οποία επιδίδονται διάφοροι συνάδελφοι.
Κατ' αρχάς, είναι εντελώς παραπλανητικό να πιστεύουμε ότι το φαινόμενο αφορά αποκλειστικά ή κατά κύριο λόγο τους ανασφάλιστους συναδέλφους εν γένει, ως διακριτή και ομοιογενή κατηγορία. Πολύ εντονότερα, νομίζω, αφορά τους νεότερους συναδέλφους, ασφαλισμένους ή μη, και ιδίως, θα πρόσθετα, τους αποφοίτους μεταφραστικών σχολών που έχουν διαποτιστεί με την αντίληψη ότι τα τυπικά προσόντα τους είναι αδοκίμαστα στην πράξη και ότι πρέπει κανείς πρώτα να "δοκιμαστεί" φτηνά ή και δωρεάν ακόμα ώστε να μπορέσει μετά να δραστηριοποιηθεί "κανονικά" στον χώρο.
Αν, εν ολίγοις, οι εταιρείες "βρίσκουν και τα κάνουν", είναι, κατά τη γνώμη μου, επειδή υπάρχει μια ανεξάντλητη δεξαμενή νέων ανθρώπων που έχουν πειστεί (και έχει δοθεί μάχη για να πειστούν: τους το έχουν διδάξει) ότι η αυτοϋποτίμηση είναι αναπόσπαστο μέρος του παιχνιδιού. Η εμπειρία μου εντός και εκτός ΣΜΕΔ, για παράδειγμα, μου δείχνει ότι το ποσοστό των εμπειρότερων ανασφάλιστων συναδέλφων που δέχονται να δουλεύουν για πενιχρές αμοιβές είναι πρακτικά ασήμαντο (εγώ για την ακρίβεια δεν ξέρω κανέναν και καμία) σε σχέση με το αντίστοιχο των νεότερων συναδέλφων που μόλις έχουν βγει από σχολές ή/και μόλις έχουν ανοίξει βιβλία και είναι πρόθυμοι να κάνουν ακριβώς αυτό, είτε μέσω πρακτικής άσκησης είτε δουλεύοντας ως φτηνοί freelancers. Αν λοιπόν αυτό που μας ενδιαφέρει κυρίως στην ανασφάλιστη εργασία είναι ότι αποτελεί φτηνή εργασία, νομίζω ότι είναι πολύ προτιμότερο να θίξουμε κατευθείαν την ίδια τη φτηνή, υποτιμημένη και αυτοϋποτιμημένη εργασία, παρά να καταγγέλλουμε αφηρημένα τους ανασφάλιστους ως "παράνομους", "απεργοσπάστες" και δεν ξέρω τι άλλο.
Δυο πρόχειρες κουβέντες επίσης για τους συνεταιρισμούς ή τις κοινοπραξίες μεταφραστών ως πιθανή διέξοδο από την υπεργολαβική (και κατά συνέπεια φτηνότερη) μεταφραστική εργασία. Δυστυχώς, τίποτα δεν εξασφαλίζει σε μια κοινοπραξία μεταφραστών ότι θα βρει εκείνους τους πελάτες που θα της παρέχουν άμεσα μεταφραστική εργασία σε καλές τιμές, κατά παράκαμψη των μεσαζόντων. Πάντα μια εταιρεία-μεσάζων, με κεφάλαια, ιεραρχική οργάνωση, σχέσεις εκμετάλλευσης (με την οικονομική έννοια) στο εσωτερικό της, κ.ο.κ., θα έχει το πάνω χέρι όταν πρόκειται για μεγάλες αναθέσεις, για διαγωνισμούς κ.ο.κ. Και είναι φανερό ότι μια κοινοπραξία μεταφραστών δεν μπορεί να συντηρηθεί στοχεύοντας κατά κύριο λόγο σε ιδιώτες πελάτες. Ακούγοντας, για παράδειγμα, στην ημερίδα για το "επάγγελμα του μεταφραστή", τις κοπέλες του yourtranslation.gr, μιας ιστοσελίδας που προσπάθησε, απ' ό,τι κατάλαβα, να λειτουργήσει ως κολεκτίβα, αλλά στην πράξη λειτουργεί ήδη ως συνεταιρισμός μεσαζόντων (αναθέτοντας δουλειές έναντι προμήθειας σε εξωτερικούς συνεργάτες) και σχεδιάζει πλέον να μετεξελιχθεί σε κανονικό μεταφραστικό γραφείο, καταλάβαινε κανείς πολύ καλά πόσο ζόρικο είναι από την άποψη του βιοπορισμού το συνεργατικό "αυτοεπιχειρείν" στον χώρο.
Μιας και αναφέρθηκα όμως ξανά στην ημερίδα, έγινε επίσης σαφές εκεί (αν και για μένα ήταν σαφές και πριν) ότι δεν είναι ο ευκολότερος ή καλύτερος βιοπορισμός ο βασικός λόγος για τον οποίο ένας μεταφραστής ή μια ομάδα μεταφραστών επιδιώκει να συστήσει εταιρεία ή συνεταιρισμό. Νομίζω ότι τον βασικό λόγο τον ανέφερε ήδη αλλού ο Θέμης:
Περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Στην περιρρέουσα ιδεολογία, υπάρχουν (ή θα έπρεπε να υπάρχουν) μόνο επιχειρηματίες και πελάτες, πωλητές και καταναλωτές. Αυτό μαθαίνουν να θέλουν και για τον εαυτό τους οι νεότεροι συνάδελφοι. Οπότε, για να επιστρέψω στην ερώτηση του Δρ7χ παραπάνω, "γιατί να μπορούν οι μεταφραστές να συνδικαλιστούν αλλά όχι και να συνεταιριστούν;", υπάρχει μια ανεξάλειπτη διαφορά μεταξύ των δύο αυτών μορφών "οργάνωσης" των μεταφραστών, ακριβώς επειδή δεν πρόκειται ουσιαστικά για "μορφές οργάνωσης", αλλά για δύο διαμετρικά αντίθετους τρόπους (αυτο)αντίληψης. Από τη μια, ένας τρόπος να αντιλαμβάνεσαι τη δουλειά σου ως επισφαλή εργασία, κατ' ουσίαν, και να προτάσσεις τη συλλογική προώθηση των συμφερόντων σου βλέποντας και τους συναδέλφους σου υπό αυτό το πρίσμα (ανεξάρτητα από το πώς βλέπουν οι ίδιοι τον εαυτό τους). Από την άλλη, ένας τρόπος να αντιλαμβάνεσαι τη δουλειά σου ως μορφή επιχειρηματικότητας και να προτάσσεις την ατομική, κατ' ουσίαν, προώθηση των συμφερόντων σου, το πολύ-πολύ σε σύμπραξη μερικές φορές, για λόγους τακτικής και μόνο, με άλλους ομότεχνούς σου. Προφανώς εφικτά είναι και τα δύο, πολύ δύσκολα όμως συμβιβάζονται μεταξύ τους, στη θεωρία ή στην πράξη: κάποια στιγμή, για λόγους είτε νοοτροπίας είτε πρακτικών αναγκαιοτήτων, οι δρόμοι χωρίζουν.
Κατ' αρχάς, είναι εντελώς παραπλανητικό να πιστεύουμε ότι το φαινόμενο αφορά αποκλειστικά ή κατά κύριο λόγο τους ανασφάλιστους συναδέλφους εν γένει, ως διακριτή και ομοιογενή κατηγορία. Πολύ εντονότερα, νομίζω, αφορά τους νεότερους συναδέλφους, ασφαλισμένους ή μη, και ιδίως, θα πρόσθετα, τους αποφοίτους μεταφραστικών σχολών που έχουν διαποτιστεί με την αντίληψη ότι τα τυπικά προσόντα τους είναι αδοκίμαστα στην πράξη και ότι πρέπει κανείς πρώτα να "δοκιμαστεί" φτηνά ή και δωρεάν ακόμα ώστε να μπορέσει μετά να δραστηριοποιηθεί "κανονικά" στον χώρο.
Αν, εν ολίγοις, οι εταιρείες "βρίσκουν και τα κάνουν", είναι, κατά τη γνώμη μου, επειδή υπάρχει μια ανεξάντλητη δεξαμενή νέων ανθρώπων που έχουν πειστεί (και έχει δοθεί μάχη για να πειστούν: τους το έχουν διδάξει) ότι η αυτοϋποτίμηση είναι αναπόσπαστο μέρος του παιχνιδιού. Η εμπειρία μου εντός και εκτός ΣΜΕΔ, για παράδειγμα, μου δείχνει ότι το ποσοστό των εμπειρότερων ανασφάλιστων συναδέλφων που δέχονται να δουλεύουν για πενιχρές αμοιβές είναι πρακτικά ασήμαντο (εγώ για την ακρίβεια δεν ξέρω κανέναν και καμία) σε σχέση με το αντίστοιχο των νεότερων συναδέλφων που μόλις έχουν βγει από σχολές ή/και μόλις έχουν ανοίξει βιβλία και είναι πρόθυμοι να κάνουν ακριβώς αυτό, είτε μέσω πρακτικής άσκησης είτε δουλεύοντας ως φτηνοί freelancers. Αν λοιπόν αυτό που μας ενδιαφέρει κυρίως στην ανασφάλιστη εργασία είναι ότι αποτελεί φτηνή εργασία, νομίζω ότι είναι πολύ προτιμότερο να θίξουμε κατευθείαν την ίδια τη φτηνή, υποτιμημένη και αυτοϋποτιμημένη εργασία, παρά να καταγγέλλουμε αφηρημένα τους ανασφάλιστους ως "παράνομους", "απεργοσπάστες" και δεν ξέρω τι άλλο.
Δυο πρόχειρες κουβέντες επίσης για τους συνεταιρισμούς ή τις κοινοπραξίες μεταφραστών ως πιθανή διέξοδο από την υπεργολαβική (και κατά συνέπεια φτηνότερη) μεταφραστική εργασία. Δυστυχώς, τίποτα δεν εξασφαλίζει σε μια κοινοπραξία μεταφραστών ότι θα βρει εκείνους τους πελάτες που θα της παρέχουν άμεσα μεταφραστική εργασία σε καλές τιμές, κατά παράκαμψη των μεσαζόντων. Πάντα μια εταιρεία-μεσάζων, με κεφάλαια, ιεραρχική οργάνωση, σχέσεις εκμετάλλευσης (με την οικονομική έννοια) στο εσωτερικό της, κ.ο.κ., θα έχει το πάνω χέρι όταν πρόκειται για μεγάλες αναθέσεις, για διαγωνισμούς κ.ο.κ. Και είναι φανερό ότι μια κοινοπραξία μεταφραστών δεν μπορεί να συντηρηθεί στοχεύοντας κατά κύριο λόγο σε ιδιώτες πελάτες. Ακούγοντας, για παράδειγμα, στην ημερίδα για το "επάγγελμα του μεταφραστή", τις κοπέλες του yourtranslation.gr, μιας ιστοσελίδας που προσπάθησε, απ' ό,τι κατάλαβα, να λειτουργήσει ως κολεκτίβα, αλλά στην πράξη λειτουργεί ήδη ως συνεταιρισμός μεσαζόντων (αναθέτοντας δουλειές έναντι προμήθειας σε εξωτερικούς συνεργάτες) και σχεδιάζει πλέον να μετεξελιχθεί σε κανονικό μεταφραστικό γραφείο, καταλάβαινε κανείς πολύ καλά πόσο ζόρικο είναι από την άποψη του βιοπορισμού το συνεργατικό "αυτοεπιχειρείν" στον χώρο.
Μιας και αναφέρθηκα όμως ξανά στην ημερίδα, έγινε επίσης σαφές εκεί (αν και για μένα ήταν σαφές και πριν) ότι δεν είναι ο ευκολότερος ή καλύτερος βιοπορισμός ο βασικός λόγος για τον οποίο ένας μεταφραστής ή μια ομάδα μεταφραστών επιδιώκει να συστήσει εταιρεία ή συνεταιρισμό. Νομίζω ότι τον βασικό λόγο τον ανέφερε ήδη αλλού ο Θέμης:
Περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Στην περιρρέουσα ιδεολογία, υπάρχουν (ή θα έπρεπε να υπάρχουν) μόνο επιχειρηματίες και πελάτες, πωλητές και καταναλωτές. Αυτό μαθαίνουν να θέλουν και για τον εαυτό τους οι νεότεροι συνάδελφοι. Οπότε, για να επιστρέψω στην ερώτηση του Δρ7χ παραπάνω, "γιατί να μπορούν οι μεταφραστές να συνδικαλιστούν αλλά όχι και να συνεταιριστούν;", υπάρχει μια ανεξάλειπτη διαφορά μεταξύ των δύο αυτών μορφών "οργάνωσης" των μεταφραστών, ακριβώς επειδή δεν πρόκειται ουσιαστικά για "μορφές οργάνωσης", αλλά για δύο διαμετρικά αντίθετους τρόπους (αυτο)αντίληψης. Από τη μια, ένας τρόπος να αντιλαμβάνεσαι τη δουλειά σου ως επισφαλή εργασία, κατ' ουσίαν, και να προτάσσεις τη συλλογική προώθηση των συμφερόντων σου βλέποντας και τους συναδέλφους σου υπό αυτό το πρίσμα (ανεξάρτητα από το πώς βλέπουν οι ίδιοι τον εαυτό τους). Από την άλλη, ένας τρόπος να αντιλαμβάνεσαι τη δουλειά σου ως μορφή επιχειρηματικότητας και να προτάσσεις την ατομική, κατ' ουσίαν, προώθηση των συμφερόντων σου, το πολύ-πολύ σε σύμπραξη μερικές φορές, για λόγους τακτικής και μόνο, με άλλους ομότεχνούς σου. Προφανώς εφικτά είναι και τα δύο, πολύ δύσκολα όμως συμβιβάζονται μεταξύ τους, στη θεωρία ή στην πράξη: κάποια στιγμή, για λόγους είτε νοοτροπίας είτε πρακτικών αναγκαιοτήτων, οι δρόμοι χωρίζουν.
Προσωπικά (επειδή παρέπεμψα σε παλιότερο σχόλιό μου, απ' όπου και ο χαρακτηρισμός "απεργοσπάστες" — σχόλιό μου όμως σε κουβέντα που σχετιζόταν με τις αμοιβές) με τον χαρακτηρισμό αυτόν περιγράφω κάθε μεταφραστή που υιοθετεί αντισυναδελφική και αντιδεοντολογική συμπεριφορά. Δεν είπα ότι αναφέρομαι αποκλειστικά και μόνον στους μη-ασφαλιζόμενους συναδέλφους ή σε όσους δουλεύουν μαύρα — ΚΑΘΕ αντισυναδελφική και αντιδεοντολογική συμπεριφορά θα με βρίσκει απέναντί της. Και, εδώ είναι η πλάκα (ή το τραγικό της υπόθεσης), κάθε αντισυναδελφική και αντιδεοντολογική συμπεριφορά αποδεικνύεται ότι ΔΕΝ θα βρίσκει και τον ΣΜΕΔ απέναντί της· ο ΣΜΕΔ μέχρι τώρα έχει δείξει πως του αρκεί να κάνει μια ταξική ανάλυση, να ψελλίσει κάποια "ναι μεν αλλά" κ.ά. δικαιολογίες — κι αυτό είν' όλο.
Βέβαια, ο ΣΜΕΔ δεν είναι εκ των πραγμάτων αυτός που μπορεί ή έχει την υποχρέωση (την τυπική, εννοώ — επειδή την ηθική υποχρέωση τη βλέπει ο καθείς μας με βάση τα δικά του, κριτήρια κι αρχές) να βάλει κάποια τάξη. Ένα Μεταφραστικό Επιμελητήριο, μάλιστα. Ο ΣΜΕΔ πχ δεν μπορεί να ζητάει ενάρξεις, Ε3 κι ασφαλιστικές ενημερότητες ώστε να γνωρίζει ποια μέλη του είναι καθ' όλα εντάξει (ή τουλάχιστον να μην μπορεί να κρύβεται πίσω απ' το δάχτυλό του) — ενώ ένα Επιμελητήριο μπορεί. Κι άλλωστε ο ΣΜΕΔ λέει ότι, αφού η αντισυναδελφική-αντιδεοντολογική συμπεριφορά είναι προϊόν της συγκυρίας, δεν είναι καταδικαστέα! Κι ίσως εδώ το λάθος να 'ναι δικό μας: Δηλαδή, να περιμέναμε πολλά απ' τον ΣΜΕΔ, ενώ δεν θα έπρεπε. Εννοώ, ο ΣΜΕΔ ως εγχείρημα έτυχε υποδοχής υψηλών προσδοκιών απ' τα μέλη της μεταφραστικής κοινότητας όχι επειδή ήταν σχεδιασμένος να φτιάξει τη μεταφραστική συνείδηση του χώρου, αλλ' απλώς επειδή η κοινότητα είχε απογοητευτεί απ' τα μηδαμινά αποτελέσματα παλιότερων εγχειρημάτων και δεν είχε πια σε τι άλλο να ελπίζει — κι ίσως επιπρόσθετα επειδή δεν θεωρήθηκε εφικτή η δημιουργία επιμελητηρίου.
Δυστυχώς όμως εκ του αποτελέσματος διαπιστώνω ότι ο ΣΜΕΔ (ναι, rogne, ο ΣΜΕΔ) έχει συντελέσει με τη στάση του στην εδραίωση μιας εξόχως στρεβλής και αρνητικής νοοτροπίας: Οι μεταφραστές έχουν φτάσει να πιστεύουν ότι το γενικότερο θέμα των αμοιβών θα διευθετηθεί μέσα απ' τους αγώνες τού ΣΜΕΔ (επομένως έχουν κάνει νοερά και ψυχολογικά τη μετάθεση πως όλα αυτά θα τα φροντίσει ο ΣΜΕΔ που μπορεί και λέει έξω απ' τα δόντια το πόσο κακοί εκμεταλλευτές είναι οι αναθέτες έργου και εξηγεί με εμβριθείς ταξικές αναλύσεις το γιατί θέλουν να τους πιουν το αίμα) και κατά τ' άλλα στην καθημερινή επαγγελματική πρακτική τους είναι αδίστακτοι αυτοθυματοποιημένοι αμοραλιστές θιασώτες τού «ο θάνατος του άλλου μεταφραστή η ζωή μου, θα πατήσω επί λεκτικών πτωμάτων για να υφαρπάξω όποια δουλειά βρεθεί μπορώ-δεν-μπορώ ή αξίζω-δεν-αξίζω να την κάνω, μόλις μου δοθεί η ευκαιρία (πχ με την ιδιότητα του αναθεωρητή) δεν θα διστάσω να διαβάλω τον συνάδελφό μου είτε σκόπιμα είτε από άγνοια αρκεί ν' αναδειχθώ εγώ» και ούτω καθεξής. Δηλαδή ο λόγος και ο τρόπος σκέψης-δράσης τού ΣΜΕΔ μετάθεσαν την έννοια της υπεύθυνης επαγγελματικής στάσης σε κάποιους μακρινούς συλλογικούς αγώνες, απενοχοποιώντας πλήρως τις προσωπικές επαγγελματικές πρακτικές και απαλλάσσοντας εντελώς τον μεταφραστή από το βάρος των επιλογών του.
Χάρη (και) στον ΣΜΕΔ λοιπόν, έχουμε μεταφραστές τού τύπου Δόκτωρ-Τζέκιλ-Μίστερ-Χάιντ: Μεταφραστές που, ως Δόκτορες Τζέκιλ, ρητορεύουν για την ανάγκη μιας καλύτερης μεταφραστικής αγοράς όπου η αξία κι η συνεισφορά του μεταφραστή θα αναγνωρίζεται, θα χαίρει εκτίμησης και θα αμείβεται εύλογα, επαρκώς και δίκαια — ενώ τα σκοτεινά βράδια, ως Κύριοι Χάιντ, στέλνουν σκοτωμένες προσφορές αρκεί να βγουν αυτοί οι μειοδότες που θα πάρουν τη δουλειά, δεν επενδύουν το παραμικρό στην ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών τους, δεν έχουν κανέναν προσωπικό κώδικα επαγγελματικής ηθικής (άσε που τον θεωρούν και χάντικαπ, στις "άγριες μέρες" που ζούμε), δεν εμβαθύνουν ούτε στοιχειωδώς σε πεδία τα οποία διακηρύσσουν πως "είναι ειδικότητα τους", δεν φροντίζουν καν να αποκτούν (σταδιακά) τα εργαλεία και τα έργα αναφοράς που σχετίζονται με τη δουλειά τους, δεν τους απασχολεί η συνεχιζόμενη εκπαίδευση ή η περαιτέρω εξειδίκευση, θεωρούν τον εαυτό τους υπεράνω κάθε κριτικής, πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα κι ότι μπορούν να τα κάνουν όλα. Και ναι, τα κάνουν όλα — τα κάνουν όλα άσ' τα να πάνε...
Η δεοντολογία και η επαγγελματική συνείδηση ΔΕΝ είναι θέμα ταξικό. Αλλά πρέπει να 'χει ο άλλος και μια στοιχειωδώς ποιοτική νοοτροπία και αντίληψη για να το καταλάβει αυτό — κι όχι να 'χει από πάνω κι έναν σύλλογο που να κάνει τουμπεκί ψιλοκομμένο αναφορικά με το θέμα.
Βέβαια, ο ΣΜΕΔ δεν είναι εκ των πραγμάτων αυτός που μπορεί ή έχει την υποχρέωση (την τυπική, εννοώ — επειδή την ηθική υποχρέωση τη βλέπει ο καθείς μας με βάση τα δικά του, κριτήρια κι αρχές) να βάλει κάποια τάξη. Ένα Μεταφραστικό Επιμελητήριο, μάλιστα. Ο ΣΜΕΔ πχ δεν μπορεί να ζητάει ενάρξεις, Ε3 κι ασφαλιστικές ενημερότητες ώστε να γνωρίζει ποια μέλη του είναι καθ' όλα εντάξει (ή τουλάχιστον να μην μπορεί να κρύβεται πίσω απ' το δάχτυλό του) — ενώ ένα Επιμελητήριο μπορεί. Κι άλλωστε ο ΣΜΕΔ λέει ότι, αφού η αντισυναδελφική-αντιδεοντολογική συμπεριφορά είναι προϊόν της συγκυρίας, δεν είναι καταδικαστέα! Κι ίσως εδώ το λάθος να 'ναι δικό μας: Δηλαδή, να περιμέναμε πολλά απ' τον ΣΜΕΔ, ενώ δεν θα έπρεπε. Εννοώ, ο ΣΜΕΔ ως εγχείρημα έτυχε υποδοχής υψηλών προσδοκιών απ' τα μέλη της μεταφραστικής κοινότητας όχι επειδή ήταν σχεδιασμένος να φτιάξει τη μεταφραστική συνείδηση του χώρου, αλλ' απλώς επειδή η κοινότητα είχε απογοητευτεί απ' τα μηδαμινά αποτελέσματα παλιότερων εγχειρημάτων και δεν είχε πια σε τι άλλο να ελπίζει — κι ίσως επιπρόσθετα επειδή δεν θεωρήθηκε εφικτή η δημιουργία επιμελητηρίου.
Δυστυχώς όμως εκ του αποτελέσματος διαπιστώνω ότι ο ΣΜΕΔ (ναι, rogne, ο ΣΜΕΔ) έχει συντελέσει με τη στάση του στην εδραίωση μιας εξόχως στρεβλής και αρνητικής νοοτροπίας: Οι μεταφραστές έχουν φτάσει να πιστεύουν ότι το γενικότερο θέμα των αμοιβών θα διευθετηθεί μέσα απ' τους αγώνες τού ΣΜΕΔ (επομένως έχουν κάνει νοερά και ψυχολογικά τη μετάθεση πως όλα αυτά θα τα φροντίσει ο ΣΜΕΔ που μπορεί και λέει έξω απ' τα δόντια το πόσο κακοί εκμεταλλευτές είναι οι αναθέτες έργου και εξηγεί με εμβριθείς ταξικές αναλύσεις το γιατί θέλουν να τους πιουν το αίμα) και κατά τ' άλλα στην καθημερινή επαγγελματική πρακτική τους είναι αδίστακτοι αυτοθυματοποιημένοι αμοραλιστές θιασώτες τού «ο θάνατος του άλλου μεταφραστή η ζωή μου, θα πατήσω επί λεκτικών πτωμάτων για να υφαρπάξω όποια δουλειά βρεθεί μπορώ-δεν-μπορώ ή αξίζω-δεν-αξίζω να την κάνω, μόλις μου δοθεί η ευκαιρία (πχ με την ιδιότητα του αναθεωρητή) δεν θα διστάσω να διαβάλω τον συνάδελφό μου είτε σκόπιμα είτε από άγνοια αρκεί ν' αναδειχθώ εγώ» και ούτω καθεξής. Δηλαδή ο λόγος και ο τρόπος σκέψης-δράσης τού ΣΜΕΔ μετάθεσαν την έννοια της υπεύθυνης επαγγελματικής στάσης σε κάποιους μακρινούς συλλογικούς αγώνες, απενοχοποιώντας πλήρως τις προσωπικές επαγγελματικές πρακτικές και απαλλάσσοντας εντελώς τον μεταφραστή από το βάρος των επιλογών του.
Χάρη (και) στον ΣΜΕΔ λοιπόν, έχουμε μεταφραστές τού τύπου Δόκτωρ-Τζέκιλ-Μίστερ-Χάιντ: Μεταφραστές που, ως Δόκτορες Τζέκιλ, ρητορεύουν για την ανάγκη μιας καλύτερης μεταφραστικής αγοράς όπου η αξία κι η συνεισφορά του μεταφραστή θα αναγνωρίζεται, θα χαίρει εκτίμησης και θα αμείβεται εύλογα, επαρκώς και δίκαια — ενώ τα σκοτεινά βράδια, ως Κύριοι Χάιντ, στέλνουν σκοτωμένες προσφορές αρκεί να βγουν αυτοί οι μειοδότες που θα πάρουν τη δουλειά, δεν επενδύουν το παραμικρό στην ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών τους, δεν έχουν κανέναν προσωπικό κώδικα επαγγελματικής ηθικής (άσε που τον θεωρούν και χάντικαπ, στις "άγριες μέρες" που ζούμε), δεν εμβαθύνουν ούτε στοιχειωδώς σε πεδία τα οποία διακηρύσσουν πως "είναι ειδικότητα τους", δεν φροντίζουν καν να αποκτούν (σταδιακά) τα εργαλεία και τα έργα αναφοράς που σχετίζονται με τη δουλειά τους, δεν τους απασχολεί η συνεχιζόμενη εκπαίδευση ή η περαιτέρω εξειδίκευση, θεωρούν τον εαυτό τους υπεράνω κάθε κριτικής, πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα κι ότι μπορούν να τα κάνουν όλα. Και ναι, τα κάνουν όλα — τα κάνουν όλα άσ' τα να πάνε...
Η δεοντολογία και η επαγγελματική συνείδηση ΔΕΝ είναι θέμα ταξικό. Αλλά πρέπει να 'χει ο άλλος και μια στοιχειωδώς ποιοτική νοοτροπία και αντίληψη για να το καταλάβει αυτό — κι όχι να 'χει από πάνω κι έναν σύλλογο που να κάνει τουμπεκί ψιλοκομμένο αναφορικά με το θέμα.
Χμμ..
Θεωρώ τα παραπάνω ένα στοχευμένο συνονθύλευμα δηλώσεων από κάποιον/αν που δεν έχει υπάρξει ποτέ σε ανάγκη στη ζωή του/της ή τουλάχιστον ευρίσκεται σε διαφορετικό εργασιακό περιβάλλον από εμένα, σε μία εποχή, κατά την οποία καταστρατηγούνται όλα τα δικαιώματά μας, και παρακαλώ κάποιον/αν να μου πει ότι αυτό είναι αναληθές. Εγώ αναγκάζομαι να κάνω πολλές φορές κάποιες εξαναγκασμένες και όχι ηθελημένες παραχωρήσεις εξαιτίας των στυγνών διαπραγματεύσεων των γραφείων με τα οποία συνεργάζομαι, όπως και ο πατέρας με δύο παιδιά και 15 χρόνια προϋπηρεσία δουλεύει πλέον για 500 ευρώ. Και εγώ βλέπω τα προσόντα μου και τις γνώσεις μου και το μέλλον μου να διαλύονται αλλά σίγουρα η λύση δεν είναι να στοχοποιούμε και να κατηγορούμε τους συναδέλφους μας. Δυστυχώς η άνεση επιλογής της ανάληψης ή όχι ενός έργου προϋποθέτει πλέον μία υφιστάμενη οικονομική άνεση ή την ύπαρξη εισοδήματος από άλλη πηγή και όχι μόνο από τον επισφαλή τομέα των μεταφράσεων. Αντισυναδελφική συμπεριφορά για μένα είναι να εκφραζόμαστε με υποτίμηση και αδιαφορία για τους συναδέλφους μας, οι οποίοι ευρίσκονται στην ίδια δυσχερέστατη κατάσταση όπως εμείς και η προσπάθεια συγκάλυψης αυτής της κατάστασης αποδεικνύει την εν τοις πράγμασι διαφοροποίηση σε ταξικό επίπεδο.
Θεωρώ τα παραπάνω ένα στοχευμένο συνονθύλευμα δηλώσεων από κάποιον/αν που δεν έχει υπάρξει ποτέ σε ανάγκη στη ζωή του/της ή τουλάχιστον ευρίσκεται σε διαφορετικό εργασιακό περιβάλλον από εμένα, σε μία εποχή, κατά την οποία καταστρατηγούνται όλα τα δικαιώματά μας, και παρακαλώ κάποιον/αν να μου πει ότι αυτό είναι αναληθές. Εγώ αναγκάζομαι να κάνω πολλές φορές κάποιες εξαναγκασμένες και όχι ηθελημένες παραχωρήσεις εξαιτίας των στυγνών διαπραγματεύσεων των γραφείων με τα οποία συνεργάζομαι, όπως και ο πατέρας με δύο παιδιά και 15 χρόνια προϋπηρεσία δουλεύει πλέον για 500 ευρώ. Και εγώ βλέπω τα προσόντα μου και τις γνώσεις μου και το μέλλον μου να διαλύονται αλλά σίγουρα η λύση δεν είναι να στοχοποιούμε και να κατηγορούμε τους συναδέλφους μας. Δυστυχώς η άνεση επιλογής της ανάληψης ή όχι ενός έργου προϋποθέτει πλέον μία υφιστάμενη οικονομική άνεση ή την ύπαρξη εισοδήματος από άλλη πηγή και όχι μόνο από τον επισφαλή τομέα των μεταφράσεων. Αντισυναδελφική συμπεριφορά για μένα είναι να εκφραζόμαστε με υποτίμηση και αδιαφορία για τους συναδέλφους μας, οι οποίοι ευρίσκονται στην ίδια δυσχερέστατη κατάσταση όπως εμείς και η προσπάθεια συγκάλυψης αυτής της κατάστασης αποδεικνύει την εν τοις πράγμασι διαφοροποίηση σε ταξικό επίπεδο.
Πόσο καθόλου ιδέα δεν έχεις για αυτόν που το 'γραψε...
bernardina
Moderator
Χριστέ μου, στον Ζάζουλα απευθύνεται το #35; 
Ε, λοιπόν, να προσυπογράψω κι εγώ με δέκα δάχτυλα το κείμενό του (#34), και την κατακλείδα δύο φορές, παρόλο που δεν ανήκα ποτέ στην προνομιούχα κάστα όσων δεν ένιωσαν ανάγκη στη ζωή τους. Εντελώς το αντίθετο μάλιστα.
Ε, λοιπόν, να προσυπογράψω κι εγώ με δέκα δάχτυλα το κείμενό του (#34), και την κατακλείδα δύο φορές, παρόλο που δεν ανήκα ποτέ στην προνομιούχα κάστα όσων δεν ένιωσαν ανάγκη στη ζωή τους. Εντελώς το αντίθετο μάλιστα.
Πλέον, θεωρώ αυτά τα ad hominem επιχειρήματα προσωπική προσβολή, ακόμα και όταν απευθύνονται σε τρίτον. Δεν μπορείς να ξέρεις αν ο άλλος έχει ή δεν έχει ανάγκη - άσε που το προφανές είναι ότι έχει, ειδάλλως δεν θα δούλευε. Αυτό το λέω ως εργαζόμενη που έχει κοντέψει να καταρρεύσει από την υπερκόπωση όχι μία αλλά τρεις φορές: αν δεν είχα ανάγκη να δουλέψω, θα καθόμουν σπίτι μου να βλέπω μεσημεριανά. Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο θεωρεί κάποιος, χωρίς να ξέρει σε ποιον απευθύνεται, ότι ο άλλος μιλάει επειδή είναι πλούσιος ή βολεμένος ή οτιδήποτε, και να του καταρρίπτει τα επιχειρήματα βάσει αυτού.
Ούτε καταλαβαίνω γιατί προκρίνεται η συμπεριφορά που σκύβει το κεφάλι στην εργοδοσία και βάζει το ατομικό συμφέρον πάνω από το συλλογικό, ενώ στοχοποιείται ως ελιτίστικη/πλουτοκρατική/αριστοκρατική ακριβώς η συμπεριφορά η οποία σε βάθος χρόνου αποδεικνύεται επωφελής για το συλλογικό καλό του κλάδου - δηλαδή η συμπεριφορά που έχει ως στόχο τη διατήρηση των τιμών σε υψηλά επίπεδα, τις σωστές αμοιβές για τον εργαζόμενο, και την παροχή σωστών υπηρεσιών προς το κοινό (γιατί μη μου πείτε ότι δεν έχει σημασία η ποιότητα, ειδάλλως θα σας παραπέμψω να χειρουργηθείτε με λέιζερ που ο γιατρός που θα το χειρίζεται θα έχει διαβάσει κακομεταφρασμένο εγχειρίδιο).
Όταν η δημοσίευση των απόψεών μας σε έναν χώρο όπου κάποιοι μπορεί να γνωριζόμαστε ή να μην γνωριζόμαστε μεταξύ μας μετατρέπεται σε κριτική προθέσεων, ο ανύποπτος αναγνώστης εύκολα συμπεραίνει ότι οι συνομιλητές γνωρίζουν περισσότερα από όσα λένε, πιθανόν ο ένας τα άπλυτα του άλλου κλπ, με αποτέλεσμα να μην επικεντρώνονται πλέον στα επιχειρήματα και, είτε να απομακρύνονται με συμψηφιστικές σκέψεις όπως «παντού τα πάντα, όλοι ίδιοι είναι», είτε να πιάνουν πολυθρόνα, κοκακόλα και τσιπς για να παρακολουθήσουν ξεκατίνιασμα επί προσωπικού.
Θα προτιμούσα, λοιπόν, να επαναφέρουμε τη συζήτηση στα επιχειρήματα. Για παράδειγμα, εγώ βλέπω ότι οι δύο τοποθετήσεις αναπτύσσονται και καταλήγουν γύρω από έναν διαφορετικό ορισμό του συνάδελφου.
Ο πρώτος ορισμός επιμένει να θέτει και προδιαγραφές ποιότητας αλλά και αυτοτιμολόγησης της εργασίας του μεταφραστή. Με αυστηρούς και συγκεκριμένους όρους, ιδιαίτερα σήμερα που το σύμπαν καταρρέει.
Ο δεύτερος ορισμός περιλαμβάνει οποιονδήποτε προσπαθεί, παλιότερα και πολύ περισσότερο σήμερα, να συνεισφέρει στα πενιχρά εισοδήματά του κάνοντας μεταφράσεις. Χωρίς όρους, ιδιαίτερα σήμερα που το σύμπαν καταρρέει.
Εμένα με συγκινεί με την ανθρωπιά του ο δεύτερος ορισμός, αλλά επαγγελματικά με πείθει ο πρώτος.
Θα προτιμούσα, λοιπόν, να επαναφέρουμε τη συζήτηση στα επιχειρήματα. Για παράδειγμα, εγώ βλέπω ότι οι δύο τοποθετήσεις αναπτύσσονται και καταλήγουν γύρω από έναν διαφορετικό ορισμό του συνάδελφου.
Ο πρώτος ορισμός επιμένει να θέτει και προδιαγραφές ποιότητας αλλά και αυτοτιμολόγησης της εργασίας του μεταφραστή. Με αυστηρούς και συγκεκριμένους όρους, ιδιαίτερα σήμερα που το σύμπαν καταρρέει.
Ο δεύτερος ορισμός περιλαμβάνει οποιονδήποτε προσπαθεί, παλιότερα και πολύ περισσότερο σήμερα, να συνεισφέρει στα πενιχρά εισοδήματά του κάνοντας μεταφράσεις. Χωρίς όρους, ιδιαίτερα σήμερα που το σύμπαν καταρρέει.
Εμένα με συγκινεί με την ανθρωπιά του ο δεύτερος ορισμός, αλλά επαγγελματικά με πείθει ο πρώτος.