Ναι, συμφωνώ. Παρότι μάλλον δεν θα αποβάλλω ποτέ την συνήθεια να τονίζω, πιστεύω ότι οι ελάχιστες περιπτώσεις αμφισημίας δεν δικαιολογούν την ύπαρξη του τονικού σημαδιού, πολύ περισσότερο γιατί η σύνταξη ξεκαθαρίζει σχεδόν πάντα τα πράγματα ενώ ταυτόχρονα μπορεί να αποτελεί αφορμή για λογοπαίγνια. Περιπτώσεις σύγχυσης ενέχουν διάφορα φαινόμενα στον λόγο, όπως η χρήση του ίδιου τύπου για την γενική και την αιτιατική πληθυντικού τηου αδύναμου τύπου της προσωπικής αντωνυμίας (θέλει να μας μαγειρέψει) κι ωστόσο δεν υπάρχει πρόβλημα συνεννόησης. Χώρια τις κοινές ορθογραφίες διαφορετικών λέξεων (κόμμα, ήπιες, άδεια). Ωστόσο η γραμματική και το συντακτικό βάζουν τα πράγματα στην θέση τους (πολλές φορές και μόνο η στίξη).
Υπάρχουν δυο επιχειρήματα υπέρ του τονισμού κι αυτά είναι η εκμάθηση μιας λέξης και η μικρή παραδρομή του μυαλού, μέχρι η σύνταξη να ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Το πρώτο όμως είναι χρήσιμο μόνο στο σχολείο και το δεύτερο είναι αμελητέο. Διαβάζω μια ζωή κόμικς και ποτέ δεν θυμάμαι να κοντοστάθηκα σε μια φράση, λόγω αμφισημίας (τα κόμικς είναι συνήθως σε κεφαλαία γραφή).
Μάλιστα το context είναι τόσο πιο ισχυρό που συμβαίνει να διαβάσεις μια λέξη στην ροή του, που όμως έχει τον λάθος τόνο, και να μην το προσέξεις καν. Π.χ.:
-Άκου τι ωραία που κελαηδούν τα πούλια.
Μου έχει τύχει να πέσω σε τέτοια λάθη και να το αντιληφθώ μετά το πέρας μερικών δευτερολέπτων.
