On toast:
Το αγγλικό
toast είναι η ελληνική
φρυγανιά, αλλά και στις δύο περιπτώσεις έχουμε πρώτα απ' όλα να κάνουμε με τη φρυγανισμένη φέτα ψωμιού, τη φρέσκια φρυγανιά, τη φρυγανιά της ώρας, όχι του εμπορίου. Αποκεί και πέρα χωρίζουν οι δρόμοι μας.
Το
French toast είναι
αβγοφέτες (κι ας έχουν γεμίσει οι μεταφραστικές σκατομηχανές το διαδίκτυο με «γαλλική φρυγανιά»).
Γαλλική φρυγανιά είναι η λεπτή
Melba toast (που, όπως και το
πες μελμπά, είναι δημιούργημα του Εσκοφιέ προς τιμήν της Αυστραλέζας σοπράνο Νέλης/Νέλι Μέλμπα —
δαεμάνε, ανάλαβε ένα μουσικογαστρονομικό νήμα).
Στις φρυγανιές του εμπορίου ο Παπαδόπουλος έχει διεθνώς τη μεγαλύτερη γκάμα και
εδώ είναι η αγγλική σελίδα του με τα
wheat rusks και τα
rye rusks. Που μπορεί κάλλιστα να είναι και τεράστια παξιμάδια. (Δεν αποτελεί τάξη μεγέθους το rusk. Αυτό που εμείς λέμε φρυγανιά του εμπορίου είναι το γερμανικό
Zwieback, ο διπυρίτης.) Οι φρυγανιές του εμπορίου μπορεί ωστόσο να ονομάζονται και
toast και
toasted bread, αλλά δεν είμαι άνθρωπος του σουπερμάρκετ και δεν ξέρω τι προτιμά η αγορά, που είναι πνιγμένη στα αρτίδια.
Κάποια κυρία θα πρέπει να μας πει και για τη γαλέτα, την τριμμένη φρυγανιά και τα crumbs.
Πάντως, δεν νιώθω καθόλου σαν Master σ' αυτό το θέμα (δεν είμαι toastmaster, δηλαδή :) ).
On anecdotal:
Μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι το ελληνικό
ανεκδοτολογικός και το αγγλικό
anecdotal συγκλίνουν στις σημασιολογικές αποχρώσεις και, όσο περισσότερο ασχολούμαστε με τα αγγλικά, τόσο αυτές οι δύο ακολουθούν βίους παράλληλους. Για όλα φταίει ο Προκόπιος με τα Ανέκδοτά του.
Το
apocryphal το έχουμε πιάσει;