Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει

[anef]

Η ενημέρωση των πελατών των εστιατορίων είχε σαν αποτέλεσμα να σταματήσουν να δίνουν το φιλοδώρημα με την πιστωτική τους κάρτα ή να το βάζουν στο κοινό κουτί που έχουν πολλά εστιατόρια, αλλά να το δίνουν απευθείας στον σερβιτόρο. Επίσης ο θόρυβος που δημιουργήθηκε (μέσω του περιοδικού, αλλά με την υποκίνηση του συνδικαλιστικού φορέα) είχε κάποιο αποτέλεσμα. Πριν έξι μήνες έγινε παράνομο να χρησιμοποιούνται τα φιλοδωρήματα για μισθός. Η υπόθεση συνεχίζεται, γιατί συνεχίζεται η αρνητική δημοσιότητα για τα εστιατόρια του Λονδίνου που δε συμμορφώνονται (ειδικά τα ακριβά, οι αλυσίδες και τα μεγάλα).
Φυσικά επειδή στην Ελλάδα δεν τα σκεφτόμαστε καν αυτά, δε νομίζω ότι μπορεί να γίνει κατανοητό ότι κάτι τελείως ειρηνικό που δεν περιλαμβάνει απεργίες μπορεί να δουλέψει.
Κι όμως, δουλεύει. Σε εξόδους με φίλους π.χ. με το που έρχεται ο λογαριασμός πάντα πλέον ακούγεται ότι το φιλοδώρημα να το δώσουμε του σερβιτόρου στο χέρι.

ΥΓ Και μη νομίζεις ότι οι πελάτες είμαστε αναίσθητοι. έχω φύγει από καφετέρια γιατί δε μου άρεσε πώς μίλαγε η ιδιοκτήτρια στο προσωπικό. Και της το είπα. Και δεν ξαναπάτησα, παρόλο που μ' άρεσε πολύ το μαγαζί.

Μμμ, δεν νομίζω πως στην «στην Ελλάδα δεν τα σκεφτόμαστε καν αυτά» (αντίθετα, απ' ό,τι φαίνεται, πολλοί άνθρωποι -μεταξύ αυτών κι εσύ- τα σκέφτονται αυτά, οπότε προς τι η γενίκευση; ). Ρώτησα γιατί, εντελώς τυχαία, έχω υπόψη μου και παλιότερη απόφαση ευρωπαϊκού δικαστηρίου που θεωρεί νόμιμο τον συνυπολογισμό των φιλοδωρημάτων στον μισθό, κάτι που είναι καταφανώς άδικο, όχι; Το να μην τα βάζεις απευθείας με τον άδικο νόμο αλλά να προσπαθείς με τέτοιους τρόπους να τον παρακάμψεις είναι πολλές φορές πολύ πιο έξυπνο, αλλά δεν είναι πάντα αποτελεσματικό. Π.χ. ακόμα και στη συγκεκριμένη περίπτωση, υποθέτω δεν έπαψαν τελείως να πληρώνουν οι Άγγλοι με κάρτα στα εστιατόρια (αν έγινε αυτό μπράβο τους, θα μιλούσαμε για μεγάλη αλλαγή, όχι αστεία). Ταυτόχρονα, αφήνεις στο απυρόβλητο την ίδια την άδικη νομοθεσία.

Από την άλλη, μακάρι οι πολίτες να είναι ευαισθητοποιημένοι σε τέτοια θέματα (κι εγώ αν ξανανοίξει στη Θεσσαλονίκη το μαγαζί για το οποίο συζητάμε δεν πρόκειται να πάω, μου κόπηκε η όρεξη), αλλά αυτά τα μέτρα δεν λύνουν όλα τα προβλήματα, έτσι δεν είναι; Αν θέλαμε σαν καταναλωτές να σαμποτάρουμε τα μαγαζιά που δεν ασφαλίζουν τους εργαζόμενους (αν υποθέσουμε ότι υπήρχε τρόπος να το μάθουμε) δεν θα 'πρεπε να βγαίνουμε απ' το σπίτι μας.

Επίσης, από πού βγαίνει το συμπέρασμα ότι οι απεργίες δεν είναι ειρηνικός τρόπος διεκδίκησης; Και τέλος, από περιέργεια, η υπόθεση στην Αγγλία γιατί λες πως συνεχίζεται αφού είναι πια παράνομος ο συνυπολογισμός του φιλοδωρήματος στον μισθό;

 

[SBE]

Π.χ. ακόμα και στη συγκεκριμένη περίπτωση, υποθέτω δεν έπαψαν τελείως να πληρώνουν οι Άγγλοι με κάρτα στα εστιατόρια (αν έγινε αυτό μπράβο τους, θα μιλούσαμε για μεγάλη αλλαγή, όχι αστεία).

Αυτό δεν πρόκειται ποτέ να εφαρμοστεί 100% γιατί πάντα υπάρχουν οι ανενημέρωτοι, οι αδιάφοροι κλπ. Αν όμως το εφάρμοσαν έστω οι μισοί πελάτες, ήταν μείωση των εσόδων του εστιατορίου. Φυσικά στο συγκεκριμένο ζήτημα δούλεψε, δεν δουλεύει σε όλα.

Επίσης, από πού βγαίνει το συμπέρασμα ότι οι απεργίες δεν είναι ειρηνικός τρόπος διεκδίκησης; Και τέλος, από περιέργεια, η υπόθεση στην Αγγλία γιατί λες πως συνεχίζεται αφού είναι πια παράνομος ο συνυπολογισμός του φιλοδωρήματος στον μισθό;

Οι απεργίες μπορεί να είναι ειρηνικές, αλλά όχι όταν περιλαμβάνουν κατασκήνωση έξω από το μαγαζί και βρισίδι στους πελάτες και τους απεργοσπάστες.

Η υπόθεση συνεχίζεται γατί κάποια εστιατόρια, παρ' όλη την απαγόρευση, συνεχίζουν το ίδιο βιολί, κυρίως στηριζόμενα στο ότι το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού είναι παράνομοι μετανάστες που δεν λένε κουβέντα. Δυστυχώς, για το θέμα των παράνομων οι εστιάτορες λένε ότι δεν βγαίνουν οικονομικά αν δεν παρανομήσουν. Φυσικά λύση υπάρχει: αν δεν βγαίνεις οικονομικά, λουκέτο, να μείνουν τα μισά εστιατόρια στο Λονδίνο και να λειτουργούν νόμιμα και με σοβαρότητα και χωρίς να είναι ένα βήμα πριν τη χρεωκοπία.

ΥΓ Το Δεκέμβριο είχε γίνει ρεζίλι (και πάλι) ένα πολύ κυριλέ εστιατόριο, γιατί δεν εφάρμοζε το νόμο. Το ίδιο μαγαζί πέρσι το Μάιο το είχε κλείσει η αγορανομία μετά το θάνατο πελάτη από κατανάλωση στρειδιών (τι το ήθελες το στρείδι ρε μπάρμπα ) Νομίζω ότι παρανομία με το προσωπικό και απροσεξία (τουλάχιστον) με το φαγητό πάνε χέρι χέρι και είναι δείγμα αντίληψης που δεν θα ήθελα να έχει όποιος μου ζητάει 30 λίρες για ένα πιάτο μακαρόνια.

 

[nickel]

Καλημέρα. Πάλι από την Καθημερινή, σε σχόλιο αυτή τη φορά, με την υπογραφή του Νίκου Ξυδάκη, μια ζυγισμένη ματιά σ' αυτή την περίπτωση:

Αυτοί που γλίτωσαν κι αυτοί που βούλιαξαν

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Σ' ένα εστιατόριο εργάζονταν 29 άνθρωποι. Ένας εξ αυτών, νεαρός και καινούργιος στη δουλειά, απολύθηκε διότι διαμαρτυρήθηκε στην Επιθεώρηση Εργασίας και στο ΙΚΑ για μη καταβολή και καθυστέρηση δεδουλευμένων. Υπό την πίεση του σωματείου, ο νεαρός εργαζόμενος επαναπροσλήφθηκε, αλλά απολύθηκε πάλι μετά δυο - τρεις μέρες. Τις επόμενες εβδομάδες, το εστιατόριο λειτουργούσε περικυκλωμένο από συναδέλφους του απολυμένου, που κατήγγειλαν δυναμικά τους εργοδότες εστιάτορες. Η πελατεία άρχισε να αραιώνει. Παράλληλα, άλλοι επτά εργαζόμενοι κατήγγειλαν στις Αρχές διάφορες άλλες παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας. Οι υπόλοιποι είκοσι ένας εργαζόμενοι στράφηκαν εναντίον των θορυβούντων συνδικαλισμένων, ζητώντας το δικό τους δικαίωμα στην εργασία. Ανταλλάχτηκαν βαριές κουβέντες: ρουφιάνοι, προσκυνημένοι, τέτοια.

Οι εργαζόμενοι βρέθηκαν διχασμένοι. Από τη μια, οι υπερασπιστές των εργατικών δικαιωμάτων, δυναμικοί και θορυβώδεις, πίεζαν τους εργοδότες να σεβαστούν τις νόμιμες και τις ηθικές τους υποχρεώσεις. Από την άλλη, οι εργαζόμενοι που φοβόντουσαν μη χάσουν τη δουλειά τους και επιθυμούσαν να εργαστούν απερίσπαστοι, χωρίς τις οχλήσεις των συνδικαλισμένων.

Τη λύση την έδωσε ο εργοδότης. Έβαλε λουκέτο στο μαγαζί. Και όλοι οι εργαζόμενοι, διαμαρτυρόμενοι και μη, βρέθηκαν στον δρόμο, χωρίς δουλειά. Οι 21 κατηγορούν το σωματείο και τους 7+1 συναδέλφους τους, επειδή με την πίεση που άσκησαν ώθησαν τα πράγματα στα άκρα, στη χειρότερη κατάληξη. Οι άλλοι υπεραμύνονται των δικαιωμάτων τους και μαζί με το σωματείο καταγγέλλουν τον εργοδότη για καταχρηστική συμπεριφορά.

Η εμπλοκή στο θεσσαλονικιώτικο εστιατόριο, που κατέληξε σε σύγκρουση με θύματα, δεν είναι η πρώτη. Έχουν προηγηθεί ανάλογες εργασιακές εμπλοκές και αναφλέξεις το προηγούμενο διάστημα στην Αθήνα, σε παρόμοιες επιχειρήσεις εστίασης, όπου ανθούν η μαύρη εργασία και η επισφάλεια, αλλά και σε καθ’ όλα σοβαρές και νομοταγείς εκδοτικές επιχειρήσεις. Και όσο βαθαίνει η κρίση, όσο θα επελαύνει η ύφεση, και μαζί της η ανεργία και η ανασφάλεια, όταν επιπλέον θα αρχίσουν να εφαρμόζονται οι νέοι νόμοι για ευκολότερες απολύσεις και χαμηλότερες αποζημιώσεις, τέτοιες εμπλοκές και συγκρούσεις θα πληθαίνουν και θα οξύνονται.

Το σημαντικότερο στοιχείο είναι η διαφαινόμενη διαίρεση των εργαζομένων. Από τη μια, όσοι διεκδικούν εφαρμογή της κείμενης νομοθεσίας και βρίσκουν προστασία από τα συνδικάτα. Από την άλλη, οι εργαζόμενοι που επιθυμούν πάνω απ’ όλα να διατηρήσουν τη δουλειά τους, παραβλέποντας τις καταχρήσεις και της παρανομίες εις βάρος συναδέλφων τους, ακόμη και εις βάρος των δικών τους δικαιωμάτων. Αρκεί να παραμείνουν εντός εργασίας, να βγαίνει το μεροκάματο.

Στη συχνά άγρια πραγματικότητα του ιδιωτικού τομέα, τέτοια διλήμματα θα πληθαίνουν, δραματικά. Στα εστιατόρια, στα ξενοδοχεία, στα χωράφια, στα γιαπιά, δεν ισχύουν οι νόμοι που προστατεύουν τον δημόσιο υπάλληλο, τον υπάλληλο των ΔΕΚΟ, τον υπάλληλο μιας τράπεζας ή μιας μεγάλης επιχείρησης. Τέτοιες επιχειρήσεις, μικρές, οικογενειακές ή μικρομεσαίες, τις τελευταίες δύο δεκαετίες πορεύτηκαν απασχολώντας μετανάστες με χαμηλές αμοιβές και στοιχειώδη ή ανύπαρκτη ασφάλιση. Η μαύρη και φθηνή εργασία έδινε λύσεις, δημιουργώντας ένα μείγμα φανερής οικονομίας και παραοικονομίας. Η κατάσταση όμως έχει αλλάξει από καιρό: όλο και περισσότεροι Έλληνες δεν περιφρονούν πια τις χειρωνακτικές ή χαμηλής ειδίκευσης εργασίες – η ανάγκη πιέζει. Αλλά ο Έλληνας πολίτης απαιτεί εφαρμογή όλου του πακέτου: μισθό βάσει σύμβασης, ασφάλιση, πλήρεις παροχές κ. τ. λ.

Μπορεί να τα διεκδικήσει όλα αυτά τώρα, σε περιβάλλον δεινής κρίσης και ογκούμενης ανεργίας; Όλο και δυσκολότερα. Ο άνεργος σε καιρό κρίσης είναι ο άνθρωπος που βουλιάζει· όποιος διατηρεί το μεροκάματο, ακόμη και με ηθικές και υπαρξιακές εκπτώσεις, έχει περισσότερες πιθανότητες να γλιτώσει. Αλλά τι σημαίνει «να γλιτώσει»; Τι άνθρωπος θα είναι ο «γλιτωμένος», όταν γύρω του θα σωριάζονται πτώματα; Η ατομική επιβίωση, θεμιτή και ενστικτώδης, θα είναι αρκετή να τον γλιτώσει και σαν ολόκληρο άνθρωπο, κοινωνικό, έλλογο και ηθικό άνθρωπο; Πόσα δικαιώματα μπορεί να εκχωρήσει ο αναγκεμένος; Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η οπισθοχώρηση; Για πόσο καιρό; Με ποιο χρονικό ορίζοντα; Και πώς γνωρίζει ο «γλιτωμένος» ότι δεν θα έρθει η σειρά του να βουλιάξει; Το πιθανότερο: Θα βουλιάξουν πολλοί, θα επιπλεύσουν λίγοι.

Τέτοια ερωτήματα, συγκλονιστικά, για μια οριακή ανθρώπινη κατάσταση, την κατάσταση των στρατοπέδων εξόντωσης, έθεσε ο Πρίμο Λέβι. Ο μεγάλος στοχαστής περιέγραψε μοναδικά την ενοχή αυτού που γλίτωσε, του επιβιώσαντος, απέναντι στα θύματα, σε αυτούς που βούλιαξαν. Δεν απάντησε ποτέ.​

 

[Elsa]

"Ζυγισμένη ματιά" εννοείς με ίσες αποστάσεις; Τα ερωτήματα που βάζει εκβιάζουν μια απάντηση που δεν δίνεται. Ο Πρίμο Λέβι μπορεί να την έδωσε με την αυτοκτονία του, όμως.

 

[nickel]

"Ζυγισμένη ματιά" εννοείς με ίσες αποστάσεις;

Δεν είπα «καλοζυγισμένη». Αυτό περνάει στη σφαίρα του υποκειμενικού σ' αυτά τα θέματα. Γι' αυτό άλλοι αυτοκτονούν κι άλλοι φτάνουν σε βαθιά γεράματα.

 

[crystal]

Σε ό,τι αφορά τις καταγγελίες:
Πριν από δυο-τρία χρόνια, λογίστρια μας είχε αναφέρει πως όταν κάνεις καταγγελία, αυτό σημειώνεται στο "μητρώο" σου (στο ΙΚΑ; στην Επιθεώρηση Εργασίας; θα σας γελάσω) κι ότι σ' αυτά τα στοιχεία έχουν πρόσβαση οι μελλοντικοί εργοδότες. Δεν υπάρχει καμία ανωνυμία. Φυσικά το μεταφέρω με πάσα επιφύλαξη, γιατί δεν χρειάστηκε ποτέ να το διαπιστώσω, αλλά αν ισχύει, προφανώς ούτε η ίδια η νομοθεσία δεν παρέχει τη στοιχειώδη ασφάλεια στον εργαζόμενο.
Επίσης, στο χώρο των νυχτερινών μαγαζιών/καφέ/εστιατορίων, ο κύκλος είναι σχετικά μικρός κι οι ιδιοκτήτες γνωρίζονται μεταξύ τους. Η Θεσσαλονίκη είναι μεγάλη και τα μαγαζιά της πολλά, αλλά αν δοκιμάσεις να κάνεις καταγγελία σε μαγαζί της Καβάλας, μπορείς να είσαι σίγουρος ότι θα ζοριστείς πολύ να βρεις αλλού δουλειά. Είναι το μόνο εύκολο για τον επιχειρηματία να κάνει πέντε τηλέφωνα. Που και να μην τα κάνει, θα πέσει σύρμα αμέσως, ούτως ή άλλως. Και δεν υπερβάλλω καθόλου.
Με λίγα λόγια, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα απ' το "δεν μου κολλάει ένσημα - τον καταγγέλλω - συμμορφώνεται - όλα είναι ανθηρά".

 

[Ambrose]

Επίσης, στο χώρο των νυχτερινών μαγαζιών/καφέ/εστιατορίων, ο κύκλος είναι σχετικά μικρός κι οι ιδιοκτήτες γνωρίζονται μεταξύ τους.

Και σε πολλούς άλλους χώρους, να συμπληρώσω. Και στην Αθήνα.

 

[Elsa]

Επιβεβαιώνω οτι το ίδιο ακριβώς ισχύει για τις τεχνικές εταιρείες και τα μελετητικά γραφεία.
Και στην Αθήνα.