τα περί «δόλου του Βγενόπουλου», που μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει (τους έστειλε εκεί για να καούν και να μπορεί να κάνει τις δηλώσεις που έκανε και ό,τι άλλο προκύψει για τα σχέδια που του αποδίδονται)
Ναι, δόλος αυτό σημαίνει. Και μου φαίνεται κι εμένα εξαιρετικά τραβηγμένη η καταληκτική παράγραφος, και εντασσόμενη στις θεωρίες συνωμοσίας. Ή έστω απλώς αμετροεπής, ίσως υπό το κράτος της οργής, ίσως όχι. Ωστόσο παραθέτω τη δήλωση της Μάρφιν αργά χτες το βράδυ:
Στην οικογένεια της MARFIN θρηνούμε σήμερα για την δολοφονία τριών νεαρών συναδέλφων μας.
Εκφράζουμε την οργή μας κατά της πολιτείας που εγνώριζε ότι μόνο από τύχη δεν είχαν συμβεί μέχρι σήμερα τέτοια τραγικά περιστατικά. Εκφράζουμε ακόμα την οργή μας για τα ξύλινα πολιτικά λόγια και τις αντιδικίες σκοπιμότητας ορισμένων πολιτικών στη Βουλή την ώρα που οι σοροί των συναδέλφων μας δεν είχαν αποσυρθεί από το κατάστημά μας που επολιορκείτο ακόμα από τους διαδηλωτές ή και αναρχικούς.
Οι αυτουργοί μακάρι να συλληφθούν και να τιμωρηθούν. Την μεγαλύτερη ευθύνη όμως έχουν οι ηθικοί αυτουργοί που δυστυχώς δεν θα τιμωρηθούν ποτέ.
Προσέξτε την πρώτη πρόταση της δεύτερης παραγράφου. Αν, λέω αν, προκύψει ότι δεν υπήρχε σοβαρή πυρασφάλεια στο κτίριο, δεν αποτελεί απύθμενο θράσος η φράση "που εγνώριζε ότι μόνο από τύχη δεν είχαν συμβεί μέχρι σήμερα τέτοια τραγικά περιστατικά"; Αν πάλι αποδειχτεί ότι υπήρχε σοβαρή πυρασφάλεια, τότε γιατί δεν δούλεψε;
Προσέξτε επίσης την τελευταία παράγραφο. Μιλά ή δε μιλά εδώ για ηθικούς αυτουργούς, δηλαδή για δόλο, ο Βγενόπουλος; Με τι στοιχεία; Άρα, δημιουργεί ή δεν δημιουργεί την υπόνοια ότι εκμεταλλεύεται εκ των υστέρων τους νεκρούς για να εξυπηρετήσει την πολιτική ατζέντα του; Από κει ως το να υποθέσει κανείς ότι τα σχεδίασε όλα αυτά ο ίδιος, η απόσταση είναι βέβαια τεράστια και εγώ προσωπικά δεν τη διανύω σε καμιά περίπτωση, ωστόσο όμως για τη διάνυσή της το πρώτο σκαλοπάτι το έβαλε ο ίδιος με την ιταμή δήλωσή του περί ηθικών αυτουργών. Προσοχή: όχι περί ολιγωρούσας πολιτείας ή περί κομμάτων λεκτικών εμπρηστών, αλλά περί ηθικών αυτουργών. Οι λέξεις έχουν τη σημασία τους. Και αν από μια ανώνυμη κατά δήλωσή της εργαζόμενη απαιτούμε τεκμηρίωση των κατηγοριών της περί δόλου, από την ανακοίνωση μιας ολόκληρης τράπεζας δεν πρέπει να απαιτούμε την ίδια τεκμηρίωση και εκατό φορές περισσότερη;
Υπάρχει επίσης η
άποψη ότι ο Βγενόπουλος στοχοποιήθηκε συγκεκριμένα, συγκεκριμένα η δική του τράπεζα. Άντε βγάλε άκρη.
Αναρωτιέμαι λοιπόν αν αυτή τη στιγμή θα πρέπει να προβληματιστούμε σαν κοινωνία για την πυρασφάλεια ή για την τυφλή βία. Είναι αυτό που συνέβη η κατάλληλη ευκαιρία να συζητήσουμε για τις ευθύνες του κεφαλαίου στα εργατικά ατυχήματα; Ή μήπως για τις τυχόν πολιτικές φιλοδοξίες του Βγενόπουλου;
Και για τα δύο, για όλα· γιατί, πού είναι το πρόβλημα; Η πραγματικότητα είναι περίπλοκη. Έχουμε 3 νεκρούς και δεν είναι η κατάλληλη ευκαιρία; Πότε δηλαδή είναι κατά τη γνώμη σου η κατάλληλη ευκαιρία; Όταν δεν συμβαίνει τίποτα;
Και αν, ας πούμε, αποδειχτεί το κείμενο προβοκατόρικο και αναληθές, θα είναι ευκαιρία να απαλλάξουν κάποιοι άλλοι το κεφάλαιο από τις ευθύνες του και να αρχίσουμε συζήτηση για τα ανυπόγραφα κείμενα του διαδικτύου;
Ενώ η ενυπόγραφη ανακοίνωση της Μάρφιν περί ηθικών αυτουργών είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να αποδειχτεί προβοκατόρικη και αναληθής, οπότε θα επικρέμαται εις τον αιώνα...
Το κύριο πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι η τυφλή βία. Θα περιμένουμε πότε θα φτιάξουμε τη σωστή κοινωνία που οραματιζόμαστε ή να πάρουμε και κανένα μέτρο στο μεταξύ;
Σωστό, με μόνη ένστασή μου ότι το πρόβλημα είναι όχι η τυφλή βία αλλά η βία σκέτη. Και βία υπάρχει μπόλικη, παντού. Πέραν αυτού όμως, εκτός από την καταστολή υπάρχει και η πρόληψη. Η πυρασφάλεια είναι απαραίτητη για χίλιους δυο λόγους, και όχι μόνο για τους εμπρησμούς, πόσο μάλλον στο κέντρο της Αθήνας.
Το ερώτημα είναι αμείλικτο (όποια απάντηση κι αν του δοθεί): οι εγκληματίες έκαναν το απαίσιο έργο τους· η διεύθυνση της επιχείρησης και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί της Πολιτείας πόσο προστάτεψαν προληπτικά τους ανθρώπους (εργαζόμενους και πελάτες) από τον κίνδυνο κάθε είδους πυρκαγιάς; Και το θεωρεί κανείς αυτό έλασσον; Το ότι θέλει ένας πολίτης να ξέρει, σαν πελάτης ενός υποκαταστήματος της Μάρφιν στη ζώνη πυρός της πρωτεύουσας, αν κινδυνεύει να γίνει σουβλάκι ή καπνιστός δεδομένης πυρκαγιάς είτε από εγκληματίες είτε απ' οποιαδήποτε άλλη αιτία; Το ότι θέλει να γνωρίζει αν έχουν παρθεί μέτρα για την ασφάλειά του ή αν όλα επαφίονται στην τύχη και στην καλή θέληση κάποιων φανατικών δολοφόνων; Δηλαδή αν μπει μπόμπα σε κανένα αεροπλάνο δεν θα είναι η κατάλληλη ευκαιρία για να συζητηθούν οι ευθύνες των αρχών ελέγχου αλλά η συζήτηση θα εξαντληθεί στην καταδίκη της Αλ Κάιντα;
Θα υιοθετήσω το ερώτημα:
"Το κύριο πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι η τυφλή βία. Θα περιμένουμε πότε θα φτιάξουμε τη σωστή κοινωνία που οραματιζόμαστε ή να πάρουμε και κανένα μέτρο στο μεταξύ;" Όπου όμως το "θα φτιάξουμε τη σωστή κοινωνία" δεν σημαίνει "θα έχουμε πυρασφάλεια" αλλά "θα εξουδετερώσουμε τους εμπρηστές", και όπου το "να πάρουμε και κανένα μέτρο στο μεταξύ" δεν σημαίνει "να εξουδετερώσουμε τους εμπρηστές" αλλά "να έχουμε πυρασφάλεια". Απλή αντιστροφή των όρων.