Point taken. Εδώ που τα λέμε, ούτε ο καπιταλισμός ανέχεται τη διαφθορά --αφού στρεβλώνει τη διαφάνεια και τις συνθήκες της αγοράς. (Και αυτοί που μας πιέζουν να μαζέψουμε τη διαφθορά μας δεν είναι τίποτε σοσιαλιστές άλλωστε...:))
Τα της κρίσης (ό,τι περνάει από την κρησάρα μας)
- Thread starter Alexandra
- Start date
Μμμ, εγώ θα διαφωνήσω μ' αυτό. Η νόμιμη διαφθορά (ας θυμηθούμε και τον ό,τι-είναι-νόμιμο-είναι-και-ηθικό), μου φαίνεται πως είναι συστατικό κομμάτι του υπαρκτού καπιταλισμού (για να μην μπλέξουμε με υπαρκτούς και ανύπαρκτους σοσιαλισμούς). Οι λεγόμενοι κερδοσκόποι είναι νόμιμο κομμάτι του συστήματος, οι περίφημες αγορές, που αγοράζουν και πουλάνε κυβερνήσεις, είναι ακριβώς αυτό το ίδιο το σύστημα. Και όλα αυτά βέβαια είναι ο ορισμός της διαφθοράς και της διαπλοκής.
Φυσικά σε προηγμένα κράτη, η παράνομη διαφθορά μπορεί να υπάρχει περισσότερο σε επίπεδο Siemens, όχι σε επίπεδο απλού πολίτη. Άρα εκεί δεν είναι και εύκολο να ενοχοποιηθεί π.χ. ο απλός Γερμανός για την κρίση (Προσθήκη: αν και ενοχοποιούνται μεμονωμένες ομάδες : π.χ. οι άνεργοι και τα επιδόματά τους αυτή τη στιγμή στη Γερμανία, οι μόνες μητέρες στην Αγγλία του Μέιτζορ παλιότερα, κλπ.). Αυτοί όμως που μας πιέζουν να μαζέψουμε τη διαφθορά μας, είσαι σίγουρος ότι δεν μας πιέζουν με πρόσχημα τη διαφθορά μας;
Να πάω κι ένα βήμα παραπέρα. Σκασίλα τους (τόσον καιρό) για τη διαφθορά μας, σκασίλα τους αν θέλουμε να είμαστε (έστω, τέτοιο) προηγμένο κράτος ή μπανανοδημακρατία όσο έχουμε να τους ξεπληρώνουμε τα ακριβά δανεικά που μας δίνουν για να συντηρούμε τη διαφθορά μας. Εμείς γιατί να προκαλούμε μόνοι μας τρωτά σημεία στο συλλογικό εαυτό μας πέρα από όσα είναι 1000% απαραίτητα; (Επόμενη συζήτηση: Ποια είναι τα 1000% απαραίτητα και πώς να τα ξεχωρίσετε...
)
SBE
¥
Αυτό το σύστημα δεν εφαρμόστηκε μόνο επί Μητσοτάκη, ούτε μόνο από τη ΝΔ, ούτε σταμάτησε ποτέ.
Συγγενής μου έπιασε δουλειά σε σουπερμάρκετ πριν μερικά χρόνια μέσω βουλευτή. Ο βουλευτής είχε κανονικό γραφείο ευρέσεως εργασίας, το διαχειριζόταν η γραμματέας του η οποία είχε λίστα με τις δουλειές, της έλεγες τι προσόντα είχες και σου πρότεινε από τη λίστα. Οι δουλειές στη λίστα της ήταν οι κλασσικές δουλειές σε επαρχιακή πόλη: πωλητές, ταμίες, αποθηκάριοι, νυχτοφύλακες, δακτυλογράφοι κλπ.
Και λες, μα άμα αυτές οι δουλειές βρίσκονται με μέσο, θα πρέπει να αυτοκτονήσουμε όλοι μαζί. Επιπλέον ο ΟΑΕΔ τι κάνει; Γιατί δεν φροντίζει ο ΟΑΕΔ να έχει αυτές τις δουλειές στα χαρτιά του; Ναι, ξέρω ότι όλοι θέλουν "έμπιστο", αλλά πόσο έμπιστος είναι κάποιος απλά και μόνο επειδή χτύπησε την πόρτα του βουλευτή και μπήκε; Επιπλέον αν ακόμα κι αυτές τις δουλειές τις χειρίζονται οι βουλευτές, τι ελπίδες υπάρχουν για κάποιον άνεργο της επαρχίας να βρει δουλειά χωρίς ρουσφέτι; Πόσο θα μπορεί κανείς να είναι με το σταυρό στο χέρι, όταν είναι άνεργος;
Φυσικά αυτά τα προβλήματα δεν θα υπήρχαν αν υπήρχαν δουλειές. Αν δηλαδή για καθε πέντε θέσεις εργασίες υπήρχαν τέσσερεις υποψήφιοι.
Να προσθέσω ότι ο συγγενής μου ψήφιζε το κόμμα της κυβέρνησης και ο βουλευτής που του βρήκε τη δουλειά ήταν της αντιπολίτευσης. Δεν του ζήτησαν καθόλου αποδείξεις ότι είναι οπαδός.
SBE
¥
Επίσης για όσους λένε καλά να πάθουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, σκεφτείτε ότι τα ίδια λένε οι Γερμανοί για τους Έλληνες, π.χ.
Δεν υπάρχει λόγος να στρεφόμαστε κατά του δημοσίου υπαλλήλου που με το μισθό περιορισμένο θα κόψει τους πέντε καφέδες τη βδομάδα (με αποτέλεσμα να χάσει το καφενείο μας), θα περιορίσει τα ιδιαίτερα και τις ξένες γλώσσες και τα εξωσχολικά του παιδιού του (πρόβλημα για τα φροντιστήρια, τα αθλητικά κέντρα κλπ), θα αφήσει λιγότερα στα μαγαζιά μας κλπκλπ. Όλοι αλληλοεξαρτημένοι είμαστε.
Επίσης η κατάργηση της μονιμότητας, όσο κι αν φαίνεται καλή ιδέα έχει το μειονέκτημα ότι θα κάνει τους δημόσιους υπαλλήλους ακόμα πιο εξαρτημένους από το ρουσφέτι. Όποιος δεν το πιστεύει δεν έχει παρά να θυμηθεί τις μαζικές μεταθέσεις που ακολουθούν κάθε αλλαγή κυβέρνησης (αυτές που τις διαψεύδουν όλοι, αλλά όμως γίνονται). Το πώς κάποιοι υπάλληλοι είναι πιο ευνοημένοι από άλλους και πώς αλληλοφαγώνονται για τη θέση το είδαμε και στα προπέρσινα συμβάντα στο υπουργείο πολιτισμού. Τώρα βάλτε σε αυτή την άρρωστη κατάσταση και το φόβο της απόλυσης ή (το πιο πιθανό) το φόβο της κακής αξιολόγησης που θα σε κρατήσει στάσιμο για πολλά χρόνια.
Και τέλος, ας το δούμε πιο λογικά: δεν εργάζεται κανείς γιατί φοβάται την απόλυση. Εργάζεται γιατί θέλει να εργαστεί. Ο φόβος της απόλυσης δεν σε κρατάει σε ένα αρρωστημένο εργασιακό περιβάλλον.
Δεν υπάρχει λόγος να στρεφόμαστε κατά του δημοσίου υπαλλήλου που με το μισθό περιορισμένο θα κόψει τους πέντε καφέδες τη βδομάδα (με αποτέλεσμα να χάσει το καφενείο μας), θα περιορίσει τα ιδιαίτερα και τις ξένες γλώσσες και τα εξωσχολικά του παιδιού του (πρόβλημα για τα φροντιστήρια, τα αθλητικά κέντρα κλπ), θα αφήσει λιγότερα στα μαγαζιά μας κλπκλπ. Όλοι αλληλοεξαρτημένοι είμαστε.
Επίσης η κατάργηση της μονιμότητας, όσο κι αν φαίνεται καλή ιδέα έχει το μειονέκτημα ότι θα κάνει τους δημόσιους υπαλλήλους ακόμα πιο εξαρτημένους από το ρουσφέτι. Όποιος δεν το πιστεύει δεν έχει παρά να θυμηθεί τις μαζικές μεταθέσεις που ακολουθούν κάθε αλλαγή κυβέρνησης (αυτές που τις διαψεύδουν όλοι, αλλά όμως γίνονται). Το πώς κάποιοι υπάλληλοι είναι πιο ευνοημένοι από άλλους και πώς αλληλοφαγώνονται για τη θέση το είδαμε και στα προπέρσινα συμβάντα στο υπουργείο πολιτισμού. Τώρα βάλτε σε αυτή την άρρωστη κατάσταση και το φόβο της απόλυσης ή (το πιο πιθανό) το φόβο της κακής αξιολόγησης που θα σε κρατήσει στάσιμο για πολλά χρόνια.
Και τέλος, ας το δούμε πιο λογικά: δεν εργάζεται κανείς γιατί φοβάται την απόλυση. Εργάζεται γιατί θέλει να εργαστεί. Ο φόβος της απόλυσης δεν σε κρατάει σε ένα αρρωστημένο εργασιακό περιβάλλον.
Βεβαίως, ελπίζω να μη λέμε ότι θα κρατήσουμε τους ΔΥ στις θέσεις τους για να έχουν χρήματα να κάνουν κατανάλωση ή για να μην πεινάσουν. Δεν μπορεί να λειτουργεί το δημόσιο σαν φιλανθρωπικό ίδρυμα. Πρώτα θα λειτουργήσει παραγωγικά και αποδοτικά και, αν του περισσεύουν, έπειτα θα γίνει φιλανθρωπικό ίδρυμα. Η δημόσια διοίκηση πρέπει να έχει υπαλλήλους μέχρι το σημείο που κάθε πρόσθετος υπάλληλος απλώς μειώνει την παραγωγικότητα. Αν περισσεύουν οι σημερινοί ΔΥ σε σχέση με τη στελέχωση μια υπερσύγχρονης δημόσιας διοίκησης, ναι, να μειωθούν, είτε με το δαπανηρό σύστημα των μηδενικών νέων προσλήψεων είτε με απολύσεις — αφού θα έχουν φτιάξει γενικότερες συνθήκες απορρόφησής τους από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Ούτε στον Καιάδα τούς πετάς ούτε στα πούπουλα (αν εκεί πέταξε η Ολυμπιακή τους δικούς της).
SBE
¥
Δεν είπα να κρατήσουμε κανέναν στη θέση του για να στηρίζει την αγορά, είπα νομίζω πολύ ξεκάθαρα ότι δεν έχουμε λόγο να λέμε καλά να τα παθαίνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, γιατί κάθε τι που επηρεάζει 700.000 Έλληνες, μας επηρεάζει όλους. Και προς το παρόν τα μέτρα επηρεάζουν και τις 700.000 κι όχι μόνο όσους μπήκαν από την πίσω πόρτα ή πλεονάζουν.
Όταν με την επόμενη δόση μέτρων κοπούν οι ιδιωτικοί μισθοί 10% τι θα λέμε; Ότι οι ιδιωτικοί υπάλληλοι καλά να τα παθαίνουν;
Όταν με την επόμενη δόση μέτρων κοπούν οι ιδιωτικοί μισθοί 10% τι θα λέμε; Ότι οι ιδιωτικοί υπάλληλοι καλά να τα παθαίνουν;
Αφού ο Νίκελ μίλησε για θεωρητικό σοσιαλισμό, τότε γιατί εσύ κάνεις τη σύγκριση με τον υπαρκτό καπιταλισμό; Η θεωρία τού καπιταλισμού δεν προάγει τη διαφθορά — κάθε άλλο. Διότι η διαφθορά είναι ποινικώς κολάσιμη, και ο καπιταλισμός (τουλάχιστον στη θεωρία του, όπως άλλωστε και ο σοσιαλισμός) δεν βασίζεται σε ποινικώς κολάσιμες πρακτικές. Το ότι πολλοί με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους σε κεφαλαιοκρατικά συστήματα ενήργησαν παράνομα κι εντέλει πρόδωσαν την ιδέα τού καπιταλισμού δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο, καθότι ανάλογες προδοσίες έγιναν και στο πεδίο τού σοσιαλισμού και του κομουνισμού. Τώρα, όσον αφορά τους λεγόμενους «κερδοσκόπους», έχω πει και παλιότερα ότι ο συγκεκριμένος όρος χρησιμοποιείται λαϊκίστικα και στερείται ουσιαστικού περιεχομένου. Και τέλος: Κυβερνήσεις ανεβοκατεβάζουν οι αγορές στον υπαρκτό καπιταλισμό, κυβερνήσεις επιβάλλονται σε λαούς στον υπαρκτό σοσιαλισμό.
Ambrose
¥
Φοβερό. Και αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που το δημόσιο είναι όπως είναι. Η επαρχία παρατημένη στην τύχη της. Τι θα κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Σχέδιο υπάρχει για την ανάπτυξη εντός κι εκτός των μεγάλεων πόλεων;
Όσο για τους Δ.Υ. πολλά μπορούν να γίνουν. Πάγωμα, μετατάξεις, μετεκπαίδευση και τα σχετικά.
Πρώτα βάζεις ανθρώπους να σχεδιάσουν τη λειτουργία των υπηρεσιών με σύγχρονες αρχές διοίκησης κ.λπ. και έπειτα ακολουθεί η μετεκπαίδευση. Από τα πρώτα που πρέπει να σχεδιάσουν: πώς θα κάνει ο πολίτης τα πάντα από το ΚΕΠ της γειτονιάς του, χωρίς να χρειάζεται να διανύει χιλιόμετρα. Στην πορεία αλλάζουν και τη νομοθεσία σε χίλια δυο σημεία που έχουν καφκοποιήσει τη λειτουργία του κράτους και στήσει σε κάθε γωνιά του δαιδάλου και έναν διεφθαρμένο με το χέρι τεντωμένο να σε «εξυπηρετήσει».
Κάνω λόγο για τον υπαρκτό καπιταλισμό γιατί τη δική του κρίση ζούμε και αυτή η κρίση ήταν το θέμα μας σ' αυτό το νήμα (αν και κάποιες φορές μπορεί να νομίσει κανείς ότι το θέμα είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι). Εκτός αυτού, γιατί ο καπιταλισμός έχει προγραμματικά στο κέντρο του το κυνήγι του ατομικού κέρδους που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπων και την ανισότητα. Αυτή την ανισότητα κτγμ δεν μπορεί να την νομιμοποιεί, να την αναπαράγει ή να τη στηρίζει χωρίς διαφθορά, ακόμα κι αν θεωρητικά όπως λες μπορεί να το ισχυρίζεται. Εξάλλου, είναι υπαρκτός εδώ και αρκετούς αιώνες, άρα μπορούμε πια να ξέρουμε ότι στην πράξη δεν το έχει κάνει.
Να δώσω ένα παράδειγμα; Είναι παράνομο ή ποινικώς κολάσιμο να ενημερωνόμαστε για την ιδιωτικοποίηση των λιμανιών από τα ίδια τα κανάλια των οποίων οι ιδιοκτήτες κερδίζουν από αυτήν την ιδιωτικοποίηση; Όχι, είναι νόμιμο. Κατά τη γνώμη μου όμως παράγει πολύ μεγαλύτερη διαφθορά (ίσως ακριβώς γιατί δεν είναι και ορατή) από το μέσον που βάζει ο συμβασιούχος για να δουλέψει σε έναν δήμο για 6 μήνες με 500 ευρώ το μήνα. Ή έστω παράγει επίσης διαφθορά. (Το πόση διαφθορά μπορεί να παράγει αυτού του είδους η διαπλοκή μπορεί να το δει κανείς καλά στην Ιταλία του Μπερλουσκόνι, όπου το τι είναι νόμιμο και τι παράνομο είναι μια πολύ σχετική έννοια, διαπραγματεύσιμη -τρόπος του λέγειν- μέρα με τη μέρα).
H κριτική στον υπαρκτό (ή και στον ανύπαρκτο) σοσιαλισμό είναι άλλο ζήτημα, και φυσικά συνδέεται και με όσα λέμε εδώ, αλλά είναι πολύ μεγάλη κουβέντα, δεν είναι; Συμφωνώ με τον Νίκελ ότι διαφθορά υπήρχε και στον υπαρκτό σοσιαλισμό, και με σένα που λες ότι επιβάλλονταν κυβερνήσεις. Ακόμα περισσότερο, δεν θεωρώ την αποτυχία του αποτέλεσμα μόνο προδοσίας ή κακής εφαρμογής. Αυτά όμως δεν μπορεί να αναιρούν την κριτική στον καπιταλισμό.
Αν συνεχίσουμε έτσι, όμως, πολύ φοβάμαι πως θα μας πάρουν με τις ντομάτες οι συμφορουμίτες μας. Εδώ το φλέγον θέμα είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι :)
Ambrose
¥
Μπορούν να γίνουν παράλληλα. Αν γίνουν μαζικές απολύσεις αυτή τη στιγμή οι επιπτώσεις θα είναι πολύ άσχημες για όλους, ιδιωτικούς και δημόσιους.
Τι μετατάξεις και σύγχρονο μάνατζμεντ; Εγώ παίρνω το 184 και δεν μπορώ να κλείσω ένα ραντεβού στο ΙΚΑ. Πρέπει να προσπαθώ κάθε μέρα στις 7:30 το πρωί μήπως σταθώ τυχερός.
Τι μετατάξεις και σύγχρονο μάνατζμεντ; Εγώ παίρνω το 184 και δεν μπορώ να κλείσω ένα ραντεβού στο ΙΚΑ. Πρέπει να προσπαθώ κάθε μέρα στις 7:30 το πρωί μήπως σταθώ τυχερός.
Το πρόβλημα είναι, όπως μου έχουν εξηγήσει κατεπανάληψη οι ευγενικές τηλεφωνήτριες, ότι πολύς κόσμος πηγαίνει στα κατά περιοχή κεντρικά γραφεία του ΙΚΑ, στήνεται στην ουρά από τις 6 το πρωί, και κλείνει επιτόπου στις 7.30 τα ραντεβού, ιδίως στις «δύσκολες» ειδικότητες (αυτές που γράφουν ακριβά φάρμακα, μόνο). (Πολύ βολικό αν διαθέτεις «ευκίνητο και ανθεκτικό συνταξιούχο».) Από την άλλη, για ειδικότητες όπως χειρουργοί και γυναικολόγοι, για τις οποίες οι ασφαλισμένοι θέλουν --και πληρώνουν-- το δικό τους γιατρό, πολλές φορές δεν χρειάζεται καν ραντεβού. Πηγαίνεις, παίρνεις αριθμό από τη γραμματεία, και μπαίνεις σε 10-15 λεπτά. Το πολύ πολύ σου κλείνουν τηλεφωνικά για την επόμενη μέρα
SBE
¥
Πάντως εγώ σήμερα έκλεισα ραντεβού στο νοσοκομείο μέσω ιντερνέτ. Η ιστορία έγινε ως εξής: ο GP μου έδωσε ένα χαρτί με κάτι νούμερα και password σήμερα το πρωί, γύρισα σπίτι, έκανα login με τα νούμερα αυτά, μου έβγαλε πότε είναι διαθέσιμοι και επέλεξα, και μετά τύπωσα κι ένα χαρτί για υπενθύμιση με τις οδηγίες πως να πάω εκεί κλπ. Το μόνο που δεν κάνει το σύστημα είναι να σου μειώνει το χρόνο αναμονής, η αναμονή είναι 52 ημέρες, μου είπε, αλλά βρήκα ακύρωση κι έκλεισα για λίγο πιο νωρίς.
Αυτά εν Λονδίνω, και μη νομίζετε ότι έτσι είναι όλη η χώρα, είναι σύστημα που το χρησιμοποιεί εδώ κι ένα χρόνο η τοπική αρχή υγείας. Δεν ξέρω αν ισχύει αλλού (για την ανοργανωσιά τους όμως έχω πολλές άλλες ιστορίες, αλλά είναι εκτός θέματος).
Στην Ελλάδα δε νομίζω ότι θα δούλευε αυτό το σύστημα πολύ, γιατί δεν έχουν όλοι πρόσβαση σε ιντερνέτ, αλλά θα μπορούσαν να πάρουν κι άλλες τηλεφωνήτριες, από τα γραφεία που κάααθονται.
Αυτά εν Λονδίνω, και μη νομίζετε ότι έτσι είναι όλη η χώρα, είναι σύστημα που το χρησιμοποιεί εδώ κι ένα χρόνο η τοπική αρχή υγείας. Δεν ξέρω αν ισχύει αλλού (για την ανοργανωσιά τους όμως έχω πολλές άλλες ιστορίες, αλλά είναι εκτός θέματος).
Στην Ελλάδα δε νομίζω ότι θα δούλευε αυτό το σύστημα πολύ, γιατί δεν έχουν όλοι πρόσβαση σε ιντερνέτ, αλλά θα μπορούσαν να πάρουν κι άλλες τηλεφωνήτριες, από τα γραφεία που κάααθονται.
SBE
¥
Η επαρχία έχει τις εξής δουλειές: υπάλληλος γραφείου χωρίς ειδικότητα, υπάλληλος σε κάποιο κατάστημα, μικρομεσαίος επιχειρηματίας ή ελεύθερος επαγγελματίας και δημόσιος υπάλληλος. Και λαμβάνοντας υπόψη ότι το δημόσιο σε αυτά τα μέρη έχει μικρή σχετικά παρουσία, όχι όπως στην Αττική, ο δημόσιοι υπάλληλοι είναι λίγοι. Όσο για το τι επιχειρηματικές δυνατότητες υπάρχουν στην περιοχή, απλά πράγματα: δέκα επιχειρηματίες ελέγχουν τα πάντα στην περιοχή και εύκολα μπορούν να πνίξουν κάθε ανταγωνισμό (τα πάντα σημαίνει καταστήματα, πολιτευόμενους, δημόσια έργα κλπ). Έτσι αναγκάζεσαι να χρησιμοποιήσεις κι εσύ διάφορα μέσα, πολιτικά και μη, για να επιβιώσεις ή ξεχνάς τα επιχειρηματικά και πας στο βουλευτή να σου βρει δουλειά σε σουπερμάρκετ.
Τέλος πάντων, αυτά είναι εκτός θέματος...
Ambrose
¥
Η ουσία όμως dr είναι ότι οι ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ πληρώνουμε τα μαλλιά της κεφαλής μας και δεν έχουμε ούτε αυτή την υποτυπώδη ιατροφαρμακευτική παροχή για την οποία πληρώνουμε αδρά .
Μα... προφανώς!
Και για να το συνδέσω με αυτά που έγραψε η SBE πιο πάνω, γιατί πρέπει π.χ. τα call center να είναι εγκατεστημένα στην Αθήνα και όχι π.χ. στην τάδε επαρχιακή πόλη;
Ο σημερινός Φώτης Γεωργελές στην Athens Voice:
Στο site της εφημερίδας ένας αναγνώστης μού απαντάει: Τι νόημα έχει ο πληθυντικός; Δεν κλέψαμε όλοι, δεν λαφυραγωγήσαμε όλοι το κράτος, δεν είμαστε εμείς οι υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία. Έχει δίκιο, πράγματι μιλάω πάντα στον πληθυντικό, προσέχω να βάζω και τον εαυτό μου μέσα, λέω έτσι που τα ’κανε η γενιά μου. Επίτηδες το κάνω. Γιατί αυτοί που δεν θέλουν ν’ αλλάξει τίποτα, βρίσκουν πάντα έναν τρίτο φταίχτη. Αυτή είναι η λειτουργία του λαϊκισμού, αντί να αναζητάει τις αιτίες και τις λύσεις των προβλημάτων, βρίσκει έναν ένοχο. Τη Μέρκελ, τους κερδοσκόπους, τους Γερμανούς, τα «κοράκια των Βρυξελλών», την παγκοσμιοποίηση. Ενισχύει τη θυματοποίηση, κολακεύει, μεταθέτει τις ευθύνες, πετάει με άλλα λόγια την μπάλα έξω απ’ το γήπεδο. Ώστε τα πράγματα να μένουν πάντα ίδια, να μην αλλάζει τίποτα. Ο δήθεν ριζοσπαστισμός κρύβει την υποστήριξη της ακινησίας. Δεν φταίμε εμείς, φταίει κάποιος άλλος, έξω από μας. Δηλαδή κανένας. Έχουμε εφεύρει σ’ αυτή τη χώρα τον άγνωστο οικοπεδοφάγο, τον άγνωστο κερδοσκόπο, τον άγνωστο μεσάζοντα, τον άγνωστο κουκουλοφόρο. Θα τους στήσουμε μνημείο δίπλα στον άγνωστο στρατιώτη.
Έχει δίκιο επίσης. Δεν φταίμε όλοι. Δεν έχουμε όλοι το ίδιο μερίδιο ευθυνών. Αθώοι, όμως, είμαστε; Δηλαδή τι είναι αυτή η χώρα, καμιά μπανανία της Αφρικής που ο δικτάτορας Αμίν Νταντά έβαλε τα 300 δις του χρέους σε ράβδους χρυσού μέσα σε μια βαλίτσα και τα πήγε στην Ελβετία;
Σ’ αυτή τη χώρα είμαστε όλοι οικολόγοι. Τον τελευταίο καιρό, Μέσα Ενημέρωσης, κόμματα, κανάλια, οργανώσεις, όλο για το περιβάλλον μιλάνε, τόσο πράσινο κοντεύει να μου βγει από τη μύτη. Όταν όμως, καμιά σπάνια φορά, πάει κανένα συνεργείο να κατεδαφίσει ένα αυθαίρετο, όλοι μαζί, τα ίδια μέσα ενημέρωσης και κοινή γνώμη, λέμε, από το εξοχικό του μεροκαματιάρη θα ξεκινήσετε; Έτσι η Ελλάδα μετράει 2 εκατομμύρια αυθαίρετα. Μεροκαματιάρηδων. Εμείς δεν είμαστε αυτοί;
Όλοι λέμε, μέχρι και οι ίδιοι πια το λένε, ότι τα κόμματα διορίζουν την εκλογική τους πελατεία στο Δημόσιο, παραβιάζουν τους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ με βουλευτικά σημειώματα, με συνέπεια το ξεχείλωμα και τη χρεοκοπία του δημοσίου. Όταν όμως πριν λίγους μήνες η κυβέρνηση είπε ότι όσοι κάνουν stage στο δημόσιο δεν θα μονιμοποιηθούν όταν τελειώσει το stage τους, τότε φωνάξαμε «συντρίβονται τα όνειρα των νέων ανθρώπων», τι φταίνε αυτοί που τους υποσχέθηκαν. Φταίνε; Μια δουλίτσα ψάχνανε κι αυτοί οι έρημοι, αλλά δεν πρέπει να τελειώσει κάποτε αυτό το αυτοκτονικό σύστημα που χρεοκοπεί το κράτος και καταστρέφει την οικονομία; Που έχει κάνει μια χώρα στο 2010 να ζει με τα σλόγκαν των ελληνικών ταινιών του 1950, «να βρω μια τρούπα να τρουπώσω»; Όποτε και να πούμε φτάνει, πάντα κάποιοι θα αδικηθούν, σε κάποια «παιδιά θα έχουν υποσχεθεί». Τι πρέπει να πούμε, ότι θ’ αρχίσουμε το σωστό από το 2050, που θα έχουμε μετακομίσει όλοι σε καλύτερους τόπους για να μην υπάρχουν αδικημένοι; Εμείς δεν είμαστε αυτά τα «παιδιά»;
Λέμε τώρα ότι τα ασφαλιστικά ταμεία δεν έχουν να πληρώσουν συντάξεις, ότι ενώ σ’ όλη την Ευρώπη τα όρια εξόδου από την εργασία ανεβαίνουν, στην Ελλάδα αυτή την καταστροφική πενταετία έπεσαν, βγαίνουμε νωρίτερα στη σύνταξη απ’ ό,τι το 2004. Αιτία είναι οι εθελούσιες έξοδοι, αδειάζουν το δημόσιο για να το ξαναγεμίσουν με καινούργιους, βγάζουν νέους ανθρώπους στη σύνταξη, χρεοκοπώντας έτσι και τα ταμεία. Χιλιάδες κάθε χρόνο, δεκάδες χιλιάδες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις στην Ολυμπιακή, τον ΟΛΠ, τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, τον ΟΣΕ, τις τράπεζες, τη Βιομηχανία Ζάχαρης, τη Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων, την Εθνική Ασφαλιστική. Όλοι αυτοί οι μικρότεροι των 50 ετών εισοδηματίες του Δημοσίου, εμείς δεν είμαστε;
Λέμε τώρα ότι πεδίο απίστευτης σπατάλης, εστίες διαφθοράς που τώρα υποτίθεται θα καταργηθούν, είναι εκατοντάδες δημόσιες επιχειρήσεις χωρίς αντικείμενο, 6 χιλιάδες δημοτικές επιχειρήσεις παθητικές και χρεοκοπημένες, 5 χιλιάδες Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου και άλλα τόσα της εκκλησίας, 10 χιλιάδες ιδρύματα που δεν υποβάλλουν ισολογισμούς, δεν τα ελέγχει κανείς. Εντάξει, μερικές χιλιάδες κύριοι κύριοι πρόεδροι με τα κρατικά αυτοκίνητα και τους σοφέρ είναι τα υψηλά κομματικά στελέχη. Κάμποσες χιλιάδες ακόμα αντιπρόεδροι, διευθυντές, μέλη διοικητικών συμβουλίων, μέλη επιτροπών και πολλές δεκάδες χιλιάδες υπάλληλοι σ’ αυτά όλα, εμείς δεν είμαστε;
Εμείς δεν είμαστε οι ταξιτζήδες που δεν θέλουν ταμειακές στα ταξί, οι βενζινάδες που δεν θέλουν να κόβουν απόδειξη, οι ελεύθεροι επαγγελματίες που φορολογούνται «αυτοτελώς», το 40% των βαρέων και ανθυγιεινών του ΙΚΑ;
Έχει κανένα νόημα να ψάχνουμε ενόχους, να βρούμε το φταίχτη και ποιος φταίει περισσότερο, να κάνουμε 6-7 εξεταστικές επιτροπές για να καταλογίσουμε ευθύνες, λες και δεν ξέρουμε τι μας συνέβη αυτά τα 5 χρόνια; Αυτή η συζήτηση είναι αντιπαραγωγική και αποπροσανατολιστική. Μεταθέτει το ζήτημα από κει που πραγματικά πρέπει να πάει. Στην πολιτική. Η κοινωνία μας, με μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, με τα κόμματα που την αντιπροσώπευαν, έζησε μερικές δεκαετίες μ’ ένα μοντέλο που συνεχώς απέκλινε από την υπόλοιπη Ευρώπη και μοιραία χρεοκόπησε. Η ίδια κοινωνία πρέπει τώρα να αποφασίσει να κάνει άλλες πολιτικές επιλογές, ν’ αλλάξει πορεία για να σωθεί. Η ίδια η κοινωνία, κανείς άλλος. Το παιχνίδι παίζεται εδώ, όχι στις διεθνείς χρηματαγορές.
Όλα τα άλλα είναι σκέτη υποκρισία. Μέχρι τώρα, μοιάζουμε μ’ εκείνους τους κόκκινους αγροτοσυνδικαλιστές, που έκλειναν με τα μπλόκα την εθνική οδό. Που έλεγαν ότι διαφωνούν κάθετα με τις μεταρρυθμίσεις που ήθελε να επιβάλλει η ΕΟΚ. Ότι διαφωνούν με την ίδια την ευρωπαϊκή κοινότητα, ήθελαν να καταργηθεί, να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έδιναν όμως ηρωικούς αγώνες με τα τρακτέρ, διεκδικώντας τις επιδοτήσεις τις οποίες δίνει η ευρωπαϊκή κοινότητα για να προχωρήσουν σε μεταρρυθμίσεις, τις οποίες μεταρρυθμίσεις αρνούνται να εφαρμόσουν.
Μπορούμε πια να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να ζουν μέσα σ’ αυτή την κοροϊδία; Μπορούμε πια να αρνούμαστε, ακόμα και στο χείλος της χρεοκοπίας, να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, να μιλήσουμε στον πληθυντικό;
Θέλω επίσης να καταγράψω το σχόλιο της εκπαιδευτικού φίλης μου, που έχει χτίσει ολόκληρο σπίτι με τα ιδιαίτερα, για την άποψη που ακούγεται τελευταία περί πατρίδας που κινδυνεύει: "Δεν θα πληρώσω εγώ για την πατρίδα του Γιωργάκη!"Έχει δίκιο επίσης. Δεν φταίμε όλοι. Δεν έχουμε όλοι το ίδιο μερίδιο ευθυνών. Αθώοι, όμως, είμαστε; Δηλαδή τι είναι αυτή η χώρα, καμιά μπανανία της Αφρικής που ο δικτάτορας Αμίν Νταντά έβαλε τα 300 δις του χρέους σε ράβδους χρυσού μέσα σε μια βαλίτσα και τα πήγε στην Ελβετία;
Σ’ αυτή τη χώρα είμαστε όλοι οικολόγοι. Τον τελευταίο καιρό, Μέσα Ενημέρωσης, κόμματα, κανάλια, οργανώσεις, όλο για το περιβάλλον μιλάνε, τόσο πράσινο κοντεύει να μου βγει από τη μύτη. Όταν όμως, καμιά σπάνια φορά, πάει κανένα συνεργείο να κατεδαφίσει ένα αυθαίρετο, όλοι μαζί, τα ίδια μέσα ενημέρωσης και κοινή γνώμη, λέμε, από το εξοχικό του μεροκαματιάρη θα ξεκινήσετε; Έτσι η Ελλάδα μετράει 2 εκατομμύρια αυθαίρετα. Μεροκαματιάρηδων. Εμείς δεν είμαστε αυτοί;
Όλοι λέμε, μέχρι και οι ίδιοι πια το λένε, ότι τα κόμματα διορίζουν την εκλογική τους πελατεία στο Δημόσιο, παραβιάζουν τους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ με βουλευτικά σημειώματα, με συνέπεια το ξεχείλωμα και τη χρεοκοπία του δημοσίου. Όταν όμως πριν λίγους μήνες η κυβέρνηση είπε ότι όσοι κάνουν stage στο δημόσιο δεν θα μονιμοποιηθούν όταν τελειώσει το stage τους, τότε φωνάξαμε «συντρίβονται τα όνειρα των νέων ανθρώπων», τι φταίνε αυτοί που τους υποσχέθηκαν. Φταίνε; Μια δουλίτσα ψάχνανε κι αυτοί οι έρημοι, αλλά δεν πρέπει να τελειώσει κάποτε αυτό το αυτοκτονικό σύστημα που χρεοκοπεί το κράτος και καταστρέφει την οικονομία; Που έχει κάνει μια χώρα στο 2010 να ζει με τα σλόγκαν των ελληνικών ταινιών του 1950, «να βρω μια τρούπα να τρουπώσω»; Όποτε και να πούμε φτάνει, πάντα κάποιοι θα αδικηθούν, σε κάποια «παιδιά θα έχουν υποσχεθεί». Τι πρέπει να πούμε, ότι θ’ αρχίσουμε το σωστό από το 2050, που θα έχουμε μετακομίσει όλοι σε καλύτερους τόπους για να μην υπάρχουν αδικημένοι; Εμείς δεν είμαστε αυτά τα «παιδιά»;
Λέμε τώρα ότι τα ασφαλιστικά ταμεία δεν έχουν να πληρώσουν συντάξεις, ότι ενώ σ’ όλη την Ευρώπη τα όρια εξόδου από την εργασία ανεβαίνουν, στην Ελλάδα αυτή την καταστροφική πενταετία έπεσαν, βγαίνουμε νωρίτερα στη σύνταξη απ’ ό,τι το 2004. Αιτία είναι οι εθελούσιες έξοδοι, αδειάζουν το δημόσιο για να το ξαναγεμίσουν με καινούργιους, βγάζουν νέους ανθρώπους στη σύνταξη, χρεοκοπώντας έτσι και τα ταμεία. Χιλιάδες κάθε χρόνο, δεκάδες χιλιάδες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις στην Ολυμπιακή, τον ΟΛΠ, τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, τον ΟΣΕ, τις τράπεζες, τη Βιομηχανία Ζάχαρης, τη Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων, την Εθνική Ασφαλιστική. Όλοι αυτοί οι μικρότεροι των 50 ετών εισοδηματίες του Δημοσίου, εμείς δεν είμαστε;
Λέμε τώρα ότι πεδίο απίστευτης σπατάλης, εστίες διαφθοράς που τώρα υποτίθεται θα καταργηθούν, είναι εκατοντάδες δημόσιες επιχειρήσεις χωρίς αντικείμενο, 6 χιλιάδες δημοτικές επιχειρήσεις παθητικές και χρεοκοπημένες, 5 χιλιάδες Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου και άλλα τόσα της εκκλησίας, 10 χιλιάδες ιδρύματα που δεν υποβάλλουν ισολογισμούς, δεν τα ελέγχει κανείς. Εντάξει, μερικές χιλιάδες κύριοι κύριοι πρόεδροι με τα κρατικά αυτοκίνητα και τους σοφέρ είναι τα υψηλά κομματικά στελέχη. Κάμποσες χιλιάδες ακόμα αντιπρόεδροι, διευθυντές, μέλη διοικητικών συμβουλίων, μέλη επιτροπών και πολλές δεκάδες χιλιάδες υπάλληλοι σ’ αυτά όλα, εμείς δεν είμαστε;
Εμείς δεν είμαστε οι ταξιτζήδες που δεν θέλουν ταμειακές στα ταξί, οι βενζινάδες που δεν θέλουν να κόβουν απόδειξη, οι ελεύθεροι επαγγελματίες που φορολογούνται «αυτοτελώς», το 40% των βαρέων και ανθυγιεινών του ΙΚΑ;
Έχει κανένα νόημα να ψάχνουμε ενόχους, να βρούμε το φταίχτη και ποιος φταίει περισσότερο, να κάνουμε 6-7 εξεταστικές επιτροπές για να καταλογίσουμε ευθύνες, λες και δεν ξέρουμε τι μας συνέβη αυτά τα 5 χρόνια; Αυτή η συζήτηση είναι αντιπαραγωγική και αποπροσανατολιστική. Μεταθέτει το ζήτημα από κει που πραγματικά πρέπει να πάει. Στην πολιτική. Η κοινωνία μας, με μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, με τα κόμματα που την αντιπροσώπευαν, έζησε μερικές δεκαετίες μ’ ένα μοντέλο που συνεχώς απέκλινε από την υπόλοιπη Ευρώπη και μοιραία χρεοκόπησε. Η ίδια κοινωνία πρέπει τώρα να αποφασίσει να κάνει άλλες πολιτικές επιλογές, ν’ αλλάξει πορεία για να σωθεί. Η ίδια η κοινωνία, κανείς άλλος. Το παιχνίδι παίζεται εδώ, όχι στις διεθνείς χρηματαγορές.
Όλα τα άλλα είναι σκέτη υποκρισία. Μέχρι τώρα, μοιάζουμε μ’ εκείνους τους κόκκινους αγροτοσυνδικαλιστές, που έκλειναν με τα μπλόκα την εθνική οδό. Που έλεγαν ότι διαφωνούν κάθετα με τις μεταρρυθμίσεις που ήθελε να επιβάλλει η ΕΟΚ. Ότι διαφωνούν με την ίδια την ευρωπαϊκή κοινότητα, ήθελαν να καταργηθεί, να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έδιναν όμως ηρωικούς αγώνες με τα τρακτέρ, διεκδικώντας τις επιδοτήσεις τις οποίες δίνει η ευρωπαϊκή κοινότητα για να προχωρήσουν σε μεταρρυθμίσεις, τις οποίες μεταρρυθμίσεις αρνούνται να εφαρμόσουν.
Μπορούμε πια να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να ζουν μέσα σ’ αυτή την κοροϊδία; Μπορούμε πια να αρνούμαστε, ακόμα και στο χείλος της χρεοκοπίας, να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, να μιλήσουμε στον πληθυντικό;
Έστω 12μελής οικογένεια που έφτασε να χρωστάει 300 χιλιάρικα. Πώς τα κατάφερε; Κάποια της τα φάγανε κάτι πονηροί. Ένας τους έφερε ένα φίλο του που ζητούσε προίκα για να πάρει τη μεγάλη αδελφή τους που είχε σιτέψει, έπαιρνε προκαταβολές, αλλά μετά του ξίνιζε η μεγάλη και ήθελε την επόμενη. Ένας άλλος έφερε ένα φίλο του μάστορα που ανέλαβε να τους φτιάξει ένα ωραίο, μεγάλο σπίτι· όμως όλο το έφτιαχνε και όλο κάτι χάλαγε και φτου κι από την αρχή. Κάτι άλλοι τους πούλησαν για το σπίτι που θα τελείωνε κάτι πανάκριβους συναγερμούς για κλέφτες. Γενικά, όλο και κάποιος τους κορόιδευε (γιατί βλέπεις, περνιόντουσαν και για πονηροί) και τελικά όλο και κάποιον άλλον έβρισκαν που τους έφταιγε.
Όμως τη ζωή που έκαναν, κακή δεν μπορείς να την πεις. Είχε τα πάνω και τα κάτω της, όλο και κάποιος βουλευτής ερχόταν να τους προσέξει (πολλά τα ψηφαλάκια τους, βλέπεις) βγάλανε πέρσι όλοι μαζί γύρω στα 240 χιλιάρικα, κρύβανε τα μισά, παίρνανε και κάτι επιδόματα κάθε τόσο και κάτι εμβάσματα και κάτι δανεικά (που βγαίνανε μετά στην τηλεόραση και κλαιγόντουσαν μέχρι να τους τα χαρίσουν), τελοσπάντων, πορευόντουσαν. Και τις διακοπές τους κάνανε, και τα μπαράκια τους βγαίνανε, και τα ψώνια τους χαιρόντουσαν· όχι, κακή ζωή δεν μπορούσες να την πεις. Και όπου έβρισκαν εμπόδιο, ήταν έξω καρδιά άνθρωποι. Να τα πούρα στους γιατρούς, να οι ντενεκέδες λάδια στους δασκάλους, να τα κεράσματα στους δικηγόρους. Και άρχοντες· με τα ταξιά τους και με τις αμαξάρες τους.
Και ξαφνικά, ήρθε λέει η κρίση. Η τράπεζα που έκαναν τις δουλειές τους κόντεψε να φαλιρίσει, αγρίεψαν τα πράγματα, τους φώναξαν να ισιώσουν το λογαριασμό τους.
Πήγαν, φώναξαν, αγρίεψαν, έκαναν το χαζό, κλάφτηκαν, τίποτε η τράπεζα.
--Αν δεν βρείτε τρόπο να αρχίσετε να ξοφλάτε αυτά που χρωστάτε, εμείς άλλα λεφτά δεν δίνουμε.
--Μα δεν φταίμε εμείς επειδή...[επανάληψη της πρώτης παραγράφου].
--Μωρέ τα χίλια δίκια έχετε, τους είπε η τράπεζα, αλλά εμείς άλλα λεφτά δεν χάνουμε. Ή θα σταματήσετε μέσα σε τρία χρόνια να παίρνετε δανεικά και θα βάλετε μπροστά να κόψετε αυτά που χρωστάτε στο μισό ή εμείς άλλα λεφτά δεν βάζουμε στο πιθάρι με τον τρύπιο πάτο.
Μια, δυο, τρεις, είδαν και απόειδαν, άρχισαν να τους στριμώχνουν οι λογαριασμοί, άρχισε να κινδυνεύει να μην μπορεί να πορευτεί η οικογένεια, ένας τύπος πέρασε να κοιτάξει τα ασημικά που είχαν στο μπαούλο, αποφάσισε ο πάτερ φαμίλιας να διαπραγματευτούν. Με γκρίνια, με καβγάδες, με «εσύ φταις» «όχι εσύ», τέτοια πράγματα.
Τελικά πήραν μολύβι και χαρτί και υπολόγισαν:
α) Για να μην πρέπει να παίρνουν δανεικά, πρέπει να ξοδεύουν 60 χιλιάρικα λιγότερα το χρόνο. Αυτό δεν μπορεί να γίνει μονομιάς, άρα τη μία χρονιά θα κόψουν από κάπου 20 χιλιάρικα, τη δεύτερη από κάπου αλλού άλλα 20 χιλιάρικα, και την τρίτη άλλα 20 χιλιάρικα από τα απομεινάρια.
β) Αυτά τα τρία χρόνια, τα χρωστούμενα θα έχουν αυξηθεί. 40 χιλιάρικα την πρώτη χρονιά και άλλα 20 χιλάρικα τη δεύτερη. Τελειώνοντας λοιπόν η τρίτη χρονιά, το χρέος τους θα έχει φτάσει τα 360 χιλιάρικα.
γ) Για να το κόψουν στο μισό, με άλλα λόγια να ξεφορτωθούν 180 χιλιάρικα, επί πόσα χρόνια ακόμη πρέπει να κόβουν 20χίλιαρα από αυτά που θα τους έχουν απομείνει την τρίτη χρονιά;
Ερώτηση: Πότε έπαθε συγκοπή ο πάτερ φαμίλιας;
α) Εκείνο το βράδυ, στο τραπέζι της κουζίνας;
β) Την πρωτοχρονιά του 2014;
γ) Τον Απρίλη του 2012, πηδώντας από το μπαλκόνι του γείτονα όπου είχε μπουκάρει να τον ξελαφρώσει από κάτι οικογενειακά κειμήλια;
δ) Τον Αύγουστο του 2017, που ξέχασε να πληρώσει μια δόση και ήρθε ο κλητήρας της τράπεζας με κάτι φουσκωτούς με σαλβάρια να σηκώσουν ό,τι είχε απομείνει;
ε) Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει;
Όμως τη ζωή που έκαναν, κακή δεν μπορείς να την πεις. Είχε τα πάνω και τα κάτω της, όλο και κάποιος βουλευτής ερχόταν να τους προσέξει (πολλά τα ψηφαλάκια τους, βλέπεις) βγάλανε πέρσι όλοι μαζί γύρω στα 240 χιλιάρικα, κρύβανε τα μισά, παίρνανε και κάτι επιδόματα κάθε τόσο και κάτι εμβάσματα και κάτι δανεικά (που βγαίνανε μετά στην τηλεόραση και κλαιγόντουσαν μέχρι να τους τα χαρίσουν), τελοσπάντων, πορευόντουσαν. Και τις διακοπές τους κάνανε, και τα μπαράκια τους βγαίνανε, και τα ψώνια τους χαιρόντουσαν· όχι, κακή ζωή δεν μπορούσες να την πεις. Και όπου έβρισκαν εμπόδιο, ήταν έξω καρδιά άνθρωποι. Να τα πούρα στους γιατρούς, να οι ντενεκέδες λάδια στους δασκάλους, να τα κεράσματα στους δικηγόρους. Και άρχοντες· με τα ταξιά τους και με τις αμαξάρες τους.
Και ξαφνικά, ήρθε λέει η κρίση. Η τράπεζα που έκαναν τις δουλειές τους κόντεψε να φαλιρίσει, αγρίεψαν τα πράγματα, τους φώναξαν να ισιώσουν το λογαριασμό τους.
Πήγαν, φώναξαν, αγρίεψαν, έκαναν το χαζό, κλάφτηκαν, τίποτε η τράπεζα.
--Αν δεν βρείτε τρόπο να αρχίσετε να ξοφλάτε αυτά που χρωστάτε, εμείς άλλα λεφτά δεν δίνουμε.
--Μα δεν φταίμε εμείς επειδή...[επανάληψη της πρώτης παραγράφου].
--Μωρέ τα χίλια δίκια έχετε, τους είπε η τράπεζα, αλλά εμείς άλλα λεφτά δεν χάνουμε. Ή θα σταματήσετε μέσα σε τρία χρόνια να παίρνετε δανεικά και θα βάλετε μπροστά να κόψετε αυτά που χρωστάτε στο μισό ή εμείς άλλα λεφτά δεν βάζουμε στο πιθάρι με τον τρύπιο πάτο.
Μια, δυο, τρεις, είδαν και απόειδαν, άρχισαν να τους στριμώχνουν οι λογαριασμοί, άρχισε να κινδυνεύει να μην μπορεί να πορευτεί η οικογένεια, ένας τύπος πέρασε να κοιτάξει τα ασημικά που είχαν στο μπαούλο, αποφάσισε ο πάτερ φαμίλιας να διαπραγματευτούν. Με γκρίνια, με καβγάδες, με «εσύ φταις» «όχι εσύ», τέτοια πράγματα.
Τελικά πήραν μολύβι και χαρτί και υπολόγισαν:
α) Για να μην πρέπει να παίρνουν δανεικά, πρέπει να ξοδεύουν 60 χιλιάρικα λιγότερα το χρόνο. Αυτό δεν μπορεί να γίνει μονομιάς, άρα τη μία χρονιά θα κόψουν από κάπου 20 χιλιάρικα, τη δεύτερη από κάπου αλλού άλλα 20 χιλιάρικα, και την τρίτη άλλα 20 χιλιάρικα από τα απομεινάρια.
β) Αυτά τα τρία χρόνια, τα χρωστούμενα θα έχουν αυξηθεί. 40 χιλιάρικα την πρώτη χρονιά και άλλα 20 χιλάρικα τη δεύτερη. Τελειώνοντας λοιπόν η τρίτη χρονιά, το χρέος τους θα έχει φτάσει τα 360 χιλιάρικα.
γ) Για να το κόψουν στο μισό, με άλλα λόγια να ξεφορτωθούν 180 χιλιάρικα, επί πόσα χρόνια ακόμη πρέπει να κόβουν 20χίλιαρα από αυτά που θα τους έχουν απομείνει την τρίτη χρονιά;
Ερώτηση: Πότε έπαθε συγκοπή ο πάτερ φαμίλιας;
α) Εκείνο το βράδυ, στο τραπέζι της κουζίνας;
β) Την πρωτοχρονιά του 2014;
γ) Τον Απρίλη του 2012, πηδώντας από το μπαλκόνι του γείτονα όπου είχε μπουκάρει να τον ξελαφρώσει από κάτι οικογενειακά κειμήλια;
δ) Τον Αύγουστο του 2017, που ξέχασε να πληρώσει μια δόση και ήρθε ο κλητήρας της τράπεζας με κάτι φουσκωτούς με σαλβάρια να σηκώσουν ό,τι είχε απομείνει;
ε) Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει;