Εκ των υστέρων ήταν εύκολο και θα έπρεπε να έχουν προβλέψει την αποκοτιά όλοι οι αναλυτές των μεγάλων οίκων. Κάθε πότε συμπίπτει το Πάσχα των ορθόδοξων με το Πάσχα των καθολικών; Πότε θα υπήρχε ξανά τέτοια ευκαιρία; Αλλά και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και η Επιτροπή, και όλοι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί φάνηκε ότι (για άλλη μια φορά) είχαν πιαστεί στον ύπνο.
Μετά από έξι μήνες προσπάθειες να αποφύγει η οικονομία της μικρής ευρωχώρας το παγόβουνο που την πλησίαζε, απειλώντας την να τη βυθίσει σαν νέο Τιτανικό, τα ζάρια ρίχτηκαν, οι γέφυρες κόπηκαν, νέοι Ρουβίκωνες έμειναν πίσω. Σε ένα αναπάντεχο διάγγελμά του, το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε τη ρηξικέλευθη λύση που θα έδινε στο πρόβλημα: Η χώρα του θα γινόταν η πρώτη στον κόσμο που θα έκοβε χρήμα έναντι του μελλοντικού της χρέους.
Από το υλικό νόμισμα, το χρήμα το βασισμένο στο χρυσό και αργότερα στην κυβερνητική διαβεβαίωση, στη μικρή χώρα έγινε το επόμενο βήμα: εκείνη την ημέρα κυκλοφόρησε υποχρεωτικό εσωτερικό δάνειο στο ύψος του 50% του ΑΕΠ. Οι τίτλοι, κάτι μακρόστενα χαρτιά που θύμιζαν αμερικάνικα δολάρια με γαλαζωπή απόχρωση, θα κυκλοφορούσαν σε αξίες του 1, και των 3, 30, και 300 ευρώ και θα ήταν υποχρεωτικό να χρησιμοποιούνται για την κάλυψη του 30% σε κάθε συναλλαγή στο εσωτερικό της χώρας από τα 10 ευρώ και πάνω. Οι τίτλοι θα ήταν εξοφλητέοι σε δεκαπέντε χρόνια, σε ευρώ, αλλά το δημόσιο διατηρούσε το δικαίωμα να τους ανταλλάξει οποτεδήποτε έναντι κοινωνικών παροχών ή έναντι νέων αναγκαστικών τίτλων.
Η κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας άρχισε λίγες ώρες αργότερα, από τις ασιατικές αγορές. Αρχικά, ορισμένοι αναλυτές θεώρησαν την κίνηση της μικρής χώρας ως ισοδύναμη με κατάρρευση του ευρώ. Άλλοι τη θεώρησαν, πιο πεζά, ως κατάρρευση των κερδοσκόπων που είχαν στοιχηματίσει στην οικονομική κατάρρευση της μικρής χώρας, ξεχνώντας ότι οι χώρες δεν είναι εταιρείες και μπορούν να ασκούν πολιτική και να αλλάζουν τους κανόνες του παιχνδιού.
Εκείνες τις ώρες, κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο μια πληροφορία (που ήταν, βασικά, παραλλαγή του αστικού μύθου για το Amero) και πέρασε, από ένα απίστευτο λάθος ενός νεαρού υπαλλήλου, στην εμπιστευτική ενημέρωση ενός μεγάλου διεθνούς τραπεζικού οίκου. Το αποτέλεσμα ήταν να θεωρήσουν οι αναλυτές ότι η μικρή χώρα πειραματόζωο δοκίμαζε τις αντιδράσεις για μια τεράστια, μυστική, συντονισμένη προσπάθεια των κυβερνήσεων να απαξιώσουν το τρέχον νόμισμά τους και να το αντικαταστήσουν με νέο, με στόχο να ανακτήσουν οι κυβερνήσεις την πολιτική εξουσία που είχαν χάσει από τους τραπεζίτες.
Τα πράγματα άρχισαν να ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο, παρά τις απελπισμένες διαψεύσεις από όλες τις πλευρές. Το ευρώ έχασε τη μισή του αξία μέσα σε δέκα ημέρες και καθώς το δολάριο το ακολουθούσε κατά πόδας, η Κίνα βρέθηκε ξαφνικά με τα θησαυροφυλάκιά της γεμάτα πράσινα χαρτιά χωρίς αξία.
Από εκεί και πέρα τα γεγονότα είναι γνωστά· για πότε ξέφυγαν οι καταστάσεις, για πότε βρέθηκαν οι στρατοί αντιμέτωποι, για πότε άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ατομικές βόμβες...
Ευτυχώς, τη γλιτώσαμε· τρία εκατομμύρια άνθρωποι μείναμε ζωντανοί πάνω στη Γη και μπορούμε να προσβλέπουμε σε κάτι καλύτερο για τον καινούργιο χρόνο.
Αίσιο και ευτυχές το νέο έτος, 2013!
Μετά από έξι μήνες προσπάθειες να αποφύγει η οικονομία της μικρής ευρωχώρας το παγόβουνο που την πλησίαζε, απειλώντας την να τη βυθίσει σαν νέο Τιτανικό, τα ζάρια ρίχτηκαν, οι γέφυρες κόπηκαν, νέοι Ρουβίκωνες έμειναν πίσω. Σε ένα αναπάντεχο διάγγελμά του, το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε τη ρηξικέλευθη λύση που θα έδινε στο πρόβλημα: Η χώρα του θα γινόταν η πρώτη στον κόσμο που θα έκοβε χρήμα έναντι του μελλοντικού της χρέους.
Από το υλικό νόμισμα, το χρήμα το βασισμένο στο χρυσό και αργότερα στην κυβερνητική διαβεβαίωση, στη μικρή χώρα έγινε το επόμενο βήμα: εκείνη την ημέρα κυκλοφόρησε υποχρεωτικό εσωτερικό δάνειο στο ύψος του 50% του ΑΕΠ. Οι τίτλοι, κάτι μακρόστενα χαρτιά που θύμιζαν αμερικάνικα δολάρια με γαλαζωπή απόχρωση, θα κυκλοφορούσαν σε αξίες του 1, και των 3, 30, και 300 ευρώ και θα ήταν υποχρεωτικό να χρησιμοποιούνται για την κάλυψη του 30% σε κάθε συναλλαγή στο εσωτερικό της χώρας από τα 10 ευρώ και πάνω. Οι τίτλοι θα ήταν εξοφλητέοι σε δεκαπέντε χρόνια, σε ευρώ, αλλά το δημόσιο διατηρούσε το δικαίωμα να τους ανταλλάξει οποτεδήποτε έναντι κοινωνικών παροχών ή έναντι νέων αναγκαστικών τίτλων.
Η κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας άρχισε λίγες ώρες αργότερα, από τις ασιατικές αγορές. Αρχικά, ορισμένοι αναλυτές θεώρησαν την κίνηση της μικρής χώρας ως ισοδύναμη με κατάρρευση του ευρώ. Άλλοι τη θεώρησαν, πιο πεζά, ως κατάρρευση των κερδοσκόπων που είχαν στοιχηματίσει στην οικονομική κατάρρευση της μικρής χώρας, ξεχνώντας ότι οι χώρες δεν είναι εταιρείες και μπορούν να ασκούν πολιτική και να αλλάζουν τους κανόνες του παιχνδιού.
Εκείνες τις ώρες, κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο μια πληροφορία (που ήταν, βασικά, παραλλαγή του αστικού μύθου για το Amero) και πέρασε, από ένα απίστευτο λάθος ενός νεαρού υπαλλήλου, στην εμπιστευτική ενημέρωση ενός μεγάλου διεθνούς τραπεζικού οίκου. Το αποτέλεσμα ήταν να θεωρήσουν οι αναλυτές ότι η μικρή χώρα πειραματόζωο δοκίμαζε τις αντιδράσεις για μια τεράστια, μυστική, συντονισμένη προσπάθεια των κυβερνήσεων να απαξιώσουν το τρέχον νόμισμά τους και να το αντικαταστήσουν με νέο, με στόχο να ανακτήσουν οι κυβερνήσεις την πολιτική εξουσία που είχαν χάσει από τους τραπεζίτες.
Τα πράγματα άρχισαν να ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο, παρά τις απελπισμένες διαψεύσεις από όλες τις πλευρές. Το ευρώ έχασε τη μισή του αξία μέσα σε δέκα ημέρες και καθώς το δολάριο το ακολουθούσε κατά πόδας, η Κίνα βρέθηκε ξαφνικά με τα θησαυροφυλάκιά της γεμάτα πράσινα χαρτιά χωρίς αξία.
Από εκεί και πέρα τα γεγονότα είναι γνωστά· για πότε ξέφυγαν οι καταστάσεις, για πότε βρέθηκαν οι στρατοί αντιμέτωποι, για πότε άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ατομικές βόμβες...
Ευτυχώς, τη γλιτώσαμε· τρία εκατομμύρια άνθρωποι μείναμε ζωντανοί πάνω στη Γη και μπορούμε να προσβλέπουμε σε κάτι καλύτερο για τον καινούργιο χρόνο.
Αίσιο και ευτυχές το νέο έτος, 2013!
