Είναι σωστή η παρατήρηση ότι το όνομα του ΡΟΖΙΚΛΑΙΡ εμφανιζόταν παντού με κεφαλαία, οπότε ο καθένας ακολουθούσε τη σχολή ή τη σύμβαση που τον βόλευε. Πολλές οι γαλλικές λέξεις σε /er/ (πρβλ
αντικαίρ), λογικό είναι για πολύ κόσμο να είχε νόημα η οξύτονη εκφορά. Υποθέτω ωστόσο (διορθώστε με οι γερμανομαθείς, αν κάνω λάθος), ότι η γερμανική σχολή εκφοράς δεν θα οδηγούσε στο οξύτονο
Ροζικλαίρ αλλά μάλλον στο προπαροξύτονο
Ρόζικλαιρ —και η ονομασία, όπως άλλωστε κι ολόκληρος ο κινηματογράφος— ήταν δημιούργημα Γερμανού:
http://www.cinefilip.gr/gr_xroniko_001.htm. (Παρεμπ, άλλη μια χρήσιμη σελίδα:
http://cinemahellas.blogspot.com/2008_04_01_archive.html.) Μιλάμε για πολλά χρόνια από το 1913 και δώθε, παίδες, οπότε πρέπει να εμφανιστεί κάνας Σαραντάκος να μας πει και πώς γραφόταν στις δεκαετίες τού 1910 και του 1920, για να μην μείνουμε μόνο στη δεκαετία τού 1960.
@Έλσα: Το ξέρω το τραγούδι, κι είχα κάνει και σχετικό σχόλιο για την ιστορία τού κινηματογράφου στο συγκεκριμένο μάλιστα γιουτιουμπάκι, το οποίο (ενν. σχόλιο) για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο δεν ανέβηκε ποτέ, οπότε κι εγώ τα παράτησα. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι και η συλλαβή ΡΟ και η συλλαβή ΚΛΑΙ(Ρ) είναι σε θέση (σε αντιδιαστολή προς την άρση) στο μέτρο τού συγκεκριμένου άσματος, οπότε και οι δυο τους είναι τονισμένες — απλώς το Ι που προσθέτει στο τέλος ο Περπινιάδης για να του βγει το μέτρο καθιστά τον πρώτο τόνο προπροπαροξύτονο, οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να δηλωθεί λόγω τρισυλλαβίας.
