Αν όλα γύρω μας ήταν αγγελικά πλασμένα, αγγελικός θα ήταν και ο θεσμός του Ασύλου.
Αν η Αστυνομία έκανε σωστά τη δουλειά της, δεν θα είχα καμία αντίρρηση να τη βάλω μέσα στο Πανεπιστήμιο. Από τη στιγμή όμως που είναι όπως είναι, ξέρω ότι δεν θα εμποδίσει π.χ. τη διακίνηση των ναρκωτικών, αλλά θα την πάρει στα χέρια της.
(Όχι, δεν έχω τίποτα με τους αστυνομικούς ως όργανα που εκτελούν εντολές, το έχω δηλώσει και παλιότερα άλλωστε. Έχω πρόβλημα μ' αυτούς που τους δίνουν τις εντολές, καθώς και μ' αυτούς που διατηρούν όλη αυτή τη σαπίλα. Και μια που το αναφέραμε, πιστεύω πως όταν το κοινωνικό σύνολο ορίζει μια ομάδα ανθρώπων να κυκλοφορεί ανάμεσά του με όπλα, αυτοί που τους διαλέγουν και τους εκπαιδεύουν θα έπρεπε να κάνουν πολύ καλύτερη δουλειά απ' αυτή που κάνουν τώρα. Αντάξια της συγκεκριμένης ευθύνης.)
Αν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές του Πανεπιστημίου έκαναν τους φοιτητές να αγαπήσουν αυτόν τον χώρο και να του αποδίδουν το σεβασμό που του αξίζει, δεν θα γίνονταν καταστροφές. Ο ίδιος ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών πέρσι τον Δεκέμβριο είχε δηλώσει πως νιώθει πως η ευθύνη πέφτει ολόκληρη στους ώμους του, γιατί τα γεγονότα απέδειξαν πως, προφανώς, το λειτούργημά του δεν επιτελείται σωστά. (Διορθώστε με αν κάνω λάθος.) Η δήλωση αυτή μου είχε κάνει πολλή εντύπωση, γιατί ήταν η μοναδική φωνή στα υστερικά τηλεπαράθυρα που είπε το προφανές: το μήλο πέφτει κάτω απ' τη μηλιά. Οι μεγαλύτερες γενιές ας κοιταχτούν πρώτα στον καθρέφτη.
Αν τα κόμματα δεν εγγυώνταν την ατιμωρησιά στους νεολαίους τους, αυτοί δεν θα μετατρέπονταν τόσο εύκολα σε εξαγριωμένους χούλιγκαν.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, κάποιες μνήμες είναι ακόμη νωπές. Για να ξεχαστούν πρέπει να καλυφτούν με άλλες μνήμες, που δεν θα έχουν καμία σχέση με τις παλιές. Όταν κατεβαίνω στο κέντρο και βλέπω κλούβες και αστυνομικούς οπλισμένους σαν αστακούς με την πρόφαση της καταστολής, ενώ δυο στενά πιο εκεί η πρέζα αλλάζει χέρια και τρία τετράγωνα πιο κάτω ανήλικα κοριτσάκια εκδίδονται με το ζόρι, η εικόνα μού φαίνεται τόσο γελοία και σουρεαλιστική, που λυπάμαι, αλλά δεν νομίζω πως καταφέρνει να αλλάξει αυτές τις μνήμες στον κόσμο που τις έχει. Αντιθέτως, σε μένα που γεννήθηκα δέκα χρόνια μετά την πτώση της χούντας, δημιουργείται μια αίσθηση που ενδεχομένως είναι παρόμοια μ' αυτή που είχατε τότε. Κι όχι απλώς δεν νιώθω ασφάλεια, αλλά θα το ένιωθα σαν κατάφωρη παραβίαση αν αυτοί οι τραμπούκοι αποκτούσαν πρόσβαση στο τελευταίο μέρος που δεν μπορούν να μπουν.
Ιδανικό θα ήταν ο θεσμός του Ασύλου να μην έχει λόγο ύπαρξης. Τίποτε απ' αυτά που βλέπω γύρω μου δεν με πείθει πως αυτό ισχύει. Το ότι υπάρχουν δέκα μπαχαλάκηδες στα Πανεπιστήμια, δεν σημαίνει πως πρέπει να ανοίξουμε τις πόρτες και να βάλουμε μέσα και τους υπόλοιπους, αλλά μάλλον ότι πρέπει να φροντίσουμε να μην υπάρχουν ούτε αυτοί. Κι όταν τα καταφέρουμε, ας σιγουρευτούμε πως αυτοί που θα βάλουμε μέσα θα κάνουν τα πράγματα καλύτερα κι όχι χειρότερα. Μετά, ωραία, ας τις ανοίξουμε διάπλατα. Μόνο που τότε δεν θα υπάρχει πια λόγος.
Όταν όλα γύρω σου είναι ισοπεδωμένα, δεν γκρεμίζεις και το τελευταίο σπίτι που έμεινε όρθιο. Το καθαρίζεις για να έχεις ένα μέρος να μείνεις και ξεκινάς να χτίζεις από την αρχή.
