The White Company (Conan Doyle)
- Thread starter sarant
- Start date
Rogerios
¥
Ζητώ συγγνώμη αν γίνομαι κουραστικός, αλλά
(1) δεν πρόκειται για λόχο, όπως εξηγήθηκε ανωτέρω
(2) ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι ο "λόχος" είναι αποδεκτή λύση για να επισημανθεί στον σύγχρονο αναγνώστη ότι πρόκειται για στρατιωτικό σώμα, στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για λόχο "ιπποτών". Οι τοξότες (οι οποίοι αποτελούν την πλειονότητα του σώματος όταν προσχωρεί σε αυτό ο ήρωας του έργου) εξ ορισμού δεν είναι ιππότες. Το ίδιο ισχύει και για το σύνολο των πεζικάριων του μισθοφορικού σώματος. Όσο για τους ιππείς, δεν είναι βέβαιο ότι υπάρχουν μεταξύ τους και κάποιοι που είναι ιππότες (οι περισσότεροι θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν απλώς ως "sergents", η απόδοση του όρου μάλλον πρέπει να αποτελέσει θέμα άλλου νήματος) . Γενικά, λίγες είναι οι περιπτώσεις ιπποτών που συμμετείχαν σε μισθοφορικά σώματα. Ο ήρωας του έργου χρίζεται ιππότης λόγω των ανδραγαθημάτων του πολύ μετά την προσχώρησή του στην White Company.
Τελικά το μυθιστόρημα του Κόναν Ντόυλ κυκλοφόρησε ως Ο λευκός λόχος
και με τον κίνδυνο να στεναχωρέσω τον φίλο μου Ρογέριο (τις επιφυλάξεις του οποίου από την πλευρά την αυστηρά ιστορική ασπάζομαι πλήρως), θα δηλώσω ότι τον βρίσκω πετυχημένο για το σκοπό του, να είναι διαυγής δηλαδή για το αγοραστικό κοινό που θα το δει στην προθήκη του βιβλιοπωλείου.
Το βιβλίο το έχω βάλει στο καλάθι με τα προς ανάγνωση κατά τις μέρες των διακοπών (άλλο ένα από τα σχέδια που έχω τη φρικτή υποψία ότι θα μείνουν απραγματοποίητα).
Ωστόσο οι κουμπανίες των μισθοφόρων, οι στρατιωτικές εταιρείες δηλαδή, έκαναν τουλάχιστον μία φορά την εμφάνισή τους στην ελληνική τηλεόραση:
Την περασμένη Κυριακή, 26 Ιουνίου 2011, προβλήθηκε από το MEGA η ταινία Ο θρύλος ενός ιππότη (πρωτότυπος τίτλος A knight’s tale) με τον Χηθ Λέτζερ και τον (απείρως κατά τη γνώμη μου πιο ενδιαφέροντα) Ρούφους Σιούελ, που και ταλαντούχος ηθοποιός είναι (τον θυμάμαι πρωτοεμφανιζόμενο στο Dark City του Άλεξ Πρόγιας) και τον Γιοακίν Φοίνιξ μου θυμίζει φυσιογνωμικά.
Σε ένα σημείο της ταινίας ο Ρούφους, ως κόμης Αντεμάρ, περηφανεύεται ότι:
I am leader of the free companies. My army is in southern France
(βάζω και το βίντεο να ακούσετε, στο 00.30)
και στους υποτίτλους μεταφράζεται: «Είμαι αρχηγός στους Ελευθερολοχίτες».
Μου άρεσε. Κατά το «Ιερολοχίτες». Πετυχημένο βρίσκω. Γι’ αυτό και σκέφτηκα να αναρτήσω την παρατήρηση αυτή ως έπαινο, γιατί πρέπει και επαίνους να αποδίδουμε, όταν κάτι αξίζει, όχι μόνο μομφές (για τις οποίες υπάρχει αυτό το νήμα), για τις οποίες κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε συλλήβδην είρωνες.
και με τον κίνδυνο να στεναχωρέσω τον φίλο μου Ρογέριο (τις επιφυλάξεις του οποίου από την πλευρά την αυστηρά ιστορική ασπάζομαι πλήρως), θα δηλώσω ότι τον βρίσκω πετυχημένο για το σκοπό του, να είναι διαυγής δηλαδή για το αγοραστικό κοινό που θα το δει στην προθήκη του βιβλιοπωλείου.
Το βιβλίο το έχω βάλει στο καλάθι με τα προς ανάγνωση κατά τις μέρες των διακοπών (άλλο ένα από τα σχέδια που έχω τη φρικτή υποψία ότι θα μείνουν απραγματοποίητα).
Ωστόσο οι κουμπανίες των μισθοφόρων, οι στρατιωτικές εταιρείες δηλαδή, έκαναν τουλάχιστον μία φορά την εμφάνισή τους στην ελληνική τηλεόραση:
Την περασμένη Κυριακή, 26 Ιουνίου 2011, προβλήθηκε από το MEGA η ταινία Ο θρύλος ενός ιππότη (πρωτότυπος τίτλος A knight’s tale) με τον Χηθ Λέτζερ και τον (απείρως κατά τη γνώμη μου πιο ενδιαφέροντα) Ρούφους Σιούελ, που και ταλαντούχος ηθοποιός είναι (τον θυμάμαι πρωτοεμφανιζόμενο στο Dark City του Άλεξ Πρόγιας) και τον Γιοακίν Φοίνιξ μου θυμίζει φυσιογνωμικά.
Σε ένα σημείο της ταινίας ο Ρούφους, ως κόμης Αντεμάρ, περηφανεύεται ότι:
I am leader of the free companies. My army is in southern France
(βάζω και το βίντεο να ακούσετε, στο 00.30)
και στους υποτίτλους μεταφράζεται: «Είμαι αρχηγός στους Ελευθερολοχίτες».
Μου άρεσε. Κατά το «Ιερολοχίτες». Πετυχημένο βρίσκω. Γι’ αυτό και σκέφτηκα να αναρτήσω την παρατήρηση αυτή ως έπαινο, γιατί πρέπει και επαίνους να αποδίδουμε, όταν κάτι αξίζει, όχι μόνο μομφές (για τις οποίες υπάρχει αυτό το νήμα), για τις οποίες κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε συλλήβδην είρωνες.
Last edited:
Θα ήθελα ν' αναστήσω αυτό το νήμα μ' ένα παράδειγμα από τον πραγματικό κόσμο: τη Royal Company of Archers. Λειτουργεί ως βασιλική σωματοφυλακή όταν ο Βρετανός μονάρχης επισκέπτεται τη Σκωτία, και αυτές τις μέρες φρουρεί το φέρετρο της εκλιπούσας βασίλισσας μαζί με τις άλλες σωματοφυλακές της. (Κάθε τόσο ακούς κάποια αναφορά, είτε στον υπουργό άμυνας που συμμετείχε σ' εκείνη τη φρουρά ως μέλος, είτε σε έναν άλλο Τοξότη που λιποθύμησε κατά την αλλαγή.)
Πάντα λοιπόν υπέθετα ότι ήταν κάτι σαν εκείνες τις τελετουργικές σωματοφυλακές στην Αγγλία, τους Gentlemen at Arms (με στολή δεκαετίας 1840) και τους Yeomen of the Guard (με στολή δεκαετίας 1520), που απαρτίζονται από πρώην στρατιωτικούς και μαζεύονται μερικές φορές τον χρόνο. Αποδεικνύεται όμως ότι δεν είναι κάτι τέτοιο, όπως επίσης δεν είναι κανονική μονάδα του Βρετανικού Στρατού που για ιστορικούς λόγους έχει ρόλο στις επίσημες τελετές, όπως οι Foot Guards («Πεζοί Φρουροί»; «Πεζέταιροι»;) και το Household Cavalry («Ιππικό του Βασιλικού Οίκου;») στο Λονδίνο.
Πρόκειται αντιθέτως για μια… ιδιωτική λέσχη τοξοβολίας, που ιδρύθηκε τον 17ο αιώνα και ακόμα και τώρα αποτελείται από μέλη που πληρώνουν συνδρομή και ψηφίζουν για την εισδοχή νέων μελών. Το 1704 έλαβε το δικαίωμα να φέρει όπλα χωρίς παρέμβαση από τις αρχές, κάτι που πρακτικά την κατέστησε παραστρατιωτική οργάνωση· στον ταραγμένο για τη Σκωτία αιώνα που ακολούθησε, που χαρακτηρίστηκε από εξεγέρσεις και αυστηρά μέτρα καταστολής, οι Τοξότες εκδήλωσαν υποστήριξη για τους Ιακωβίτες και αντιμετωπίστηκαν με καχυποψία. Όταν λοιπόν ηρέμησαν κάπως τα πράγματα και επισκέφθηκε τη χώρα ο βασιλιάς της το 1822, για πρώτη φορά μετά από σχεδόν διακόσια χρόνια, είναι αξιοσημείωτο το πώς κατάφεραν οι Τοξότες, επικαλούμενοι την παλιά τους ιστορία και πίστη στη βασίλισσα Άννα, να τον υπηρετήσουν ως σωματοφύλακες. Περασμένα, ξεχασμένα… Ήταν άλλωστε η στιγμή της Σκωτίας να θυμηθεί (ή να δημιουργήσει εκ νέου) την εθνική της ταυτότητα· η βασιλική επίσκεψη ήταν χορογραφημένη από τον λογοτέχνη Ουόλτερ Σκοτ, είχε έντονο το ρομαντικό εθνικιστικό στοιχείο και έμεινε στην ιστορία ως το γεγονός που ίσως καθιέρωσε περισσότερο από κάθε άλλο τα κιλτ και τα ταρτάν στη συνείδηση του κόσμου.
Εν τέλει, οι Τοξότες εδραιώθηκαν ως βασιλικοί σωματοφύλακες για τη Σκωτία, και παράλληλα διατηρούν τον χαρακτήρα μιας οργάνωσης προνομιούχων Σκωτσέζων που ασχολείται με την τοξοβολία, ενώ έχει αναλάβει και εμπορικές και φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Νομίζω το «Βασιλική Εταιρεία Τοξοτών» θα ήταν, για τους λόγους που έχουν αναφερθεί στα παλαιότερα σχόλια, πιο σωστό από κάποια απόδοση βασισμένη στον «Λόχο», για τον επιπρόσθετο λόγο ότι είναι όντως κάτι σαν εταιρεία, με την έννοια του society (κι ας μη χρησιμοποιούν αυτό τον όρο).
Πάντα λοιπόν υπέθετα ότι ήταν κάτι σαν εκείνες τις τελετουργικές σωματοφυλακές στην Αγγλία, τους Gentlemen at Arms (με στολή δεκαετίας 1840) και τους Yeomen of the Guard (με στολή δεκαετίας 1520), που απαρτίζονται από πρώην στρατιωτικούς και μαζεύονται μερικές φορές τον χρόνο. Αποδεικνύεται όμως ότι δεν είναι κάτι τέτοιο, όπως επίσης δεν είναι κανονική μονάδα του Βρετανικού Στρατού που για ιστορικούς λόγους έχει ρόλο στις επίσημες τελετές, όπως οι Foot Guards («Πεζοί Φρουροί»; «Πεζέταιροι»;) και το Household Cavalry («Ιππικό του Βασιλικού Οίκου;») στο Λονδίνο.
Πρόκειται αντιθέτως για μια… ιδιωτική λέσχη τοξοβολίας, που ιδρύθηκε τον 17ο αιώνα και ακόμα και τώρα αποτελείται από μέλη που πληρώνουν συνδρομή και ψηφίζουν για την εισδοχή νέων μελών. Το 1704 έλαβε το δικαίωμα να φέρει όπλα χωρίς παρέμβαση από τις αρχές, κάτι που πρακτικά την κατέστησε παραστρατιωτική οργάνωση· στον ταραγμένο για τη Σκωτία αιώνα που ακολούθησε, που χαρακτηρίστηκε από εξεγέρσεις και αυστηρά μέτρα καταστολής, οι Τοξότες εκδήλωσαν υποστήριξη για τους Ιακωβίτες και αντιμετωπίστηκαν με καχυποψία. Όταν λοιπόν ηρέμησαν κάπως τα πράγματα και επισκέφθηκε τη χώρα ο βασιλιάς της το 1822, για πρώτη φορά μετά από σχεδόν διακόσια χρόνια, είναι αξιοσημείωτο το πώς κατάφεραν οι Τοξότες, επικαλούμενοι την παλιά τους ιστορία και πίστη στη βασίλισσα Άννα, να τον υπηρετήσουν ως σωματοφύλακες. Περασμένα, ξεχασμένα… Ήταν άλλωστε η στιγμή της Σκωτίας να θυμηθεί (ή να δημιουργήσει εκ νέου) την εθνική της ταυτότητα· η βασιλική επίσκεψη ήταν χορογραφημένη από τον λογοτέχνη Ουόλτερ Σκοτ, είχε έντονο το ρομαντικό εθνικιστικό στοιχείο και έμεινε στην ιστορία ως το γεγονός που ίσως καθιέρωσε περισσότερο από κάθε άλλο τα κιλτ και τα ταρτάν στη συνείδηση του κόσμου.
Εν τέλει, οι Τοξότες εδραιώθηκαν ως βασιλικοί σωματοφύλακες για τη Σκωτία, και παράλληλα διατηρούν τον χαρακτήρα μιας οργάνωσης προνομιούχων Σκωτσέζων που ασχολείται με την τοξοβολία, ενώ έχει αναλάβει και εμπορικές και φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Νομίζω το «Βασιλική Εταιρεία Τοξοτών» θα ήταν, για τους λόγους που έχουν αναφερθεί στα παλαιότερα σχόλια, πιο σωστό από κάποια απόδοση βασισμένη στον «Λόχο», για τον επιπρόσθετο λόγο ότι είναι όντως κάτι σαν εταιρεία, με την έννοια του society (κι ας μη χρησιμοποιούν αυτό τον όρο).
Last edited: