Είναι προφανές ότι η απόδοση "λόχος" δεν μπορεί να κατηγορηθεί ως άστοχη. Εξακολουθώ, όμως, να πιστεύω ότι η απόδοση "εταιρία" είναι προτιμότερη λαμβανομένου υπόψη του ιστορικού πλαισίου στο οποίο εντάσσεται το έργο του Κόναν Ντόιλ. Από την αρχαιότητα, όταν και απαντούν για πρώτη φορά οι όροι "λόχος" και "λοχαγός", ο λόχος είναι στρατιωτική μονάδα που αποτελεί τμήμα/ υποδιαίρεση ενός στρατεύματος. Την ίδια λειτουργία έχει και σήμερα. Σε κάθε περίπτωση οι λέξεις "company" και "compagnie" αποκτούν την έννοια του λόχου στα νεότερα χρόνια (και, πάντως, όχι κατά τον Μεσαίωνα). Αντιθέτως προς τον λόχο της αρχαιότητας και των νεότερων χρόνων, οι μισθοφορικές εταιρίες (compagnies) του Μεσαίωνα είναι αυτόνομα στρατεύματα, με τους δικούς τους αρχηγούς: ακόμη κι όταν συνασπίζονται με τα λοιπά στρατεύματα του εκάστοτε εργοδότη τους διατηρούν την αυτονομία τους αυτή ακόμη και στο πεδίο της μάχης. Για να χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα έναν αναχρονισμό, αντίστοιχο στη λειτουργία με τις μεσαιωνικές εταιρίες στράτευμα ήταν οι Μύριοι του Ξενοφώντα.
Σε κάθε περίπτωση η χρήση του όρου "εταιρία" προκειμένου να δηλωθεί ένα στρατιωτικό σώμα δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Μπορεί σήμερα η εταιρία να παραπέμπει σε νομικά μορφώματα εμπορικού σκοπού, εντούτοις ο όρος, από την αρχαιότητα, δηλώνει κάθε συνασπισμό προσώπων που επιδιώκει την επίτευξη κοινού σκοπού. Έτσι υπήρχε και στρατιωτική χρήση, π.χ. οι Μακεδόνες ευγενείς που πολεμούν ως ιππείς ονομάζονται "εταίροι", ενώ οι πεζοί στρατιώτες της φάλαγγας "πεζεταίροι". Υπάρχουν ακόμη "εταιρίαι" στις διάφορες πόλεις-κράτη και αποτελούν ενώσεις ελεύθερων πολιτών με κοινούς πολιτικούς σκοπούς. Έτσι, ο Β. Μ. Μανφρέντι, στο μυθιστόρημά του για τον Διονύσιο των Συρακουσών (
http://www.valeriomassimomanfredi.it/tool/home.php?s=0,1,3,5,30), εμφανίζει τον μετέπειτα τύραννο ως μέλος μιας τέτοιας εταιρίας. Ακόμη και στην Αρχαία Ρώμη, οι όροι "societas" (εταιρία) και "socius" (εταίρος) απαντούν κυρίως με την έννοια της συμμαχίας και του συμμάχου (άρα του συντρόφου στα όπλα).
Τέλος, για να προσπαθήσω, να απαντήσω στην απορία του Δρα, δεν είμαι σίγουρος για τον αν μπορεί κανείς να προβεί σε άμεση σύνδεση μεταξύ μισθογορικών εταιριών του Μεσαίωνα και ιδιότυπων, σχεδών κρατικών, μορφωμάτων όπως η Βρετανική Εταιρία των Ινδιών. Στην περίπτωσή τους, ο κύριος σκοπός είναι ο εμπορικός (έστω και με όρους στυγνής αποικιακής εκμετάλλευσης): η στρατιωτική δράση είναι απλό μέσο προς επίτευξη των εμπορικών στόχων. Πάντως και σε αυτόν τον τομέα ο Μεσαίωνας έχει αντίστοιχα παραδείγματα: νομίζω ότι η γενοβέζικη Μαόνα που είχε την εμπορική εκμετάλλευση και διοίκηση της Χίου από τον 14ο αι. αποτελεί ένα τέτοιο αντίστοιχο.