Δεν είναι περίεργο να μην έχουν μια τόσο πολυφορεμένη χρήση;
Ε, μα!
Αν είναι να το ξεψειρίσουμε εντωμεταξύ, να επισημάνω και (το μάλλον εύλογο γεγονός) ότι ενώ από επίθετα λημματογραφούνται τόσο ο
αφηγηματικός όσο και ο
διηγηματικός, από… δευτερογενώς παράγωγα ουσιαστικά, ΧΛΝΕΓ και ΛΚΝ δίνουν μόνο
αφηγηματικότητα.
Διηγηματικότητα θα βρούμε στο διαδίκτυο, αλλά και πάλι όχι πολλή.
Διηγηματικότητα, υποθέτω, μπορεί να 'χει ο λόγος, εφόσον θυμίζει κάτι από διήγημα (που στο κάτω κάτω, λογοτεχνικό είδος είναι, και μάλιστα συγκεκριμένο).
Αφηγηματικότητα, αντιθέτως, μπορεί θαρρώ να έχει καθετί που έχει μια… «χρονικότητα», να το πω έτσι. Καθετί, δηλαδή, με κάτι σαν αρχή, κάτι σαν μέση, και κάτι σαν τέλος: μια ταινία (προφανώς), μια μουσική σύνθεση (λιγότερο προφανώς), ένα διαφημιστικό σποτ (μισοεμφανώς), ένα δελτίο ειδήσεων (μισοαφανώς), ένας πόλεμος (που εκεί, βέβαια, το αφήγημα μπορεί να φτάσει ν' αποτελεί όχι γνώρισμα, αλλά
διακύβευμα).
Πάλι τα λέω λίγο χαοτικά μάλλον (φοργκίβμι), αλλά προσωπικά, πάντως, ενώ όταν είναι υποκείμενο ο άνθρωπος, θα πω με την ίδια ευκολία
αφηγείται και
διηγείται, όταν υποκείμενο είναι ένα έργο, ιδίως μη γλωσσικό, νομίζω πως χρησιμοποιώ αποκλειστικά το
αφηγείται (π.χ. η ταινία αφηγείται)… Αν κρίνω από τα παραδείγματα των λεξικών, βέβαια, η διάκριση που κάνω είναι μάλλον αυθαίρετη, αλλά υποπτεύομαι ότι έχω επηρεαστεί από αυτό που λέω στην αποπάνω παράγραφο.
Εκτός κι αν διυλίζω τον κώνωπα…