I want to believe: Αγαπημένες σειρές
- Thread starter Katerina_A
- Start date
-
- Tags
- σίριαλ τηλεοπτικές σειρές
Τα είδα λιγο με ανάποδη σειρά
δεν ξέρω αν θα την έλεγα εξαιρετική, σίγουρα ευχάριστη!
Βλέπω αρκετές σειρές (αν και όχι περισσότερες από ταινίες). Κάποιες τις έχω αφήσει στη μέση, μόλις άρχισαν να επαναλαμβάνονται και να κάνουν κοιλιά. Επίσης, αποφεύγω σειρές με έντονο το στοιχείο του φανταστικού και του μεταφυσικού (π.χ. έχω δει το Stranger Things, αλλά δεν το πάω). Προ ημερών δυο δικοί μου άνθρωποι γύρω στα τριάντα ζήτησαν να τους πω μερικές ιδέες και τους ανέφερα τις παρακάτω από τις πιο πρόσφατες σειρές (ή παλιότερες που εγώ είδα πρόσφατα). Παρέλειψα σειρές που δεν θα τους ταίριαζαν λόγω ηλικίας.
Chernobyl
The Morning Show
Hollywood
Line of Duty
Modern Love
Ozark
Unbelievable
Little Fires Everywhere
Ε, δείτε πρώτα αυτές και μετά θα προτείνω κι άλλες.
Chernobyl
The Morning Show
Hollywood
Line of Duty
Modern Love
Ozark
Unbelievable
Little Fires Everywhere
Ε, δείτε πρώτα αυτές και μετά θα προτείνω κι άλλες.
SBE
¥
To Little Fires Everywhere είδα το πρώτο επεισόδιο και είπα καλά, θα δω κάποια στιγμή και τα υπόλοιπα, και ακόμα δεν τα έχω δει. Είμαι σίγουρη ότι είναι αριστούργημα κλπ κλπ αλλά δεν με ενθουσίασε. Έχει να κάνει και με τη διάθεση. Είδα π.χ. τα 144 επεισόδια της Μπάφης παλιμπαιδίζοντας εν μέσω λοκντάουν. Άλλοι θα λέγανε ότι είμαι για δέσιμο, αλλά τί να καθίσεις να δεις όταν έχεις πολύ χρόνο και λίγα να κάνεις; Η αλήθεια είναι πάντως ότι έχει πολύ καλές ατάκες, και έτσι είπα να δω και το Firefly, του ίδιου δημιουργού.
Δεν θυμάμαι αν έχουμε αναφέρει το What we do in the Shadows. Αυτό είναι ταινία και σήριαλ νεοζηλανδέζικο και τώρα το έχουν μεταφέρει στις ΗΠΑ με τους ίδιους παράγοντες και έβλεπα το αμερικάνικο. Δεν ξεκαρδίζεσαι στα γέλια, έχει μερικά χαζά, αλλά έχει και μερικά πολύ πολύ έξυπνα. Και κλασσικά έχει και την αγγλοκυπριακής καταγωγής πρωταγωνίστρια να λέει σε ένα επεισόδιο τις πιο γνωστές ελληνικές λέξεις, γιαγιά και μαλάκας. Νομίζω της είχαν πει να αυτοσχεδιάσει σε ξένη γλώσσα. Τελείως ξεκάρφωτα τα ελληνικά, γιατί υποτίθεται ότι είναι από κάπου στην Ανατολική Ευρώπη (το καληνότσες, Χανιά -Ηράκλειο δεν το ξεπερνάει κανένας ακόμα).
Δεν θυμάμαι αν έχουμε αναφέρει το What we do in the Shadows. Αυτό είναι ταινία και σήριαλ νεοζηλανδέζικο και τώρα το έχουν μεταφέρει στις ΗΠΑ με τους ίδιους παράγοντες και έβλεπα το αμερικάνικο. Δεν ξεκαρδίζεσαι στα γέλια, έχει μερικά χαζά, αλλά έχει και μερικά πολύ πολύ έξυπνα. Και κλασσικά έχει και την αγγλοκυπριακής καταγωγής πρωταγωνίστρια να λέει σε ένα επεισόδιο τις πιο γνωστές ελληνικές λέξεις, γιαγιά και μαλάκας. Νομίζω της είχαν πει να αυτοσχεδιάσει σε ξένη γλώσσα. Τελείως ξεκάρφωτα τα ελληνικά, γιατί υποτίθεται ότι είναι από κάπου στην Ανατολική Ευρώπη (το καληνότσες, Χανιά -Ηράκλειο δεν το ξεπερνάει κανένας ακόμα).
Συστήνω ανεπιφύλακτα (αλλά είμαι ήδη φίλος του στιλ αυτών των σειρών του BBC) την τρίωρη μίνι σειρά Time με τον Σον Μπιν και τον Στίβεν Γκράχαμ (Γκρέιαμ). Ας έχετε το τριωράκι στο χέρι σας όταν θα την ξεκινήσετε, γιατί μπορεί να μη θέλετε να σταματήσετε στη μέση.
SBE
¥
Οντως, την είδα μια κι έξω, και τα τρία επεισόδια μαζί. Επίσης το BBC είχε μια εκπομπή στο ραδιόφωνο με τους ηθοποιούς (όχι όλους, ο Μπην π.χ είναι πολύ φίρμα για να κάνει τέτοια) και με παράγοντες του σωφρονιστικού συστήματος που συζητούσαν για το σήριαλ, και γενικά λέγανε ότι είναι ρεαλιστικό σε πολλά σημεία.Συστήνω ανεπιφύλακτα (αλλά είμαι ήδη φίλος του στιλ αυτών των σειρών του BBC) την τρίωρη μίνι σειρά Time με τον Σον Μπιν και τον Στίβεν Γκράχαμ (Γκρέιαμ). Ας έχετε το τριωράκι στο χέρι σας όταν θα την ξεκινήσετε, γιατί μπορεί να μη θέλετε να σταματήσετε στη μέση.
Είδα το πρώτο επεισόδιο. Θα δοκιμάσω και λίγα ακόμα. Αλλά πραγματικά δεν νομίζω ότι αντέχω να βλέπω αυτές τις διελκυστίνδες ανάμεσα σε κακομαθημένα κωλόπαιδα. Ακόμα κι ο Τσέχοφ αν τις γράφει.
crystal
Moderator
Είδα το πρώτο επεισόδιο. Θα δοκιμάσω και λίγα ακόμα. Αλλά πραγματικά δεν νομίζω ότι αντέχω να βλέπω αυτές τις διελκυστίνδες ανάμεσα σε κακομαθημένα κωλόπαιδα. Ακόμα κι ο Τσέχοφ αν τις γράφει.
Παρακολούθησα τα πρώτα επεισόδια με ελαφριά θυμηδία. Η σειρά σε ανταμείβει παρακάτω - εμένα περισσότερο στη δεύτερη σεζόν.
Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε… Βγήκε και τρίτη σεζόν το 2019, με πρωταγωνιστή τον Μαχέρσαλα Άλι, που μου άρεσε αρκετά.
Εσχάτως ανέλαβε διαφορετική δημιουργός και έκανε αρκετές αλλαγές — μεταξύ άλλων, ξεφορτώθηκε τα συνεχή άλματα στον χρόνο και άλλαξε το στιλ των τίτλων, που από πρωτότυποι είχαν γίνει πλέον κλισέ. Κράτησε όμως τη συνταγή «πραγματικό ή υπερφυσικό;» που έκανε δημοφιλή την πρώτη σεζόν, μεταφέροντας τη δράση στον Αρκτικό Κύκλο τον Δεκέμβρη, όταν το ολοήμερο σκοτάδι σε κάνει να νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην άκρη του κόσμου με περισσότερους από έναν τρόπους. Η δε ιστορία και το καστ δίνουν ασυνήθιστη (για τα δεδομένα της σειράς) έμφαση στο γυναικείο στοιχείο, εστιάζοντας στο πρωταγωνιστικό δίδυμο των Τζόντι Φόστερ και Κάλι Ρέις. Εξαιρετικές και οι δύο, και αν η πρώτη αποτελεί γνωστή αξία, η δεύτερη είναι αποκάλυψη, καθότι επαγγελματίας πυγμάχος στον τρίτο της μόνο ρόλο στην οθόνη.
Μόλις έξι επεισόδια είναι ο τέταρτος κύκλος, με υπότιτλο Night Country, αλλά αξίζει.
Το έχω ήδη δει και μου άρεσε. Βοήθησε που έπαιζε και η Φόστερ. Πάντως το μεταφυσικό στοιχείο που μπαίνει στη μυθοπλασία με ύπουλους τρόπους με αποξενώνει.
Εντάξει, γκρινιάζω σε τακτική βάση για τις αμερικάνικες κλισεδιές του τύπου «θα σωθείς μόνο αν πιστέψεις στον αθέατο κόσμο γύρω σου», είτε αυτός αφορά πνεύματα είτε το θείο… Πολύ περισσότερα έργα παρουσιάζουν τους ορθολογιστές ως στενόμυαλους ή πικραμένους παρά τους πιστούς ως αφελείς ή εθελοτυφλούντες, και ενώ καταλαβαίνω ότι αυτό εκφράζει μια κουλτούρα που σε μεγάλο βαθμό παραμένει θρησκευόμενη και συντηρητική (ή απλώς έντονα ατομιστική, αν πιάσουμε την ψυχολογική ανάγκη του ανθρώπου να δικαιωθεί σε πείσμα όσων δεν τον παίρνουν στα σοβαρά), δεν παύει να με ενοχλεί.
Τούτου λεχθέντος, πολλές ιστορίες φαντασμάτων είναι αλληγορικές, και η συγκεκριμένη σειρά πραγματεύεται ανθρώπους που προσπαθούν να ζήσουν με τους δαίμονές τους — και δη σε ένα μέρος που μπορεί να σε τρελάνει από μόνο του με τις ακραίες συνθήκες που επικρατούν εκεί (χώρια τη ρύπανση). Προσωπικά δεν με ενόχλησε αυτό το στοιχείο.