Στον γραπτό λόγο, θα μου πείτε, μια εύκολη roundabout λύση είναι να αλλάξουμε απλά τη σειρά των λέξεων.
Αλλά έστω ότι είναι «λεκτικό τικ» κάποιου χαρακτήρα σε έναν διάλογο.
Έχουμε λοιπόν τον Α που λέει στον Β να φανταστεί ότι βρίσκεται κάπου:
-Είσαι στην αυλή πες του θειού σου
(Το γράφω μια φορά χωρίς καθόλου στίξη.)
Η προφανής αμφισημία είναι να το περάσει ο αναγνώστης για:
-Είσαι στην αυλή, πες του θειού σου.
Αλλά εμείς δε θέλουμε αυτό. Ενστικτωδώς, εγώ έβαλα δύο κόμματα, εκατέρωθεν:
-Είσαι στην αυλή, πες, του θειού σου.
Και πάλι όμως, διαπιστώνω ότι υπάρχει αμφισημία:
Θα μπορούσε να σημαίνει ότι κάποιος Γ (που δεν είναι ο θειός) περιμένει μια απάντηση από τον Β (που για κάποιο λόγο τα 'χει χάσει και δεν ξέρει τι να πει), και ο Α προτείνει:
-Είσαι στην αυλή, πες, (ποια αυλή;) του θειού σου.
Οπότε κοιτάζω τα εναπομείναντα:
-Είσαι στην αυλή πες, του θειού σου.
και
-Είσαι στην αυλή πες του θειού σου.
Κι αναρωτιέμαι αν κάποιο από τα δύο είναι προτιμότερο.
Αλλά έστω ότι είναι «λεκτικό τικ» κάποιου χαρακτήρα σε έναν διάλογο.
Έχουμε λοιπόν τον Α που λέει στον Β να φανταστεί ότι βρίσκεται κάπου:
-Είσαι στην αυλή πες του θειού σου
(Το γράφω μια φορά χωρίς καθόλου στίξη.)
Η προφανής αμφισημία είναι να το περάσει ο αναγνώστης για:
-Είσαι στην αυλή, πες του θειού σου.
Αλλά εμείς δε θέλουμε αυτό. Ενστικτωδώς, εγώ έβαλα δύο κόμματα, εκατέρωθεν:
-Είσαι στην αυλή, πες, του θειού σου.
Και πάλι όμως, διαπιστώνω ότι υπάρχει αμφισημία:
Θα μπορούσε να σημαίνει ότι κάποιος Γ (που δεν είναι ο θειός) περιμένει μια απάντηση από τον Β (που για κάποιο λόγο τα 'χει χάσει και δεν ξέρει τι να πει), και ο Α προτείνει:
-Είσαι στην αυλή, πες, (ποια αυλή;) του θειού σου.
Οπότε κοιτάζω τα εναπομείναντα:
-Είσαι στην αυλή πες, του θειού σου.
και
-Είσαι στην αυλή πες του θειού σου.
Κι αναρωτιέμαι αν κάποιο από τα δύο είναι προτιμότερο.