Εγώ νομίζω έμαθα να γράφω βλέποντας τις λέξεις, χωρίς να προσπαθώ να τις αντιστοιχίσω με την προφορά τους (στα γαλλικά από την άλλη που ειναι πιο στρωτή η ορθογραφία, έμαθα τους κανόνες). Ο καθένας όπως διευκολύνεται, πάντως.
Έχω την εντύπωση ότι στα σχολεία των αγγλόφωνων χωρών μαθαίνουν κάποιους πρακτικούς κανόνες προφοράς-ορθογραφίας, από τους οποίους μερικούς κατέληξα να τους μάθω από μόνος μου, χωρίς ν' αναφερθεί κάτι στα φροντιστήρια. Κατά τ' άλλα κι εγώ έμαθα ορθογραφία πολύ καλύτερα απ' ό,τι προφορά, όπως νομίζω ότι συμβαίνει με τους περισσότερους που μαθαίνουν τη γλώσσα χωρίς άμεση επαφή με φυσικούς ομιλητές. Έχω χρόνια που μπαλώνω τρύπες, αν και λιγοστεύουν πια. (Τις προάλλες κοιτούσα πάλι το
respite.)
Οπότε δεν θα σκεφτόμουν ποτέ να γράψω
*recieve, όπως γράφουν πολλοί που γνώρισαν τη λέξη ακουστικά και ύστερα έπρεπε να μάθουν την ορθογραφία της… Αλλά υπήρξε περίοδος που διάβαζα το
broad όπως το
road, λάθος που φαντάζομαι ότι δεν θα έκανε σχεδόν κανένας φυσικός ομιλητής της αγγλικής.
Είναι όμως κι αυτή η γλώσσα τόσο άτιμη… Αφομοιώνει λέξεις από παντού αλλά προσαρμόζει την ορθογραφία μόνον όσο χρειάζεται για να διαβάζεται κάπως, και ύστερα δεν την ξαναλλάζει ποτέ (εκτός κι αν πέσει σε τίποτα λατινόφιλους Μπαμπινιώτηδες του 16ου αιώνα, που προσθέτουν άχρηστα γράμματα σε ό,τι
island και
doubt και
nephew περάσει από μπροστά τους…). Συχνά όμως αλλάζει την προφορά: παίρνει από τη μια το νορβηγικό
ski και αλλάζει το παχύ σίγμα σε «σκ», και από την άλλη το ιταλικό
bruschetta και αλλάζει το «σκ» σε γερμανικό παχύ σίγμα! Ή το δικό της
often, που πριν μερικούς αιώνες το πρόφερε με «φτ», μετά αποφάσισε να παραλείψει το «τ», και τώρα αρχίζει να το επαναφέρει, αλλά μόνο για το
often, και όχι π.χ. για το
soften. Αποφασίστε κι εσείς επιτέλους!
Δε νομίζω ότι το να προσλάβει ένα φροντιστήριο έναν Αυστραλό εικοσάχρονο που πληρώνει για τις διακοπές του ανά την Ευρώπη περνώντας απο φροντιστήρια ξένων γλωσσών και να ελπίζουμε ότι τα παιδιά θα ακούσουν και θα μάθουν είναι λύση.
Θα συμφωνήσω. Κάποιοι έχουν εξαιρετική μνήμη και τους βολεύει να τους τα σερβίρεις έτσι, για τους περισσότερους όμως που δεν βυθίζονται μακροπρόθεσμα σε ξένο γλωσσικό περιβάλλον, χρειάζεται μια κάποια μέθοδος.
Έχω φίλη που ζει στο Λονδίνο 25 χρόνια και δυσκολευεται να πει πολυσύλλαβες λέξεις, πχ το Ουεστμίνστερ το λέει με μεγάλη δυσκολία Γουέστι- Μίστερ (με κενό στη μέση). Δεν είμαι σίγουρη αν το αντιλαμβάνεται, πάντως δεν φαίνεται να της έχει δημιουργήσει πρόβλημα στη δουλειά της. Τι προτείνουμε;
Να σταματήσει ν' ασχολείται με την πολιτική;
Νομίζω πως και στην Ελλάδα υπάρχουν άτομα που λένε «σταθιμός» αντί για «σταθμός», επειδή δεν μπορούν να βάλουν μαζί τα σύμφωνα. (Εκείνα τα άτιμα τα συμπλέγματα που έλεγα, αλλά από την αντίστροφη.)
(Απ' ό,τι κατάλαβα μιλάμε για παράδειγμα λανθασμένης προφοράς εδώ, Μέγκι, και όχι για αποδεκτή παραλλαγή του
Ουεστμίνστερ.)