@sarant
Σ'ευχαριστώ για τις απαντήσεις. Να ξέρεις ότι συμφωνώ κι εγώ με την κόρη σου σχετικά με την μετάφραση του Μαρωνίτη (άλλωστε εγώ είμαι που σου είχα στείλει τελευταία κάποιες απορίες μου σχετικά με τις δύο μεταφράσεις στο blog σου). Έχω διαβάσει αρκετά κομμάτια απο αυτή του Σιδέρη αλλά το λεξιλόγιό του με απωθεί κάπως. Και εγώ με τη σειρά μου προτιμώ ένα πιο καθημερινό λεξιλόγιο. Αυτή μου η προτίμηση δεν προκύπτει απο κάποια ενδεχόμενη άγνοια της λέξης ή οκνηρία να ψάξω σε λεξικό· είναι συνήθως και θέμα "αισθητικής". Νιώθω πιό οικεία όταν ακούω καθημερινές λέξεις. Δεν εννοώ σε καμία περίπτωση να μην υπάρχει η αφορμή να μαθαίνουμε καινούργιες λεξεις.
Πιό συγκεκριμένα αισθάνομαι άνετα με το σύγχρονο λεξιλόγιο και όχι με ένα λεξιλόγιο που το μίλαγαν γέροι. Όταν διαβάζεις σε ένα σημερινό κείμενο εκφράσεις που μυρίζουν ναφθαλίνη νομίζω αν μη τι άλλο ξενερώνεις. Όμως όπως είπα και πριν μου άρεσε πολύ αυτό που είπε ο drsiebenmal ότι δηλαδή πρέπει να εξετάσουμε και ποιός είναι αυτός που πρόφερε αυτή τη λέξη. Έψαξα στα γρήγορα να βρω ποιός είπε "το λοιπόν" στο κείμενο, αλλά δεν το βρήκα (και δεν σκοπεύω βασικά να ξαναψάξω). Θα είχε ενδιαφέρον το "το λοιπόν" να το είπε κάποιος ξιπασμένος γέρος αλλά πραγματικά δεν θυμάμαι που το διάβασα. Ξαναείπα πως την έκφραση "το λοιπόν" την έλεγαν οι σημερινοί παππούδες στα νιάτα τους. Σήμερα λέγεται για χιουμοριστικό λόγο ή όταν κάποιος θέλει να σε ειρωνευτεί ενώ είναι θυμωμένος παίρνοντας ένα ύφος σνομπ. Ποτέ κανένας φίλος μου, συμμαθητής μου, συμφοιτητής μου, καθηγητής μου, πρόσωπα με τα οποία συσχετίζομαι στην εργασία μου κτλ δεν λέει εκφράσεις όπως "το λοιπόν", "εκειδά" και τα συναφή. Και ναι στο χωριό μου λένε ακόμα και σήμερα το "αφτού", "εκει χάμω" , "σακά (σα =εκεί, κα=κάτω)", (εφτου κείθε) κτλ αλλά δεν σημαίνει ότι τέρπομαι να τα βλέπω γραμμένα και σε βιβλία ή να τα ακούω (που δεν τα ακούω και δεν τα διαβάζω ούτως η άλλως) απο νέους ανθρώπους. Και να σου πω και κάτι; Παρατηρώ τον ίδιο θυμό τόσο απο τους γέρους στην αποστασιοποίηση μου απο αυτές τις εκφράσεις-πνεύμα εποχής, όσο απο γέρους μόνο και μόνο επειδή έχω εκφράσει την διαφωνία μου για την καθαρεύουσα (η οποία αποδεδειγμένα φρέναρε πολιτισμικά και μορφωτικά τη χώρα) ή το άσχημο πολυτονικό. Τον ίδιο σνομπισμό αλλά και την ίδια απαξίωση. Είμαι υπερ της χρήσης απαρχαιωμένων εκφράσεων αλλά μόνο σαν "εφε" (δηλαδή η περίπτωση που ανέφερε ο drsiebenmal) και πάντα συνοδευόμενες (σε περίπτωση προφανώς που είναι άγνωστες) απο μια σημείωση. Αν δεν συντρέχει τέτοιος λόγος, μου είναι αντιαισθητικό, ξενέρωτο και άσχημο να βλέπω παπουδίστικες λέξεις όπου η χρήση των οποίων δεν έχει ουσιαστικό λόγο ακόμα και αν αυτές προέρχονται απο τον καλύτερο μεταφραστή. Στην προκειμένη περίπτωση ακόμα και το πρεστίζ που φέρει ο μεταφραστής, μου είναι (όσο αφορά την αίσθηση που μου βγάζουν οι λέξεις σαν απλός αναγνώστης) απλά αδιάφορο.
Σχετικά με το άρθρο που αναφέρεις, το έχω διαβάσει ήδη :) Θα υποπέσω κι εγώ στον πειρασμό (και στον κίνδυνο να φανώ γλείφτης) ότι είμαι μεγάλος "φαν" σου· ήδη το βιβλίο "γλώσσα μετ'εμποδίων" είναι ένα απο τα αγαπημένα μου αλλά και τα άρθρα σου που αφορούν γλωσσικά θέματα προσπαθώ να τα μελετώ προσεκτικά. Φυσικά ξεκαθαρίζω πως δεν έχω σχέση καμία με φιλολογίες, γλωσσολογίες, ξένες γλώσσες κτλ. Είναι απλά μια πολύ ενδιαφέρουσα απασχόληση για μένα. Πάντως διαβάζοντας το άρθρο, μάλλον θα πω το εξής παράδοξο· ότι με έπεισες-έστω και αν το αναφέρεις εμμέσως-να αγοράσω την έκδοση του Ινδίκτου (μετάφραση: Ελένη Μπακοπούλου). Είχα ήδη διαβάσει 2-3 (μικρά) έργα του Ντοστογιέφσκι απο Αλεξάνδρου, αλλά η έλλειψη υποσημειώσεων με ώθησε να ψάξω για μια πιό σύγχρονη έκδοση όσο αφορά την ύπαρξη σημειώσεων, αλλά και όσο αφορά μια πιό σύγχρονη γλώσσα. Η έκδοση του Ινδίκτου-όπως θα χεις δει κι εσύ-είναι καταπλητική σε όλα. Μόνη παραφωνία αυτή η σαβούρα το πολυτονικό. Είχα αφήσει και ένα email "διαμαρτυρίας" στον ίδιο τον εκδοτικό οίκο για το πόσο κατάφεραν να "χαλάσουν" αυτή την υπέροχη έκδοση, αλλά φυσικά απάντηση δεν έλαβα. Για να μην μακρυγορώ και κουράζω, είμαι υπερ των σημειώσεων όσο δεν πάει (με την προυπόθεση να είναι απλές και περιεκτικές) πόσο μάλλον όταν μιλάμε για λογοτεχνικά κείμενα περασμένων εποχών. Να φανταστείς το πρώτο πράγμα που έκανα όταν αγόρασα την "Παναγία των Παρισίων" ήταν να δημιουργήσω στο βιβλίο σημειώσεις με τα λάθη που αναφέρεις στο άρθρο. Btw ενώ το βιβλίο επανακυκλοφόρησε πρόσφατα, δυστυχώς δεν διόρθωσε ο εκδοτικός οίκος τα λαθη που ανέφερες.