repeated encounters = επαναλαμβανόμενες / πολλαπλές αναμετρήσεις

[fofoka]

Στο πλαίσιο της θεωρίας παιγνίων (και των επαναλαμβανόμενων παιγνίων):

"We have described a single encounter of the prisonner's dilemma. Might the efficient outcome be achieved in repeated encounters -or in a repeated game? If the same two people play the prisoner's dilemma daily, they might cooperate to establish a reputation for cooperating. Such reputation will influence the behavior of the other person in the next round of interaction."

Μήπως γνωρίζετε πώς θα μπορούσε να ειπωθεί το "repeated encounters" σε αυτή την περίπτωση;

Ευχαριστώ.

 

[fofoka]

Μήπως "επαναλαμβανόμενες αντιμετωπίσεις" (του διλήμματος);

 

[nickel]

Έχει τη σημασία της «συνάντησης» που λέμε στον αθλητισμό. Συνώνυμο του «γύρου» (round) εδώ. Πρόταση: Πολλαπλούς γύρους. Ωστόσο, δεν ξέρω αν έχει παγιωθεί με άλλο τρόπο σε ελληνικές μεταφράσεις.

 

[Zazula]

Παρεμπ να προσθέσω ότι εκείνο το reputation στο πρωτότυπο, πάω στοίχημα ότι είναι typo τού repetition. Πάντως μου αρέσουν οι αντιμετωπίσεις, ιδίως σε σχέση με τους γύρους και τις συναντήσεις, μιας και το Δίλημμα του Κρατουμένου είναι παίγνιο μια-κι-έξω. :)

 

[nickel]

Παρεμπ να προσθέσω ότι εκείνο το reputation στο πρωτότυπο, πάω στοίχημα ότι είναι typo τού repetition.

Θα το χάσεις. «Βγάζω καλό όνομα» είναι εδώ.

 

[Zazula]

Θα το χάσεις. «Βγάζω καλό όνομα» είναι εδώ.

Το 'χασα ήδη. Δεν είχα προσέξει το reputation που προηγούνταν αμέσως πριν.

 

[fofoka]

Ναι, "reputation" είναι. Και συγκεκριμένα, "δημιουργώ τη φήμη ότι είμαι συνεργάσιμος". Σας ευχαριστώ και τους δύο.

 

[Zazula]

Τελικά τι θα βάλεις — αντιμετωπίσεις ή γύρους;

 

[tsioutsiou†]

Τελικά τι θα βάλεις — αντιμετωπίσεις ή γύρους;

Ακριβώς, στις επόμενες φορές που θα αναμετρηθείτε με το πρόβλημα θα συνεργασθείτε και θα βγείτε να προτείνετε εξαρχής μία λύση, μεγιστοποιώντας το αποτέλεσμα. :)

 

[nickel]

GMT (δεν προφέρεται Greenwich Mean Time): πέρασα από τις αντιπαραθέσεις και τις απέρριψα. Ναι, αναμετρήσεις — ωραίο, ακριβές, ταιριαστό.

 

[fofoka]

Αναμετρήσεις είχα βάλει αρχικά, μετά έγραψα αντιμετωπίσεις, αλλά τώρα θα το ξανακάνω αναμετρήσεις . Χίλια ευχαριστώ.

 

[Zazula]

Πάντως μου αρέσουν οι αντιμετωπίσεις, ιδίως σε σχέση με τους γύρους και τις συναντήσεις, μιας και το Δίλημμα του Κρατουμένου είναι παίγνιο μια-κι-έξω. :)

...οπότε, αν έχετε όρεξη για παιχνίδια: http://prisoners-dilemma.herokuapp.com/home...

 

[dominotheory]

Έχει τη σημασία της «συνάντησης» που λέμε στον αθλητισμό. Συνώνυμο του «γύρου» (round) εδώ. Πρόταση: Πολλαπλούς γύρους. Ωστόσο, δεν ξέρω αν έχει παγιωθεί με άλλο τρόπο σε ελληνικές μεταφράσεις.

Περί ορολογίας, να δώσω το πενιχρό μου –και μόνο σωστό – δίλεπτο.

Με βάση το βιβλίο του Βαρουφάκη (Θεωρία Παιγνίων, Gutenberg, 2007) το οποίο αποτελεί κεντρικό έργο αναφοράς, εδώ μιλάμε για γύρους.

Τώρα, η αναμέτρηση είναι σίγουρα μια κομψή απόδοση, όμως πιστεύω ότι παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερα προβληματικά σημεία.


Εξηγούμαι:

Στη θεωρία παιγνίων, το παίγνιο παίζεται, διεξάγεται ή, έστω, εκτελείται.


Δηλαδή:

α) Ο κανόνας δεν είναι η αναμέτρηση / αντιπαράθεση. Υπάρχουν ποικίλα παίγνια: συντονισμού, σύγκρουσης κ.ά. Το δε δίλημμα του κρατούμενου είναι μια κατηγορία από μόνο του. Θέτει ζητήματα συνεργασίας, εμπιστοσύνης, συλλογικής δράσης κ.ά.

β) Δεν εστιάζουμε τόσο στους παίκτες (οι οποίοι δεν θα λέγαμε ότι αναμετρώνται, αλλά μάλλον ότι επιλέγουν στρατηγικές και κάνουν κινήσεις), όσο στο παίγνιο το ίδιο. Είναι το παίγνιο που παίζεται. Άρα μάλλον θα λέγαμε, όπως, κατά τη γνώμη μου, σωστά είχε αντιληφθεί η fofoka, ότι οι παίκτες έρχονται αντιμέτωποι με το παίγνιο.


Οπότε, βάσει των προαναφερθέντων, θα πρότεινα το πλέον καθιερωμένο και ασφαλές: επαναλαμβανόμενες διεξαγωγές (του παίγνιου).

Αν κοιτάξετε το κείμενο του αρχικού σχόλιου, μπορείτε να δείτε ότι όχι μόνο δεν υφίσταται κανένα πρόβλημα, αλλά μάλλον πρόκειται για την πλέον λειτουργική απόδοση, καθώς δεν αφήνει περιθώρια για απορίες του τύπου «ποιος αντιμετωπίζει / αναμετράται με ποιον ή τι».

Να σημειώσω ότι τα παραπάνω οπωσδήποτε δεν αφορούν μόνο το βιβλίο του Βαρουφάκη. Είτε μιλάμε για παραδοχές είτε για ορολογικές επιλογές, πρόκειται για απόψεις και όρους που απαντούν ευρέως στο πεδίο της Θεωρίας Παιγνίων.

 

[nickel]

Άρα καλά άρχισα (#3). Να πούμε «πολλές επαναλήψεις του παιχνιδιού»; (Δεν με τρελαίνουν οι «διεξαγωγές».)

 

[dominotheory]

Άρα καλά άρχισα (#3). Να πούμε «πολλές επαναλήψεις του παιχνιδιού»; (Δεν με τρελαίνουν οι «διεξαγωγές».)

Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ είχα σκεφτεί μια παρόμοια λύση, τις διαδοχικές επαναλήψεις (προσοχή: του παίγνιου).

Ακριβώς η προηγούμενη παρενθετική παρατήρηση, όμως, δίνει ένα καλό παράδειγμα των ιδιαίτερων ορολογικών δεδομένων που οδήγησαν και στη δική μου πρόταση. Είναι ακριβώς το ίδιο το ειδικό λεξιλόγιο (jargon) του πεδίου, το γεγονός ότι μιλάμε για «θεωρία παιγνίων» και όχι «θεωρία παιχνιδιών».

Πιο απλά, τόσο η λέξη «διαδοχικός» όσο και η λέξη «πολλαπλός», στη θεωρία παιγνίων, συνδέονται συμφραστικά με στρατηγικές (π.χ., «πολλαπλές στρατηγικές» και «διαδοχική εξάλειψη αυστηρά κυριαρχούμενων στρατηγικών»). Με το δεδομένο αυτό, θα υπερασπιστώ τις επαναλαμβανόμενες διεξαγωγές, ως μια πολύ λειτουργική απόδοση, εύληπτη και ορολογικά συνεπή, που πιστεύω ότι σαφώς και δικαιούται μια θέση στον τίτλο του νήματος.

Επί τη ευκαιρία, να συμπληρώσω, για να προλάβω πιθανές παρανοήσεις, ότι αν διαβάσει κανείς προσεκτικά το βιβλίο του Βαρουφάκη, θα δει πως κάποιες φορές αναφέρεται ότι οι παίκτες «αντιμετωπίζουν» ο ένας τον άλλο. Να επισημάνω, λοιπόν, πως αυτή η διατύπωση όντως εξυπηρετεί την έκφραση εντός συγκεκριμένων περιπτώσεων, όμως δεν συνεπάγεται καμία αντίφαση με τα λεγόμενα στο προηγούμενό μου σχόλιο.

 

[nickel]

αν διαβάσει κανείς προσεκτικά το βιβλίο του Βαρουφάκη

Το απέκτησα και θα ενημερωθώ. Αλλά προς το παρόν απολαμβάνω τις Καραβίδες.

 

[dominotheory]

Το απέκτησα και θα ενημερωθώ.

Α, πολύ καλά θα κάνεις.

Είναι ενδιαφέρον και ευχάριστο το βιβλίο, δεν τα γέμιζε τυχαία τα αμφιθέατρα ο Γιάνης.

Αφού πρόκειται να εντρυφήσεις στη Θεωρία Παιγνίων, η οποία δεν είναι δα και κάνα ελαφρύ ανάγνωσμα για να χαλαρώνουμε ;), και επειδή κι ο Βαρουφάκης, όσο κι αν επιδιώκει να απευθυνθεί στο ευρύ κοινό, το 'χει το ζόρι του, ίσως σου φανούν χρήσιμες και αυτές οι 24 εισαγωγικές διαλέξεις του Ben Polak, καθηγητή Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Yale. Πάνε αρκετά χρόνια που τις είχα δει, και μεγάλο μέρος τους είχα μεταφράσει, αλλά θυμάμαι καλά πολλά σημεία και ότι γενικότερα είχαν χρησιμεύσει εξαιρετικά στην επιμέλεια σχετικού υλικού, στο επίπεδο των μεταπτυχιακών σπουδών, που είχα αναλάβει. Εννοείται ότι κάποιους από τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα τότε, και με τους οποίους εξακολουθώ να συνεργάζομαι, συμβουλεύτηκα πριν κάνω την πρότασή μου.

 

[pontios]

Πέρα από το συγκεκριμένο πλαίσιο της παρούσας συζήτησης ...
Νομίζω το "encounter" (του "repeated encounter") ενέχει την έννοια της "αναμέτρησης" ... a difficult meeting and struggle (either mental or physical) with an unknown outcome - a head-to-head/face-off/showdown ... it's how I sense it (without referring to the dictionaries).

Even if cooperating brings about the best/most efficient outcome for both players - there's always self interests/ulterior motives (on both sides) being served and the situation is always difficult to read (and potentially always hostile) - hence, an "encounter".

 

[dominotheory]

Πέρα από το συγκεκριμένο πλαίσιο της παρούσας συζήτησης ...
Νομίζω το "encounter" (του "repeated encounter") ενέχει την έννοια της "αναμέτρησης" ... a difficult meeting and struggle (either mental or physical) with an unknown outcome - a head-to-head/face-off/showdown ... it's how I sense it (without referring to the dictionaries).

Even if cooperating brings about the best/most efficient outcome for both players - there's always self interests/ulterior motives (on both sides) being served and the situation is always difficult to read (and potentially always hostile) - hence, an "encounter".

Λοιπόν, πάμε μια ακόμη.

Αρχικά, μιλάμε για το Δίλημμα του Κρατούμενου. Είναι ένα συγκεκριμένο παίγνιο, έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Οι παίκτες, στο πρότυπο παίγνιο, που είναι στατικό παίγνιο, δεν συναντιούνται ποτέ. Οι αποδόσεις είναι δεδομένες και το μόνο που έχουν να διαλέξουν είναι η στρατηγική τους. Δεν υπάρχει καμία «αναμέτρηση» μεταξύ τους. Αυτή είναι η λογική του παίγνιου. Ακόμη κι αν οι παίκτες μπορούσαν να συνεννοηθούν, η ορθολογικότητα της απόφασης είναι το κριτήριο (στη βάση της έννοιας της κοινής γνώσης ορθολογισμού), όχι κάποια ιδιαίτερη εκτίμηση. Το μόνο που θα μπορούσαμε να πούμε είναι ότι «αναμετριούνται» με το ίδιο το παίγνιο, το Δίλημμα του Κρατούμενου. Επειδή, όμως, το Δίλημμα του Κρατούμενου είναι μια αφηρημένη έννοια, δεν μπορεί να «αναμετρηθεί» με κανέναν. Τι σημαίνει αυτό; Ότι, όπως ήδη έχουμε πει (στο #13), και είχε σωστά καταλάβει η fofoka, το αντιμετωπίζουν.

Αυτά είναι εισαγωγικά – σχετικά με την παρούσα υπό εξέταση περίπτωση, όπου μιλάμε για επαναλαμβανόμενο παίγνιο, θα επανέλθω. Δεν το κάνω τώρα, γιατί η ποσότητα των πληροφοριών θα εκτιναχθεί στα ύψη και θα είναι δύσκολα διαχειρίσιμη. Να πω μόνο ότι μια ακόμη θεμιτή απόδοση είναι τα επαναλαμβανόμενα στάδια, καθώς εδώ έχουμε την περίπτωση όπου ένα παίγνιο σταδίου γίνεται επαναλαμβανόμενο. Σχετικά με τα προαναφερθέντα για το στατικό παίγνιο, δείτε τα εξής (τα έντονα, δικά μου):

It’s been said a couple of times that the PD is not a typical game in many respects. One of these respects is that all its rows and columns are either strictly dominated or strictly dominant. In any strategic-form game where this is true, iterated elimination of strictly dominated strategies is guaranteed to yield a unique solution. Later, however, we will see that for many games this condition does not apply, and then our analytic task is less straightforward.

The reader will probably have noticed something disturbing about the outcome of the PD. Had both players refused to confess, they’d have arrived at the lower-right outcome in which they each go to prison for only 2 years, thereby both earning higher utility than either receives when both confess. This is the most important fact about the PD, and its significance for game theory is quite general. We’ll therefore return to it below when we discuss equilibrium concepts in game theory. For now, however, let us stay with our use of this particular game to illustrate the difference between strategic and extensive forms.

When people introduce the PD into popular discussions, one will often hear them say that the police inspector must lock his prisoners into separate rooms so that they can’t communicate with one another. The reasoning behind this idea seems obvious: if the players could communicate, they’d surely see that they’re each better off if both refuse, and could make an agreement to do so, no? This, one presumes, would remove each player’s conviction that he or she must confess because they’ll otherwise be sold up the river by their partner. In fact, however, this intuition is misleading and its conclusion is false.

When we represent the PD as a strategic-form game, we implicitly assume that the prisoners can’t attempt collusive agreement since they choose their actions simultaneously. In this case, agreement before the fact can’t help. If Player I is convinced that his partner will stick to the bargain then he can seize the opportunity to go scot-free by confessing. Of course, he realizes that the same temptation will occur to Player II; but in that case he again wants to make sure he confesses, as this is his only means of avoiding his worst outcome. The prisoners’ agreement comes to naught because they have no way of enforcing it; their promises to each other constitute what game theorists call ‘cheap talk’.
https://plato.stanford.edu/entries/game-theory/#PD

 

[pontios]

Thanks, dominotheory.

Αφού ανέφερες την "αντιμετώπιση"(μπορεί να ταιριάζει καλύτερα; ).

Νομίζω σε κάθε "encounter" υπάρχει μια αίσθηση εναντίωσης/αντιμετώπισης, αν θέλεις (αυτό μας υποδεικνύει το "encounter") . Δεν πρόκειται για κάτι το φιλικό ή άνετο.