Καλημέρα, όλοι καλά;
Διαβάζω το πιο πρόσφατο μυθιστόρημα του Τζον Λε Καρέ, με τίτλο
Agent Running in the Field. Με λαμπρή γλώσσα, οικονομία του λόγου, ανάπτυξη της πλοκής και των χαρακτήρων — στοιχεία που πάντα διέκριναν τα βιβλία του Λε Καρέ, τώρα πιο ώριμα παρά ποτέ. Αλλά δεν ειδικεύομαι στα έργα του, δεν έχω διαβάσει αρκετό Λε Καρέ — δεν έχω διαβάσει αρκετό από τίποτα, άλλωστε.
Με τράβηξε στο βιβλίο η υπόσχεση ότι ασχολείται και με το Μπρέξιτ.
Πρώτα η επαναστατημένη κόρη του κεντρικού ήρωα, στη συζήτηση που κάνει με τον πατέρα της όταν αυτός της αποκαλύπτει ότι είναι κατάσκοπος, αμφισβητεί τους λόγους για τους οποίους ο πατέρας της προσπαθεί να φέρει κάποιους ξένους στο βρετανικό στρατόπεδο. (Στη στιχομυθία «foreign secretary» είναι ακόμα ο Μπόρις Τζόνσον.)
‘And what ideal would that be exactly, Dad?’ – from behind the shiny goggles. It’s the first time for weeks that she’s called me Dad. Also I notice that she is not swearing, which with Steff can be a bit of a red warning light.
‘Well, let’s say, just for instance, somebody has an idealistic vision of England as the mother of all democracies. Or they love our dear Queen with an unexplained fervour. It may not be an England that exists for us any more, if it ever did, but they think it does, so go with it.’
‘Do you think it does?’
‘With reservations.’
‘Serious reservations?’
‘Well, who wouldn’t have, for Christ’s sake?’ I reply, stung by the suggestion that I’ve somehow failed to notice that the country’s in free fall. ‘A minority Tory cabinet of tenth-raters. A pig-ignorant foreign secretary who I’m supposed to be serving. Labour no better. The sheer bloody lunacy of Brexit’ – I break off. I have feelings too. Let my indignant silence say the rest.
My feelings exactly. Και κάπου στο 20% του βιβλίου, ο νεαρός συμπαίκτης του κατάσκοπου στο μπάντμπιντον ζητά τη γνώμη του για την πολιτική κατάσταση, αφού πρώτα συνοψίζει τη δική του ως εξής:
It is my considered opinion that for Britain and Europe, and for liberal democracy across the entire world as a whole, Britain’s departure from the European Union in the time of Donald Trump, and Britain’s consequent unqualified dependence on the United States in an era when the US is heading straight down the road to institutional racism and neo-fascism, is an unmitigated clusterfuck bar none.
Αλλά το βιβλίο έχει πολύ περισσότερα να μου προσφέρει ακόμα.
Στην παραπάνω έκρηξη του νεαρού Εντ αναφέρεται το άρθρο του in.gr που με έκανε να πάρω το βιβλίο.
https://www.in.gr/2019/10/22/world/deutsche-welle/o-tzon-le-kare-gia-brexit/
Τρεις παρατηρήσεις: Ο τίτλος του βιβλίου που δίνει το άρθρο,
Federball, το μπαλάκι του μπάντμιντον, είναι ο γερμανικός (το άρθρο είναι παρμένο από την Deutsche Welle). To Ίτον (Eton College) δεν είναι πανεπιστήμιο αλλά ιδιωτικό σχολείο, αυτό που οι Άγγλοι ονομάζουν public school.
Και το «σκατοχάος» σαν απόδοση του clusterfuck δεν με καλύπτει — μια φτιαχτή λέξη που δεν μου δίνει την ικανοποίηση μιας υπαρκτής λέξης για το απόλυτο φιάσκο.
Αλλά αυτό το συζητάμε στο δικό του νήμα:
https://lexilogia.gr/forum/showthread.php?15367-clusterfuck
ΥΓ. Σχετικό άρθρο στην NYT:
https://www.nytimes.com/2019/10/12/books/john-le-carre-agent-running-in-the-field.html
