Όσα ξεφεύγουν απ' το καλάθι των αχρήστων

[SBE]

Τώρα θα πω κάτι που το ξέρουν λίγοι (και δεν ενδιαφέρει κανέναν). Το λατινικό αλφάβητο μου το έμαθε μια γειτόνισσά μας, φίλη της γιαγιάς μου, όταν ήμουν στην πρώτη δημοτικού. Και με έμαθε να γράφω καλλιγραφικά, σαν τα πιο πάνω, με μια-δυο διαφορές, το D π.χ. δεν έμοιαζε με θ. Αλλά με όλες τις ουρίτσες και τα μπιχλιμπίδια, και το ζητούμενο ήταν να γράφονται όλα χωρίς να σηκώνουμε το μολύβι, σε συνεχόμενη κίνηση και ενωμένα με το επόμενο γράμμα. Οπότε, μέχρι που η ζωή* με ανάγκασε να γράφω πιο καθαρά, έτσι έγραφα και ακόμα έτσι γράφω λιγο-πολύ όταν γράφω, ειδικά τα κεφαλαία. Ακόμα μπερδέυει αρκετούς το r, γιατί το κάνω κάπως σαν π, όσο για το πόσες μύτες έχουν τα m n u, ε αυτό βγαίνει απο τα συμφραζόμενα. Φτιάχνω ένα αραβούργημα με πολλές μύτες κι ό,τι βγει. Κι αν συνεχιστεί το ότι δεν γράφω πια με το χέρι, στο τέλος ούτε εγώ δεν θα τα διαβάζω.

* Η μετακόμιση στο ΗΒ, που διάβαζαν τα γραμματά μου μόνο οι παπούδες

 

[Earion]

Γυνή αεροναύτης

Γυνή αεροναύτης

Η κυρία Σέμριους, αεροναύτις εκ Βρέμης, απεπειράθη εσχάτως ανάβασιν δι’ αεροστάτου εις Βέσελ, ήτις ολίγου δειν απέβη αυτῇ ολεθρία. Το αερόστατον αυτής, ο Ποσειδών, ανήλθεν ορμητικώς εν μέσω ραγδαιοτάτης βροχής, αφού δε επί πολύ υπήρξε το παίγνιον αντιθέτων ρευμάτων, ήναψεν επί τέλους, καθ’ ήν στιγμήν προσήγγιζεν εις την γην. Ευτυχώς η γενναία αεροναύτις εν τω δυστυχήματι τούτω ουδέν άλλον απώλεσεν ή μόνον το αερόστατον, όπερ καθ’ ολοκληρίαν κατεστράφη, αύτη δε σώα και ακεραία αφίκετο εις Έλβερφελδ.

Ερμής (εφημερίδα Θεσσαλονίκης) Παρασκευή 13 Ιουλίου 1879, σ. 3.

 

[SBE]

Η αεροναύτις πώς είναι στη γενική;

 

[Marinos]

Η αεροναύτις πώς είναι στη γενική;

Της αεροναύτιδος (της νεάνιδος, κλπ.).

 

[anepipsogos]

ΦΙΦΤΥ-ΤΟΥ

Εδώ στο ΝΕΟΝ ΦΩΣ (14/12/1935) βλέπω αναγράφονται κάποια ονόματα:

http://srv-web1.parliament.gr/main.asp?current=170324

 

[Earion]

Ευχαριστούμε τον φίλο μας για το εύρημα. Μεταγράφω από τη σελίδα της εφημερίδας για να υπάρχει ως κείμενο. Το άρθρο είναι ανυπόγραφο.

Η ΠΑΛΑΙΑ ΑΘΗΝΑ

Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΩΝ «ΦΙΦΤΥ-ΤΟΥ»

ΜΙΑ ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΑΙΡΕΣΙΣ
ΠΟΥ ΕΦΑΙΔΡΥΝΕ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΤΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΗΣ
ΠΡΟ ΕΙΚΟΣΙ ΕΠΤΑ ΕΤΩΝ
​

Οι παλαιότεροι Αθηναίοι θυμούνται βέβαια τους «φίφτυ-του». Τι ήσαν αυτοί; Ήταν σύλλογος ή μια περίεργη κοινωνική διαίρεση; Κι από τα δύο.
Έχουν περάσει από τότε 27 χρόνια. Η αγαπημένη μας παλιά Αθήνα με τους εκατόν πενήντα χιλιάδες κατοίκους ένοιωθε την ανάγκη να δημιουργήσει μία ... «αριστοκρατία». Εκείνα τα χρόνια η ανακατεμένη αθηναϊκή κοινωνία προσπαθούσε να πάρει μια μορφή. Ώς τότε οι ανώτερες τάξεις ήσαν μερικοί πλούσιοι προπάντων που επλούτισαν στο εξωτερικό και μερικές οικογένειες αγωνιστών του Αγώνος του 1821 και παλιών πολιτικών. Μα ανάμεσα σ’ αυτούς μερικοί επήραν απόφαση να ξεχωρίσουν τους εαυτούς των ως «αριστοκρατία». Ήταν τότε και η εποχή κάπως κατάλληλη, γιατί εγινόταν κάποια κοινωνική και εθνική ζύμωσις...
Οι κύκλοι λοιπόν που είχαν μεγάλες περιουσίες, μα ανήκαν και σε παλιές πλούσιες οικογένειες, απεφάσισαν να ενωθούν με κάποιο τρόπο ώστε να αποκλείσουν από τις συναναστροφές τους τους νεόπλουτους και τους νεοφερμένους στην Αθήνα. Κυρίως οι κύκλοι αυτοί ήταν φίλοι του Παλατιού. Απεφάσισαν λοιπόν να σχηματίσουν ένα σύλλογο με ορισμένο αριθμό μελών. Σ’ αυτόν θα έμπαιναν μόνο όσοι μπορούσαν, κατά την αντίληψη των ίδιων, να θεωρηθούν ως «αριστοκρατία». Έτσι επίστευαν πως θα εσχημάτιζαν μία στερεά ντόπια αριστοκρατική τάξη, τελείως ξεχωρισμένη. Απάνω σ’ αυτές τις σκέψεις εσυστήθη, το τέλος του 1907, με τρόπο τελείως μυστικό ο σύλλογος ή ο κύκλος των πενήντα δύο, γιατί είχε 52 μέλη. Μα ο σύλλογος επήρε το αγγλικό όνομα: «Φίφτυ-του» (δηλ. 52).
Αλλά γιατί ο τίτλος ήταν αγγλικός; Απλούστατα: γιατί στο παλάτι του Γεωργίου Α΄ η επικρατούσα διεθνής γλώσσα δεν ήταν η γαλλική, όπως στη διπλωματία, μα η αγγλική. Επειδή ο Γεώργιος ήτο γεννημένος Δανός, η βασίλισσα Όλγα Ρωσίδα, ο διάδοχος Κωνσταντίνος γεννημένος στην Ελλάδα, μα η σύζυγός του Γερμανίδα, γι’ αυτά όλα ο Γεώργιος Α΄ είχε καθιερώσει για όλους, πλάι στην ελληνική και μια ... ουδετέρα γλώσσα. Κι αυτή ήταν η αγγλική. Σιγά σιγά και η ανώτερη τάξις, που είχε σχέσεις με το παλάτι, καθιέρωσε τότε την αγγλική για συνήθη γλώσσα των συναναστροφών της και έδωσε και στο σύλλογό της αγγλικό όνομα. Αργότερα η αθηναϊκή αριστοκρατία καθιέρωση μεταξύ της την γερμανική.

♦
​

Τα μέλη λοιπόν του συλλόγου των «Φίφτυ-του» ήσαν 52. Κύριοι και κυρίες. Οι ιδρυταί του συλλόγου άφησαν 6 τιμητικές θέσεις για τους πρίγκιπας Κωνσταντίνον, Γεώργιο, Νικόλαο, Ανδρέα και Χριστόφορο, και για τον Γεώργιο, υιό του Κωνσταντίνου, τον σημερινό βασιλέα. Έτσι έμειναν ακόμα 46 θέσεις για κοινούς θνητούς, άνδρες και κομψές ή σεβαστές κυρίες.
Από τους 46 αυτούς, πολύ λίγοι ζουν ακόμη σήμερα. Μεταξύ αυτών είναι και ο σεβαστός και υπέργηρος σήμερα κ. Αλέξ. Σκουζές, πρώην υπουργός των Εξωτερικών. Οι νεότεροι Αθηναίοι βέβαια δεν τον γνωρίζουν. Μα οι παλαιότεροι θυμούνται την ήρεμη φυσιογνωμία με τις φαβορίτες που εθεάτο στον περίπατο μ’ ένα μόνιππο, γιατί δεν μπόρεσε ποτέ να χωνέψει τα αυτοκίνητα...
Ανάμεσα στους «φίφτυ-του» ήσαν κύριοι και κυρίες της Αυλής, ανώτατοι και ανώτεροι αξιωματικοί, φίλοι των πριγκίπων, πλούσιοι και κοσμικοί τύποι... Οι «φίφτυ-του» ήσαν, σαν να πούμε, το άνθος της τότε αθηναϊκής κοινωνίας, μα κυρίως άνθρωποι με κλειστές αριστοκρατικές αρχές, που δεν ήθελαν να ’ρχονται εις επαφήν με τους... «πγοστίχ»...
Για κάμποσους μήνες ο σύλλογος των «φίφτυ-του» έμεινε τελείως μυστηριώδης και άγνωστος στο μεγάλο κοινόν. Ωστόσο οι κύκλοι που είχαν κάποιες σχέσεις με τις οικογένειες των 52, χωρίς όμως να ’ναι και αυτοί «φίφτυ-του», κατάφεραν να μάθουν στο τέλος πως υπάρχει κάποιος μυστικός σύλλογος. Μερικές ανεξήγητες κινήσεις, επιφυλάξεις, αποφυγαί, επρόδιδαν το πράγμα. Φυσικά οι φίλοι των «φίφτυ-του» που έμειναν απ’ έξω εζήλευαν που δεν ήσαν μέλη του συλλόγου. Μα και δεν μπορούσαν να γίνουν, γιατί ο κύκλος των 52 ήτο κλειστός. Έπρεπε να πεθάνει ένας για να μπει νέον μέλος. Μα και τότε δεν έμπαινε μέλος ξένης οικογενείας. Πάλιν έμπαιναν συγγενείς των πρώτων μυημένων.
Αυτή η ζήλεια και ο φθόνος των αποκλεισμένων έφερε στη δημοσιότητα την ύπαρξη του συλλόγου των «φίφτυ-του». Κάποιος απ’ αυτούς τους ζηλιάρηδες συνήντησε τον τότε συντάκτη και κατόπιν αρχισυντάκτη της «Ακροπόλεως» του Γαβριηλίδη κ. Θεόδωρον Συναδινόν, και του εφανέρωσε την ύπαρξη της οργανώσεως εκείνης και αρκετές λεπτομέρειές της. Και ο κ. Συναδινός, που δεν ήταν ούτε αυτός «φίφτυ-του» ώστε να ’χει υποχρέωση να τηρήσει το μυστικό, τα ’γραψεν όλα στην «Ακρόπολη» κατά τον Φεβρουάριο 1908.
Η ανακάλυψη αυτή έφερε αληθινήν αναστάτωσιν!
Οι «φίφτυ-του» έγιναν έξω φρενών που επροδόθη ο μυστικός κύκλος των. Και ο λαός, προπάντων αι φτωχότεραι τάξεις, αγανάκτησαν που έμαθαν αυτή την απόπειρα δημιουργίας «κλειστής αριστοκρατίας». Έτσι γρήγορα οι «φίφτυ-του» έγιναν αντικείμενον λαϊκής σατύρας.
Ο τίτλος «φίφτυ-του» έγινε της μόδας. Μ’ αυτόν ο λαός εχαρακτήριζε τους κομψευόμενους, που πριν ελέγοντο «ντιστεγκέ» ή «λιμοκοντόροι», κι επείραζε κάθε τύπο που ζητούσε να κάνει τον αριστοκράτη και που έδειχνε περιφρόνηση στον «κοινό λαό»… Έπειτα επλάσθηκαν τύποι της λέξεως πιο ελληνικοί και πιο λαϊκοί. Οι αρσενικοί από τους φίφτυ-του» έγιναν «φιφτυτούδες» και οι θηλυκοί «φιφτυτουίνες». Εννοείται ότι ο λαός δεν ήξερε ποιοι ακριβώς ήτανε οι «φίφτυ-του» και μεταχειρίζονταν αυτές τις λέξεις μόνο σε ειρωνική και κοροϊδευτική σημασία. Έτσι κατάντησαν κοροϊδευτικοί τίτλοι, που εκινούσαν το γέλιο.
Από το 1908 ως το 1910 δεν ανέβη καμιά επιθεώρηση που να μην έβγαζε στη σκηνή τους «φίφτυ-του». Τους έβγαλαν τα «Παναθήναια» του Μπ. Αννίνου και Γ. Τσοκοπούλου, ο «Κινηματογράφος» του Πολυβίου Δημητρακοπούλου, το «Πανόραμα» του κ. Τίμου Μωραϊτίνη και άλλες.
Έπειτα οι «φίφτυ-του» έγινα ανάγνωσμα στις εφημερίδες, μυθιστόρημα σε δεκάλεπτα φυλλάδια, αλλά και θεατρικό έργο ... Οι «φίφτυ-του» είχαν μπει στην ημερησία διάταξη της λαϊκής φιλολογικής ζωής ...

♦
​

Στο μεταξύ ο Σύλλογος των «φίφτυ-του» υπήρχε και λειτουργούσε σοβαρότατα, μακριά από τα βέβηλα βλέμματα του «μπα-πεπλ»...
Ο σύλλογος είχε εκλέξει και διοικητικό συμβούλιο και διοικείτο κανονικά με αυστηρή πειθαρχία, αν και ήτο κρυφός και μη ανεγνωρισμένος επίσημα.
Πρόεδρος ήταν η κυρία Καυταντζόγλου, χήρα τότε του περίφημου αρχιτέκτονος που είχε χρηματίσει και διευθυντής του Πολυτεχνείου, και έκτισε ωραία αθηναϊκά μέγαρα. Ήταν μορφωμένη και έξυπνη κυρία, πολύ περήφανη και κάπως ιδιότροπη. Παιδιά της κυρίας προέδρου ήταν ο Ιωάννης Καυταντζόγλου, πολιτευτής και υπουργός για ένα μικρό χρονικό διάστημα, και ο πρέσβης Λυσίμαχος Καυταντζόγλου. Εννοείται ότι και οι δύο αυτοί εξέχοντες γιοι της κυρίας προέδρου ήσαν μέλη του συλλόγου των «φίφτυ-του». Σήμερα ούτε η πρόεδρος ούτε οι γιοι της ζουν πια...
Ίσως δε από τα μέλη του συλλόγου σήμερα να μη ζουν περισσότερα από δέκα.

♦
​

Ο Σύλλογος «φίφτυ-του» διηύθυνε τότε όλη την κοσμική κίνηση της Αθήνας. Δηλαδή αυτός έστρεφε το ρεύμα του κόσμου προς την Α ή Β κοσμικήν συγκέντρωσιν. Όριζεν άξαφνα ότι οι «φίφτυ-του» την τάδε ημέραν ή το δείνα βράδυ θα είναι σ’ ορισμένο θέατρο, ή στην Κηφισιά ή στο Νέο Φάληρο ή στο Σκαίτιν-ριγκ της οδού Σταδίου. Και όλοι οι «φίφτυ-του» ευρίσκοντο εκεί. Όταν δε το εμυρίζοντο και οι «σνομπ», τότε πια όλη η κοσμική ζωή της Αθήνας συνεκεντρώνετο στο ίδιο σημείο.
Στις συναναστροφές τους οι 52 εκαλούσαν μονάχα εκείνους που ανήκαν στον κύκλο των «φίφτυ-του» και απέκλειαν τις άλλες φιλικές των οικογένειες... Εδίδοντο χοροί ή τσάγια με μόνους καλεσμένους τους 52. Αυτοί εθεωρούντο ως αυστηρά «αριστοκρατικοί»...
Φαίνεται δε ότι η ζωή του συλλόγου των «φίφτυ-του» εξακολούθησεν ομαλά έως την επανάσταση του Γουδί και ολίγον ακόμη αργότερα. Έπειτα η αναστάτωσις των πάντων τον διέλυσε κι αυτόν...
Αλλά και τότε και λίγο αργότερα ο χαρακτηρισμός «φίφτυ-του» εκυκλοφορούσεν ως γνήσιο λαϊκό νόμισμα από στόμα σε στόμα. Τον άκουγε κανείς από μορτάκια, από λούστρους, από εργατικούς ανθρώπους του λαού.
Ένα βράδυ δυο φίλοι, παλιοί Πλακιώτες, περνούσαν μπροστά από μια ταβέρνα.
— Πάμε να πιούμε ένα κρασάκι; επρότεινεν ό ένας.
— Άσε, καημένε, τώρα... έκαμεν ο άλλος.
— Τι; Δεν θα πιούμε; Με προσβάλεις! Ή μην είσαι κι εσύ απ’ αυτούς του «φίφτυ-του» και δεν καταδέχεσαι να μπεις σε ταβέρνα!
Καθώς βλέπετε, ο όρος «φίφτυ-του» είχεν αντικαταστήσει τη λέξη «αριστοκράτης».
Πρέπει όμως να παρατηρήσουμε και κάτι άλλο: Τότε οι «φίφτυ-του» δεν επήγαιναν ποτέ σε ταβέρνα κι εθεωρούσαν τη ρετσίνα πρόστυχο ποτό. Έπιναν κυρίως τσάι, γιατί το πίνουν και οι Λονδρέζοι. Πώς άλλαξαν σήμερα τα πράγματα! Ποιος μπορεί να θεωρηθεί σήμερα «αριστοκράτης» αν δεν πάει στις λεγόμενες «ταβέρνες». Εννοείται ότι καμιά σχέση δεν έχουν οι σημερινές κατ’ όνομα «ταβέρνες» με τις γνήσιες ταβέρνες εκείνου του καιρού.

♦
​

Μια μέρα ο αθηναϊκός λαός εβάφτισε «φίφτυ-του» και... μερικές υπηρέτριες.
Ήταν κατά το τέλος του 1908. Εγίνετο η κηδεία του Κουντουριώτη και ο κόσμος κάθε τάξεως παρευρέθη σ’ αυτή, που έγινε στην Μητρόπολη. Ο κόσμος εγέμισε τα γύρω της εκκλησίας και οι επίσημοι ήσαν άφθονοι.
Ξαφνικά, ανάμεσα στους επισήμους και μη, επροχώρησαν προς την πόρτα της Μητροπόλεως τρεις τέσσαρες κυρίες με τεράστια καπέλα, σύμφωνα με την τότε μόδα, και ντυμένες από την κορυφή ώς τα πόδια στα μαύρα, αλλά με πολλήν κομψότητα και κατά την μόδα.
— Αυτές, είπε τότε κάποιος, είναι χωρίς άλλο «φίφτυ-του». Όχι απομίμηση. Γνήσιες «φιφτυτουίνες»...
Μα, ενώ όλοι εκοίταζαν με περιέργεια τα αξιοθέατα εκείνα όντα, ένας είπε:
— Αυτές τις ξέρω πολύ καλά.
— Ε, ποιες είναι; έκαμαν όλοι γύρω.
— Αυτές; Αυτές είναι δούλες του Παλατιού.
— Ώστε υπάρχουν και δούλες «φίφτυ-του»;

 

[daeman]

...
"10 November 1911: Zoologist George Levick records lurid penguin behavior in the Greek alphabet to protect readers from the graphic content."

Λυσάρι:

Spoiler

"This afternoon I saw a most extraordinary site [sic]. A Penguin was actually engaged in sodomy upon the body of a dead white throated bird of its own species. The act occurred a full minute, the position taken up by the cock differing in no respect from that of ordinary copulation, and the whole act was gone through down to the final depression of the cloaca."

Πηγή:
"Dr. George Murray Levick (1876–1956): unpublished notes on the sexual habits of the Adélie penguin"
Douglas G.D. Russell, Bird Group, Department of Zoology, Natural History Museum
William J.L. Sladen, Johns Hopkins Medical Institutions
David G. Ainley, H.T. Harvey & Associates

Μέσω: https://twitter.com/jakenabel/status/875746350838763520


Θεμ χορνι βυγγερς. Σιλλι ολδ σοδς, νεχροφιλιαχς, τοο.

 

[Earion]

Ζυστ α σμαλλ κορρέκτιον βυ δε φόρυμ’ς πέδαντ: ινστεαδ «οφ ιτς ους σπεσιες», ρεαδ «οφ ιτς ονε σπεσιες».

Ἑλλ δονε Δαεμαν!!! :clap::lol:

 

[daeman]

Ζυστ α σμαλλ κορρέκτιον βυ δε φόρυμ’ς πέδαντ...
...

Παρόραμα:

Στο χειρόγραφο: ονε > ουν (own)

Στην καταγραφή του χειρόγραφου: εχτραορδιαρι > εχτραορδιναρι, υιατε > υιτε (white)

Στο αγγλικό: "This afternoon I saw a most extraordinary site" > This afternoon I saw a most extraordinary sight. In this site.

 

[daeman]

...
windfucker (plural windfuckers)

1. (archaic) The common kestrel (Falco tinnunculus).  
2. (archaic, derogatory, vulgar) A term of abuse.

Etymology
If the term is a compound of wind +‎ fucker, it preserves an old sense of fuck (“to beat, to strike”) which is also found in cognates (for example, Bohuslän Swedish fokka (“to fuck; to thrust, to push”)) but was otherwise lost from English, and it can be compared to the regional synonym fuckwind. However, the synonym windsucker is almost as old, and was rendered in older texts as windſucker using a long s, so some scholars think windfucker is a misreading of windſucker; others think windſucker is a bowdlerization of windfucker. Compare the later term windhover and the Orkney term windcuffer.

 

[Earion]

Ο Κίτσος ο λεβέντης ... και άλλες αγγελίες

Στις ωραίες εκπλήξεις της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής ανήκει σίγουρα Ο Κίτσος ο λεβέντης και άλλες αγγελίες, ένα συναρπαστικό εράνισμα μικρών αγγελιών από τις εφημερίδες της περιόδου 1833-1940, που μάζεψαν ο Θανάσης Γιοχάλας και η Ζωή Βαΐου (Εκδόσεις Εστία). Διαλέγω μερικά που μου κέντρισαν περισσότερο το ενδιαφέρον, αν και όλα —εννοείται— είναι μοναδικά σε αξία ως μαρτυρίες της καθημερινής ζωής τον παλιό καιρό.

Ότι ο Εμμανουήλ Ροΐδης διετέλεσε διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης είναι παγκοίνως γνωστό. Ότι συνέτασσε τις ανακοινώσεις της βιβλιοθήκης με το ίδιο αμίμητο ύφος της πρόζας του ομολογώ ότι δεν το περίμενα.

(135)
Η ΕΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ
γνωστοποιεί εις τους φοιτώντας εν αυτή ότι, αποφάσει υπουργική, κλείει από σήμερον επί μήνας τρεις, όπως χωρισθώσιν οι άρρενες συγγραφείς από των θηλέων, προς αποφυγήν σκανδάλων και πειρασμών, ταξινομισθώσι δε συνάμα και τα μέχρι τούδε γεννηθέντα έκθετα τομίδια ή βιβλιάρια και φυλλάδια.
Ο έφορος
Εμμανουήλ Ροΐδης
Αριστοφάνης
ΕΤΟΣ Η΄, ΑΡΙΘ. 51
27 Ιουνίου 1880


Ετυμολογία και διαφήμιση, ποιος είπε ότι δεν πάνε μαζί;

(81)
Εάν ερωτηθήτε ποτέ πόθεν παράγεται η λέξις αλλάς, απαντήσατε «εκ του λατινικού allium = σκόρδον», διότι και τούτο συντελεί εις το να αρτυθώσι τα λουκάνικα· αλλ’ αν αναρωτηθήτε πού ευρίσκονται τα καλλίτερα, απαντήσατε ότι πωλούνται εις το Διεθνές Αλλαντοπωλείον του κ. Αντωνίου Σκορδούλη, ούτινος το μεν όνομα αποδεικνύει την υπό των γραμματικών αμφισβητουμένην παραγωγήν, το δε κατάστημα εύρηται επί της Ανατολικής πλευράς της Νέας Αγοράς.
Εβδομάς
ΕΤΟΣ Δ΄, ΑΡΙΘ. 40
31 Οκτωβρίου 1887


Το επόμενο είναι αφιερωμένο στον Ζάζουλα, αφενός γιατί μιλάει για ένα σκυλάκι, αφετέρου γιατί προσθέτει άλλο ένα χρώμα (ή μία απόχρωση) στα επίθετα εις —ί, που ξέρω ότι τα συλλέγει:

(222)
Κύων κυνηγετικός χρώματος υποκιτρίνου (ρεβιθί), έχων τους πόδας, την άκραν της ουράς, το μέτωπον και το στήθος λευκόν, απωλέσθη· ο ευρών αυτόν παρακαλείται να τον φέρη προς τον κ. Χρηστομάνον εις την Εθνικήν Τράπεζαν και θέλει αμειφθή γενναίως.
Εφημερίς
ΕΤΟΣ Ι΄, ΑΡΙΘ. 354
Τρίτη, 20 Δεκεμβρίου 1883


Φυσικά δεν θα άφηνα την ευκαιρία να αποθησαυρίσω τη Βάθη ως τοπωνύμιο (μαρτυρία του 1898):

(230)
Απωλέσθησαν 50 δραχμαί από την Βάθην μέχρι της Πλατείας της Ομονοίας και από την Βουλήν μέχρι της οδού Μουσών. Ο ευρών αυτάς παρακαλείται, ως ανηκούσας εις εισπράκτορα δυστυχή, να παρουσιάση αυτάς εις το Γραφείον μας και αμειφθήσεται.
Πρωία
ΕΤΟΣ ΙΗ΄, ΑΡΙΘ. 1208
Πέμπτη 9 Απριλίου 1898


Το επόμενο έχει ενδιαφέρον για την ιστορία της πόλης της Αθήνας. Η «θέσις Πευκάκια, παρά την Γαλλικήν Σχολήν» δεν μπορεί να είναι άλλο από το αλσύλλιο του Αγίου Νικολάου στα (σήμερα ακόμη λεγόμενα) Πευκάκια, μεταξύ του περιφερειακού του Λυκαβηττού και της οδού Ασκληπιού. Μόνο που η πληροφορία που έχω διαβάσει (μάλλον στον Μπίρη, αλλά δεν είμαι βέβαιος) είναι ότι το παρκάκι το δημιούργησε η βασίλισσα Όλγα και τα πευκάκια τα φύτεψαν Τούρκοι αιχμάλωτοι από τους Βαλκανικούς Πολέμους, επομένως μετά το 1912. Εδώ τώρα έχουμε άμεση μαρτυρία ότι πευκάκια υπήρχαν ήδη τριάντα χρόνια πριν, από το 1882.

(61)
ΩΔΙΚΟΝ ΚΑΦΦΕΝΕΙΟΝ
Κείμενον εις θέσιν Πευκάκια
παρά την Γαλλικήν Σχολήν.
Μουσική μετ’ ασμάτων θέλει παιανίζει καθ’ εκάστην από σήμερον, συγκειμένη εξ Ιταλών, Ιταλίδων, ως και μιας σπουδαίας Αλεξανδριανής. Το Καφφενείον τούτο θέλει παρέχει διάφορα γλυκίσματα και διάφορα ποτά, ζύθον ελληνικήν, της Βιέννης, και κρύα φαγητά.
Θέα μαγευτική, προθυμία, περιποίησις και καθαριότης αρίστη. Τρέξατε!
Ο διευθύνων
Ιωάν. Λ. Καμπανάκης
Παλιγγενεσία
ΕΤΟΣ ΚΙ΄, ΑΡΙΘ. 5412
Τρίτη 13 Ιουλίου 1882


Έχω κι άλλη φορά επισημάνει περιπτώσεις Οθωμανίδων που ξεκινούν νέα ζωή στην ελληνική επικράτεια. Ιδού κι άλλη μαρτυρία πολύ παλιά, και μαζί το τοπωνύμιο «Αμπελόκηποι» με περιβόλια και νερά.

(443)
Η νεοφώτιστος χήρα Μαριγώ του μακαρίτου Οθωμανού Νούα εστέφθη τον Χρήστον Σταμέλλον Αθηναίον κατά την 17ην Ιανουαρίου τ.ε. και από το ιδιόκτητόν της περιβόλιον, το οποίον έχει εις τους Αμπελοκήπους έδωσε προς αυτόν το ήμισυ διά προγαμιαίαν δωρεάν με το ανέκαθεν ύδωρ. Ειδοποιείται λοιπόν το κοινόν ότι οποιαδήποτε πράξις ήθελε γενή εις αυτό το κτήμα θεωρείται άκυρος ως μη ούσα.
Η Φήμη
ΕΤΟΣ Α΄, ΑΡΙΘ. 12-13
Πέμπτη 29 Απριλίου 1837


Ο Δημήτριος Ποστολάκας, επιχειρηματίας και λόγιος (διόλου ασυνήθιστος συνδυασμός στις αρχές του 19ου αιώνα), ήταν πατέρας του Αχιλλέα Ποστολάκα, νομισματολόγου και επιγραφολόγου, εμβληματικής μορφής της ελληνικής αρχαιολογίας στα πρώτα της βήματα.

(444)
Ο Κύριος Δημήτριος Ποστολάκας προσφέρει εκατόν στρέμματα βασιλικά, γαίας καλλιεργησίμους εις έν μονοκόματον χωράφιον εις τα πέριξ των Αθηνών εις όντινα συμφωνήσει να τω φέρη εις αντάλλαγμα τρεις τόμους Ελλήνων συγγραφέων τυπωθέντας εις τον δέκατον πέμπτον αιώνα, σώματα εντελή και εις αρίστην εσωτερικήν και εξωτερικήν κατάστασιν, ως είναι εκείνα της ιδίας εποχής όσα ευρίσκονται εις την παρ’ αυτού προς την Ελληνικήν Κυβέρνησιν παραχωρηθείσαν Ελληνικήν Βιβλιοθήκην […]
Ελληνικός Παρατηρητής
ΑΡΙΘ. 24
Πέμπτη 18 Ιουνίου 1842


Και τέλος κάτι ελάχιστο, αλλά αποκαλυπτικό για τα ήθη της εποχής:

(445)
Ο Κ. Αλεξανδρής Μελιγγός, πενθερός του υποφαινομένου, ενώ κατά το ανά χείρας μου προικοσύμφωνον μοι υπεσχέθη μετά της συζύγου του και πενθεράς μου ως προίκα ολόκληρον το εις Βορδόνια της Λακεδαίμονος κείμενον υποστατικόν των, ότε συνέστη ο μεταξύ εμού και της θυγατρός των και συζύγου μου ήδη Νικολέτας νόμιμος γάμος, ήδη πληροφορούμαι ότι διαπραγματεύεται να πωλήση εξ αυτού του υποστατικού μερικούς αγρούς, ελαιόδενδρα, μωρεόδενδρα και άλλα οικόπεδα, ως δήθεν ανήκοντα εις την κυριότητά του.
Όθεν, προλαμβάνων την τοιαύτην απάτην του πενθερού μου, ειδοποιώ διά της δημοσιότητος άπαντας τους θέλοντας να αγοράσωσι εκ του τοιούτου υποστατικού ότι τούτο ολόκληρον, ως σύγκειται, είναι προικώον μου και επομένως αναπαλλοτρίωτον παρά παντός οποιουδήποτε, πολύ δε ολιγώτερον παρά του πενθερού μου, μη έχοντος επ’ αυτού πλέον κανέν δικαίωμα ιδιοκτησίας.
Εν Άργει την 24 Ιανουαρίου 1845
Ιωάννης Πάγκαλος
Η Ελπίς
ΕΤΟΣ Γ΄, ΑΡΙΘ. 207-208
Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 1845

 

[SBE]

H ζύθος, βλέπω ότι πωλείται, κουχί ο ζύθος.

 

[Earion]

Γκόμινα μελαγχολική και με γαρύφαλον

Ιστορικές αλήθειες σε πεταμένα χαρτιά

Καθημερινές αφηγήσεις στρατιωτών και πολιτών τα χρόνια της Μικρασιατικής Εκστρατείας και της Καταστροφής

από τον Λάκη Δόλγερα

The Book’s Journal 92 (Νοέμβριος 2018), σ. 56-57.

3.
Κάρτα που εικονίζει μια γυναίκα ημίγυμνη με τον τίτλο Jeune Negresse, Giovane Negra.
Πάνω της γράφει: Να σου θύμωσα κι εγώ Λαμπάκι μου.


Αγαπητέ Λάμπη, χαίρε,

έλαβον την κάρτα σας και σας ευχαριστώ πολύ.
Και εγώ σας έστειλα διά το νέον έτος εις τον λόχον σας.
Μου γράφεις ότι έχεις άδεια αλλά πότε λήγει δεν μου έγραψες,
εγώ ίσως τον Φεβρουάριον εις τας 20, ως λέγουν, θα είμαι Αθήνας,
θα έλθομε με τον Αβέρωφ.

Την κόμινα που μου έστειλες ήτον μελαγχολική
και δι’ αυτό σας στέλνω και εγώ μίαν μελαγχολικήν και με γαρύφαλον.
Βρε τι καθόσαστε και σκεπτόσασθε με τον ιδιοκτήτην του Βασιλικού και μου γράφετε.

Έτερον ουδέν.
Σας χαιρετώ.
Ο φίλος σας Π. Τσάκος.
Χαιρετισμούς και εις τον συμμετέχοντα Γεώργιον και την μητέραν αυτού.

Διά την κάρταν:
Πιπίλισ’την στο βυζάκι
και πάρε ποτάσα
και πλύσου λιγάκι

Κων/πολις
7η/1ου/1921

Θυμίζω:

Παλιότερη, και εμφατικά λαϊκότερη, μορφή: γκόμινα.
Το συζητούν και εδώ (βλ. # 88, 127-139, 141, 144, 147, 149, 165, 169).

------------------------------------------------------------------------------------------
«εις τον συμμετέχοντα» : που συμμετέχει στη Μικρασιατική Εκστρατεία.

 

[daeman]

Στάινμπεκ, Μέριλιν, Steinbeck, Marilyn Monroe
http://blog.everlasting-star.net/tag/john-steinbeck/
https://goo.gl/WZYngW

 

[Palavra]

[...]
(135)
Η ΕΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ
γνωστοποιεί εις τους φοιτώντας εν αυτή ότι, αποφάσει υπουργική, κλείει από σήμερον επί μήνας τρεις, όπως χωρισθώσιν οι άρρενες συγγραφείς από των θηλέων, προς αποφυγήν σκανδάλων και πειρασμών, ταξινομισθώσι δε συνάμα και τα μέχρι τούδε γεννηθέντα έκθετα τομίδια ή βιβλιάρια και φυλλάδια.
Ο έφορος
Εμμανουήλ Ροΐδης
Αριστοφάνης
ΕΤΟΣ Η΄, ΑΡΙΘ. 51
27 Ιουνίου 1880
[...]

Trolling level: expert

 

[daeman]

...
Αυτό ξέφυγε από το καλάθι των αχρήστων, αλλά έπεσε στα βαθιά:

The Latrine Fall of 1184 was a disaster in Germany where a large group of noblemen gathered in a room above a latrine pit to discuss the distribution of power in the Holy Roman Empire. The floor caved in, causing up to a hundred of them to fall in and drown in liquid excrement.
https://tinyurl.com/y5l7r9lm


A feud between Louis III, Landgrave of Thuringia and Archbishop Conrad of Mainz which had existed since the defeat of Henry the Lion intensified to the point that King Henry VI was forced to intervene while he was traveling through the region during a military campaign against Poland. Henry decided to call a diet in Erfurt where he was staying to mediate the situation between the two and invited a number of other figures to the negotiations.[SUP][2]
[/SUP]Nobles across the Holy Roman Empire were invited to the meeting, and many arrived on 25 July to attend.[SUP][3][/SUP]Just as the assembly began, the wooden floor of the provost of St. Mary, on which the nobles were sitting, broke under the stress, and people fell down through the first floor into the latrine in the cellar. About 60 people died[SUP][4][/SUP], including Count Frederick of Abinberc, Count Henry of Thuringia, Count Gozmar (de) of Hesse, Count Frederick of Kirchberg, and Burchard of Wartburg.[SUP][5][/SUP]King Henry was said to have survived only because he sat in an alcove with a stone floor.

https://en.wikipedia.org/wiki/Erfurt_latrine_disaster
https://de.wikipedia.org/wiki/Erfurter_Latrinensturz

μουσική υπόκρουση: https://www.youtube.com/watch?v=gyEWkX3FNlY

 

[nickel]

Είχα ακουστά το Πρόγραμμα της Ερφούρτης, θα πρέπει να βρούμε τώρα και μια καλή απόδοση για την Πτώση στον Αφεδρώνα της Ερφούρτης.

 

[daeman]

...
“I’m not a genius,” insists Martine Kempf. “Sometimes it’s just easier for me to learn things than for other people.” At 27, the girl wonder from France plays classical piano, violin and bassoon, flies a plane and speaks three languages fluently. She’s also figured out how to talk to machines—by inventing a breakthrough voice recognition microcomputer dubbed Katalavox. With the device, surgeons can guide the precise movements of surgical microscopes using simple spoken commands, while quadriplegics can maneuver their motorized wheelchairs by talking to them.

Weighing only five pounds, Kempf’s amazing black computer control box is only 9½” by 4″. To program it, the user turns on the system, then repeats a command, such as “right,” “left,” “zoom in” or “zoom out,” three times. The computer stores the voice in its erasable-programmable memory, which saves information even after the system is turned off. Martine coined the name from katal, which means “to understand” in modern Greek, and vox, Latin for “voice.”

People.com, May 26, 1986 https://people.com/archive/thanks-t...e-talk-machines-listen-and-obey-vol-25-no-21/

Martine Kempf, 1998 (https://www.gettyimages.com.mx/deta...under-of-the-fotografía-de-noticias/162567401)

Απόκομμα εφημερίδας*, Νοέμβριος 1985:

* Δεν ξέρω ποιας· ρωτήστε τον ευρετή (https://www.facebook.com/groups/157778681507045/permalink/657868794831362/)

 

[Earion]

ζαγαλιές

Το μόνο που θυμάμαι ότι ήταν στρατός εδώ πέρα, φυλάκια και τέτοια. Ε, εμείς πιτσιρίκια γυρνούσαμε γύρω από τους στρατιώτες εκεί και μας δίναν καμιά κουραμάνα για να φάμε κι εμείς, γιατί δεν υπήρχε.
Και παράλληλα φτιάχναμε τις ζαγαλιές μας, δηλαδή παίρναμε καμιά σφαίρα εκεί και κάναμ’ κατ’ ψευτοντούφεκα, κι απορώ πώς γλιτώσαμε απ’ τα ατυχήματα, γιατί παίρναμε τις σφαίρες (να φανταστείς) και τις βάζαμε μέσα στο φούρνο όπου μαγείρευε η μάνα μας, για να τις σκάσουμε με τη φωτιά. Τέλος πάντων, μας φύλαξε ο Θεός, περάσαν…

Αφήγηση Στέργιου Τσαλούχου (1940- ), κτηματία από τη Ζαγορά Πηλίου. Από το άλμπουμ Κώστας Ρούσσης, ανωνύμων ταυτότητες: ένας φωτογράφος από τη Ζαγορά του Πηλίου. Αθήνα: Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο και Δήμος Ζαγοράς, 2008.

 

[Earion]

Αβησσυνιακόν θούριον

Από το λήμμα Αβησσυνία της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας, τόμ. 1, σ. 78.

ΑΒΗΣΣΥΝΙΑ

Έλλην, υπηρετήσας ηρωικώς ως στρατιώτης εις τον αβησσυνιακόν στρατόν και προαχθείς επ’ ανδραγαθεία εις τον βαθμόν του φρουράρχου (Μπαραμπαρά), γνωστός υπό το όνομα Μπαραμπαρά-Γεώργης, κατώρθωσε να εκλαϊκεύση εις ευρυτάτην κλίμακα μεταξύ των Αβησσυνών την ελληνικήν ιστορίαν με τας μάχας του Μαραθώνος, των Θερμοπυλών, της Σαλαμίνος, τους θριάμβους του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τα ανδραγαθήματα των γιγαντομάχων του ’21. Ο Μπαραμπαρά-Γεώργης εγνώρισε κατά βάθος την αβησσυνιακήν γλώσσαν, συζευχθείς δε πολλάς Αβησσυνάς συζυγούς απέκτησε δεκάδας τέκνων τα οποία εβάπτισε με ελληνικά ονόματα.

Υπάρχουν και αρκετά αβησσυνιακά πατριωτικά ποιήματα τα οποία ψάλλονται από τους ραψωδούς εις τα συμπόσια ή από τους Αβησσυνούς Τυρταίους εις τας εκστρατείας.
Η παρούσα λαογραφική μονογραφία θα ήτο ατελής εάν δεν παρετίθεντο και δύο μεταφράσεις αβησσυνιακών ποιημάτων εκ των μάλλον χαρακτηριστικών της αβησσυνιακής ζωής.

Ο λεοντομάχος

Σαν κυνηγώ ελέφαντες και τρομερά λιοντάρια
στα δάση μέσα τα πυκνά, που μοιάζουν στοιχειωμένα,
με τ’ όνομά σου, αγάπη μου πετάω τα κοντάρια
και όλα εμπρός μου πέφτουνε νεκρά, κουβαριασμένα!

Ύστερα παίρνω με χαρά τη λύρα μου κι αρχίζω
στα ξαπλωτά σιμά θεριά να τραγουδώ για σένα,
πώς τίποτα στη δύναμη εμπρός σου δεν αξίζω,
γιατί αν εγώ νικώ θεριά, και συ νικάς… εμένα!


Αβησσυνιακόν θούριον

Εμπρός, των Αιθιόπων περήφανα παιδιά,
Εμπρός, για τον καλό μας πατέρα–Βασιλιά!
Ορμάτε, μη λυπήστε
το αίμα σας να χύστε

Ο Βασιλιάς μας τρέχει εμπρός
στ’ άλογο απάνω τρομερός.
Ο Αη Γιώργης δίπλα του με το κοντάρι στέκει
και κυβερνά τα βόλια του, που μοιάζουνε μελίσσι·
Οχτρό του δε θ’ αφίση!
Κοιτάτε, από τα μάτια του που βγαίνει αστροπελέκι...

Εμπρός, στης Δόξας το χορό, το κάθε παλληκάρι,
καθείς με το τουφέκι του, το ξίφος, το κοντάρι,
τη λιονταρίσια χλαίνη,
τη μυριοστολισμένη,
αψήφιστα σαν λέοντες, αλύγιστοι σαν βράχοι,
τη λεβεντιά σας δείξετε, Αιθίοπες στη μάχη!

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ

Abyssinian warriors (1848-1868)