Κάτι το ένα, κάτι το άλλο, χτες βράδυ καταφέραμε επιτέλους να βγούμε με τον παιδικό μου φίλο και τις γυναίκες μας για την τακτική μας προπασχαλινή έξοδο (εκεί που κανονίζουμε αν και πού θα πάμε το Πάσχα κλπ)...
Ξεκινώντας, ο φίλος πρότεινε «κουτούκι με κατσικάκι».
--Αμάν ρε Γιώργο, όχι άλλο αρνί και παράγωγα...
--Και πού να πάμε;
--Δεν πάμε εδώ δίπλα στο έθνικ;
--Θα βρούμε ρε, Σάββατο βράδυ χωρίς κράτηση;
--Ου, με την κρίση...
Πραγματικά, το μαγαζί ήταν άδειο και τραπέζι βρέθηκε αμέσως. Μικρό μεν, ανάμεσα στους καπνιστές, αλλά έτσι κι αλλιώς οι φίλοι μας καπνίζουν, οπότε κάτσαμε, παραγγείλαμε, και πάνω που αρχίσαμε να φιλοσοφούμε τα της κρίσης...
Το μαγαζί γέμισε μέσα σε μισή ώρα να μην πέφτει καρφίτσα. Μετρό Συντάγματος στο σχόλασμα των γραφείων, ένα τέτοιο πράγμα. (Ευτυχώς, ο εξαερισμός σπουδαίος.) Οπότε, στο τέλος της βραδιάς, είχα δύο απορίες:
Πώς θα πούμε στα αγγλικά (γιατί σταμερκελικάγερμανικά, με την πρώτη προσέγγιση, δεν τα καταφέραμε):
Η φτώχια θέλει καλοπέραση και
Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη
Παράκληση: Μην απαντήσετε εδώ. Αν έχετε έμπνευση, ανοίξτε νήμα στα ελληνοαγγλικά...
Για να μας έρθει η έμπνευση.
Ας αντλήσουμε λίγη από το νήμα Misery loves company (που στην ανάγκη μπορεί να είναι καλύτερο κι από το The poor need their comforts που έχει ο Κοραής).