In the land of order before manners, people would unceremoniously shift an "elephant in the room" into its rightful enclosure. ;)
The present thread mainly deals with cases such as elephantS in a [very big indeed] room, or elephantS in a [series of] rooms, or an elephant in [small, contiguous and presumably doorless] roomS [unless poor elephant is sliced, in which case the number of required rooms depends on the size of both the rooms and the slices]. Real life is rather complicated, isn't it?
Πέρα από την πλάκα, το ζήτημα αυτό συνδέεται με την αμερικανογενή αριθμητική ορθότητα που ακολούθησε την πολιτική ορθότητα, όπως ακριβώς στην Αθήνα ένα επιτυχημένο σουβλατζίδικο οδηγεί σε πανσπερμία γειτνιαζόντων επίδοξων επιτυχημένων σουβλατζήδων. Ο πληθυντικός των "αφηρημένων εννοιών" είναι σε μερικές περιπτώσεις χρήσιμος έως απαραίτητος, αλλά η κατάχρησή του προκαλεί ανάλογα προβλήματα όπως π.χ. η έμφυλη ή η εν γένει αριθμητική ορθότητα. Κάποτε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κάποιοι άγλωσσοι ανώτεροι διοικητικοί έβγαλαν φετφά για συνδυασμένη εφαρμογή όλων των ορθοτήτων, άσχετα από τις ιδιαιτερότητες κάθε γλώσσας, σε έναν τυποποιημένο πίνακα που είχε επινοηθεί για να αποφευχθεί η φλυαρία σε διαδικαστικά ζητήματα (τίτλος νομοθετικής πρότασης, αρμόδια και συναρμόδια επιτροπή, ψηφοφορία, ψήφος των διάφορων βουλευτών, ημερομηνίες κτλ.). Το αποτέλεσμα ήταν π.χ. να αντικατασταθούν (προσωρινά ευτυχώς) τα σεμνά και ελληνικότατα "Παρόντες" και "Απόντες" με τα "Παρών/-ούσα/-όντες/-ούσες" και "Απών/-ούσα/-όντες/-ούσες". Καταλαβαίνετε: μπορεί να ήταν μόνο ένας και όχι πολλοί, και μάλιστα είτε άντρας είτε γυναίκα, αλλά μπορεί να ήταν και πάνω από έναν, αλλά ίσως να ήταν μόνο άντρες ή μόνο γυναίκες. Μεγάλο πράμα η πρόοδος, που μας δίνει tips για να εξιχνιάσουμε τα έως τότε ανεξιχνίαστα!
Εκείνο όμως που είναι πιο δυσνόητο είναι η γενική λογική που ώθησε στη μαζική γενίκευση του πληθυντικού των αφηρημένων εννοιών. Όπως ακριβώς στην Ευρωπαϊκή Ένωση απαγορεύτηκε κάποτε διά ροπάλου η αναφορά σε "βιομηχανική πολιτική" στον ενικό (ποιος δικαιούται να επέμβει με συνεκτικό και οργανωμένο τρόπο στη θεϊκή και ανόθευτη ελεύθερη αγορά των διάφορων Ζίμενς, Μονσάντο και Τζένεραλ Νταϊνάμικς;), ενώ μπορούσε να γίνεται ανεκτή η αναφορά σε μέτρα (=πολιτικ
ές) σχετικά με τον βιομηχανικό τομέα, έτσι και γενικότερα ο λεγόμενος "νεοφιλελευθερισμός" αποδόμησε κάθε υπόμνηση μιας ολοκληρωμένης πολιτικής που θα αποσκοπούσε στην κοινωνική αναπαραγωγή. Δεν τίθεται πια ζήτημα καθορισμού κάποιας πορείας, όλα είναι δοσμένα από τον θεό ή τη φύση των πραγμάτων, το μόνο ζήτημα που τίθεται είναι ένας τρόπος διαχείρισης που έχει οξυγόνο την ποσοτικοποίηση και λαϊτμοτίβ την προφανή αρμοδιότητα των αεί αποτυγχανόντων "ειδικών" να διαχειριστούν τις συνέπειες της αποτυχίας τους. Όταν το ποιοτικό εξορίζεται στη δοσμένη και αναμφισβήτητη φύση των πραγμάτων, απομένει το ποσοτικό που λατρεύει τον πληθυντικό.
