Γιατί το γράφεις αυτό με γκρίζο; Νομίζω ότι δεν χρειάζεται το χρώμα, μια χαρά ταιριάζει εδώ.
Επειδή η παράλληλη συζήτηση ήταν άλλη.
Φυσικά ταιριάζει γιατί αναφέρεται στο χάλι της χώρας μας διαχρονικά, αν και δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό το φαινόμενο. Διάβαζα π.χ. το βιογραφικό της Βεσκουλέσκου (μόνο το δικό της έγινε θέμα συζήτησης, οι άλλοι εκπρόσωποι προφανώς δεν ενδιαφέρουν γιατί δε βγαίνει τίποτα πικάντικο εκεί). Η εκπρόσωπος του ΔΝΤ θα συναντήσει σίγουρα στο ΥπΟικ παλιούς συμφοιτητές και άλλα παιδιά της ίδιας ομάδας. Αν και πιο πολλούς θα βρει στη ΤτΕ, γνωστό μέρος παρκαρίσματος λαμπρών επιστημόνων. Έχω παλιό συμφοιτητή που παρκάρησε εκεί μετά το διδακτορικό του εν Εσπερία, ελέω πατρός υφυπουργού, και σκέφτομαι καμιά φορά ότι στο πανεπιστήμιο ήμασταν το ντεκόρ κι η ψυχαγωγία του κάθε κανακάρη που είχε βρεθεί εκεί. Είχα έναν συμφοιτητή που ονειρευόταν το διορισμό σε ΔΕΚΟ (το οποίο κατάφερε τελικά). Πόσο μικρομεσαίος θα φαινόταν σε αυτούς που ήξεραν οτι θα τους περιμένει η θέση μετά απο μια δεκαετία κοπροσκυλιάσματος στην Εσπερία.
Τώρα είμαι όμως εκτός θέματος. Το θέμα είναι ότι στην Ελλάδα έχουμε την τάση να βαφτίζουμε σπουδαίο όποιον να'ναι, μάλλον γιατί δεν ξέρουμε να κρίνουμε τα προσόντα του, ίσως και γιατί μας αρέσει να νομίζουμε ότι είμαστε μια χώρα με κατοίκους που διαπρέπουν στο εξωτερικό, είναι διεθνούς κύρους κλπ κλπ.
Απο το 2009 και δώθε με έπιασε περιέργεια να κάθομαι να διαβάζω τα βιογραφικά όσων αναλαμβάνουν δημόσιες θέσεις και να τα συγκρίνω με γνωστών μου (και με το δικό μου φυσικά). Αφορμή ήταν το ότι ο ΓΑΠ είχε ζητήσει βιογραφικά για προσλήψεις, αν θυμάστε, και μετά είχαν δημοσιευτεί στον τύπο τα βιογραφικά αυτών που είχαν προσληφθεί. Τα ΜΜΕ τους παρουσίαζαν σαν υπερμορφωμένους, υπερεξειδικευμένους κλπ αλλά όχι δικαιολογημένα, κατά τη γνώμη μου. Τα πιο πρόσφατα φαινόμενα είναι ακόμα πιο ακραία.
