SBE
¥
Αν υπήρχε χαπάκι υποκατάστατο της άσκησης, ευχαρίστως θα το έπαιρνα γιατί κατάποση χαπιού= 10 δευτερόλεπτα, άσκηση= τουλάχιστον είκοσι λεπτά. Νά η διαφορά.
Το πρόγραμμά μου για την εβδομάδα που πέρασε είχε ως εξής:
Δευτέρα: δουλειά μέχρι τις δύο το απόγευμα- συνέχεια από την Κυριακή, δεν κοιμήθηκα, δούλευα όλη νύχτα καθιστή πότε στο γραφείο, πότε στον καναπέ για να είναι τα πόδια ψηλά. Διαλείμματα για φαγητό και για να ξυπνήσω, κατά τις εννιά, τις έντεκα και τη μία. Στις δύο και κάτι παραδίδω τη δουλειά που έπρεπε να παραδοθεί μέχρι το τέλος της Δευτέρας και πιάνω την επόμενη δόση. Διαλείμματα για φαγητό κλπ. στις πέντε, στις έξι, στις εφτά κλπ. (η κούραση είχε πολλαπλασιαστεί). Ύπνος ακούσιος στην καρέκλα μου μεταξύ εφτά κι εννιά. Πανικός, συνέχεια δουλειάς.
Τρίτη: 3:30 το πρωί παραδίδω τη δουλειά που έπρεπε να παραδοθεί την Τρίτη και πιάνω ημέιλ επαγγελματικά που είχαν μείνει πίσω, κάτι ανασκαφές στο αρχέιο μου για κάτι χαρτιά, κάτι άλλες δουλειές κλπ. Πέφτω για ύπνο στις εφτά το πρωί. Ξυπνάω στις έντεκα γιατί ηταν ηλιόλουστη μέρα και είχε πολύ φως και δε γινόταν να κοιμηθείς. Στις δύο ραντεβού στο γιατρό μου, γιατί με ενοχλούσε το αυτί μου (πήγα με τα πόδια, η άσκηση της ημέρας). Ωτίτιδα, λέει ο γιατρός. Η κολύμβηση απαγορεύεται. Πίσω για κάτι δουλειές του σπιτιού, σιδερώματα κλπ. Και ετοίμασα τη βαλίτσα μου. Και πότισα τα λουλούδια. Και πέρασα το υπόλοιπο απόγευμα ξάπλα στον καναπέ να κοιτάζω τα σύννεφα κλπ. κλπ. και να μην κλείνω μάτι.
Τετάρτη: αφύπνιση άγρια χαράματα. Ταξίδι. Συνέδριο- συνέδριο- συνέδριο μέχρι τις πέντε, με μόνη άσκηση το πηγαινέλα από τη μία αίθουσα στην άλλη. Τεσπα, να μην τα πολυλογώ, φτάνω στο ξενοδοχείο μου στις εφτάμιση. Ταχτοποιούμαι και ετοιμάζομαι να κάνω λίγη δουλειά, αλλά με παίρνει ο ύπνος.
Πέμπτη: αφύπνηση εφτά. Συνέδριο- συνέδριο- συνέδριο. Το απόγευμα μας πάνε σε ένα μουσείο, οπότε η άσκηση της ημέρας είναι ότι περπατάω στο μουσείο. Επιστροφή στο δωμάτιό μου κατά τις δέκα και κάτι, μαζεύω τα πράγματά μου κλπ. κλπ.
Παρασκευή: αφύπνιση πέντε, γιατί έτσι γίνεται όταν δεν χρειάζεται να ξυπνήσεις νωρίς. Αφού δεν με παίρνει ο ύπνος, ξεκινάω διόρθωση γραπτών, η οποία συνεχίζεται όλη μέρα σε κάθε διάλειμμα. Συνέδριο, συνέδριο, συνέδριο. Μετά επιστροφή Λονδίνο πάνω στην ώρα αιχμής. Στάση στο σουπερμάρκετ πριν γυρίσω σπίτι. Κανονικά θα έπρεπε να πάρω τις σκάλες. Από το υπόγειο -2 μέχρι τον τέταρτο, κουβαλώντας βαλιτσάκι, τρεις μεγάλες βαριές σακούλες σουπερμάρκετ, σακίδιο στην πλάτη με τον υπολογιστή μου και θήκη με ρούχα κρεμασμένα (που δε με νοιάζει βέβαια πια αν θα τσαλακωθούν). Παίρνω το ασανσέρ, φυσικά. Κάθομαι να τελειώσω τη διόρθωση γραπτών και με παίρνει ο ύπνος και χάνω το μισό ντοκιμαντέρ για το Ναπολέοντα που έπιαζε στο βάθος.
Σάββατο: αφύπνιση εννιά, αλλά έχω ξυπνήσει πεντέξι φορές τη νύχτα κι είμαι πτώμα. Πλυντήρια, σιδερώματα, συμμάζεμα του σπιτιού που τις δυο βδομάδες εντατικής δουλειάς το είχα παραμελήσει. Με παίρνουν τηλεφωνο κάτι φίλοι και μου λενε να βρεθούμε να πάμε για μπάνιο σε κάτι λίμνες. Λέω όχι ευχαριστώ. Μου λένε ότι είναι απαραίτητη η γυμναστική και αρχίζουν το κήρυγμα (ΕΛΕΟΣ!). Τους λέω έχω ακόμα ωτίτιδα. Κάθομαι και δουλεύω κανά δίωρο, χαζολογάω στο ιντερνέτιο κανα δίωρο ενώ έξω ρίχνει καρεκλοπόδαρα (άρα ούτε για περπάτημα είναι, ούτε για ποδήλατο). Πάω να σηκωθώ από την καρέκλα και είναι σα να περπατάω σε καρφιά. Πονάνε τα χέρια, τα πόδια, η πλάτη κλπ. Οριζοντιώνομαι στον καναπέ μου με τα πόδια ψηλά, γιατί έχουν γίνει τριπλάσια σε μέγεθος κλπ. κλπ. κλπ. Ξαναβάζω να δω το ντοκιμαντέρ και ξανακοιμάμαι στο ίδιο σημεο περίπου΄.
Ίσως να μην ήταν τυπική εβδομάδα, αλλά κι οι τυπικές δεν είναι καλύτερες. Όποιος βρει σε αυτό το πρόγραμμα είκοσι λεπτά τη μέρα για γυμναστική (αλλά να είμαι και σε κατάσταση για γυμναστική, όχι να είμαι ετοιμοθάνατη και να κάνω και γυμναστική) να μου τρυπήσει τη μύτη.
Το πρόγραμμά μου για την εβδομάδα που πέρασε είχε ως εξής:
Δευτέρα: δουλειά μέχρι τις δύο το απόγευμα- συνέχεια από την Κυριακή, δεν κοιμήθηκα, δούλευα όλη νύχτα καθιστή πότε στο γραφείο, πότε στον καναπέ για να είναι τα πόδια ψηλά. Διαλείμματα για φαγητό και για να ξυπνήσω, κατά τις εννιά, τις έντεκα και τη μία. Στις δύο και κάτι παραδίδω τη δουλειά που έπρεπε να παραδοθεί μέχρι το τέλος της Δευτέρας και πιάνω την επόμενη δόση. Διαλείμματα για φαγητό κλπ. στις πέντε, στις έξι, στις εφτά κλπ. (η κούραση είχε πολλαπλασιαστεί). Ύπνος ακούσιος στην καρέκλα μου μεταξύ εφτά κι εννιά. Πανικός, συνέχεια δουλειάς.
Τρίτη: 3:30 το πρωί παραδίδω τη δουλειά που έπρεπε να παραδοθεί την Τρίτη και πιάνω ημέιλ επαγγελματικά που είχαν μείνει πίσω, κάτι ανασκαφές στο αρχέιο μου για κάτι χαρτιά, κάτι άλλες δουλειές κλπ. Πέφτω για ύπνο στις εφτά το πρωί. Ξυπνάω στις έντεκα γιατί ηταν ηλιόλουστη μέρα και είχε πολύ φως και δε γινόταν να κοιμηθείς. Στις δύο ραντεβού στο γιατρό μου, γιατί με ενοχλούσε το αυτί μου (πήγα με τα πόδια, η άσκηση της ημέρας). Ωτίτιδα, λέει ο γιατρός. Η κολύμβηση απαγορεύεται. Πίσω για κάτι δουλειές του σπιτιού, σιδερώματα κλπ. Και ετοίμασα τη βαλίτσα μου. Και πότισα τα λουλούδια. Και πέρασα το υπόλοιπο απόγευμα ξάπλα στον καναπέ να κοιτάζω τα σύννεφα κλπ. κλπ. και να μην κλείνω μάτι.
Τετάρτη: αφύπνιση άγρια χαράματα. Ταξίδι. Συνέδριο- συνέδριο- συνέδριο μέχρι τις πέντε, με μόνη άσκηση το πηγαινέλα από τη μία αίθουσα στην άλλη. Τεσπα, να μην τα πολυλογώ, φτάνω στο ξενοδοχείο μου στις εφτάμιση. Ταχτοποιούμαι και ετοιμάζομαι να κάνω λίγη δουλειά, αλλά με παίρνει ο ύπνος.
Πέμπτη: αφύπνηση εφτά. Συνέδριο- συνέδριο- συνέδριο. Το απόγευμα μας πάνε σε ένα μουσείο, οπότε η άσκηση της ημέρας είναι ότι περπατάω στο μουσείο. Επιστροφή στο δωμάτιό μου κατά τις δέκα και κάτι, μαζεύω τα πράγματά μου κλπ. κλπ.
Παρασκευή: αφύπνιση πέντε, γιατί έτσι γίνεται όταν δεν χρειάζεται να ξυπνήσεις νωρίς. Αφού δεν με παίρνει ο ύπνος, ξεκινάω διόρθωση γραπτών, η οποία συνεχίζεται όλη μέρα σε κάθε διάλειμμα. Συνέδριο, συνέδριο, συνέδριο. Μετά επιστροφή Λονδίνο πάνω στην ώρα αιχμής. Στάση στο σουπερμάρκετ πριν γυρίσω σπίτι. Κανονικά θα έπρεπε να πάρω τις σκάλες. Από το υπόγειο -2 μέχρι τον τέταρτο, κουβαλώντας βαλιτσάκι, τρεις μεγάλες βαριές σακούλες σουπερμάρκετ, σακίδιο στην πλάτη με τον υπολογιστή μου και θήκη με ρούχα κρεμασμένα (που δε με νοιάζει βέβαια πια αν θα τσαλακωθούν). Παίρνω το ασανσέρ, φυσικά. Κάθομαι να τελειώσω τη διόρθωση γραπτών και με παίρνει ο ύπνος και χάνω το μισό ντοκιμαντέρ για το Ναπολέοντα που έπιαζε στο βάθος.
Σάββατο: αφύπνιση εννιά, αλλά έχω ξυπνήσει πεντέξι φορές τη νύχτα κι είμαι πτώμα. Πλυντήρια, σιδερώματα, συμμάζεμα του σπιτιού που τις δυο βδομάδες εντατικής δουλειάς το είχα παραμελήσει. Με παίρνουν τηλεφωνο κάτι φίλοι και μου λενε να βρεθούμε να πάμε για μπάνιο σε κάτι λίμνες. Λέω όχι ευχαριστώ. Μου λένε ότι είναι απαραίτητη η γυμναστική και αρχίζουν το κήρυγμα (ΕΛΕΟΣ!). Τους λέω έχω ακόμα ωτίτιδα. Κάθομαι και δουλεύω κανά δίωρο, χαζολογάω στο ιντερνέτιο κανα δίωρο ενώ έξω ρίχνει καρεκλοπόδαρα (άρα ούτε για περπάτημα είναι, ούτε για ποδήλατο). Πάω να σηκωθώ από την καρέκλα και είναι σα να περπατάω σε καρφιά. Πονάνε τα χέρια, τα πόδια, η πλάτη κλπ. Οριζοντιώνομαι στον καναπέ μου με τα πόδια ψηλά, γιατί έχουν γίνει τριπλάσια σε μέγεθος κλπ. κλπ. κλπ. Ξαναβάζω να δω το ντοκιμαντέρ και ξανακοιμάμαι στο ίδιο σημεο περίπου΄.
Ίσως να μην ήταν τυπική εβδομάδα, αλλά κι οι τυπικές δεν είναι καλύτερες. Όποιος βρει σε αυτό το πρόγραμμα είκοσι λεπτά τη μέρα για γυμναστική (αλλά να είμαι και σε κατάσταση για γυμναστική, όχι να είμαι ετοιμοθάνατη και να κάνω και γυμναστική) να μου τρυπήσει τη μύτη.