Ο δικός μου πάλι, μου τόνισε να ακουμπά όλος ο πήχυς (και ο αγκώνας μαζί φυσικά). Αυτά μετά την τρίτη τενοντίτιδα. Το εφάρμοσα και είμαι μια χαρά. (Γράφω τυφλό ούτως ή άλλως).
Δεν ξέρω τι ισχύει, ούτε αν υπάρχει ένας γενικός κανόνας. Εγώ θα πρόσθετα κάτω από όλες τις συμβουλές και οδηγίες: πριν τα εφαρμόσετε συμβουλευτείτε το γιατρό σας.
Μου κάνει εντύπωση πάντως που πολλοί γιατροί λένε ότι πρέπει να ακουμπάνε τα χέρια. Είναι σίγουρο για μένα ότι όταν ακουμπάς τον πήχη, π.χ., εάν θέλεις να φτάσεις τα πίσω πλήκτρα του πληκτρολογίου, ή θα σηκώσεις το χέρι, ή θα το τεντώσεις. Εάν το τεντώσεις, καταπονείται, και αν έχεις ευαισθησία, σίγουρα θα πάθεις ζημιά. Αν δείτε και στους συνδέσμους που παραπέμπω, μία σταθερή συμβουλή είναι να μην ακουμπούν τα χέρια.
Όσο για τις συμβουλές και οδηγίες: νομίζω ότι δεν είναι απαραίτητο να συμβουλευτούμε το γιατρό μας πριν αποφασίσουμε να σηκωνόμαστε από την καρέκλα για να ξεμουδιάζουμε, ή να μην έχουμε οθόνη και πληκτρολόγιο σε οριζόντια γωνία μεταξύ τους και γράφουμε με γυρισμένη τη μέση.
Η παγίδα κατά τη γνώμη μου είναι η εξής: όταν νιώθουμε καλά, και οι ενοχλήσεις μας περνούν αμέσως, δε δίνουμε σημασία. Ωστόσο, όπως έχει πει και ο Νίκελ σε μια ιδιωτική συζήτηση, υπάρχει μια γενιά μεταφραστών και εργαζομένων γενικότερα, που ξεκινά αυτού του είδους τη δουλειά από τα 16 (καθιστική ζωή, υπολογιστής κτλ). Είμαι σίγουρη ότι ένας τέτοιος επαγγελματίας δε θα έχει προβλήματα και ενοχλήσεις για πολλά χρόνια.
Όμως, η κούραση και η καταπόνηση
είναι σωρευτική. Αν δουλεύεις από τα 22-23, και σου σκάσει το πρόβλημα στα 45 ή στα 50, θα αρχίσουν οι εγχειρήσεις και δε σώζεσαι εύκολα.
Έτσι, προσοχή. Και κυρίως, άσκηση. Είναι η απάντηση σε πολλά προβλήματα υγείας - τα προλαβαίνει προτού καν αρχίσουν.