Μίνι λέσχη ανάγνωσης, λοιπόν. Ωραία ιδέα!
Εγώ συνήθως διαβάζω 2-3 βιβλία μαζί, δηλαδή λίγο απ' το ένα, λίγο απ' το άλλο. Τελευταία συνδυάζω 2: τα "Θέματα Λαογραφίας" του Μ.Γ. Μερακλή (εκδ. Καστανιώτης):
(ακολουθεί τσιτάτο)
Η γυναίκα, θεωρούμενη φορέας εξαιρετικών --και αποκλειστικών-- ιδιοτήτων ευεργετικών για την ομάδα, μάλλον χρησιμοποιήθηκε για το κοινό όφελος της ομάδας, όπως αυτή ήταν δομημένη και όπως λειτουργούσε, παρά για το δικό της, το φυλετικό όφελος, με την επιδίωξη της ανατροπής του υφιστάμενου καθεστώτος, του υφιστάμενου, ας πούμε, συσχετισμού των δυνάμεων. Παρά ταύτα δεν θα ήταν ενδεχομένως εκτός πραγματικότητας και ο ισχυρισμός ότι με την αναγνώριση εκ μέρους της κοινότητας --φυσικά εκ μέρους και των ανδρικών μελών της κοινότητας-- της γυναικείας ιδιαιτερότητας και της αποκλειστικά σ' αυτήν απονεμόμενης αρμοδιότητας να επεμβαίνει στις κρίσιμες ώρες, όχι μόνο της οικογενειακής, αλλά και της συλλογικής ζωής, διασφαλιζόταν μια σιωπηρή έστω συμφωνία για συνεργασία και παραπέρα ομαλή συμβίωση άνδρα-γυναίκας, διαμορφωνόταν ένας τρόπος ζωής που ακέκλειε έντονες αντιπαλότητες και συγκρούσεις. Γι' αυτό άλλωστε τα κρούσματα κατάχρησης της εξουσίας του άνδρα επάνω στη γυναίκα δεν ήταν ιδιαίτερα συχνά στη ζωή της παραδοσιακής αγροτικής κοινότητας --και πάντως υπήρξαν πολύ συχνότερα τα ανάλογα κρούσματα που θα εκδηλώνονταν αργότερα στα προλεταριοποιούμενα ή και όλως περιθωριοποιούμενα μέλη των κοινωνιών του αγροτικού χώρου που θα μετανάστευαν προς τα αστικά κέντρα, χωρίς καλά καλά να πρέπει να εξαιρέσουμε από τη συμπεριφορά αυτή και τα ανδρικά μέλη των διαμορφωνόμενων, παράλληλα, μικροαστικών στρωμάτων.
(Αρκετά counter-intuitive, ή όχι;)
Συνδυάζω λοιπόν το παραπάνω με το "Η ιστορία του Εθνικού Διχασμού κατά την αρθρογραφία του Ελευθερίου Βενιζέλου και του Ιωάννου Μεταξά" (εκδ. Κυρομάνος), αρθρογραφία που διάρκεσε από τον Οχτώβρη του 1934 ως το Γενάρη του 1935 (σε διαφορετική εφημερίδα ο καθένας) και απλώνεται σε 500 σελίδες!
(ακολουθεί τσιτάτο)
Έτσι και ο κ. Βενιζέλος φαντάζεται, ότι εντός επτά ημερών, αφ' ότου θα εκήρυσσε την επιστράτευσιν του ελληνικού σώματος στρατού, τούτο θα επεστρατεύετο, θα συνεκεντρούτο εις τους λιμένας, θα επεβιβάζετο εις πλοία, θα μετεφέρετο εις Δαρδανέλλια, θα απεβιβάζετο, και θα εκυρίευε τα στενά. Και μετά τας επτά αυτάς θαυματουργικάς ημέρας, ο βασιλεύς Κωνσταντίνος θα εισήρχετο εις την Κωνσταντινούπολιν επί κεφαλής τού ελληνικού στρατού και αγγλογαλλικών αγημάτων, τα Δαρδανέλλια και ο Βόσπορος θα ηνοίγοντο, η Ρωσία η οποία τότε ευρίσκετο εις Πρσέμυσλ θα ανεφωδιάζετο με πολεμικόν υλικόν, του οποίου εστερείτο, η Βουλγαρία και η Ρουμανία θα εισήρχοντο πιθανώτατα έκτοτε εις τον πόλεμον παρά το πλευρόν των συμμάχων, και μετά την οριστικήν αποτυχίαν της επιθέσεως κατά του Βερντέν το θέρος του 1916 η Γερμανία θα ηναγκάζετο να ζητήση ειρήνην, παραιτουμένη της Αλσατίας και της Λωραίνης, ο πόλεμος θα εβραχύνετο κατά το ήμισυ, οι νεκροί του πολέμου και οι ανάπηροι θα ήσαν οι ημίσεις, η καταστροφή συγκεντρωμένου πλούτου, την οποίαν έφερεν ο πόλεμος θα ήτο κατά τα 2/3 ή τουλάχιστον κατά 3/5 μικροτέρα, και η ανθρωπότης ολόκληρος δεν θα υφίστατο τόσον ισχυρόν τον εκ του πολέμου κλονισμόν.
Και όλος αυτός ο παράδεισος θα επραγματοποιείτο, εάν εγώ δεν ημπόδιζα τον κ. Βενιζέλον να στείλη ένα σώμα ελληνικού στρατού εις τα Δαρδανέλλια. Αυτά λέγει ο κ. Βενιζέλος εις το άρθρον του και όποιος δεν τα πιστεύει, ας το διαβάση.
Ομολογώ ότι εγώ τον ημπόδισα. Και χαίρω διότι μετά τόσα έτη αποδίδεται εις το πρόσωπόν μου από τον ίδιον τον κ. Βενιζέλον η ιστορική αυτή δικαιοσύνη.
Εάν δεν τον ημπόδιζα και τον άφινα να στείλη εις τα Δαρδανέλλια το ελληνικόν σώμα στρατού, (...) το ελληνικόν σώμα στρατού θα κατεστρέφετο, όπως και ο στόλος, όπως θα κατεστρέφοντο και όλαι αι επικουρίαι τας οποίας αναγκαστικώς θα εξηκολούθει να στέλλη εκεί η Ελλάς, όπως άλλως τε κατεστράφησαν πράγματι τα εκεί σταλέντα στρατεύματα της Αγγλίας και της Γαλλίας και εδεκατίσθησαν οι εκεί στόλοι των. (...) μόνον οι Άγγλοι έχασαν εκεί 5.241 αξιωματικούς και 210.791 στρατιώτας και τα ωραιότερα πλοία του στόλου των της Μεσογείου (...) Δεν εξετάζω δε τι θα επάθαινε η Ελλάς κατόπιν από τους Βουλγάρους και τις οίδε και από ποίους άλλους, εάν υφίστατο τοιαύτην καταστροφήν.
Τους "Αιώνες Σκότους" των James και Κόκκινου. Είναι αρχαιολογικό βιβλίο, αρκετά έως πολύ βαρετό ως ανάγνωσμα, αλλά με ενδιαφέρουσες ιδέες. Οι συγγραφείς προτείνουν την εκ βάθρων αναχρονολόγηση της ιστορίας της Ανατολικής Μεσογείου και ισχυρίζονται ότι όλα όσα βασίστηκαν στις αιγυπτιακές "σωθιακές" χρονολογήσεις είναι λάθος, ότι η κατάρρευση των Μυκηναίων έγινε 2 αιώνες αργότερα από ό,τι νομίζαμε και ότι κατ' ουσίαν η έλλειψη αρχαιολογικών ευρημάτων από την εν λόγω χρονική περίοδο οφείλεται στο ότι δεν υπήρξε ποτέ αυτή η περίοδος! Ότι ήταν δηλαδή μία τεράστια παρερμηνεία εκ μέρους των αρχαιολόγων. Το βιβλίο έχει προκαλέσει πάταγο στον ακαδημαϊκό χώρο, με αντιδράσεις που κυμαίνονται από υμνολογίες μέχρι κατηγορίες για απόλυτο τσαρλατανισμό. Το βέβαιον είναι ότι οι συγγραφείς επικαλούνται μόνο σοβαρά στοιχεία. Το αν τα ερμηνεύουν σωστά ή όχι, δεν μπορώ να το κρίνω.
Πράγματι, κι εγώ έχω διαβάσει αναφορές ότι οι περίφημοι "σκοτεινοί αιώνες" (έτσι τους ξέρω μάλλον, παρά "αιώνες σκότους") τελικά δεν υπήρξαν. Τι εκδόσεις είναι το βιβλίο που αναφέρεις; Και κάτι σχετικό: πρόπερσι διάβασα το βιβλίο Troia. Archaeologie, Geschichte, Mythos, του Dieter Hertel (εκδ. C.H. Beck), ο οποίος ανήκει σ' εκείνους που κατηγορηματικά πιστεύουν πως ο Τρωικός Πόλεμος, με την έννοια ενός
μεγάλου πολέμου
της μυκηναϊκής εποχής, δεν υπήρξε. Ο
αγαπητός σου Αχιλλέας, πάντως, διασώζεται ως "η μόνη μορφή με γνήσια στοιχεία ιστορικότητας" (το εντός εισαγωγικών με δικά μου λόγια) ανάμεσα σε όλους τους Έλληνες βασιλιάδες, που τους θεωρεί μυθικο-ποιητικά κατασκευάσματα.
), το «Ζιγκ ζαγκ στις κερασιές» της Σωτηροπούλου που το «χρώσταγα» στον Νίκελ (δεν μου άρεσε πολύ, το βρήκα κάπως κουραστικό και δήθεν, αλλά ίσως το ξεπέταξα λίγο) και «Ο Τούρκος στον κήπο» του Ξανθούλη που τελειώνω συντόμως (μου άρεσε, αλλά νομίζω οτι το παρατράβηξε σε μάκρος και με κουράζουν και τα μεταφυσικά...).
