Όσα ξεφεύγουν απ' το καλάθι των αχρήστων

[SBE]

Πολύ φοβάμαι ότι δεν καταλαβαίνω το δεύτερο μήνυμα, ενώ τον Παπαδιαμάντη π.χ. τον καταλαβαίνω. Σε πιο λιανά, η πρωταγωνίστρια είναι η μουσουλμάνα Αϊσέ Καδήρ από το χωριό Βάγκανη.
α. Με διαταγή της αστυνομίας οι μουσουλμάνοι της Έδεσσας μεταφέρανε την Αϊσέ με τη βία και με απειλές στο μητροπολίτη (Έδεσσας). Κάπου εκεί στη διαδικασία τής σκίσανε το φερετζέ. Και μετά;
β. Με διαταγή της αστυνομίας, αστυνομικοί συλλάβανε την Αϊσέ, της σκίσανε το φερετζέ και την πήγανε στον μητροπολίτη.
γ. Τίποτα από αυτά, και δεν έχω καταλάβει γρυ.

 

[Earion]

Ο πρόεδρος της οθωμανικής κοινότητος Βοδενών τηλεγραφεί ότι με διαταγή της αστυνομίας οι [Έλληνες] χωροφύλακες μετέφεραν με τη βία στα Βοδενά από το χωριό Βάγκανη της περιφερείας σας, όπου κατοικεί, την Οθωμανίδα Αϊσέ, σύζυγο Καδήρ, και στη συνέχεια με απειλές την παρουσίασαν στον μητροπολίτη Εδέσσης, και της έσκισαν τον φερετζέ. Τηλεγραφήστε αμέσως τι συμβαίνει, και πάρτε τα αναγκαία μέτρα.

:)

Να εξηγήσω κάτι και για το πρώτο μήνυμα: Το πότε ακριβώς ακολούθησε η Οθωμανίδα Καντριγιέ Εμίν τον Κρητικό αντάρτη δεν διευκρινίζεται. Θα μπορούσε αυτό να έχει συμβεί στη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα (φθινόπωρο 1904—καλοκαίρι 1908), αλλά το πιθανότερο είναι να έγινε στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων (Οκτώβριος 1912—Ιούλιος 1913), όταν σχηματίστηκαν εθελοντικά σώματα Προσκόπων από πρώην Μακεδονομάχους (πάρα πολλοί από αυτούς ήταν Κρητικοί, όπως λ.χ. ο διαβόητος Παύλος Γύπαρης) που προπορεύονταν των ελληνικών δυνάμεων και λειτουργούσαν ως προπομποί.

 

[Earion]

Το αγοράκι με τα σπίρτα

Από την αθηναϊκή εφημερίδα Χρόνος, της Κυριακής του Πάσχα του 1923:

Οι επισκέπται της οδού Αιόλου περί την 2αν απογευματινήν της χθες [ανήμερα το Μεγάλο Σάββατο] ευρέθησαν προ μιας πυρκαϊάς. Πωλητής φωσφόρων είδε το εμπόρευμά του αναφλεγόμενον εξολοκλήρου. Αυτό έξωθεν του χρυσοχοείου Ζολώτα. Οι εν τω καταστήματι εθορυβήθησαν. Αι θύραι κλείουν, το παιδάκι που είδε την περιουσίαν του μεταβαλλομένην εις καπνόν κλαίει· αγκαλιάζει το τραπεζάκι του με περιπάθειαν, ενώ οι σπεύδοντες και οι νευρικοί τηλεφωνούν εις τον πυροσβεστικόν λόχον. Μετ’ ολίγον όλαι είναι επιτόπου. Τι συμβαίνει; Το παιδάκι έχει αγκαλιάσει το τραπεζάκι του και κλαίει: «Τα φώσφορά μου, τα φώσφορά μου!» λέει συνέχεια...


​

Από το βιβλίο του Βασίλη Τζανακάρη, Στο όνομα της προσφυγιάς: από τα δακρυσμένα Χριστούγεννα του 1922 στην αβασίλευτη δημοκρατία του 1924. Αθήνα: Μεταίχμιο, 2009.

 

[Earion]

Το μπανιστήριο της οδού Καρνεάδου

... κάθε μέρα στην Αθήνα του Μεσοπολέμου, η οφθαλμοπορνεία —ή μπανιστήρι όπως το ξέρουμε ευρύτερα— είχε δεσπόζουσα θέση. Από βίτσια οι Αθηναίοι και οι Αθηναίες άλλο τίποτα... Ιδιωτικά βίτσια – δημόσιες αρετές!

Ανήσυχος ρεπόρτερ επισκέπτεται έναν παράξενο οίκο ανοχής, που είναι συνάμα και χαμαιτυπείο και μπανιστήριο. Απολαύστε τι είδαν τα μάτια του ...

Ας ανηφορήσουμε λοιπόν την Καρνεάδου στο Κολωνάκι όπου, όπως μας πληροφορεί η Χρεωκοπία του 1932 ... «ένας τέτοιος παράξενος οίκος ανοχής ιδρύθη κατ’ αυτάς. Είνε συνάμα και χαμαιτυπείο και μπανιστήριο. Δηλαδή μέσα στις κάμαρες, ζευγάρια ανύποπτα παραδίδονται γυμνά στην απόλαυσι του έρωτός των, χωρίς να φαντάζωνται ότι έξω, από τρύπες μυστικά κρυμμένες, παρακολουθούν τις φιλήδονες κινήσεις των άγρυπνα μάτια βιτσιόζων οφθαλμοπόρνων!».

... Φέρνουν μαζί των και ένα κιάλι, από κείνα τα μικρά κιάλια που τα χρησιμοποιούν στο θέατρο. Και μ’ αυτό πεια το κιάλι, δεν τους ξεφεύγει τίποτα. Τα βλέπουν όλα! Και, επειδή ο μπανιστής είνε συνήθως και ωτακουστής, στυλώνει το κιάλι, ανοίγει τα αυτιά του διάπλατα και ακούει ξεκάθαρα όλους τους συσπασμούς και τους τριγμούς της κλίνης ...

... Όταν τελειώση η σκηνή και το ζευγάρι, ικανοποιημένο από τον έρωτα, φύγη στη δουλειά του, τότε βγαίνει από την κρύπτη του και ο μπανιστής.

Από τον ιστοχώρο Η παλιά Αθήνα.

 

[Earion]

Τα φαρμακεία της Σμύρνης

Τα φαρμακεία στη Σμύρνη λειτουργούσαν ως κέντρα πρωτοβάθμιας υγειονομικής περίθαλψης. Εκεί κατέφευγαν οι ασθενείς για να συναντήσουν τους γιατρούς. Τα φαρμακεία διέθεταν ξεχωριστό χώρο όπου εξέταζε ο ευρισκόμενος στο φαρμακείο γιατρός έναντι μικρής αμοιβής ή και δωρεάν. Ας σημειωθεί ότι οι γιατροί στη Σμύρνη συνήθως δεν είχαν ιδιωτικό ιατρείο, αλλά και όσοι τύχαινε να έχουν εξέταζαν παράλληλα και σε κάποιο φαρμακείο, όπως επί παραδείγματι ο οφθαλμίατρος Μ. Ισιγόνης, που διέθετε δικό του ιατρείο και παράλληλα δεχόταν ασθενείς στο αγγλικό φαρμακείο δωρεάν. Από τις αρχές του 20ού αιώνα είχαν αρχίσει να αναπτύσσονται οι ιατρικές ειδικότητες, οπότε ορισμένοι γιατροί ξεκίνησαν να δέχονται τους ασθενείς σε ιδιωτικά ιατρεία, όπου υπήρχαν τα απαραίτητα όργανα για την άσκηση της ειδικότητάς τους. Κάθε γιατρός στη Σμύρνη σύχναζε σε ορισμένο φαρμακείο. [...] Σε διαφημιστική καταχώρηση του φαρμακείου του Κουτζαυτόπουλου το 1896, αναφέρονται τα ονόματα των 15 γιατρών που εξέταζαν σ’ αυτό. [...] Η πρακτική της εξέτασης των ασθενών στο χώρο του φαρμακείου συνεχίστηκε και στην Ελλάδα μετά την καταστροφή της Σμύρνης, στα φαρμακεία τώρα πια των προσφυγικών συνοικισμών.

Σε περίπτωση που σε ένα φαρμακείο υπήρχαν παραπάνω γιατροί, τότε μοιραζόταν ο χρόνος, ώστε να υπάρχει πάντα κάποιος εκεί. Οι ασθενείς που είχαν ανάγκη επίσκεψης γιατρού κατ’ οίκον μπορούσαν να τον ειδοποιήσουν στο φαρμακείο όπου σύχναζε με ένα πολύ πρωτότυπο τρόπο: «Δεξιά της εισόδου και πάνω απ’ το γραφείο του φαρμακοποιού», αναφέρει ο Χ. Σολομωνίδης, «βρισκόταν η ειδική “σημειωματοθήκη” όπου απόθεταν τις προοριζόμενες για τους γιατρούς έγγραφες παραγγελίες». Ο γιατρός περνούσε από το φαρμακείο και ενημερωνόταν για το ποιοι ασθενείς τον είχαν αναζητήσει.

Τα εργαστήρια των φαρμακείων διενεργούσαν χημικές αναλύσεις, δεδομένου ότι οι φαρμακοποιοί ήταν άριστα εκπαιδευμένοι στη χημεία. Από το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα, όταν άρχισε να αναπτύσσεται η νέα ειδικότητα της μικροβιολογίας, οι φαρμακοποιοί άρχισαν να διενεργούν αιματολογικές, βιοχημικές και μικροβιολογικές εξετάσεις. Η εκτέλεση των παρακλινικών εξετάσεων στα φαρμακεία της Σμύρνης διατηρήθηκε, όπως και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, μέχρι το 1922.

Τα φαρμακεία διενεργούσαν ακόμα τον δαμαλισμό και τον αναδαμαλισμό. Υπάρχει και η ανάλογη καταχώρηση σε έντυπο του 1873: Εν τω φαρμακείω του κ. Αριστ. Κουρκουμέλη, κειμένω επί της οδού Φασουλά, ευρίσκεται γνησία δαμαλίς νεωστί ληφθείσα εξ Ευρώπης, Ειδοποιούνται οι βουλόμενοι, ότι δύνανται να προσέρχονται εις οιανδήποτε ώραν της ημέρας βούλονται όπως εμβολιασθώσιν εις τιμάς συγκαταβατικάς.


Από τα βότανα στις spécialités

Παλαιότερα, στις αρχές του 19ου αιώνα, τα βότανα, τα γιατροσόφια αλλά και οι γητειές ήταν αυτά που έφεραν το κύριο βάρος της θεραπείας. Η πρακτική αυτή δεν εγκαταλείφθηκε ούτε μεταγενέστερα. Η Φιλιώ Χαϊδεμένου από τα Βουρλά θυμάται:

Ένα χόρτο που έβγαινε στο βουνό, σαν απλό φιδεδάκι, το οποίο ήταν ιδανικό για πόνους κήλης. Το μαζεύαμε εμείς τα παιδιά, όπως και τα υπόλοιπα βότανα, αλλά το μεταχειρίζονταν και στα φαρμακεία γιατί ήταν πολύ αποτελεσματικό.[...] Μια άλλη θεραπεία για το κρύωμα ήταν οι εντριβές με σινάπι. Το σινάπι το μάζευαν το καλοκαίρι από ένα φυτό που έβγαζε έναν καρπό σαν πάρα πολύ ψιλό πιπέρι. Σινάπι έτοιμο για επιθέματα έβρισκες ακόμα και στα φαρμακεία, τα οποία το έδιναν πάνω σε σκληρά χαρτιά και ήταν έτοιμο για χρήση.

Τα φαρμακεία διέθεταν και βδέλλες, που στοιβαγμένες μέσα σε μεγάλες γυάλες, κοσμούσαν τις βιτρίνες τους. Την εποχή εκείνη οι βδέλλες ήταν ένα πολύ συνηθισμένο γιατρικό που το χρησιμοποιούσαν κυρίως οι πρακτικοί. Η πρόοδος της επιστήμης τις εκτόπισε από τα φαρμακεία, στις προθήκες των κουρείων. Τα φαρμακεία της Σμύρνης εισήγαγαν από την Ευρώπη διάφορες σπεσιαλιτέ (ιδιοσκευάσματα), υπνωτικά, ελιξίρια, παυσίπονα, έμπλαστρα, καταπότια και άλλα. Πολλές φορές γινόταν και διαφήμιση κάποιων φαρμάκων (ενίοτε υπερβολική):

Quina Schedelin, θρεπτικόν αλλά και κατά των κωλικοπόνων, της οκνηρίας [sic] του στομάχου και των εντέρων και της... αγονιμότητος (!) ανωτάτη δράσις εις ελάχιστον διάστημα (!)

Το ύδωρ των Καρμηλιτών, θεραπευτικόν της αποπληξίας, των μιασμάτων και λιποθυμιών.

Το περίφημον «Παυσώδυνον» και «αντιαλγητικόν» είναι του ιατρού Α. Μαυρίδη, υπ’ αυτού επινοηθέν.

Νέον αλάνθαστον φάρμακον κατά του χρόνιου ελώδους πυρετού είναι το Πυρετοκτόνον Κουρμούλη, πωλούμενον υπό του κατασκευαστού του Χρήστου Κουρμούλη, διπλωματούχου φαρμακοποιού.

Στο φαρμακείο Ροδοκανάκη, στην πλατεία του Φασουλά, διαφημιζόταν ότι πωλείται το Anti-Fat και το Anti-Lean. Το μεν πρώτο φάρμακο είχε αντιπαχυντική ιδιότητα, το δε άλλο παχυντική (!) Εκτός βέβαια από τα πασίγνωστα καταπότια Πινκ [...] διαφημιζόταν και το φυτικόν οδυνοκτόνον φάρμακον Pain Killer(!)


Φαρμακείο Γ. Μωραΐτη: πρωτοπόρο στην εποχή του

Κόσμημα της Σμύρνης αποτελούσε το φαρμακείο του Γεωργίου Μωραΐτη. Ένα κόσμημα από το οποίο ό,τι απέμεινε ήταν μόνον οι στάχτες. Το επιβλητικό τριώροφο οίκημα ήταν σημείο προσανατολισμού για τους Σμυρναίους. Ακόμα και με σημερινά κριτήρια θα αποτελούσε ένα μοναδικό φαρμακείο όχι μόνο λόγω του μεγέθους του, αλλά κυρίως λόγω της ποικιλίας και της ποιότητας των προσφερομένων υπηρεσιών και προϊόντων.

Το τριώροφο φαρμακείο του Γ. Μωραΐτη. Το μήκος του οικήματος έφτανε τα 60 μέτρα και το πλάτος του τα 25

Τα «Φαρμακευτικά καταστήματα Γ. Μωραΐτου» ήταν ένας κολοσσιαίος οργανισμός που περιελάμβανε καθετί που αφορούσε στην υγεία. Η φήμη του φαρμακείου ήταν πολύ μεγάλη. Οι βασιλείς της Ελλάδας Κωνσταντίνος και Σοφία, όταν έφτασαν στη Σμύρνη, επισκέφθηκαν το φαρμακείο συνοδευόμενοι από την ακολουθία τους και συγχάρηκαν τον Γεώργιο Μωραΐτη. Αναφέρεται μάλιστα ότι φανερά εντυπωσιασμένος ο Κωνσταντίνος γύρισε και είπε: «Βρε παιδί μου, τέτοιο πράγμα δεν έχουμε στην Αθήνα. Τι κολοσσός είναι αυτός! Έπρεπε να το είχαμε στην Αθήνα...». Και η βασίλισσα συμπλήρωσε: «Αμφιβάλλω, αν υπάρχουν πολλά τέτοια και στην Γερμανία ακόμη». Ήταν η εποχή που η Σμύρνη στροβιλιζόταν στη μέθη των εθνικών προσδοκιών.

Το σαλόνι αναμονής της πολυκλινικής, που στεγαζόταν στον πρώτο όροφο

Ο Μωραΐτης ήταν ο αντιπροσωπευτικός τύπος του Έλληνα αστού της διασποράς. Αυτοδημιούργητος, καινοτόμος, εφευρετικός, ευαίσθητος κοινωνικά και πατριώτης. Πλάνητας και πολυμήχανος σαν τους αρχαίους προγόνους του, ξεκίνησε από τη μικρή Σκιάθο για να διαγράψει την τροχιά του στις κοιτίδες της ρωμιοσύνης, την Πόλη, τη Σμύρνη και την Αλεξάνδρεια. Γεννημένος το 1873, είχε από την πλευρά της μητέρας του συγγενικούς δεσμούς με τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Ο θάνατος του ναυτικού πατέρα του τον οδήγησε στην Πόλη, δίπλα στο μεγάλο του αδελφό. Εκεί ο Γιώργος Μωραΐτης μετά την υποχρεωτική τριετή δοκιμαστική περίοδο, γίνεται δεκτός στη Φαρμακευτική Σχολή (École Impériale Civile de Médecine, Mekteb-i Tibbiye-i Mülkiye-i Şâhâne) της Κωνσταντινούπολης,* από όπου αποφοιτά το 1895 λαμβάνοντας τον τίτλο Maître en pharmacie, με το υπ’ αριθ. 1386 δίπλωμα. Μετά το πέρας των σπουδών τους, ο Σμυρναίος συμφοιτητής του Λ. Χιόνης τον πείθει να πάει στη Σμύρνη.

* Στις αρχές του 1900 ιδρύθηκε η Ανώτερη Σχολή της Φαρμακευτικής (École Supérieure de Pharmacie). Ιατρική σχολή ιδρύθηκε το 1827 επί Μαχμούτ Β΄ με υποτυπώδη όμως λειτουργία. Από το 1838, αλλά ουσιαστικά από το 1839, με την αναδιοργάνωσή της και τη μεταφορά της στο Γαλατά Σαράι, ιδρύεται επί Μαχμούτ Β΄ η Αυτοκρατορική Στρατιωτική Σχολή (Mekteb-i Tibbiye-i Adliye-i Şâhâne). Ο Έλληνας γιατρός Στέφανος Καραθεοδωρή ήταν αυτός που ουσιαστικά την οργάνωσε, ενώ ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή ήταν ο βασικός αναμορφωτής της. Στη σχολή ιδρύθηκε αντίστοιχο τμήμα φαρμακευτικής. Η εμπειρική φαρμακευτική στην Οθωμανική Αυτοκρατορία τερματίζεται τυπικά το 1861 με τη δημοσίευση του διατάγματος «Περί της εφαρμογής των φαρμακευτικών μεθόδων», που καθιέρωνε υποχρεωτική τριετή άσκηση σε φαρμακείο για την απόκτηση φαρμακευτικής εκπαίδευσης.

Φαρμακείο Μωραΐτη. Το τμήμα δρογών και βοτάνων

Ο Γεώργιος Μωραΐτης καταφθάνει στη Σμύρνη με όνειρα και ιδέες στις αποσκευές του και γίνεται εγκάρδια δεκτός από την οικογένεια Χιόνη. Ο Παναγιωτάκης Χιόνης, θείος του συμφοιτητή του Λεωνίδα, του ανέθεσε τη διεύθυνση του ενός από τα δύο φαρμακεία του, παρέχοντάς του ταυτόχρονα ελευθερία δράσης στον τρόπο λειτουργίας του. Ο Μωραΐτης, διαπνεόμενος από νεοτεριστικές απόψεις, εφαρμόζει καινοτόμα συστήματα. Οι πρωτοβουλίες που δεν δίστασε να πάρει, οι βελτιώσεις που έκανε στο φαρμακείο Χιόνη, και κυρίως τα ορατά αποτελέσματα της δουλειάς του, είχαν ως αποτέλεσμα να αποκτήσει τη βαθιά εκτίμηση του ιατρικού και φαρμακευτικού κόσμου της Σμύρνης και των επισήμων αρχών της. Δεν είχαν περάσει ούτε έξι μήνες από τον ερχομό του στη Σμύρνη, όταν ο αρχίατρος του Πολιτικού Νοσοκομείου Σμύρνης, ο χειρουργός Μουσταφά Μπέης, του αναθέτει τα καθήκοντα του αρχιφαρμακοποιού του νοσοκομείου, θέση ιδιαίτερα σημαντική και υπεύθυνη. Όμως ο Μωραΐτης, ως ανήσυχο πνεύμα, δεν θα αρκεστεί σ’ αυτή την επίζηλη δημόσια θέση και τον Απρίλιο του 1897 παραιτείται από το Νοσοκομείο και ιδρύει την πρώτη του φαρμακευτική επιχείρηση. Αρωγό σ’ αυτή του την προσπάθεια θα έχει έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ακμάζουσας σμυρναίικης κοινωνίας, τον Νικόλαο Ηλιάδη, ιδρυτή του ομώνυμου μεγάλου εξαγωγικού οίκου βάμβακος, πρόεδρο του ελληνικού Νοσοκομείου της Σμύρνης και πολλών άλλων κοινοτικών ιδρυμάτων. Ο νεαρός Μωραΐτης δανείζεται από τον Ηλιάδη το ποσόν που του λείπει για να συμπληρώσει το δικό του κεφάλαιο και έτσι καταφέρνει να αγοράσει έναντι 120 λιρών το φαρμακείο του Γ. Σκλάβου «Η Μέλισσα», στο τρίστρατο της Αγ. Φωτεινής, το οποίο μετονομάζει σε «Φαρμακείον Γ. Μωραΐτου».

Η είσοδος από το τρίστρατο της Αγίας Φωτεινής

Γιατροί, οδοντίατροι, φαρμακοποιοί, χημικοί, μικροβιολόγοι, νοσοκομεία και κοινότητες, συγκαταλέγονταν στην πελατεία του. Ο Μωραΐτης κατά επανειλημμένα ταξίδια του στην Ευρώπη επισκεπτόταν τα διάφορα εργοστάσια, ενημερωνόταν για ό,τι καινούργιο υπήρχε, μελετούσε τα νεότερα ευρωπαϊκά συστήματα για να τα μεταφέρει στη Σμύρνη και ταυτόχρονα προέβαινε σε εκτεταμένες παραγγελίες. Η επιχείρησή του βαθμιαία κατέστη μοναδική σε όλη τη λεκάνη της Μεσογείου. «Ήταν η πιο φημισμένη ‘σπετσαρία’ (φαρμακείο) της Σμύρνης, οργανωμένο περίφημα, τόσο που να έχει φήμη πανευρωπαϊκή».

Το εργαστήριο παρασκευής σκευασμάτων και ταμπλετών

Η προσθήκη ενός ακόμη ορόφου στο κτήριο, παρείχε τη δυνατότητα στέγασης όλων των κλάδων της επιχείρησής του. Το ισόγειο στέγαζε επτά ανεξάρτητα τμήματα, το καθένα από τα οποία είχε δικό του τμηματάρχη και έμπειρο προσωπικό: το τμήμα αρωμάτων και καλλυντικών, ιδιοσκευασμάτων (spécialités), τροφών και διαίτης, συνταγών, οργάνων και επίπλων χειρουργικής, οργάνων και επίπλων οδοντιατρικής και τέλος το τμήμα φαρμακεμπορίου και φαρμακευτικών βοτάνων και δρογών. Ο πρώτος όροφος περιλάμβανε το τμήμα κορσέδων και ζωνών, με δοκιμαστήρια για άνδρες και γυναίκες, τρία ιατρεία και μια μεγαλοπρεπή αίθουσα αναμονής για τους ασθενείς και τα γραφεία της διεύθυνσης, του λογιστηρίου, της αλληλογραφίας και του αρχείου. Ο δεύτερος όροφος στέγαζε τα εργαστήρια: αποστειρώσεως, διυλίσεως, φαρμακευτικών παρασκευασμάτων και ιδιοσκευασμάτων του οίκου, εκχυλισμάτων, βαμμάτων και παρασκευής δισκίων (tablettes).

Η επιχείρηση απασχολούσε συνολικά 120 άτομα. Τα πρότυπα «Φαρμακευτικά καταστήματα Μωραΐτου» χάρις στις εγκαταστάσεις και τα εργαστήριά τους, μπορούσαν να προμηθεύουν με τα προϊόντα τους όλες τις επαρχίες του εσωτερικού της Μικράς Ασίας και τα νησιά του Αρχιπελάγους.

Ο τομέας οδοντιατρικών και χειρουργικών υπηρεσιών

Όμως τα μαύρα σύννεφα πύκνωναν στη Μ. Ασία. Οι καιροί άλλαζαν. Οι «άπιστοι» δεν είχαν θέση στο εθνικιστικό κράτος που διαμορφωνόταν. Η γενοκτονία του χριστιανικού πληθυσμού της Μικράς Ασίας, ένα σχέδιο που εξυφάνθηκε λίγα χρόνια πριν, άρχισε να πραγματώνεται. Τον Αύγουστο του 1922 ο Μωραΐτης με την οικογένειά του βρισκόταν στο Παρίσι. Από εκεί, παρακολουθώντας ανήσυχος τις εξελίξεις και φοβούμενος περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης, ήλθε σε επαφή με το Υπουργείο Εξωτερικών της Γαλλίας, το οποίο, υπερασπιζόμενο τα συμφέροντα της γαλλικής φαρμακοβιομηχανίας, ενδιαφέρθηκε για την τύχη του οργανισμού Μωραΐτη και έδωσε τις σχετικές οδηγίες στον Γάλλο πρόξενο της Σμύρνης. Αλλά η τύχη της Σμύρνης είχε προδιαγραφεί. Ο Γεώργιος Μωραΐτης, κατεστραμμένος όπως και τόσοι άλλοι, αλλά ζωντανός, θα καταφύγει στην Αλεξάνδρεια, στην κοιτίδα του ελληνισμού της διασποράς. Εκεί, ξεκινώντας από το μηδέν στα 50 του χρόνια, με τη βοήθεια της ελληνικής παροικίας που γνώριζε το έργο του στη Σμύρνη, θα ιδρύσει το περιώνυμο φαρμακείο Μωραΐτη, λαμπρύνοντας την πόλη που θα τον φιλοξενήσει την τελευταία περίοδο της ζωής του.

Φωτεινή Καραμαλούδη. «Τα φαρμακεία της Σμύρνης και ο ρόλος τους στη δημόσια υγεία». Στο: Η κοινωνική μέριμνα στις ελληνικές κοινότητες της Μικράς Ασίας κατά τους νεότερους χρόνους (6ο συμπόσιο, 22, 23 και 24 Νοεμβρίου 2013). Νέα Ιωνία: Κέντρο Σπουδής και Ανάδειξης Μικρασιατικού Ελληνισμού, 2014, σ. 102-108.
​

 

[nickel]

Πανέμορφο! Πολλαπλά ενδιαφέρον.

Εν τω φαρμακείω του κ. Αριστ. Κουρκουμέλη, κειμένω επί της οδού Φασουλά, ευρίσκεται γνησία δαμαλίς νεωστί ληφθείσα εξ Ευρώπης

Υποθέτω ότι η δαμαλίς εδώ δεν είναι γνήσια δαμάλα, και μάλιστα άρρωστη (με δαμαλίδα) για να μπορέσει να δώσει τη βατσίνα, αλλά η βατσίνα, ο ορός για τον εμβολιασμό.

 

[dharvatis]

Πολύ ενδιαφέρον! Ευχαριστούμε Εαρίωνα!

 

[Earion]

Εφημερίδα Εμπρός 9.10.1910

Βρε παιδί μου, έχω μιαν απορία. Εντάξει όλα τα άλλα: μαστοί εκ καουτσούκ, κλύσματα διάφορα, capotes anglais, ομματοϋάλια λορνιόν, ουροδοχεία ακρατείας και οφθαλμοί τεχνητοί, όλα τα καταλαβαίνω· εκείνα τα μηχανήματα ζοχάδων τι στο καλό είναι;

 

[nickel]

εκείνα τα μηχανήματα ζοχάδων τι στο καλό είναι;

Δεν θέλεις να ξέρεις.

http://www.surgicaltechnologists.net/blog/20-scary-old-school-surgical-tools/

 

[SBE]

Κι επειδή εδώ απαντάμε, ζοχάδες = αιμορροΐδες λέει το λεξικό, και αναρωτιέμαι πώς σημαίνει τελικά σκοτούρες. Και τι σχέση έχουν οι ζοχοί (τα χόρτα).

 

[daeman]

...
Dr Beverly Mantle knows:

Not for the faint of heart!

—We'll use these. Give us the tools and we will do the job.
—I'm afraid I'm not familiar with these instruments, doctor.
—I've just had them made, with the help of David Cronenberg. They're brand new.

 

[nickel]

Κι επειδή εδώ απαντάμε, ζοχάδες = αιμορροΐδες λέει το λεξικό, και αναρωτιέμαι πώς σημαίνει τελικά σκοτούρες. Και τι σχέση έχουν οι ζοχοί (τα χόρτα).

Οι ζοχάδες είναι εσοχή > εσοχάδες, ενώ οι ζοχοί από σόγχους (έτσι ήταν στα αρχαία).

Οι ζοχάδες μεταφορικά δεν είναι οι σκοτούρες, αλλά τα νευράκια (σύμπτωμα που υποθέτω εμφανίζει και όποιος έχει σε οξεία μορφή το ιατρικό πρόβλημα). Ο ζοχαδιακός είναι ο δύστροπος.

 

[drsiebenmal]

Δηλαδή ξέρατε τα λορνιόν; Μπράβο!

 

[nickel]

Δηλαδή ξέρατε τα λορνιόν; Μπράβο!

Εγώ δεν θυμάμαι από πότε το ξέρω, μπόλικα υπάρχουν, αλλά βοηθά το γαλλικό (και αγγλικό) lorgnette. Έχει επικρατήσει το φασαμέν από το face-à-main (πολύ θα ήθελα να είχα κόπια αυτής της Επιστημονικής Επετηρίδας του Πανεπιστημίου Αθηνών, από το 1904, με το δασυνόμενο ἅϊ-λάϊφ για high life), αλλά δεν ξέρω γιατί προτιμήσαμε το (γερμανόφερτο;) λορνιόν από το γαλλικό λορνιέτ.

 

[drsiebenmal]

Και στα γερμανικά, και στα αγγλικά, lorgnon από το γαλλικό το αναφέρουν πάντως.

 

[nickel]

Μα ναι, γαλλικό είναι το lorgnon, δεν υπάρχει στους άλλους αυτό το gn, απλώς είναι πολύ σπάνιο σε σχέση με το lorgnette, για το οποίο μόνο οι Γερμανοί λένε lorgnon. Το γαλλικό lorgnon δεν έχει χεράκι, αν δεν κάνω λάθος.

 

[Alexandra]

Δηλαδή ξέρατε τα λορνιόν; Μπράβο!

Χμμμ... Κι εγώ τα ήξερα. Τι σημαίνει αυτό;

 

[drsiebenmal]

Τίποτα απολύτως.

 

[Alexandra]

Έλεγα μήπως σημαίνει ότι είμαστε προχωρημένης ηλικίας, που είναι αλήθεια. :)

 

[drsiebenmal]

Όχι, περισσότερο εννοούσα ότι δεν το ήξερα σε τρεις γλώσσες, ήξερα μόνο τα φασαμέν...