Διώξεις των χριστιανών σε Ασία και Αφρική
- Thread starter Costas
- Start date
Συμπληρωματικά: το άρθρο της ελληνικής Βικιπαίδειας για την Κόκκινη Μηλιά (αναπαραγωγή από το Λεξικό του Ηλίου),
οι σχετικές σελίδες από τις Παραδόσεις του Νικολάου Πολίτη Μελέται όπου και αναφορά σε υποσημείωση σε κάτι που μοιάζει με την προφητεία, την έκδοση της οποίας προαναγγέλλει ο Δύτης:
Η προφητεία αύτη εδημοσιεύθη «εκ χειρογράφων γερόντων Τούρκων θεολόγων» εν τη κατά τα μέσα του ΙΣΤ΄ αιώνος εκδοθείση συλλογή διατριβών περί της τουρκικής ιστορίας υπό του Sansovino. Παρέλαβον δ’ αυτήν εκ γερμανικής μεταφράσεως εν τω περιοδικώ συγγράμματι Das Ausland (1828, αρ. 93, σ. 372), όπου και η εξήγησις της εννοίας των λέξεων κόκκινον μήλον. Το αυτό περιοδικόν δημοσιεύει και λατινικήν μετάφρασιν αυτής της προφητείας εκ του περσικού κειμένου υπό Georgiewitz, ασημάντους τινάς έχουσαν παραλλαγάς: « Imperator noster veniet, gentilium regnum capiet, rubrum malum capiet, subjugabit. Septem usque ad annos ethnicorum gladios si non resurrexit, duodecim usque ad annos in eos dominabitur, domum aedificabit, vineam plantabit, hortos saepe muniet et filium et filiam habebit; duodecim post annos christianorum gladius insurgent, qui et Turcam retrorsum profligabit ».
Μετάφραση του παραπάνω λατινικού, εκτός από τη σελίδα του Πολίτη, βρίσκω και εδώ, όπου ο Περτίναξ μεταφέρει συνοπτικά το περιεχόμενο του άρθρου του Κωνσταντίνου Ρωμαίου, «Η Κόκκινη Μηλιά των εθνικών μας θρύλων», Επετηρίς Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών 23 (1953) σ. 676-688.
Ένα πρόχειρο συμπέρασμα είναι ότι στην αρχή της ιστορίας βρίσκεται ένας Ευρωπαίος (Κροάτης; Ούγγρος;) του 16ου αιώνα, ο Βαρθολομαίος Γεωργίεβιτς, ο οποίος αιχμαλωτίστηκε από τους Τούρκους στη μάχη του Μοχάτς (1526), έζησε μαζί τους πολλά χρόνια και έγραψε γι' αυτούς. Αν θέλει να διαβάσει κανείς τον ταραχώδη βίο του, ας αρχίσει από εδώ, κι ας συνεχίσει με το άρθρο του Kenneth M. Setton «Bartholomaeus Georgievicz and the "Red Apple"» (βλ. εδώ).
Επειδή το βιβλίο του Γεωργίεβιτς βρίσκεται στο Διαδίκτυο, μπορεί κανείς να διαβάσει από το πρωτότυπο (σ. 109) τόσο τη μεταφορά της προφητείας από τα τουρκικά (οι τουρκομαθείς ανάμεσά μας, φαντάζομαι, θα επιχειρήσουν να την ανασυστήσουν):
Vaticinium Infidelium lingua Turcica
Patissahomoz ghelur, Ciaferun menleketi alur, keuzul almai alur, Kapzeiler, iedi y ladegh Giaur keleci csikmasse, on ikiyladegh onlaron beghligh eder : cui iapar, baghi diker bahcsai baghlar, oglikezi olur : onichi yldenssora Hristianon Keleci csichar, ol Turchi gheressine tus chure.
όσο και τη λατινική μετάφραση (με ασήμαντες διαφορές από αυτήν που δίνει ο Πολίτης):
Interpretatio
Imperator noster veniet, ethnici Principis regnum capiet, rubrum quoque pomum capiet, in suam potestatem rediget : quod si septimum usque annum Christianorum gladius non insurrexit, usque ad duodecimum annum eis dominabitur. Domos aedificabit, vineas plantabit, hortos sepibus emuniet, liberos procreabit, et post duodecimum annum (ex quo rubrum pomum in illius potestatem redactum fuerit) apparebit Christianorum gladius, qui Turcam quaquaversum in fugam aget.
Ο αυτοκράτοράς μας θα έρθει, θα κυριέψει το βασίλειο των ειδωλολατρών, θα αδράξει το κόκκινο μήλο, και θα το έχει στην κατοχή του. Αν μέχρι την έβδομη χρονιά δεν ανασυρθεί από το θηκάρι το ξίφος (κιλίτς) των χριστιανών, ο αυτοκράτορας θα ηγεμονεύει επάνω τους μέχρι το δωδέκατο χρόνο. Θα στήσει σπίτια (=παλάτια), θα φυτέψει αμπέλια, θα προστατέψει τα περβόλια του με μάντρες, θα γεννήσει παιδιά, και μετά τη δωδέκατη χρονιά (από τότε που θα επανέρθει στην κατοχή του το κόκκινο μήλο) θα εμφανιστεί το ξίφος των χριστιανών, που αυτό θα τρέψει σε φυγή τον Τούρκο απ' όπου κι αν βρίσκεται.
οι σχετικές σελίδες από τις Παραδόσεις του Νικολάου Πολίτη Μελέται όπου και αναφορά σε υποσημείωση σε κάτι που μοιάζει με την προφητεία, την έκδοση της οποίας προαναγγέλλει ο Δύτης:
Η προφητεία αύτη εδημοσιεύθη «εκ χειρογράφων γερόντων Τούρκων θεολόγων» εν τη κατά τα μέσα του ΙΣΤ΄ αιώνος εκδοθείση συλλογή διατριβών περί της τουρκικής ιστορίας υπό του Sansovino. Παρέλαβον δ’ αυτήν εκ γερμανικής μεταφράσεως εν τω περιοδικώ συγγράμματι Das Ausland (1828, αρ. 93, σ. 372), όπου και η εξήγησις της εννοίας των λέξεων κόκκινον μήλον. Το αυτό περιοδικόν δημοσιεύει και λατινικήν μετάφρασιν αυτής της προφητείας εκ του περσικού κειμένου υπό Georgiewitz, ασημάντους τινάς έχουσαν παραλλαγάς: « Imperator noster veniet, gentilium regnum capiet, rubrum malum capiet, subjugabit. Septem usque ad annos ethnicorum gladios si non resurrexit, duodecim usque ad annos in eos dominabitur, domum aedificabit, vineam plantabit, hortos saepe muniet et filium et filiam habebit; duodecim post annos christianorum gladius insurgent, qui et Turcam retrorsum profligabit ».
Μετάφραση του παραπάνω λατινικού, εκτός από τη σελίδα του Πολίτη, βρίσκω και εδώ, όπου ο Περτίναξ μεταφέρει συνοπτικά το περιεχόμενο του άρθρου του Κωνσταντίνου Ρωμαίου, «Η Κόκκινη Μηλιά των εθνικών μας θρύλων», Επετηρίς Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών 23 (1953) σ. 676-688.
Ένα πρόχειρο συμπέρασμα είναι ότι στην αρχή της ιστορίας βρίσκεται ένας Ευρωπαίος (Κροάτης; Ούγγρος;) του 16ου αιώνα, ο Βαρθολομαίος Γεωργίεβιτς, ο οποίος αιχμαλωτίστηκε από τους Τούρκους στη μάχη του Μοχάτς (1526), έζησε μαζί τους πολλά χρόνια και έγραψε γι' αυτούς. Αν θέλει να διαβάσει κανείς τον ταραχώδη βίο του, ας αρχίσει από εδώ, κι ας συνεχίσει με το άρθρο του Kenneth M. Setton «Bartholomaeus Georgievicz and the "Red Apple"» (βλ. εδώ).
Επειδή το βιβλίο του Γεωργίεβιτς βρίσκεται στο Διαδίκτυο, μπορεί κανείς να διαβάσει από το πρωτότυπο (σ. 109) τόσο τη μεταφορά της προφητείας από τα τουρκικά (οι τουρκομαθείς ανάμεσά μας, φαντάζομαι, θα επιχειρήσουν να την ανασυστήσουν):
Vaticinium Infidelium lingua Turcica
Patissahomoz ghelur, Ciaferun menleketi alur, keuzul almai alur, Kapzeiler, iedi y ladegh Giaur keleci csikmasse, on ikiyladegh onlaron beghligh eder : cui iapar, baghi diker bahcsai baghlar, oglikezi olur : onichi yldenssora Hristianon Keleci csichar, ol Turchi gheressine tus chure.
όσο και τη λατινική μετάφραση (με ασήμαντες διαφορές από αυτήν που δίνει ο Πολίτης):
Interpretatio
Imperator noster veniet, ethnici Principis regnum capiet, rubrum quoque pomum capiet, in suam potestatem rediget : quod si septimum usque annum Christianorum gladius non insurrexit, usque ad duodecimum annum eis dominabitur. Domos aedificabit, vineas plantabit, hortos sepibus emuniet, liberos procreabit, et post duodecimum annum (ex quo rubrum pomum in illius potestatem redactum fuerit) apparebit Christianorum gladius, qui Turcam quaquaversum in fugam aget.
Ο αυτοκράτοράς μας θα έρθει, θα κυριέψει το βασίλειο των ειδωλολατρών, θα αδράξει το κόκκινο μήλο, και θα το έχει στην κατοχή του. Αν μέχρι την έβδομη χρονιά δεν ανασυρθεί από το θηκάρι το ξίφος (κιλίτς) των χριστιανών, ο αυτοκράτορας θα ηγεμονεύει επάνω τους μέχρι το δωδέκατο χρόνο. Θα στήσει σπίτια (=παλάτια), θα φυτέψει αμπέλια, θα προστατέψει τα περβόλια του με μάντρες, θα γεννήσει παιδιά, και μετά τη δωδέκατη χρονιά (από τότε που θα επανέρθει στην κατοχή του το κόκκινο μήλο) θα εμφανιστεί το ξίφος των χριστιανών, που αυτό θα τρέψει σε φυγή τον Τούρκο απ' όπου κι αν βρίσκεται.
Marinos
¥
Pulverized Human skull in pharmacological preparations: Possible evidence from the "martyrs of Otranto" (southern Italy, 1480)
Padışahımız gelür, kâfirin memleketi alur, kızıl elmayı alur, kabz eyler, yedi yıla dek gâvur kılıcı çıkmazsa, oniki yıla dek onlarun beğliğ eder: köy yapar, bağı diker, bahçeyi bağlar, oğul kızı olur: oniki yıldan sonra hırıstiyanun kılıcı çıkar, ol Türkü gerisine ???. (Το ρήμα στο τέλος δεν).
Περισσότερα γλαφυρά για την άλωση του Ότραντο, για μάρτυρες και νεκροκεφαλές, εδώ: Otranto.
Δύτη, δεν την κάνουμε μαζί την έκδοση, να πάρουμε και τη δόξα;
Costas
¥
Ασσύριοι χριστιανοί θύματα των εξτρεμιστών
Νικόλας Ζηργάνος / Εφ Συν
Οι Ασσύριοι χριστιανοί της Συρίας είναι τα νέα θύματα της συλλογικής ευθύνης στον «πόλεμο κατά των απίστων» που εξαπέλυσε το Ισλαμικό Κράτος. Δεκάδες χωριά μιας από τις αρχαιότερες χριστιανικές κοινότητες της Μέσης Ανατολής ερήμωσαν μετά τις επιδρομές των φανατικών σουνιτών που μάχονται για τον έλεγχο περιοχών στα σύνορα Συρίας-Ιράκ, κοντά στα κουρδικά εδάφη.
Τουλάχιστον 100 Ασσύριοι χριστιανοί πιάστηκαν αιχμάλωτοι από τους εξτρεμιστές, ενώ πάνω από 5.000 οικογένειες εγκατέλειψαν τις εστίες τους αυτή την εβδομάδα και βρήκαν προσωρινό (;) καταφύγιο στις υπό κουρδικό έλεγχο πόλεις της Συρίας, Χασάκα και Καμισλί. Σύμφωνα με εκπρόσωπο της ασσυριακής κοινότητας οι όμηροι είναι στην πλειονότητά τους γυναίκες και παιδιά και απηύθυνε δραματική έκκληση για βοήθεια.
Η εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Τζεν Ψάκι, δήλωσε ότι «το Ισλαμικό Κράτος στοχοποιεί μία ακόμη θρησκευτική μειονότητα και αποδεικνύει την ωμή και απάνθρωπη στάση του απέναντι σε όλους όσοι δεν συμφωνούν με τους διχαστικούς στόχους του. Το Ισλαμικό Κράτος συνεχίζει να διαπράττει το απόλυτο κακό σε βάρος αθώων όλων των θρησκευμάτων, με την πλειονότητα των θυμάτων να είναι μουσουλμάνοι».
Σύμφωνα με τους Ασσύριους, οι τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους θέλουν να χρησιμοποιήσουν τους ομήρους ως ανθρώπινες ασπίδες απέναντι στους βομβαρδισμούς που πραγματοποιούν τα μαχητικά αεροσκάφη της διεθνούς συμμαχίας. Οι τζιχαντιστές κατέλαβαν δέκα χωριά της περιοχής, κατέστρεψαν τις εκκλησίες και συνέλαβαν όσους κατοίκους δεν πρόλαβαν να εγκαταλείψουν εγκαίρως την περιοχή.
(...)
Νικόλας Ζηργάνος / Εφ Συν
Οι Ασσύριοι χριστιανοί της Συρίας είναι τα νέα θύματα της συλλογικής ευθύνης στον «πόλεμο κατά των απίστων» που εξαπέλυσε το Ισλαμικό Κράτος. Δεκάδες χωριά μιας από τις αρχαιότερες χριστιανικές κοινότητες της Μέσης Ανατολής ερήμωσαν μετά τις επιδρομές των φανατικών σουνιτών που μάχονται για τον έλεγχο περιοχών στα σύνορα Συρίας-Ιράκ, κοντά στα κουρδικά εδάφη.
Τουλάχιστον 100 Ασσύριοι χριστιανοί πιάστηκαν αιχμάλωτοι από τους εξτρεμιστές, ενώ πάνω από 5.000 οικογένειες εγκατέλειψαν τις εστίες τους αυτή την εβδομάδα και βρήκαν προσωρινό (;) καταφύγιο στις υπό κουρδικό έλεγχο πόλεις της Συρίας, Χασάκα και Καμισλί. Σύμφωνα με εκπρόσωπο της ασσυριακής κοινότητας οι όμηροι είναι στην πλειονότητά τους γυναίκες και παιδιά και απηύθυνε δραματική έκκληση για βοήθεια.
Η εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Τζεν Ψάκι, δήλωσε ότι «το Ισλαμικό Κράτος στοχοποιεί μία ακόμη θρησκευτική μειονότητα και αποδεικνύει την ωμή και απάνθρωπη στάση του απέναντι σε όλους όσοι δεν συμφωνούν με τους διχαστικούς στόχους του. Το Ισλαμικό Κράτος συνεχίζει να διαπράττει το απόλυτο κακό σε βάρος αθώων όλων των θρησκευμάτων, με την πλειονότητα των θυμάτων να είναι μουσουλμάνοι».
Σύμφωνα με τους Ασσύριους, οι τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους θέλουν να χρησιμοποιήσουν τους ομήρους ως ανθρώπινες ασπίδες απέναντι στους βομβαρδισμούς που πραγματοποιούν τα μαχητικά αεροσκάφη της διεθνούς συμμαχίας. Οι τζιχαντιστές κατέλαβαν δέκα χωριά της περιοχής, κατέστρεψαν τις εκκλησίες και συνέλαβαν όσους κατοίκους δεν πρόλαβαν να εγκαταλείψουν εγκαίρως την περιοχή.
(...)
Costas
¥
Pakistani Christians Fight Back
ALI SETHI / NYT
LAHORE, Pakistan — LAST Monday, this city was briefly overrun with bands of sloganeering, stick-wielding youths. The demonstrators threw stones at police officers, burned car tires and smashed windows. One gang even plundered a 7Up truck, guzzling its goods before transfixed TV cameras. (I watched the footage — slow-mo jets of sparkly liquid, with strains of horror-movie music playing in the background — that night on the Internet.) There was a euphoric edge to the riots, apparent even when they took a grotesquely violent turn with the lynching of two men.
Who were these vandals? And what, if anything, did their actions demonstrate?
If you went by the original news bulletins, they were Christians reacting to a suicide bombing the day before of two churches in Youhanabad, a low-income area of Lahore that is home to some 100,000 Christians. A faction of the Pakistani Taliban claimed responsibility for the attack, which killed 15 people and injured dozens. The rioters’ anger was directed at Pakistan’s state and society, which had repeatedly failed to protect them from Islamist extremists. According to one estimate, in the last two years there have been 36 targeted attacks on Pakistani Christians, 265 Christian deaths from suicide bombings and 21 “persecutions” of Christians under Pakistan’s blasphemy law. To their credit, several TV anchors ran heart-rending montages of recent incidents in which Muslim mobs or terrorists had shot, bombed or burned Pakistani Christians.
But by last Tuesday the conversation had changed, after it was established that the two men lynched by the Christian mob were blameless Muslims who happened to be near the churches when the explosions took place. (Police officers had apprehended the men on suspicion of abetting the bombers, but quickly gave them up to the rioters.) The news of their innocence gave the debates a kind of retributive equilibrium, allowing Muslim politicians to spar with Christian leaders about the other community’s excesses before rolling out their convenient conclusions: All of Pakistan was under threat from Islamist terrorists, even if religious minorities were especially vulnerable; the attack on the Christians was no different from attacks on Shiites and Ahmadis, two sects that have also been targeted by hard-line Sunni groups.
The message — that the bombing of two churches was no big deal in this war-torn country — was not lost on anyone.
But Pakistani Christians have a strong claim to being the country’s most anciently marginalized group, their predicament made all the more intractable by the silence that surrounds it.
This silence is not just about religion; it is also about caste. Most of Pakistan’s 2.8 million Christians are descended from low-caste tribes converted by Anglican and Catholic missionaries during the period of British rule. Dwelling mainly in Punjab Province, these tribes were associated with menial occupations such as sweeping and carcass collection, and had for centuries borne the corresponding stigmas of ritual pollution and “untouchability.” By converting to Christianity — so the missionaries claimed — these long-oppressed peoples were embracing a life of salvation and dignity. (It is true that attachment to the church could enable access to education and the resources of the colonial state, and thereby bring about qualitative changes in the lives of former “untouchables,” many of whom took on Anglo-Saxon names to consolidate their new identities.)
But the creation of Pakistan in 1947 — and its subsequent slide into the exclusionary politics of religion — has proved disastrous for the Christians’ security. Unlike in India, where the pressures of representative government and an ostensibly secular polity have offered some protection to disenfranchised castes, Pakistan’s undemocratic state has never accepted caste as a legitimate political category, preferring to use religion as an all-encompassing tool for mobilization. This has helped its dictators and autocrats amass power — prolonging their tenures, stifling dissent and building nuclear bombs. But it has undermined the country’s most vulnerable community twofold: Pakistani Christians have both lost their claim to caste-based affirmative action and acquired the hazardous, Taliban-baiting title of a “religious minority.”
What we have, then, is the peculiar despair of a people who are unable to articulate their real grievance, a people who have no political parties or voting blocs of their own, who have only churches and pastors and the eternal motifs of suffering and deliverance to see them through this dark period.
To live in present-day Pakistan is to know all this in one’s bones. It is to recognize a welter of prejudices related to the word “Christian,” with its caste associations of waste and blood and a rarely acknowledged but ingrained sense of primordial difference. Indeed, it is to know a long-buried secret about this “Islamic” country, a secret about how religion is used to paper over caste, class and political tensions that threaten, with ever-growing frequency, to rupture the fabric of its society.
Last week’s riots, which were instigated by a religious attack, brought a long-oppressed community’s fury to the fore. In that sense they are a sign of things to come. Anyone walking the streets of Pakistan would do well to remember that.
ALI SETHI / NYT
LAHORE, Pakistan — LAST Monday, this city was briefly overrun with bands of sloganeering, stick-wielding youths. The demonstrators threw stones at police officers, burned car tires and smashed windows. One gang even plundered a 7Up truck, guzzling its goods before transfixed TV cameras. (I watched the footage — slow-mo jets of sparkly liquid, with strains of horror-movie music playing in the background — that night on the Internet.) There was a euphoric edge to the riots, apparent even when they took a grotesquely violent turn with the lynching of two men.
Who were these vandals? And what, if anything, did their actions demonstrate?
If you went by the original news bulletins, they were Christians reacting to a suicide bombing the day before of two churches in Youhanabad, a low-income area of Lahore that is home to some 100,000 Christians. A faction of the Pakistani Taliban claimed responsibility for the attack, which killed 15 people and injured dozens. The rioters’ anger was directed at Pakistan’s state and society, which had repeatedly failed to protect them from Islamist extremists. According to one estimate, in the last two years there have been 36 targeted attacks on Pakistani Christians, 265 Christian deaths from suicide bombings and 21 “persecutions” of Christians under Pakistan’s blasphemy law. To their credit, several TV anchors ran heart-rending montages of recent incidents in which Muslim mobs or terrorists had shot, bombed or burned Pakistani Christians.
But by last Tuesday the conversation had changed, after it was established that the two men lynched by the Christian mob were blameless Muslims who happened to be near the churches when the explosions took place. (Police officers had apprehended the men on suspicion of abetting the bombers, but quickly gave them up to the rioters.) The news of their innocence gave the debates a kind of retributive equilibrium, allowing Muslim politicians to spar with Christian leaders about the other community’s excesses before rolling out their convenient conclusions: All of Pakistan was under threat from Islamist terrorists, even if religious minorities were especially vulnerable; the attack on the Christians was no different from attacks on Shiites and Ahmadis, two sects that have also been targeted by hard-line Sunni groups.
The message — that the bombing of two churches was no big deal in this war-torn country — was not lost on anyone.
But Pakistani Christians have a strong claim to being the country’s most anciently marginalized group, their predicament made all the more intractable by the silence that surrounds it.
This silence is not just about religion; it is also about caste. Most of Pakistan’s 2.8 million Christians are descended from low-caste tribes converted by Anglican and Catholic missionaries during the period of British rule. Dwelling mainly in Punjab Province, these tribes were associated with menial occupations such as sweeping and carcass collection, and had for centuries borne the corresponding stigmas of ritual pollution and “untouchability.” By converting to Christianity — so the missionaries claimed — these long-oppressed peoples were embracing a life of salvation and dignity. (It is true that attachment to the church could enable access to education and the resources of the colonial state, and thereby bring about qualitative changes in the lives of former “untouchables,” many of whom took on Anglo-Saxon names to consolidate their new identities.)
But the creation of Pakistan in 1947 — and its subsequent slide into the exclusionary politics of religion — has proved disastrous for the Christians’ security. Unlike in India, where the pressures of representative government and an ostensibly secular polity have offered some protection to disenfranchised castes, Pakistan’s undemocratic state has never accepted caste as a legitimate political category, preferring to use religion as an all-encompassing tool for mobilization. This has helped its dictators and autocrats amass power — prolonging their tenures, stifling dissent and building nuclear bombs. But it has undermined the country’s most vulnerable community twofold: Pakistani Christians have both lost their claim to caste-based affirmative action and acquired the hazardous, Taliban-baiting title of a “religious minority.”
What we have, then, is the peculiar despair of a people who are unable to articulate their real grievance, a people who have no political parties or voting blocs of their own, who have only churches and pastors and the eternal motifs of suffering and deliverance to see them through this dark period.
To live in present-day Pakistan is to know all this in one’s bones. It is to recognize a welter of prejudices related to the word “Christian,” with its caste associations of waste and blood and a rarely acknowledged but ingrained sense of primordial difference. Indeed, it is to know a long-buried secret about this “Islamic” country, a secret about how religion is used to paper over caste, class and political tensions that threaten, with ever-growing frequency, to rupture the fabric of its society.
Last week’s riots, which were instigated by a religious attack, brought a long-oppressed community’s fury to the fore. In that sense they are a sign of things to come. Anyone walking the streets of Pakistan would do well to remember that.
Costas
¥
Το καλό που σας θέλω, κάντε ένα σεμινάριο στο Κοράνι, μπορεί να σας χρειαστεί σε κανένα...κουίζ:
(The Guardian)
The dawn raid on students in Garissa [Κένυα] – estimated to be al-Shabaab’s 17th attack in Kenya in three years – came with a harrowing echo of what caught the world’s attention at the Westgate shopping mall. The militants claimed to have taken Christians hostage while sparing Muslims.
In the 2013 atrocity in Nairobi, al-Shabaab gunmen asked captives to recite verses of the Qur’an or name relatives of the prophet Muhammad. Those who answered wrong were shot dead. A Jewish man reportedly saved himself by writing Qur’anic scripture on his hand to memorise.
(The Guardian)
The dawn raid on students in Garissa [Κένυα] – estimated to be al-Shabaab’s 17th attack in Kenya in three years – came with a harrowing echo of what caught the world’s attention at the Westgate shopping mall. The militants claimed to have taken Christians hostage while sparing Muslims.
In the 2013 atrocity in Nairobi, al-Shabaab gunmen asked captives to recite verses of the Qur’an or name relatives of the prophet Muhammad. Those who answered wrong were shot dead. A Jewish man reportedly saved himself by writing Qur’anic scripture on his hand to memorise.
Μπα, μην τα παρουσιάζεις τόσο δύσκολα. Δε θέλει κόπο, τρόπο θέλει. Σηκώνεις ψηλά το δείκτη του δεξιού σου χεριού και λες αργά, δυνατά και καθαρά:
Λα ιλλάχα ιλλά Αλλάχ, Μουχάμμαντ ρασούλ-ου-’λλάχ
(La Ilaha Illa Allah, Muhammad Rasulu Allah).
Μετά βέβαια πρέπει να κάνεις περιτομή...
Λα ιλλάχα ιλλά Αλλάχ, Μουχάμμαντ ρασούλ-ου-’λλάχ
(La Ilaha Illa Allah, Muhammad Rasulu Allah).
Μετά βέβαια πρέπει να κάνεις περιτομή...
Costas
¥
Κακώς το έβαλα εδώ, μπερδεύτηκα: αν μπορείτε να το μεταφέρετε στις Διώξεις του κοπτικού στοιχείου στην Αίγυπτο (οι οποίες βέβαια πρέπει να γίνουν Διώξεις των χριστιανών σε Ασία και Αφρική --όχι πως δεν σφάζουν και μουσουλμάνους, αλλά δεν είναι το θέμα του νήματος), καλά θα είναι. Γιατί εδώ δεν μιλάμε για "επεισόδια" αλλά για κηρυγμένο πόλεμο.
Ότι είμαι νεοφώτιστος και φλέγομαι να τα μάθω όλα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. :twit:
Σοβαρά τώρα: η απαγγελία της Ομολογίας Πίστεως (Σάχαντα, Shahada) καθιστά το πρόσωπο του ομολογούντος απαραβίαστο. Απλά πρέπει κι ο άλλος να βεβαιωθεί ότι είσαι ειλικρινής (βλ. οι προϋποθέσεις). Και ούτε σκέψη από τη μεριά του νεοφώτιστου για υπαναχώρηση, γιατί από τη στιγμή που προφέρεις την ομολογία της πίστης, κάθε οπισθοχώρηση τιμωρείται με θάνατο.
Και βεβαίως ισχύει αυτό που είπα πιο πάνω: περιτομή. :woot:
Σοβαρά τώρα: η απαγγελία της Ομολογίας Πίστεως (Σάχαντα, Shahada) καθιστά το πρόσωπο του ομολογούντος απαραβίαστο. Απλά πρέπει κι ο άλλος να βεβαιωθεί ότι είσαι ειλικρινής (βλ. οι προϋποθέσεις). Και ούτε σκέψη από τη μεριά του νεοφώτιστου για υπαναχώρηση, γιατί από τη στιγμή που προφέρεις την ομολογία της πίστης, κάθε οπισθοχώρηση τιμωρείται με θάνατο.
Και βεβαίως ισχύει αυτό που είπα πιο πάνω: περιτομή. :woot:
SBE
¥
Ε, εντάξει, σε αφήνουμε για την ώρα. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
Εκτός αν αποφασίσει ο τύπος με τη χατζάρα ότι τον δουλεύεις ή εφαρμόσει λογική ο Αλλάχ ξέρει να ξεχωρίσει τους δικούς του.
Αυτό είναι δίλημμα επιπέδου τα λεφτά σου ή τη ζωή σου, όπου ο ληστευόμενος είναι ο Μπιλ Γκειτς και τα λεφτά είναι ό,τι έχει στο πορτοφόλι του. Άσε που το ιντερνέτιο μου λέει ότι οι ενήλικοι προσυλητοί δεν είναι υποχρεωμένοι να κάνουν περιτομή, οι γνώμες των ειδικών διίστανται (και μάλλον τείνουν προς το "άμα είναι να το χάσουμε το μέλος, δεν κοιτάμε, δεν ρωτάμε").