Δεν αποφέρουν αρκετά με βάση τις τιμές που τα εξάγουν και τις τιμές που εισάγουν προϊόντα (που σημαίνει ότι η εσωτερική οικονομία είναι ασθενής) ή/και δεν αποφέρουν αρκετά στους ίδιους τους πολίτες.
Ναι, παίρνω ληγμένα! (και το περηφανεύομαι)
- Thread starter bernardina
- Start date
Από την 1η Σεπτεμβρίου θα επιτρέπονται οι πωλήσεις προϊόντων «περασμένης διατηρησιμότητας» (ληγμένα), πλην όσων προσδιορίζονται από τη νομοθεσία ως ευαλλοίωτα, με τον όρο ότι αυτά θα πωλούνται σαφώς διαχωρισμένα από τα υπόλοιπα τρόφιμα και με πινακίδα στην οποία θα αναγράφεται, με κεφαλαία γράμματα, η φράση «τρόφιμα περασμένης διατηρησιμότητας» και θα πωλούνται μόνο σε χαμηλότερη τιμή. [...]
Η συνέχεια εδώ (Ελευθεροτυπία)
Έχουμε καλύψει ορολογικά αυτή την «περασμένη διατηρησιμότητα», άραγε;
Η συνέχεια εδώ (Ελευθεροτυπία)
Έχουμε καλύψει ορολογικά αυτή την «περασμένη διατηρησιμότητα», άραγε;
Μα αν έχει περάσει το όριο διατήρησής τους τότε (και ορολογικώς) είναι «ληγμένα», τι άλλο;
ΥΓ Αν δεν έχει περάσει, αλλά κοντεύει: http://lexilogia.gr/forum/showthread.php?80-%CE%9D%CE%B5%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%AF-(Neologisms)&p=108177&viewfull=1#post108177.
χεχε == επί 2
bernardina
Moderator
Ραγιαδισμός ή νέα ευρωπαϊκή τάση;
(ομολογώ ότι ο τίτλος του άρθρου μου φαίνεται λιγάκι αλλαντάλλων, αλλά ίσως να μην αντιλαμβάνομαι εγώ το νόημά του. Το περιεχόμενό του, πάντως, είναι -δυστυχώς- καίριο).
Θύμα του λαϊκισμού έπεσαν και τα «ληγμένα». Μέσα σε λίγες ημέρες, η πληγωμένη υπερηφάνεια, η ανασφάλεια, η άγνοια, η αρνητική θέση φορέων οδήγησαν στη μαζική καταδίκη της αγορανομικής διάταξης για τη δυνατότητα κατανάλωσης, υπό προϋποθέσεις, φθηνών «ληγμένων» τροφίμων, «κατεδαφίζοντας» στην Ελλάδα ένα νέο κίνημα με πανευρωπαϊκή δυναμική. Το «όχι άλλα τρόφιμα στα σκουπίδια» οικοδομήθηκε πάνω στην ανάγκη να περιοριστεί η εξόφθαλμη σπατάλη τροφίμων (στην Ε.Ε., 90 εκατομμύρια τόνοι τροφίμων καταλήγουν στις χωματερές –στην Ελλάδα περίπου 450.000 τόνοι–σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat). Σχετική ευρωπαϊκή διάταξη υπάρχει από το 1988, ενώ η ίδια η Κομισιόν, το 2009, παρότρυνε τους Ευρωπαίους να αξιοποιήσουν τη δυνατότητα κατανάλωσης τροφίμων «περιορισμένης διατηρησιμότητας» ώστε να εξοικονομηθούν προϊόντα και ενεργειακοί πόροι.
Ομως, λίγο το απαξιωτικό άρθρο του πρακτορείου Bloomberg, ότι «οι Ελληνες για πολλά χρόνια ζούσαν πέραν των δυνατοτήτων τους –αυτή ήταν και η κύρια αιτία της κρίσης– και πλέον πρέπει να συνηθίσουν στη λιτότητα, μέρος της οποίας είναι και τα νέα εκπτωτικά ράφια με τα «ληγμένα» στα σούπερ μάρκετ». Λίγο η απροθυμία των εμπόρων να εφαρμόσουν τη διάταξη για λόγους κύρους, αλλά και για το γεγονός ότι από τις συγκεκριμένες πωλήσεις το κέρδος τους είναι μηδενικό ή πολύ μικρό. Λίγο ο διχασμός των καταναλωτικών οργανώσεων, που δεν τήρησαν και φέτος (ανάλογη διάταξη είχε προωθηθεί και πέρυσι) μια ενιαία στάση. Λίγο η διαστρέβλωση του όρου (ακόμη και επίσημοι φορείς μιλούν για προϊόντα «περασμένης διατηρησιμότητας» και όχι «περιορισμένης διατηρησιμότητας», όπως είναι το σωστό). Λίγο οι κορώνες του τύπου «Αυτά τα κάναμε στην Κατοχή. Εκεί θέλουν να μας γυρίσουν;», «η κυβέρνηση δεν σέβεται το αγαθό που λέγεται δημόσια υγεία», «καθαρός ραγιαδισμός η αγορά ληγμένων», «ακραία ταπείνωση η κατανάλωση αλλοιωμένων». Και τα «ληγμένα» έχουν πεταχτεί στον Καιάδα.
(ομολογώ ότι ο τίτλος του άρθρου μου φαίνεται λιγάκι αλλαντάλλων, αλλά ίσως να μην αντιλαμβάνομαι εγώ το νόημά του. Το περιεχόμενό του, πάντως, είναι -δυστυχώς- καίριο).
Θύμα του λαϊκισμού έπεσαν και τα «ληγμένα». Μέσα σε λίγες ημέρες, η πληγωμένη υπερηφάνεια, η ανασφάλεια, η άγνοια, η αρνητική θέση φορέων οδήγησαν στη μαζική καταδίκη της αγορανομικής διάταξης για τη δυνατότητα κατανάλωσης, υπό προϋποθέσεις, φθηνών «ληγμένων» τροφίμων, «κατεδαφίζοντας» στην Ελλάδα ένα νέο κίνημα με πανευρωπαϊκή δυναμική. Το «όχι άλλα τρόφιμα στα σκουπίδια» οικοδομήθηκε πάνω στην ανάγκη να περιοριστεί η εξόφθαλμη σπατάλη τροφίμων (στην Ε.Ε., 90 εκατομμύρια τόνοι τροφίμων καταλήγουν στις χωματερές –στην Ελλάδα περίπου 450.000 τόνοι–σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat). Σχετική ευρωπαϊκή διάταξη υπάρχει από το 1988, ενώ η ίδια η Κομισιόν, το 2009, παρότρυνε τους Ευρωπαίους να αξιοποιήσουν τη δυνατότητα κατανάλωσης τροφίμων «περιορισμένης διατηρησιμότητας» ώστε να εξοικονομηθούν προϊόντα και ενεργειακοί πόροι.
Ομως, λίγο το απαξιωτικό άρθρο του πρακτορείου Bloomberg, ότι «οι Ελληνες για πολλά χρόνια ζούσαν πέραν των δυνατοτήτων τους –αυτή ήταν και η κύρια αιτία της κρίσης– και πλέον πρέπει να συνηθίσουν στη λιτότητα, μέρος της οποίας είναι και τα νέα εκπτωτικά ράφια με τα «ληγμένα» στα σούπερ μάρκετ». Λίγο η απροθυμία των εμπόρων να εφαρμόσουν τη διάταξη για λόγους κύρους, αλλά και για το γεγονός ότι από τις συγκεκριμένες πωλήσεις το κέρδος τους είναι μηδενικό ή πολύ μικρό. Λίγο ο διχασμός των καταναλωτικών οργανώσεων, που δεν τήρησαν και φέτος (ανάλογη διάταξη είχε προωθηθεί και πέρυσι) μια ενιαία στάση. Λίγο η διαστρέβλωση του όρου (ακόμη και επίσημοι φορείς μιλούν για προϊόντα «περασμένης διατηρησιμότητας» και όχι «περιορισμένης διατηρησιμότητας», όπως είναι το σωστό). Λίγο οι κορώνες του τύπου «Αυτά τα κάναμε στην Κατοχή. Εκεί θέλουν να μας γυρίσουν;», «η κυβέρνηση δεν σέβεται το αγαθό που λέγεται δημόσια υγεία», «καθαρός ραγιαδισμός η αγορά ληγμένων», «ακραία ταπείνωση η κατανάλωση αλλοιωμένων». Και τα «ληγμένα» έχουν πεταχτεί στον Καιάδα.
Και πάλι καλά. Τι να πουν οι πτωχοί Γερμανοί που ασκούνται στην κοινοχρησία των ΙΧΕ τους;
Κοινόχρηστα και όχι ιδιόκτητα ΙΧ! (Χρ. Πουλίδου, Πρόταγκον)
Κοινόχρηστα και όχι ιδιόκτητα ΙΧ! (Χρ. Πουλίδου, Πρόταγκον)
Επειδή άκουσα τον αρμόδιο υφυπουργό, είπε ότι αυτό που έγινε αυτές τις ημέρες ήταν η αυστηροποίηση μιας διάταξης 25ετίας που αφορά όχι τα τρόφιμα με ημερομηνία λήξης (π.χ φρέσκο γάλα) αλλά τα τρόφιμα με συνιστώμενη ημερομηνία χρήσης για βέλτιστη ποιότητα. Το παράδειγμα που ανέφερε ήταν π.χ. μακαρόνια και όσπρια μια βδομάδα μετά τη λήξη ή πιπέρι έναν μήνα μετά.
Η εγκύκλιος δεν αφορά αυτά που χαλάνε γρήγορα και θα λήξουν αύριο-μεθαύριο, αλλά αυτά που η ημερομηνία χρήσης τους πέρασε. Με αυτή την έννοια, αφορά τα ληγμένα που αν τα είχες ακόμη στα ράφια σου, θα τα χρησιμοποιούσες, να το πω έτσι. Τώρα πρέπει να σημαίνονται διαφορετικά και να τιμολογούνται φθηνότερα. Δεν θα υπάρχουν συνέπειες (= θα επιτρέπεται να πωλούνται) αρκεί να πωλούνται από ειδικό χώρο, με ειδική σήμανση και μειωμένη τιμή και για συγκεκριμένο επιπλέον χρονικό διάστημα (προβλέπονται αναλυτικά στην εγκύκλιο).
Η εγκύκλιος δεν αφορά αυτά που χαλάνε γρήγορα και θα λήξουν αύριο-μεθαύριο, αλλά αυτά που η ημερομηνία χρήσης τους πέρασε. Με αυτή την έννοια, αφορά τα ληγμένα που αν τα είχες ακόμη στα ράφια σου, θα τα χρησιμοποιούσες, να το πω έτσι. Τώρα πρέπει να σημαίνονται διαφορετικά και να τιμολογούνται φθηνότερα. Δεν θα υπάρχουν συνέπειες (= θα επιτρέπεται να πωλούνται) αρκεί να πωλούνται από ειδικό χώρο, με ειδική σήμανση και μειωμένη τιμή και για συγκεκριμένο επιπλέον χρονικό διάστημα (προβλέπονται αναλυτικά στην εγκύκλιο).
...
'Best-before' labels on rice, coffee and pasta reach their sell-by date
EU is to scrap "best-before" dates on long life food packaging as a measure to stop millions of tons of edible produce being thrown away every year
The European Union is poised to scrap compulsory “best before” labels on coffee, rice, dry pasta, hard cheeses, jams and pickles to help reduce the estimated 100 million tons of food wasted across Europe each year.
Officials of the European Commission will table proposals next month allowing national governments to extend the list of foods that do not require best-before dates, in a move which they believe will mean 15 million tons less food a year is discarded by households wrongly worried that it is no longer fit for consumption.
The decision follows a call by Sharon Dijksma, the Dutch agriculture minister, for the EU to put its “first focus” on “best before” dates in a campaign to reduce the food waste estimated to cost families across Europe up to £500 a year.
“We would like to start with products you have in your home for a long time, like pasta, rice or coffee,” she told a meeting of EU farm ministers and officials in Brussels. “The labels have nothing to do with safety but with quality,” she said. “We think citizens can make sure themselves if, for instance, rice is still usable.”
Consumers can tell for themselves when food has gone off and that minor changes such as “bit of a change in colour” should not lead to foodstuffs being thrown away, she said, adding: “Approximately 15 per cent of food waste is caused by expiry dates on packaging.”
EU legislation on labelling currently requires all food to carry a best-before date, whether the products are potentially dangerous, such as raw meat or eggs, or have a long shelf life, like frozen, dried and tinned goods.
Long-life foods, such Parmesan cheese, rice or coffee, might change colour, lose texture or have deterioration in flavour but remain edible and safe unless obviously otherwise, officials say. “People aren’t stupid and smarter labelling can advise consumers to better understand when stable foods need to be thrown away, or not,” said a diplomat.
[...]
The Telegraph, 19 May 2014
'Best-before' labels on rice, coffee and pasta reach their sell-by date
EU is to scrap "best-before" dates on long life food packaging as a measure to stop millions of tons of edible produce being thrown away every year
The European Union is poised to scrap compulsory “best before” labels on coffee, rice, dry pasta, hard cheeses, jams and pickles to help reduce the estimated 100 million tons of food wasted across Europe each year.
Officials of the European Commission will table proposals next month allowing national governments to extend the list of foods that do not require best-before dates, in a move which they believe will mean 15 million tons less food a year is discarded by households wrongly worried that it is no longer fit for consumption.
The decision follows a call by Sharon Dijksma, the Dutch agriculture minister, for the EU to put its “first focus” on “best before” dates in a campaign to reduce the food waste estimated to cost families across Europe up to £500 a year.
“We would like to start with products you have in your home for a long time, like pasta, rice or coffee,” she told a meeting of EU farm ministers and officials in Brussels. “The labels have nothing to do with safety but with quality,” she said. “We think citizens can make sure themselves if, for instance, rice is still usable.”
Consumers can tell for themselves when food has gone off and that minor changes such as “bit of a change in colour” should not lead to foodstuffs being thrown away, she said, adding: “Approximately 15 per cent of food waste is caused by expiry dates on packaging.”
EU legislation on labelling currently requires all food to carry a best-before date, whether the products are potentially dangerous, such as raw meat or eggs, or have a long shelf life, like frozen, dried and tinned goods.
Long-life foods, such Parmesan cheese, rice or coffee, might change colour, lose texture or have deterioration in flavour but remain edible and safe unless obviously otherwise, officials say. “People aren’t stupid and smarter labelling can advise consumers to better understand when stable foods need to be thrown away, or not,” said a diplomat.
[...]
The Telegraph, 19 May 2014
Όπως έχω πει και νωρίτερα σε αυτό το νήμα, για μένα οι ημερομηνίες λήξης είναι μόνο ενδεικτικές και ποτέ δεν πετάω κάτι επειδή απλώς έχει λήξει. Το εξετάζω, το δοκιμάζω κι αν δείχνει εντάξει, το καταναλώνω. Ας πούμε, την περασμένη βδομάδα το φρέσκο γάλα που είχα στο ψυγείο μου είχε τυπικά λήξει από την Τρίτη, αλλά εγώ συνέχισα να το καταναλώνω μέχρι την Παρασκευή.
Να και κάποιος που έγινε πολύ πλούσιος πουλώντας πράγματα που έχει περάσει η ημερομηνία τους «Best Before»:
http://www.dailymail.co.uk/femail/a...-millions-selling-date-food-thrifty-mums.html
http://www.dailymail.co.uk/femail/a...-millions-selling-date-food-thrifty-mums.html
Το άρθρο και ο επιχειρηματίας παρουσιάζουν κάπως διαστρεβλωμένα την ένδειξη Best Before. Στην πραγματικότητα τα περισσότερα τρόφιμα αλλοιώνονται με τον καιρό και δεν βρίσκονται στην ίδια κατάσταση π.χ. 3 μήνες πριν την λήξη τους και 10 μέρες πριν. Αυτό ισχύει για όλα τα προϊόντα αλλά ακόμα περισσότερο για τα φθηνά προϊόντα (και ιδίως αυτά που έχουν μεγάλες ημερομηνίες). Μερικά δε είναι εμφανές ότι έχουν αλλοιωθεί πέρα από το όριο επικινδυνότητας πριν καν λήξει το όριο της ανάλωσης κατά προτίμηση. Βέβαια αυτό εξαρτάται κι από το πόσο καλά αποθηκεύονται, αλλά οι συνθήκες δεν είναι ποτέ ιδανικές κι ακόμα και σε σχεδόν ιδανικές συνθήκες θα υπάρχουν πάλι τρόφιμα που έχουν χαλάσει πριν το ενδεικτικό όριο ημερομηνίας ανάλωσης.
Μερικοί από μας ζούσαμε και πριν αρχίσουν να βάζουν ημερομηνίες λήξης πάνω στα τρόφιμα, και ούτε δηλητηριαστήκαμε ούτε πεθάναμε. Το αν ένα τρόφιμο έχει αλλοιωθεί και δεν τρώγεται μπορείς να το καταλάβεις εύκολα. Αν κάποιος πετάει το γάλα ή το γιαούρτι επειδή έληξε σήμερα η ημερομηνία τους, δικό του πρόβλημα είναι η σπατάλη. Εγώ, όπως δεν κουράζομαι να λέω, πρώτα το εξετάζω, κι όταν βλέπω ότι τα οργανοληπτικά τους χαρακτηριστικά είναι εντάξει, τα καταναλώνω.
Αυτό πάλι που λες ότι μπορεί να αγοράσεις τρόφιμο που δεν έχει λήξει ακόμα και παρόλα αυτά να το βρεις αλλοιωμένο, είναι τόσο σπάνιο που δεν μου συμβαίνει ούτε μια φορά τον χρόνο. Μου έχει συμβεί πριν χρόνια με γιαούρτι που είχε μουχλιάσει επειδή προφανώς είχαν κάνει κάποιο λάθος στη διαδικασία παραγωγής στο εργοστάσιο της ΦΑΓΕ. Τηλεφώνησα στην εταιρεία και ήρθαν και το πήραν πίσω και μου έφεραν και δώρα. Μου έχει συμβεί επίσης πριν από χρόνια με τυρί μαλακό, καμαμπέρ ή μπρι, δεν θυμάμαι, που ήταν κοντά στην ημερομηνία λήξης και δεν έδειχνε πολύ φυσιολογικό, και ίσως το σουπερμάρκετ δεν το είχε συντηρήσει στη σωστή θερμοκρασία. Αλλά όπως είπα, είναι τόσο σπάνιο που δεν αξίζει ούτε να το συζητάμε.
Κι ας μην ξεχνάμε κάτι: Η ημερομηνία λήξης δεν πρόκειται να σε προστατέψει όταν φρεσκότατα τυποποιημένα λαχανικά, όπως σαλάτες και φρέσκο σπανάκι τυχαίνει να κουβαλάνε σαλμονέλες και κολοβακτηρίδια από το εργοστάσιο επεξεργασίας. Αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος, όχι το να πιεις μια γουλιά γάλα που είναι ξινισμένο, που θα το φτύσεις αμέσως, ή να καταναλώσεις ένα πακέτο μακαρόνια που έχουν λήξει.
Και κάτι άλλο: οι πελάτες του παραπάνω κυρίου είναι προφανώς ικανοποιημένοι από τη συναλλαγή τους με τη συγκεκριμένη επιχείρηση. Παίρνουν πολύ φτηνότερα κάτι που δεν παρουσιάζει προβλήματα. Αλλιώς δεν θα ξαναπήγαιναν να ψωνίσουν.
Αυτό πάλι που λες ότι μπορεί να αγοράσεις τρόφιμο που δεν έχει λήξει ακόμα και παρόλα αυτά να το βρεις αλλοιωμένο, είναι τόσο σπάνιο που δεν μου συμβαίνει ούτε μια φορά τον χρόνο. Μου έχει συμβεί πριν χρόνια με γιαούρτι που είχε μουχλιάσει επειδή προφανώς είχαν κάνει κάποιο λάθος στη διαδικασία παραγωγής στο εργοστάσιο της ΦΑΓΕ. Τηλεφώνησα στην εταιρεία και ήρθαν και το πήραν πίσω και μου έφεραν και δώρα. Μου έχει συμβεί επίσης πριν από χρόνια με τυρί μαλακό, καμαμπέρ ή μπρι, δεν θυμάμαι, που ήταν κοντά στην ημερομηνία λήξης και δεν έδειχνε πολύ φυσιολογικό, και ίσως το σουπερμάρκετ δεν το είχε συντηρήσει στη σωστή θερμοκρασία. Αλλά όπως είπα, είναι τόσο σπάνιο που δεν αξίζει ούτε να το συζητάμε.
Κι ας μην ξεχνάμε κάτι: Η ημερομηνία λήξης δεν πρόκειται να σε προστατέψει όταν φρεσκότατα τυποποιημένα λαχανικά, όπως σαλάτες και φρέσκο σπανάκι τυχαίνει να κουβαλάνε σαλμονέλες και κολοβακτηρίδια από το εργοστάσιο επεξεργασίας. Αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος, όχι το να πιεις μια γουλιά γάλα που είναι ξινισμένο, που θα το φτύσεις αμέσως, ή να καταναλώσεις ένα πακέτο μακαρόνια που έχουν λήξει.
Και κάτι άλλο: οι πελάτες του παραπάνω κυρίου είναι προφανώς ικανοποιημένοι από τη συναλλαγή τους με τη συγκεκριμένη επιχείρηση. Παίρνουν πολύ φτηνότερα κάτι που δεν παρουσιάζει προβλήματα. Αλλιώς δεν θα ξαναπήγαιναν να ψωνίσουν.
pontios
Well-known member
Ενδιαφέρον θέμα.
Δυο περιπτώσεις έρχονται στο νου: a couple of anecdotes.
Έφαγα λίγο γιαούρτι πρόσφατα, πριν συνειδητοποιήσω ότι ήταν 3 μήνες πέρα από την ημερομηνία λήξεως του, αλλά δεν μου μύριζε άσχημα και δεν με πείραξε, τελικά.
Από την άλλη πλευρά:
Ο διπλανός γείτονας μου έδωσε, ως ένδειξη εκτίμησης, ένα μαλακό τυρί - επειδή πρόσεξα τον σκύλο του όταν έλειπε (ο γείτονας, όχι ο σκύλος) για διακοπές με την οικογένεια του.
Το τυρί ήταν καλά σφραγισμένo (το περιτύλιγμα είχε και αλουμινόχαρτο στο εσωτερικό του).
Ποιος ξέρει πόσες ώρες καθόταν στο ζεστό του αυτοκίνητο (αγόρασε το τυρί στον γυρισμό του ταξιδιού), αφού μόλις το άνοιξα, (όχι μπροστά του, βεβαία) μύριζε άσχημα, και το πέταξα αμέσως.
Πιθανότατα έσωσα και τη ζωή μου και τη γειτονική μας σχέση - δεν έχω τολμήσει να του το αναφέρω ποτέ, αλλά τόσο του έλειπε η κοινή λογική (ή ήθελε να με ξεκάνει; ) - περιττό να πω, έχασε τον σεβασμό μου ύστερα από αυτό το συμβάν;
Ευτυχώς που έχουμε τη μύτη μας τόσο κοντά στο στόμα μας (το ίδιο με τα μάτια μας) - είναι σαν γραφείο τελικού ελέγχου και περαιώσεως. :)
Δυο περιπτώσεις έρχονται στο νου: a couple of anecdotes.
Έφαγα λίγο γιαούρτι πρόσφατα, πριν συνειδητοποιήσω ότι ήταν 3 μήνες πέρα από την ημερομηνία λήξεως του, αλλά δεν μου μύριζε άσχημα και δεν με πείραξε, τελικά.
Από την άλλη πλευρά:
Ο διπλανός γείτονας μου έδωσε, ως ένδειξη εκτίμησης, ένα μαλακό τυρί - επειδή πρόσεξα τον σκύλο του όταν έλειπε (ο γείτονας, όχι ο σκύλος) για διακοπές με την οικογένεια του.
Το τυρί ήταν καλά σφραγισμένo (το περιτύλιγμα είχε και αλουμινόχαρτο στο εσωτερικό του).
Ποιος ξέρει πόσες ώρες καθόταν στο ζεστό του αυτοκίνητο (αγόρασε το τυρί στον γυρισμό του ταξιδιού), αφού μόλις το άνοιξα, (όχι μπροστά του, βεβαία) μύριζε άσχημα, και το πέταξα αμέσως.
Πιθανότατα έσωσα και τη ζωή μου και τη γειτονική μας σχέση - δεν έχω τολμήσει να του το αναφέρω ποτέ, αλλά τόσο του έλειπε η κοινή λογική (ή ήθελε να με ξεκάνει; ) - περιττό να πω, έχασε τον σεβασμό μου ύστερα από αυτό το συμβάν;
Ευτυχώς που έχουμε τη μύτη μας τόσο κοντά στο στόμα μας (το ίδιο με τα μάτια μας) - είναι σαν γραφείο τελικού ελέγχου και περαιώσεως. :)
Marinos
¥
Αν ήταν γαλλικό μαλακό τυρί, μπρι ή καμαμπέρ ας πούμε, θα ήταν λογικό να μυρίζει -- σαν την αρβύλα του φαντάρου π.χ.
Ας θυμηθούμε και το κορσικάνικο τυρί του Αστερίξ.
Ναι! Μου θύμισες ένα φίλο που όταν κάναμε ένα εξάμηνο στο εξωτερικό αποθήκευε το τυρί του στο περβάζι του παραθύρου (απ' έξω) γιατί αλλιώς το δωμάτιό του μύριζε σαν παπούτσι :)
pontios
Well-known member
Ναι, σωστή παρατήρηση - αλλά πέρασε δυο γραφεία ελέγχου ... και της γυναίκας μου (αυτή "αποφάνθηκε" - she's the cheese expert of the family, after all - ότι ήταν για πέταγμα).
Και πολλοί άλλοι ζούσανε και τώρα δεν ζούνε. Αυτό είναι κάποιου είδους λογική πλάνη, αλλά δεν θυμάμαι τώρα το όνομά της. Φυσικά και σου φαίνεται φυσιολογικό ότι παρότι τα πράγματα ήταν αλλιώς παλιά δεν έπαθες τίποτα, γιατί εκ των πραγμάτων πρέπει να είσαι ζωντανός για να προβάλλεις αυτό το επιχείρημα. Αυτοί που πέθαναν δεν είναι εδώ για να πούνε "ναι, εμείς όμως πάθαμε". Είναι όμως εδώ οι στατιστικές προσδόκιμου, θνησιμότητας, αιτιών θανάτου, κτλ.
Τοποθετήθηκα και παλιότερα σ' αυτό το νήμα. Προφανώς και κάτι που έχει περάσει η ημερομηνία του δεν είναι αυτομάτως για πέταμα. Έχω φάει πολλές φορές ληγμένα προϊόντα και συνεχίζω να το κάνω. Και συμφωνώ ότι σε μερικές περιπτώσεις οι νομικές απαιτήσεις για ημερομηνίες λήξης είναι γελοίες. Π.χ. 40 εκατομμύρια χρόνια δεν έπαθε τίποτα το αλάτι αλλά μέσα στο φακελάκι θα κρατήσει 1-2 χρόνια, λες και το φακελάκι προκαλεί ραδιενεργή εξάτμιση. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι νομικές απαιτήσεις ημερομηνιών λήξης δεν έχουν κάνει ασφαλέστερα τα προϊόντα κατά τεράστιο βαθμό. Ειδικά σήμερα, γιατί εύκολα ξεχνάμε ότι πριν 50 χρόνια, που δεν υπήρχαν ημερομηνίες λήξης, ο παγκόσμιος πληθυσμός ήταν ο μισός του σημερινού. Αυτό φυσικά διπλασίασε τις ανάγκες σε φαγητό, τις ανάγκες σε διατήρηση τροφίμων, τις ανάγκες σε αποθήκευση. Είναι πολύ πιο δύσκολο να συντηρήσεις τρόφιμα αναλλοίωτα σε πολύ σκληρότερες συνθήκες αποθήκευσης, σε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες και σε συνθήκες ταξιδιού (γιατί η παραγωγή πια δεν είναι τοπική).
Επειδή δουλειά μου είναι, σε πληροφορώ ότι δεν είναι τόσο σπάνιο όσο νομίζεις. Απλά είναι πιο σπάνιο να φτάσει αυτό στον καταναλωτή, γιατί δουλειά των εμπόρων είναι να πετάνε το εμπόρευμα που έχει αλλοιωθεί, πέρασε ή όχι η ημερομηνία λήξης. Βέβαια, αν ο έμπορος αυτός πουλάει ήδη ληγμένα προϊόντα, η πιθανότητα να φτάσει τέτοιο προϊόν στον καταναλωτή αυτομάτως είναι πολλαπλάσια.
Εντάξει, για Βρετανούς της χαμηλής τάξης μιλάμε. Μπορούν να καταναλώνουν και σκουπίδια και να μην έχουν πρόβλημα. Ακόμα και τα φυσιολογικά προϊόντα που αγοράζουν οι άνθρωποι που ανήκουν σ' αυτήν την κατηγορία είναι πράγματα που ούτε καν θα άγγιζες. Μια βόλτα από ένα Tesco ή ένα Asda θα σε πείσει. Τα περισσότερα προϊόντα είναι πλαστικό με επικάλυψη πλαστικού και γαρνιτούρα πλαστικό.