Για μένα δεν τίθεται θέμα, «φιλεργατική» δεν μπορεί να είναι η ΕΕ ούτως ή άλλως, όπως δεν μπορεί να είναι π.χ. ο ΣΕΒ ή το ΝΑΤΟ: δεν φτιάχτηκαν γι' αυτό. Από την άλλη, στο παράδειγμά σου όντως, αν όλα τα άλλα στοιχεία παραμείνουν ίδια, κανένα νόημα δεν έχουν οι «κατώτατες αμοιβές» για τους εργαζόμενους. Εγώ όμως, όπως ξέρεις, δεν υποστηρίζω ότι όλα τα άλλα πρέπει να μείνουν ίδια και δεν αντιμετωπίζω το ζήτημα των «κατώτατων αμοιβών» μεμονωμένα. Ίσα-ίσα, όταν αντιμετωπίζεται έτσι θεωρώ ότι κρύβει κινδύνους, π.χ. να μας φάει τελικά η μαρμάγκα τύπου «εγγυημένης σύνταξης» των 350 ευρώ.
Η πιστοποίηση των μεταφραστών
- Thread starter nickel
- Start date
Για μένα δεν τίθεται θέμα, «φιλεργατική» δεν μπορεί να είναι η ΕΕ ούτως ή άλλως, όπως δεν μπορεί να είναι π.χ. ο ΣΕΒ ή το ΝΑΤΟ: δεν φτιάχτηκαν γι' αυτό. Από την άλλη, στο παράδειγμά σου όντως, αν όλα τα άλλα στοιχεία παραμείνουν ίδια, κανένα νόημα δεν έχουν οι «κατώτατες αμοιβές» για τους εργαζόμενους. Εγώ όμως, όπως ξέρεις, δεν υποστηρίζω ότι όλα τα άλλα πρέπει να μείνουν ίδια και δεν αντιμετωπίζω το ζήτημα των «κατώτατων αμοιβών» μεμονωμένα. Ίσα-ίσα, όταν αντιμετωπίζεται έτσι θεωρώ ότι κρύβει κινδύνους, π.χ. να μας φάει τελικά η μαρμάγκα τύπου «εγγυημένης σύνταξης» των 350 ευρώ.
Ναι, αλλά ούτε παντογνώστες ούτε παντοδύναμοι. Εδώ αποκοιμιόταν και ο Όμηρος και λάνθανε ο Ιερώνυμος... ;)
Σκέφτομαι ότι η πιστοποίηση στην ουσία τελικά φαντάζομαι πως μόνο μία ειδοποιό διαφορά θα έχει: την δυνατότητα πρόσληψης στο δημόσιο σε κάποιες θέσεις βάσει προκηρύξεων που θα ζητούν τέτοια πιστοποίηση (ή πτυχίο ή ή ή... αλλά και η πιστοποίηση θα γίνεται δεκτή).
Επίσης το γεγονός ότι ο γιατρός /δικηγόρος / μηχανικός θέλει πτυχίο για να ασκήσει το επάγγελμα είναι ένα είδος περιορισμού (σωστού ενδεχομένως, αλλά πάντως περιορισμού) που για τους μεταφραστές αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει (και δεν νομίζω ότι ζήτησε κανείς να υπάρξει, ή όχι; )
Επίσης το γεγονός ότι ο γιατρός /δικηγόρος / μηχανικός θέλει πτυχίο για να ασκήσει το επάγγελμα είναι ένα είδος περιορισμού (σωστού ενδεχομένως, αλλά πάντως περιορισμού) που για τους μεταφραστές αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει (και δεν νομίζω ότι ζήτησε κανείς να υπάρξει, ή όχι; )
Είναι πολύ ενδιαφέρον πάντως που ορισμένοι μόλις ακούσουν οτιδήποτε για το οποίο θα πρέπει να κάνει κάτι ένας μεταφραστής (πχ να πιστοποιηθεί ή να μαθητεύσει ως δόκιμος ή να αποκτήσει εμπειρία μέσω pro bono), αμέσως βλέπουν μόνο κακά συμφέροντα και εκμετάλλευση.
Ίσως κάτι τέτοιο να είναι βέβαια αναμενόμενο αν δεν έχετε ποτέ αναγκαστεί να αξιολογήσετε εξωφρενική δουλειά μεταφραστή — κι όχι μόνο μεταφραστή κατά δήλωσή του, αλλά μεταφραστή πτυχιούχου μεταφραστικού ΑΕΙ ο οποίος νομίζει ότι γνωρίζει τα πάντα και δεν ακούει τίποτα· ίσως να νομίζετε ότι ΟΛΟΙ οι απόφοιτοι ενός μεταφραστικού ΑΕΙ μπορούν μόλις αποφοιτήσουν να μεταφράσουν αξιόπιστα οτιδήποτε.
Ίσως κάτι τέτοιο να είναι επίσης αναμενόμενο αν δεν έχετε ποτέ βρεθεί αντιμέτωποι με μεταφραστή που αγνοεί εντελώς ένα πεδίο ή είναι πραγματολογικά ανάπηρος σε αυτό (κι εντούτοις απαιτεί να μεταφράσει σε αυτό), ή έχει τρελές ελλείψεις σε στοιχειώδεις γνώσεις ή σε στοιχειώδη κρίση (κι αυτό έχει άμεσο αρνητικό αντίκτυπο στο τι μετάφρασμα παραδίδει), ή πιστεύει ακράδαντα ότι η καλή του πορεία σε ένα είδος μετάφρασης συνιστά επαρκέστατο πασπαρτού για όλα τα είδη μετάφρασης, ή δεν ενδίδει με τίποτα στην αστική απαίτηση για έργα αναφοράς και επένδυση χρόνου/χρημάτων πάνω στην επαγγελματική του μεταφραστική υπόσταση· ίσως να μην έχει ποτέ χρειαστεί να πληρώσετε, εσείς οι ίδιοι, παραπάνω χρήματα για να σιάξει (ή να μεταφραστεί εξαρχής) ένα εκτρωματικό παραδοτέο.
Ίσως κάτι τέτοιο να είναι ακόμη αναμενόμενο αν δεν έχετε ποτέ κληθεί να αναθεωρήσετε ή να επιμεληθείτε μετάφρασμα που να σας κάνει να πείτε: «Αυτός ο άνθρωπος, στην τρέχουσα κατάστασή του ως μεταφραστής, δεν έπρεπε ποτέ να αναλάβει αυτό το έργο». Ή: «Για κάτι τέτοιους θα 'πρεπε να υπάρχουν όροι και προϋποθέσεις για το επάγγελμα». Ή ακόμη — και δυστυχώς υπερβολικά συχνά: «Τούτον 'δώ δεν θα τον εμπιστευόμουν ούτε να μου κατεβάσει το πρωί τα σκουπίδια απ' τον κάδο-πηγή ως τον κάδο-στόχο».
Όλοι ξέρουμε ότι υπάρχουν καλοί και κακοί μεταφραστές, όπως υπάρχουν καλοί και κακοί οτιδήποτε. Κι ακόμη πιο πέρα, υπάρχουν καλοί μεταφραστές που είναι κακοί επαγγελματίες, και κακοί μεταφραστές οι οποίοι είναι όμως καλοί επαγγελματίες. Και το ζήτημα εδώ είναι, έχουμε κάποιο λόγο οι μεταφραστές συλλογικά, η μεταφραστική κοινότητα, πάνω σε αυτό; Πρέπει να έχουμε; Θα ήταν καλό να υπήρχε ένα επίπεδο παραπάνω διασφάλισης (κι ας μην λειτουργούσε 100% αποτελεσματικά στο 100% των περιπτώσεων) για τους καλούς μεταφραστές που είναι και σωστοί επαγγελματίες; Θα έπρεπε να υπάρχει; Και ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό;
Πολύ φοβούμαι, ωστόσο, ότι αν βλέπουμε μόνο ταξικές πάλες και εργάτες της μετάφρασης που γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης, τότε τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει νόημα. Κι αυτό είναι κρίμα, διότι μπορεί ίσως να γεμίζει ο κλάδος με καλοδιαβασμένους διαλεκτικούς αναλυτές, αλλά χάνει εκεί όπου υπάρχει η μεγαλύτερη ανάγκη: Στο να εμπεδωθεί το ότι είμαστε επαγγελματίες και η αξία μας προκύπτει κι ενισχύεται καίρια από το πώς και πόσο επενδύουμε στον εαυτό μας και τις επαγγελματικές μας δεξιότητες.
Ίσως κάτι τέτοιο να είναι βέβαια αναμενόμενο αν δεν έχετε ποτέ αναγκαστεί να αξιολογήσετε εξωφρενική δουλειά μεταφραστή — κι όχι μόνο μεταφραστή κατά δήλωσή του, αλλά μεταφραστή πτυχιούχου μεταφραστικού ΑΕΙ ο οποίος νομίζει ότι γνωρίζει τα πάντα και δεν ακούει τίποτα· ίσως να νομίζετε ότι ΟΛΟΙ οι απόφοιτοι ενός μεταφραστικού ΑΕΙ μπορούν μόλις αποφοιτήσουν να μεταφράσουν αξιόπιστα οτιδήποτε.
Ίσως κάτι τέτοιο να είναι επίσης αναμενόμενο αν δεν έχετε ποτέ βρεθεί αντιμέτωποι με μεταφραστή που αγνοεί εντελώς ένα πεδίο ή είναι πραγματολογικά ανάπηρος σε αυτό (κι εντούτοις απαιτεί να μεταφράσει σε αυτό), ή έχει τρελές ελλείψεις σε στοιχειώδεις γνώσεις ή σε στοιχειώδη κρίση (κι αυτό έχει άμεσο αρνητικό αντίκτυπο στο τι μετάφρασμα παραδίδει), ή πιστεύει ακράδαντα ότι η καλή του πορεία σε ένα είδος μετάφρασης συνιστά επαρκέστατο πασπαρτού για όλα τα είδη μετάφρασης, ή δεν ενδίδει με τίποτα στην αστική απαίτηση για έργα αναφοράς και επένδυση χρόνου/χρημάτων πάνω στην επαγγελματική του μεταφραστική υπόσταση· ίσως να μην έχει ποτέ χρειαστεί να πληρώσετε, εσείς οι ίδιοι, παραπάνω χρήματα για να σιάξει (ή να μεταφραστεί εξαρχής) ένα εκτρωματικό παραδοτέο.
Ίσως κάτι τέτοιο να είναι ακόμη αναμενόμενο αν δεν έχετε ποτέ κληθεί να αναθεωρήσετε ή να επιμεληθείτε μετάφρασμα που να σας κάνει να πείτε: «Αυτός ο άνθρωπος, στην τρέχουσα κατάστασή του ως μεταφραστής, δεν έπρεπε ποτέ να αναλάβει αυτό το έργο». Ή: «Για κάτι τέτοιους θα 'πρεπε να υπάρχουν όροι και προϋποθέσεις για το επάγγελμα». Ή ακόμη — και δυστυχώς υπερβολικά συχνά: «Τούτον 'δώ δεν θα τον εμπιστευόμουν ούτε να μου κατεβάσει το πρωί τα σκουπίδια απ' τον κάδο-πηγή ως τον κάδο-στόχο».
Όλοι ξέρουμε ότι υπάρχουν καλοί και κακοί μεταφραστές, όπως υπάρχουν καλοί και κακοί οτιδήποτε. Κι ακόμη πιο πέρα, υπάρχουν καλοί μεταφραστές που είναι κακοί επαγγελματίες, και κακοί μεταφραστές οι οποίοι είναι όμως καλοί επαγγελματίες. Και το ζήτημα εδώ είναι, έχουμε κάποιο λόγο οι μεταφραστές συλλογικά, η μεταφραστική κοινότητα, πάνω σε αυτό; Πρέπει να έχουμε; Θα ήταν καλό να υπήρχε ένα επίπεδο παραπάνω διασφάλισης (κι ας μην λειτουργούσε 100% αποτελεσματικά στο 100% των περιπτώσεων) για τους καλούς μεταφραστές που είναι και σωστοί επαγγελματίες; Θα έπρεπε να υπάρχει; Και ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό;
Πολύ φοβούμαι, ωστόσο, ότι αν βλέπουμε μόνο ταξικές πάλες και εργάτες της μετάφρασης που γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης, τότε τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει νόημα. Κι αυτό είναι κρίμα, διότι μπορεί ίσως να γεμίζει ο κλάδος με καλοδιαβασμένους διαλεκτικούς αναλυτές, αλλά χάνει εκεί όπου υπάρχει η μεγαλύτερη ανάγκη: Στο να εμπεδωθεί το ότι είμαστε επαγγελματίες και η αξία μας προκύπτει κι ενισχύεται καίρια από το πώς και πόσο επενδύουμε στον εαυτό μας και τις επαγγελματικές μας δεξιότητες.
rogne
¥
Αν η τετραετής φοίτηση σε ένα ΑΕΙ είναι ανεπαρκής "επένδυση κάποιου στον εαυτό του και στις επαγγελματικές του δεξιότητες", μου εξηγεί κάποιος/α από τους δύο παραπάνω πώς μια οποιαδήποτε πιστοποίηση θα είναι επαρκής; Δεν αναφέρομαι καν στις υπόλοιπες "επενδύσεις" που κάνουμε καθημερινά όλοι/ες, εξηγήστε μου μόνο αυτό το απλό. Θα λέγατε το ίδιο σε έναν απόφοιτο ΑΕΙ πληροφορικής σε σχέση με μια υπάρχουσα πιστοποίηση στον κλάδο του, π.χ. το ECDL;
Προσοχή, rogne, δεν είπα ότι τέσσερα χρόνια σ' ένα μεταφραστικό ΑΕΙ είναι άχρηστα. Είπα ότι δεν είναι (πρώτον) ΟΛΟΙ και (δεύτερον) ΑΜΕΣΩΣ με την αποφοίτησή τους έτοιμοι να μεταφράσουν αξιόπιστα (τρίτον) τα ΠΑΝΤΑ.
Ούτε είπα απ' την άλλη ότι αρκεί μια πιστοποίηση για κάτι· είπα ότι το να παραδεχτούμε πως υπάρχουν περιπτώσεις όπου θα πρέπει να κάνει κάτι παραπάνω ένας μεταφραστής (πχ να πιστοποιηθεί ή να μαθητεύσει ως δόκιμος ή να αποκτήσει εμπειρία μέσω pro bono), δεν ισοδυναμεί με νερό στον μύλο των κακών συμφερόντων και της κακώς εννοούμενης εκμετάλλευσης.
Και να προσθέσω με την ευκαιρία ότι κανένα πτυχίο, είτε στην πληροφορική είτε στη μετάφραση είτε στην αεροναυπηγική είτε στη φαρμακολογία είτε οπουδήποτε συνιστά από μόνο του επαρκές επαγγελματικό εφόδιο, εάν ο κάτοχός του με την αποφοίτησή του θεωρεί πως πέτυχε ό,τι είχε κληθεί να πετύχει, απέδειξε όλα όσα χρειαζόταν να αποδείξει, κι ότι από 'δώ και πέρα δεν υπάρχει ανάγκη να συνεχίσει να μελετά, να επενδύει στον εαυτό του, σε διά βίου πρόσκτηση δεξιοτήτων, σε μέσα, σε έργα αναφοράς και σε πόρους.
Ούτε είπα απ' την άλλη ότι αρκεί μια πιστοποίηση για κάτι· είπα ότι το να παραδεχτούμε πως υπάρχουν περιπτώσεις όπου θα πρέπει να κάνει κάτι παραπάνω ένας μεταφραστής (πχ να πιστοποιηθεί ή να μαθητεύσει ως δόκιμος ή να αποκτήσει εμπειρία μέσω pro bono), δεν ισοδυναμεί με νερό στον μύλο των κακών συμφερόντων και της κακώς εννοούμενης εκμετάλλευσης.
Και να προσθέσω με την ευκαιρία ότι κανένα πτυχίο, είτε στην πληροφορική είτε στη μετάφραση είτε στην αεροναυπηγική είτε στη φαρμακολογία είτε οπουδήποτε συνιστά από μόνο του επαρκές επαγγελματικό εφόδιο, εάν ο κάτοχός του με την αποφοίτησή του θεωρεί πως πέτυχε ό,τι είχε κληθεί να πετύχει, απέδειξε όλα όσα χρειαζόταν να αποδείξει, κι ότι από 'δώ και πέρα δεν υπάρχει ανάγκη να συνεχίσει να μελετά, να επενδύει στον εαυτό του, σε διά βίου πρόσκτηση δεξιοτήτων, σε μέσα, σε έργα αναφοράς και σε πόρους.
Η επένδυση σε ένα ΑΕΙ πληροφορικής (κι εδώ χρησιμοποιώ τη δική μου εμπειρία, από το κορυφαίο πιστεύω στην Ελλάδα τέτοιο ίδρυμα) έχει νόημα μακροπρόθεσμα μόνο για τα θεμελιώδη και τις διαδικασίες που μαθαίνεις. Τα πρακτικά, όμως, ξεπερνιούνται σήμερα σε 4-5 χρόνια και αλίμονο αν δεν μαθαίνεις, δεν εξελίσσεσαι και, αναγκαστικά, δεν πιστοποιείσαι διαρκώς. Ανάλογα ισχύουν, υποθέτω, και σε άλλους κλάδους των θετικών επιστημών όπου λόγω της τεχνολογικής έκρηξης πρέπει κάθε 4, 5, 8 χρόνια να ξαναμαθαίνεις από την αρχή τα εργαλεία σου. Ας αναλογιστούμε π.χ. τι δυνατότητες έχουν σήμερα οι χειρουργοί που δεν διέθεταν πριν από 5 ή 10 χρόνια.
Αλλά και στις θεωρητικές επιστήμες υποθέτω ότι οι τεχνολογικές εξελίξεις θα προσφέρουν μεγαλύτερη πρόσβαση σε πολλές γνώσεις. Μπορεί το δίκαιο π.χ. να παραμένει κατά βάση το ίδιο, αλλά δικηγόροι δεν είναι μόνο οι μαχόμενοι στο ποινικό ή οι ειδικοί στο αστικό. Η αυξανόμενη νομοθεσία, η εξειδίκευση στον κόσμο των επιχειρήσεων, η διεθνοποίηση επίσης απαιτούν διαρκή εξειδίκευση και αναπιστοποίηση.
Ακόμη και στη μετάφραση (που δεν είναι δα και πυρηνική φυσική, ας είμαστε σοβαροί) τα νέα εργαλεία, οι τεράστιες μεταφραστικές μνήμες, η παγκοσμιοποίηση των θέσεων εργασίας (εντάξει, εμείς είμαστε τυχεροί λόγω μικρού αντικειμένου επειδή η Κίνα ή η Ινδία δεν έχουν αποφασίσει ακόμη να εκπαιδεύσουν ένα χωριό 500.000 κατοίκων με πρώτη γλώσσα τα ελληνικά) δημιουργούν καθημερινά νέα δεδομένα και αλλάζουν συνθήκες. Πριν από λίγο καιρό συζητούσαμε εδώ για τη δεσπόζουσα θέση ενός λογισμικού CAT και τα σχετικά προβλήματα. Ήδη σήμερα διαφαίνεται μια άλλη τάση, να δημιουργούνται και να χρησιμοποιούνται από μεγάλα γραφεία δικά τους online συστήματα CAT για να έχουν απόλυτο έλεγχο στο περιεχόμενο της πνευματικής ιδιοκτησίας τους.
Όσο λοιπόν η άμυνα των μεταφραστικών επαγγελμάτων είναι η πιστοποίηση μέσω κλειστών συνδικάτων (της σχολής άλφα ή του υπουργείου βήτα) και όχι η διαρκής αξιολόγηση από έγκυρους θεσμούς, με συμμετοχή και μεταφραστών της πράξης και όχι μόνο της καθέδρας, ο κάθε εκδότης και ο κάθε ιδιοκτήτης ιστοσελίδας θα μπορεί να αναθέτει δουλειές σε θυγατέρες συγγενών και σε γιους γειτόνων χωρίς να έχει καμία τύψη.
Κατανοώ απόλυτα ότι οι θέσεις μου απεικονίζουν έναν κόσμο σε διαρκή ροή και αστάθεια, χωρίς την ασφάλεια της μακρόβιας επαγγελματικής αποκατάστασης και της ήρεμης ζωής. Η αίσθησή μου είναι ότι αυτός θα είναι ο παγκόσμια ενοποιημένος κόσμος μας στο άμεσο μέλλον. Ασταμάτητα απαιτητικό και αχάριστο και δύσκολο μέλλον. Αλλά ας μην το συζητήσουμε (και) αυτό εδώ.
Αλλά και στις θεωρητικές επιστήμες υποθέτω ότι οι τεχνολογικές εξελίξεις θα προσφέρουν μεγαλύτερη πρόσβαση σε πολλές γνώσεις. Μπορεί το δίκαιο π.χ. να παραμένει κατά βάση το ίδιο, αλλά δικηγόροι δεν είναι μόνο οι μαχόμενοι στο ποινικό ή οι ειδικοί στο αστικό. Η αυξανόμενη νομοθεσία, η εξειδίκευση στον κόσμο των επιχειρήσεων, η διεθνοποίηση επίσης απαιτούν διαρκή εξειδίκευση και αναπιστοποίηση.
Ακόμη και στη μετάφραση (που δεν είναι δα και πυρηνική φυσική, ας είμαστε σοβαροί) τα νέα εργαλεία, οι τεράστιες μεταφραστικές μνήμες, η παγκοσμιοποίηση των θέσεων εργασίας (εντάξει, εμείς είμαστε τυχεροί λόγω μικρού αντικειμένου επειδή η Κίνα ή η Ινδία δεν έχουν αποφασίσει ακόμη να εκπαιδεύσουν ένα χωριό 500.000 κατοίκων με πρώτη γλώσσα τα ελληνικά) δημιουργούν καθημερινά νέα δεδομένα και αλλάζουν συνθήκες. Πριν από λίγο καιρό συζητούσαμε εδώ για τη δεσπόζουσα θέση ενός λογισμικού CAT και τα σχετικά προβλήματα. Ήδη σήμερα διαφαίνεται μια άλλη τάση, να δημιουργούνται και να χρησιμοποιούνται από μεγάλα γραφεία δικά τους online συστήματα CAT για να έχουν απόλυτο έλεγχο στο περιεχόμενο της πνευματικής ιδιοκτησίας τους.
Όσο λοιπόν η άμυνα των μεταφραστικών επαγγελμάτων είναι η πιστοποίηση μέσω κλειστών συνδικάτων (της σχολής άλφα ή του υπουργείου βήτα) και όχι η διαρκής αξιολόγηση από έγκυρους θεσμούς, με συμμετοχή και μεταφραστών της πράξης και όχι μόνο της καθέδρας, ο κάθε εκδότης και ο κάθε ιδιοκτήτης ιστοσελίδας θα μπορεί να αναθέτει δουλειές σε θυγατέρες συγγενών και σε γιους γειτόνων χωρίς να έχει καμία τύψη.
Κατανοώ απόλυτα ότι οι θέσεις μου απεικονίζουν έναν κόσμο σε διαρκή ροή και αστάθεια, χωρίς την ασφάλεια της μακρόβιας επαγγελματικής αποκατάστασης και της ήρεμης ζωής. Η αίσθησή μου είναι ότι αυτός θα είναι ο παγκόσμια ενοποιημένος κόσμος μας στο άμεσο μέλλον. Ασταμάτητα απαιτητικό και αχάριστο και δύσκολο μέλλον. Αλλά ας μην το συζητήσουμε (και) αυτό εδώ.
rogne
¥
@ Zaz: Αυτονόητα είναι τα παραπάνω, δεν παύει όμως τόσο το δικό σου παράδειγμα όσο και της SBE (στο άλλο νήμα) να στοχεύουν τους πτυχιούχους και να λένε ουσιαστικά ότι, αν ούτε καν αυτοί δεν αποδίδουν καλά στην πράξη, ιδού η ανάγκη πιστοποίησης. Όμως εδώ δεν κάνουμε γενικά και αφηρημένα συζήτηση για τα πτυχία, την επάρκεια ή ανεπάρκεια των πτυχιούχων και τη διά βίου κατάρτιση, αλλά υπάρχει στον ορίζοντα (της συζήτησης) η πιστοποίηση. Και σε σχέση με αυτή, τα παραδείγματα για αδαείς πτυχιούχους ΑΕΙ είναι αποτυχημένα: αυτοί θα είναι η πρώτοι (και προς το παρόν οι μόνοι) που θα εξαιρεθούν από την υποχρέωση πιστοποίησης, όπως ακριβώς συμβαίνει στους πληροφορικάρους με το ECDL.
Το θέμα της πρακτικής άσκησης το αφήνω για την ώρα στην άκρη.
Το θέμα της πρακτικής άσκησης το αφήνω για την ώρα στην άκρη.
Ειδικά για τους πληροφορικάριους και το ECDL, θυμίζω ότι η προβλεπόμενη από τον νόμο εκ νέου πιστοποίησή τους ακυρώθηκε από τον Λοβέρδο που αποδέχτηκε την ένσταση ότι «πρόκειται απλώς για μπίζνα 100 εκατομμυρίων». Έτσι παραμένουν έγκυρες οι πιστοποιήσεις σε Windows 98, Excel 3 και Netscape Navigator. Ευτυχώς που η Πασιέντζα των Windows παραμένει απαράλλαχτη...
Είτε είναι αυτονόητα τα όσα έχω γράψει είτε όχι, εγώ έχω διατυπώσει μόνον αυτά που είπα και τίποτα παραπάνω — ουσιαστικώς ή μη. Επιπλέον, δεν έκανα σε όλα μου τα παραδείγματα αναφορά σε πτυχιούχους μετάφραστικών ΑΕΙ — μόνο στο πρώτο. Το μήνυμά μου είναι σαφές: Πρέπει να απαντηθούν τα ερωτήματα στα οποία καταλήγω (Πρέπει να έχουμε κάποιο λόγο οι μεταφραστές συλλογικά, η μεταφραστική κοινότητα, πάνω στο ποιοι από εμάς είναι κακοί μεταφραστές και ποιοι είναι κακοί επαγγελματίες; Θα έπρεπε να υπάρχει ένα επίπεδο παραπάνω διασφάλισης —κι ας μην λειτουργούσε 100% αποτελεσματικά στο 100% των περιπτώσεων— για τους καλούς μεταφραστές που είναι και σωστοί επαγγελματίες, και ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό;) και κατόπιν να προχωρήσουμε χωρίς αγκυλώσεις ή υποψίες ή στοχοποιήσεις σε ό,τι χρειαστεί. Οι αξιολογήσεις κι οι πιστοποιήσεις κι οι ιδίοις αναλώμασιν επιμορφώσεις δεν είναι ο εξαποδώ — κάθε άλλο.
.
.
Σε μια τέτοια περίπτωση, μια περίοδος μαθητείας (χωρίς με τούτο να εννοώ την ανασφάλιστη ή απλήρωτη εργασία) πιθανόν να είναι καλή για όλους.
rogne
¥
Δρ., διευκρινιστικά, ο Λοβέρδος έκανε ισόβια την ισχύ των ECDL για τους κατόχους τους, όχι για τους πληροφορικάριους, δηλ. τους απόφοιτους ΑΕΙ (αλλά και ΤΕΙ) πληροφορικής με την ευρεία έννοια. Αυτοί ανέκαθεν εξαιρούνταν, απ' όσο ξέρω.
ΥΓ. Τώρα, για το ECDL, εντάξει, παράξενη ακούγεται η διά βίου πιστοποίηση στη χρήση Windows 98, απ' την άλλη όμως θα έπρεπε να πιστοποιείται κανείς ξανά και ξανά σε κάθε νέα, ημιαποτυχημένη, υπό απόσυρση-αντικατάσταση κλπ. έκδοση των Windows;
Κανονικά η πιστοποίηση σε Win98 δεν χρειάζεται ημερομηνία λήξεως, αλλά η πιστοποίηση σε Client OS (παναπεί σε Windows γενικά) δεν μπορεί να μένει πέρα από δύο εκδόσεις πίσω.
Ιδιωτικά έλεγα, για να μην ακουστώ παραπέρα, ότι δεν θα ήταν απίθανο κάποιες πιστοποιήσεις να επιβάλλουν να πιστοποιούνται (εθελοντικά, πιθανότατα) και οι πτυχιούχοι μεταφραστικών σχολών. Π.χ. να πιστοποιούνται στην ειδίκευση για τη μετάφραση νομικών κειμένων. Ή για τη χρήση γλωσσικών εργαλείων. Θα πρέπει να δούμε τις ειδικές ανάγκες του περίεργου χώρου των μεταφραστών και διερμηνέων σύμφωνα με τις ανάγκες της περίεργης αγοράς του. Εγώ δεν ακούω καμιά προσέγγιση που δεν λαμβάνει υπόψη τη διαμορφωμένη πραγματικότητα: γραφεία, εκδότες, πελάτες με συγκεκριμένες ανάγκες και επιθυμίες. Όσο διευκολύνεται η σχέση των συμβαλλομένων σ' αυτή την αγορά, τόσο προωθούνται η ποιότητα, ο επαγγελματισμός, η σοβαρότητα του επαγγέλματος, η κατοχύρωση, η απαίτηση για σοβαρές αμοιβές.
rogne
¥
Προσωπικά δεν μπορώ να τα δω όλα αυτά μαζί, είχα πει από την αρχή αυτής της συζήτησης ότι για μένα είναι άλλο πιστοποίηση και άλλο μόρφωση-επιμόρφωση-κατάρτιση κλπ. (πόσο μάλλον μαθητεία). Τώρα, από τη στιγμή που τίθεται ζήτημα να αναλάβει η ίδια η "μεταφραστική κοινότητα", ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, ένα τόσο ευρύ φάσμα πρακτικών, με πιστοποίηση, επιμόρφωση, αξιολόγηση, μαθητεία κλπ., νομίζω ότι το πράγμα ξεφεύγει. Δεν έχω υπόψη μου κανέναν άλλον επαγγελματικό κλάδο που να αναλαμβάνει συλλογικά (και πάλι, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) κάτι τέτοιο. Το κάνουν μήπως οι δικηγόροι, οι αρχιτέκτονες, οι δημοσιογράφοι, οι γραφίστες κλπ.; Και πώς, άραγε, θα μπορούσαν; Κάτι όργανα δεοντολογίας υπάρχουν μόνο κατά τόπους, που και άλλη δουλειά κάνουν και μόνο συμβολική εξουσία έχουν κατά βάση. Δεν βλέπω σε τι είναι τόσο ιδιαίτεροι οι μεταφραστές ώστε να εγκαινιάσουν την υλοποίηση της αυτοαξιολόγησης ενός ολόκληρου επαγγέλματος.
ΥΓ. Για τις επιμέρους πιστοποιήσεις που γράφει ο nickel, γίνονται ήδη σε ό,τι αφορά εργαλεία, προγράμματα, μνήμες κλπ. Το ότι ενδεχομένως δεν γίνονται σε επιμέρους αντικείμενα, δεν θα πει κιόλας ότι αυτό αποτελεί έλλειψη. Η κοινή αντίληψη λέει ότι τα επιμέρους αντικείμενα δεν χρειάζονται πιστοποίηση, αλλά επιμόρφωση ή εξειδίκευση, που, ξαναλέω, για μένα είναι άλλο πράγμα.