Αφού διορθώσαμε τους Σάξονες, που πρέπει να τους γράφουμε με -ο- είτε έχουμε απλοποίηση είτε όχι, αφού το λατινικό -o- είναι βραχύ, τι θα κάνουμε με τους Σκώτους / Σκότους και τη Σκωτία / Σκοτία;
Οι απλοποιητές έχουν Σκοτία - Σκότος - Σκοτσέζος (Μείζον), σκοτσέζικος (ΛΚΝ), Σκοτσέζος - Σκοτσέζα - σκοτσέζικος (ΝΕΛ).
Τα λεξικά του Κέντρου Λεξικογραφίας προτιμούν τις γραφές με -ω- αν και αναφέρουν και τις απλοποιημένες. Το -ω- αποδίδει κάποιο μακρό -o- της λατινικής και με -ω- το ξέραμε όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί; Γιατί εμείς το πήραμε καθυστερημένα, τότε που στα υστερολατινικά το -o- ήταν μακρό. Όταν το πήραν οι Άγγλοι, ήταν βραχύ στα λατινικά (Scotti), και οι Άγγλοι έγραφαν Scott~. Ακόμα και στον Τσόσερ (Τσώσερ, αν προτιμάτε) ήταν Scottes. Εμείς όμως μεταγράψαμε πολύ αργότερα, από Scōtus.
Στο etymonline:
Scot O.E. Scottas (pl.) "inhabitants of Ireland, Irishmen," from L.L. Scotti (c.400), of uncertain origin, perhaps from Celtic (but answering to no known tribal name; Ir. Scots appears to be a Latin borrowing). The name followed the Irish tribe which invaded Scotland after the Romans withdrew from Britain in 423 C.E., and after the time of Alfred the Great the O.E. word described Irish who had settled in the northwest of Britain.
OED:
[OE. *Scot, pl. Scottas, ad. late L. Scottus; first in writers of c 400. Late Latin had a variant Scōtus (cf. med.Gr. Σκῶτος), which became the usual form in med.L. A third form, Scŏtus, may perh. be inferred from the ON. Skotar pl., though the examples of it in med. Latin verse are prob. mere mistakes. [...] ]
Δυστυχώς, προτιμούν κάποιοι τη γραφή Σκωτσέζος για λόγους ομοιομορφίας, αν και προέρχεται από ιταλικό scozzese.
Προφανώς ανήκει στις περιπτώσεις «Κάνε ό,τι σε φωτίσει ο μεγαλοδύναμος».
