Η ευγένεια μας υποχρεώνει να στεκόμαστε με σεβασμό στο πρόσωπο του απελθόντος όσο είναι ανοιχτό ακόμη το μνήμα που θα τον δεχτεί. Μας υποδεικνύει ότι πρέπει να αφήσουμε να περάσει λίγο (εύλογα λίγο) διάστημα, για να είναι και η μεταγενέστερη κρίση μας για το πρόσωπο κατασταλαγμένη. Γι’ αυτό εγώ δεν θα ακολουθήσω τον rogne σήμερα σε όσα λέει. Θα αφήσω να περάσει η 1η Ιουλίου, η ημέρα της κηδείας, και θα θυμίσω έπειτα σ’ ετούτο εδώ το φόρουμ μεταφραστών ότι ο μεταστάς διέπραξε την πιο προσβλητική πράξη που μπορεί να υπάρξει προς την προσωπικότητα ενός μεταφραστή, να του στερήσει το ηθικό δικαίωμα της αναγνώρισης του κόπου του: όλα τα έργα των αρχαίων του Κάκτου, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αποδίδονται σ’ ένα φάντασμα που έχει το όνομα «Φιλολογική Ομάδα Κάκτου»! Λίγα πράγματα με έχουν εξοργίσει περισσότερο σε αυτή τη ζωή. Ο ετάζων νεφρούς και καρδίας ας τον κρίνει, καθώς αποδίδει «εκάστω κατά τα έργα αυτού». Κι ας είναι ελαφρό το χώμα που τον σκεπάζει.