Συγγενείς που ζουν στην Ελβετία μού έχουν επισημάνει ότι, σε πολλές περιπτώσεις, η γλώσσα εργασίας σε αυτή την επίσημα τετράγλωσση χώρα (θυμίζω: γερμανικά, γαλλικά, ιταλικά και ραιτορωμανικά -- που έχουν συμβολική αξία, όμως) είναι τα αγγλικά. Τα αγγλικά διδάσκονται ως δεύτερη γλώσσα από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση (πρώτη είναι η γλώσσα της περιοχής) και, στους εταιρικούς χώρους εργασίας, προκειμένου να αναγκάζονται γερμανόφωνοι να μιλούν (και να μην καταλαβαίνουν) κακά γαλλικά ή οι γαλλόφωνοι αντίστοιχα κακά γερμανικά, μιλούν όλοι αγγλικά, εξυπηρετώντας και τα αλλοδαπά εταιρικά στελέχη που παρεπιδημούν στη χώρα.
Ο έπαινος ανήκει στον Μπόνο... :)
Έπειτα, στην Ευρώπη δεν είναι απλώς ζήτημα εκμάθησης μιας ξένης γλώσσας. Η Ευρώπη, αν θέλει να γίνει σαν τις ΗΠΑ, θα πρέπει να κοιτά όλο και πιο σοβαρά την ανάγκη για μια κοινή γλώσσα εργασίας, για μια γλώσσα που θα είναι η δεύτερη γλώσσα όλων των Ευρωπαίων. Δεν νοείται φεντεραλισμός με καμιά τριανταριά διαφορετικές γλώσσες. Αλλά για να φτάσουμε εκεί, θα πρέπει πρώτα να πιστέψει ο κόσμος στην ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης.
Και μη σας φανεί παράξενο που αυτό που λέω σ' ένα φόρουμ μεταφραστών είναι ότι η Ευρώπη δεν θα έπρεπε να έχει ανάγκη από τόσους μεταφραστές. Μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να μη χρειάζεται η Ευρώπη τους μεταφραστές, θα έχει ήδη κάνει τη ζημιά το Google Translate.
