Αισθάνομαι λίγο περίεργα με αυτή την κουβέντα --θέλω να πω, μοιάζει να αποδεχόμαστε αυτή την εξυπνάδα (τον self-hating Jew) σαν υπαρκτό ανθρωπολογικό -ξέρω γω- τύπο, όπως κάνει και το άρθρο της Βίκι με τις παραπομπές σε σύνδρομα της Στοκχόλμης και δεν συμμαζεύεται. Παραβλέπουμε ότι είναι ένας εντελώς ιδεολογικά-πολιτικά φορτισμένος όρος, ένα όπλο μίας πλευράς σε μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική διαμάχη, το οποίο θεωρεί ως προϋπόθεση ότι οποιοσδήποτε τυχαίνει να έχει εβραϊκό αίμα (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό --εμένα για παράδειγμα με την Εβραία γιαγιά μου, ή την ίδια τη γιαγιά μου) πρέπει να το θεωρεί ως πρωτεύον χαρακτηριστικό του και, επιπλέον, να ταυτίζει τις τύχες του με το κράτος του Ισραήλ και τις πολιτικές του. Κάτι σαν να λέγαμε ότι όποιος εξ ημών αντιτίθεται στην ελληνική πολιτική για το ακατονόμαστο κράτος στα βόρειά μας, για παράδειγμα, είναι self-hating Greek, ή ότι ένας Τούρκος που αντιτάχθηκε στην εισβολή στην Κύπρο π.χ. είναι self-hating Turk.
Τούτων λεχθέντων, αντιεβραίος Εβραίος είναι κτγμ μια ακριβής μετάφραση που διατηρεί όσο νόημα έχει και η πρωτότυπη έκφραση. Ούτε το μετάφρασμα, ούτε το πρωτότυπο παίρνουν υπόψη τους ότι άλλο Εβραίος, άλλο Ισραηλινός, άλλο φιλοϊσραηλινός (και τι πάει να πει αυτό; ) κ.ο.κ., αλλά αυτή δεν είναι η ουσία της μετάφρασης;