Καλημέρα. Το αναφέραμε χτες στις Γκάφες, αλλά διαπιστώνω ότι αξίζει να γίνει ξεχωριστό νήμα.
Ο όρος odious debt προέρχεται από την παρακάτω διατύπωση:
When a despotic regime contracts a debt, not for the needs or in the interests of the state, but rather to strengthen itself, to suppress a popular insurrection, etc, this debt is odious for the people of the entire state.
Η διατύπωση, σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια και τη Wikipedia) περιλαμβάνεται σε «διατριβή του 1927 από τον Alexander Nahum Sack, έναν Ρώσο νομικό θεωρητικό. Η διατριβή ήταν βασισμένη σε γεγονότα του 19ου αιώνα, που αφορούσαν την αποκήρυξη του χρέους του Μεξικού που είχε δημιουργήσει το καθεστώς του Αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού, και την άρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών να αναγνωρίσουν την εγκυρότητα του χρέους της Κούβας που είχε δημιουργηθεί από το αποικιοκρατικό καθεστώς της Ισπανίας».
Η ελληνική απόδοση της λέξης odious (από το λατινικό odiosus < odium «μίσος, απέχθεια») είναι απεχθής, μισητός. Το odious debt αποδίδεται συνήθως με τον όρο απεχθές χρέος, με συνώνυμο illegitimate debt, παράνομο χρέος.
In international law, odious debt, also known as illegitimate debt, is a legal theory that holds that the national debt incurred by a regime for purposes that do not serve the best interests of the nation, should not be enforceable. Such debts are, thus, considered by this doctrine to be personal debts of the regime that incurred them and not debts of the state. In some respects, the concept is analogous to the invalidity of contracts signed under coercion.
Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, το απεχθές χρέος, επίσης γνωστό ως παράνομο χρέος, είναι μια νομική θεωρία σύμφωνα με την οποία το εθνικό χρέος που έχει δημιουργηθεί από ένα καθεστώς για λόγους που δεν εξυπηρετούν τα εθνικά συμφέροντα, δεν πρέπει να είναι εκτελέσιμο. Επομένως, τέτοιου είδους χρέη θεωρούνται από αυτή τη θεωρία προσωπικά χρέη του καθεστώτος που τα δημιούργησε και όχι κρατικά χρέη. Κατά κάποιον τρόπο, η έννοια είναι ανάλογη με τη μη εγκυρότητα των συμβολαίων που υπογράφονται υπό συνθήκες εξαναγκασμού. (Έτσι στη Βικιπαίδεια.)
Επαχθής, από την άλλη, (από το άχθος «βάρος, φορτίο») είναι ο δυσβάστακτος. Επαχθές είναι το σύνολο του χρέους όταν ξεπερνά κάποια όρια. Στην περίπτωσή μας, σύμφωνα με τον κ. Σταθάκη, το 5% του ελληνικού χρέους μπορεί να αμφισβητηθεί (άρα να χαρακτηριστεί απεχθές χρέος). Όχι επαχθές χρέος, όμως. Ακόμα κι αν απαλλαγούμε από το απεχθές χρέος, είναι πιθανό να μείνουμε με το επαχθές και μη βιώσιμο. Που απεχθές είναι κι αυτό, αλλά όχι σύμφωνα με την ορολογία του διεθνούς δικαίου.
Ο Γιώργος Καρελιάς αναπαράγει το λανθασμένο επαχθές χρέος εδώ, αλλά τι να πούμε και για τον κ. Παππά του Σύριζα, που προφανώς θεωρεί ότι το επαχθές χρέος μπορεί να θεωρηθεί και απεχθές, δηλαδή παράνομο και αμφισβητήσιμο επειδή «τη χώρα τη δεσμεύει με υπογραφή η λαϊκή βούληση». Απαιτείται να καταλάβουμε τη σημασία των λέξεων, τι σημαίνει ο όρος «απεχθές χρέος» και ότι άλλη διαπραγμάτευση απαιτεί το παράνομο χρέος και άλλη το δυσβάστακτο και μη βιώσιμο.
Ο όρος odious debt προέρχεται από την παρακάτω διατύπωση:
When a despotic regime contracts a debt, not for the needs or in the interests of the state, but rather to strengthen itself, to suppress a popular insurrection, etc, this debt is odious for the people of the entire state.
Η διατύπωση, σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια και τη Wikipedia) περιλαμβάνεται σε «διατριβή του 1927 από τον Alexander Nahum Sack, έναν Ρώσο νομικό θεωρητικό. Η διατριβή ήταν βασισμένη σε γεγονότα του 19ου αιώνα, που αφορούσαν την αποκήρυξη του χρέους του Μεξικού που είχε δημιουργήσει το καθεστώς του Αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού, και την άρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών να αναγνωρίσουν την εγκυρότητα του χρέους της Κούβας που είχε δημιουργηθεί από το αποικιοκρατικό καθεστώς της Ισπανίας».
Η ελληνική απόδοση της λέξης odious (από το λατινικό odiosus < odium «μίσος, απέχθεια») είναι απεχθής, μισητός. Το odious debt αποδίδεται συνήθως με τον όρο απεχθές χρέος, με συνώνυμο illegitimate debt, παράνομο χρέος.
In international law, odious debt, also known as illegitimate debt, is a legal theory that holds that the national debt incurred by a regime for purposes that do not serve the best interests of the nation, should not be enforceable. Such debts are, thus, considered by this doctrine to be personal debts of the regime that incurred them and not debts of the state. In some respects, the concept is analogous to the invalidity of contracts signed under coercion.
Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, το απεχθές χρέος, επίσης γνωστό ως παράνομο χρέος, είναι μια νομική θεωρία σύμφωνα με την οποία το εθνικό χρέος που έχει δημιουργηθεί από ένα καθεστώς για λόγους που δεν εξυπηρετούν τα εθνικά συμφέροντα, δεν πρέπει να είναι εκτελέσιμο. Επομένως, τέτοιου είδους χρέη θεωρούνται από αυτή τη θεωρία προσωπικά χρέη του καθεστώτος που τα δημιούργησε και όχι κρατικά χρέη. Κατά κάποιον τρόπο, η έννοια είναι ανάλογη με τη μη εγκυρότητα των συμβολαίων που υπογράφονται υπό συνθήκες εξαναγκασμού. (Έτσι στη Βικιπαίδεια.)
Επαχθής, από την άλλη, (από το άχθος «βάρος, φορτίο») είναι ο δυσβάστακτος. Επαχθές είναι το σύνολο του χρέους όταν ξεπερνά κάποια όρια. Στην περίπτωσή μας, σύμφωνα με τον κ. Σταθάκη, το 5% του ελληνικού χρέους μπορεί να αμφισβητηθεί (άρα να χαρακτηριστεί απεχθές χρέος). Όχι επαχθές χρέος, όμως. Ακόμα κι αν απαλλαγούμε από το απεχθές χρέος, είναι πιθανό να μείνουμε με το επαχθές και μη βιώσιμο. Που απεχθές είναι κι αυτό, αλλά όχι σύμφωνα με την ορολογία του διεθνούς δικαίου.
Ο Γιώργος Καρελιάς αναπαράγει το λανθασμένο επαχθές χρέος εδώ, αλλά τι να πούμε και για τον κ. Παππά του Σύριζα, που προφανώς θεωρεί ότι το επαχθές χρέος μπορεί να θεωρηθεί και απεχθές, δηλαδή παράνομο και αμφισβητήσιμο επειδή «τη χώρα τη δεσμεύει με υπογραφή η λαϊκή βούληση». Απαιτείται να καταλάβουμε τη σημασία των λέξεων, τι σημαίνει ο όρος «απεχθές χρέος» και ότι άλλη διαπραγμάτευση απαιτεί το παράνομο χρέος και άλλη το δυσβάστακτο και μη βιώσιμο.
